Tom, Rozdzial

 1   DoMo        |            Twojej pieczy moję oddać Malwinę.~Nie ma ona innej zalety
 2      1, I     |          zebrane, trwogą przejąwszy Malwinę, odjęło jej na chwilę sposobność
 3      1, I     |             ogień został ugaszonym. Malwinę tymczasem do najbliższej
 4      1, I     |           widząc i wnuczkę swoją, i Malwinę ukochaną obie zdrowe i bezpieczne,
 5      1, II    |          jak pierwszy raz postrzegł Malwinę. Dalej dokłada:~"Przy ćmiącym
 6      1, II    |            uczyniło sercu. Ujrzałem Malwinę, z okropnej ją może śmierci
 7      1, III   |  opuszczenie zasmuciło i zatrwożyło Malwinę, ale szczęściem natura była
 8      1, IV    |             to czynił, ale wciąż na Malwinę patrzał i daleko bardziej
 9      1, IV    |        Ludomira, osobliwie kiedy na Malwinę patrzy. Co Cioci powierzę
10      1, IV    |            dowie, że ukochaną Cioci Malwinę z pożaru i okropnej może
11      1, VI    |           mieli u kapeluszów. Łatwo Malwinę namówili, aby siadła w ten
12      1, VI    |            dobrze życzyli, bo dobrą Malwinę powszechnie kochano. Z rozrzewnieniem
13      1, VII   |             jakby śnieg gęsty, całą Malwinę okryły.~- Ach, niestety -
14      1, VIII  |     skończyło! Ostatni raz ujrzałem Malwinę... Już ja jej widzieć, już
15      1, VIII  |         pierwszy rzut oczu moich na Malwinę natychmiast mnie ku niej
16      1, VIII  |          mnie z niej wyrwały. Pókim Malwinę zupełnie rozumiał obojętną,
17      1, IX    |            jakaś przejęły raptownie Malwinę. Miłość Ludomira, uczciwość
18      1, X     |             słowo boleśnie dotknęło Malwinę. - Jeśli takim jest w istocie -
19      1, XI    |          moją biedę wrócił, widział Malwinę i dość było jednego balu,
20      1, XII   |         rzeczy nie tak winną znajdą Malwinę, a przy tym niech sobie
21      1, XIII  |    uprzedzić, leciał przez salę, by Malwinę do pierwszego walca zamówić,
22      1, XIII  |         wiedzie!~Te "nikt" znaczyło Malwinę, te "nic mi się nie wiedzie",
23      1, XIII  |  niesłychanie i oczy podniósłszy na Malwinę zdał się litości jej wzywać.
24      1, XIV   |        dziewczynek, które wszystkie Malwinę obstąpiły:~- Moje dzieci -
25      1, XIV   |      uprzejma uczynność rozrzewniła Malwinę i z uniesieniem pomyślała,
26      1, XIV   |         Niejedno zdarzenie spotkało Malwinę w dalszym ciągu tej kwesty,
27      1, XIV   |      Verneta. Niewiasta najpierwsza Malwinę postrzegła i dowiedziawszy
28      1, XIV   |         przechodzący jakiś, mijając Malwinę i poznawszy w niej kwestarkę,
29      1, XIV   |            się pali, by podług tego Malwinę z kościoła wyprowadzić;
30      2, XV    |    Nazajutrz niespokojność wcześnie Malwinę obudziła; zadzwoniła natychmiast
31      2, XVI   |         przeczucie jakieś upewniało Malwinę, że ona może poniekąd ich
32      2, XVII  |           wszystkich oczy byłaby na Malwinę ściągnęła, ale, szczęściem,
33      2, XVII  |       obojętną miną i bynajmniej na Malwinę nie patrząc głośno list
34      2, XVII  |           jedynie doniosę.~List ten Malwinę zmartwił, jednak nie tyle,
35      2, XVII  |       Melsztyńskiego, przekonywając Malwinę o lekkości jego, zrazu zasmuciwszy
36      2, XX    |        naprędce, na których omdloną Malwinę do zamku przynieśli, i niemałym
37      2, XX    |      mocniejszymi kroplami potrafił Malwinę ocucić nareszcie. Lecz to
38      2, XX    |         znalazł; przenieśli w niego Malwinę; książę felczera zobowiązał,
39      2, XX    |             nareszcie do domu zaraz Malwinę do łóżka zaniesiono. Obudziwszy
40      2, XX    |        lękać najbardziej zdawał się Malwinę, nie dozwolił mu zostania
41      2, XXII  |           potrafiła czasem rozerwać Malwinę.~Lecz ze wszystkiego, co
42      2, XXIII |         takiej, która mogła narazić Malwinę na opaczne ludzi sądzenie,
43      2, XXIII |           czytelnik tak dobrze znał Malwinę, jak ja, to może te dziwaczne
44      2, XXV   |             daleka i chłopak, który Malwinę przewoził, wiosłem wodę
45      2, XXVI  |             z jednej strony ujrzeli Malwinę bez zmysłów leżącą, a z
46      2, XXVI  |          byli potrzebowali ratunku. Malwinę na drugą stronę domu przeniesiono
47      2, XXVI  |      Ezechiela i ten, którego widok Malwinę tyle był przeraził, stał
48      2, XXVI  |             Melsztyński, poznał był Malwinę, z niebezpieczeństwa pożaru
49      2, XXVI  |      odstąpić zamyśla tę ubóstwioną Malwinę.~- To nie jest rzeczą podobną,
50      2, XXVII |       napełnione było... Rozumiejąc Malwinę zmienioną dla siebie i ukochaną
51      2, XXVII | szczęśliwości! Malwina!...~Istotnie Malwinę samą ujrzał Ludomir i z
52      2, XXVIII|        jedynie o to chodziło, ażeby Malwinę wnuczką mógł nazwać, z radością
53      2, XXVIII|            tylko nastąpiło, Ludomir Malwinę, a brat jego Wandę do świętych
54      2, XXVIII|      przekonać nimi i zjednać sobie Malwinę, tego celu może by nie był