Tom, Rozdzial

 501      1, XIV   |          wdzięczności mu dawane jeszcze w uszach brzmieć się zdawały,
 502      1, XIV   |              się zdawały, cofniona myśl w szczęśliwe chwile Krzewina
 503      1, XIV   |            miłości. I sama czując takoż w ten moment, jak szczerze
 504      1, XIV   |                 owe odmiany i tajemnice w postępkach swoich, które
 505      1, XIV   |          których z własnym zadziwieniem w tej chwili ledwo pamiętała.
 506      1, XIV   |                z zachwyceniem oczy miał w nią wlepione, przysunęła
 507      1, XIV   |               przysunęła się do niego i w obfitości serca raptownie
 508      1, XIV   |            czyste, tak tobą zajęte, jak w szczęśliwych początkach
 509      1, XIV   |            Malwiny podwajać. Szczęściem w ten moment Frankowskę w
 510      1, XIV   |                 w ten moment Frankowskę w tłumie postrzegła, która
 511      1, XIV   |              spotkawszy dorożkę wsiadła w nią z Frankowską i do domu
 512      1, XIV   |               szczęściem przewidywała i w tych szczęśliwych myślach,
 513      2, XV    |                której zwykle najłatwiej w świecie służyć i dogodzić
 514      2, XV    |           służyć i dogodzić można było, w ten moment wszystko niedogodnym
 515      2, XV    |             pewnie by rozumiał, że jest w gorączce; ale świeżość cery
 516      2, XV    |                pokoje kazała i siadłszy w gabinecie, którego okna
 517      2, XV    |              Nie ma tej osoby, która by w troskach i niecierpliwości
 518      2, XV    |          Malwina. ale nareście nie było w jej mocy dłużej usiedzieć;
 519      2, XV    |                godzina już była minęła, w której jeszcze mogła się
 520      2, XV    |                 i niepojętej zmienności w postępkach jego względem
 521      2, XV    |                  jeśli tak rzec można - w własne myśli swoje, żałując
 522      2, XV    |                 którą względem Ludomira w przeszłym dniu zdobyła się,
 523      2, XV    |                 i pojechała do księżnej W***, spodziewając się tam
 524      2, XV    |                 ciebiem nie widziała, a w wieczór daremnieśmy na ciebie
 525      2, XV    |         pozwoliłaś mu towarzyszyć sobie w kweście, nie zmiękczyłaś
 526      2, XV    |                 czekaniem i on też dziś w nocy wyjechał za to, nie
 527      2, XV    |                Wczora - myślała sobie - w kościele nie mógł zgadywać,
 528      2, XV    |               nie mógł zgadywać, co się w sercu moim dzieje i jak
 529      2, XV    |            wieczorze onegdaj u księżnej W*** nadtom mu srogo odpowiedziała.~
 530      2, XV    |                 odpowiedziała.~Te uwagi w smutne ją wprawiły zamyślenie
 531      2, XV    |            Historia Taidy przez księżnę W*** Malwinie opowiadana~Taida,
 532      2, XV    |             bogactw ojca wybierać mogła w całym gronie naszej młodzieży;
 533      2, XV    |            tylko najświetniejszego było w całej Polszcze o rękę córki
 534      2, XV    |                 wonie swoje rozraszając w powietrzu nie przewiduje,
 535      2, XV    |            powietrzu nie przewiduje, że w tym jeszcze poranku nadejdzie
 536      2, XV    |                 Z dziecinnych lat będąc w wojsku, życie do tego czasu
 537      2, XV    |          służeniu i bronieniu ojczyzny. W tak młodym wieku już okryty
 538      2, XV    |            można, uśpionymi były. Matkę w dzieciństwie utraciwszy
 539      2, XV    |              utraciwszy przez wiele lat w ojcu szukała przyjaciela,
 540      2, XV    |          imienia swego niż tkliwą córkę w Taidzie uważał, ani rozumiał,
 541      2, XV    |                 namiętność, którą dotąd w niej znano, jedyne uczucie,
 542      2, XV    |                jedyne uczucie, z którym w każdej okoliczności się
 543      2, XV    |                 ojczyzny. Ten sentyment w dzieciństwie z matczynym
 544      2, XV    |               będąc Polką najpierwej go w duszę jej wlała. Później
 545      2, XV    |                cnotę najpierwszą miała.~W takim stanie były rzeczy,
 546      2, XV    |            hasłem honoru i waleczności; w obronie nadzwyczajnej kraju
 547      2, XV    |               kochać rozumiała i miłość w jej sercu wszczęła się pod
 548      2, XV    |               darem jej ręki nagrodzić. W tej lubej będąc nadziei,
 549      2, XV    |            Taidzie zakochanego Ludomira w toż samo omamienie wprowadzić -
 550      2, XV    |           będzie żoną jego lub wiecznie w klasztorze zamkniętą zostanie.
 551      2, XV    |               Melsztynów. która płynęła w jej żyłach, zburzyła się
 552      2, XV    |       dogadzając wolał raczej żywcem ją w klasztorze zakopać niżeli
 553      2, XV    |                 osłabiła nieszczęśliwie w jej oczach i prawo, które
 554      2, XV    |                sposobowi widzenia Taidy w tej mierze. Ale niestety!
 555      2, XV    |             inne zastanowienie nie było w stanie jej zatrzymać. Rzucając
 556      2, XV    |               nadała, ustawnie stał jej w pamięci. Nie chcąc męża
 557      2, XV    |                 pamięci. Nie chcąc męża w najokropniejszą rozpacz
 558      2, XV    |               nadto dobrze umiał czytać w sercu Taidy, aby cierpień
 559      2, XV    |              wygód, dostatków, zbytków, w które dawniej opływała,
 560      2, XV    |               ciała wydołać im nie była w stanie. Rany niedawno zagojone
 561      2, XV    |         niebezpiecznym wkrótce uczynił. W sześciu miesiącach po fatalnym
 562      2, XV    |               schronieniem, gdyby stan, w którym się znajdowała (będąc
 563      2, XV    |                 będąc od kilku miesięcy w ciąży), nie przywiązywał
 564      2, XV    |              niej oderwać mogła, byłaby w tej chwili już za nim poszła
 565      2, XV    |                chwili już za nim poszła w te odwieczne przestrzenie,
 566      2, XV    |               nic ich już nie rozdzieli w krainie wiecznego pokoju.~
 567      2, XV    |            tureckiej, było mieszkaniem, w którym nieszczęśliwa Taida
 568      2, XV    |                 zwłoki męża spoczywały. W tej wsi odludnej umyśliła
 569      2, XV    |           melancholii, o mogiłę oparta, w przeszłości zanurzona, stała
 570      2, XV    |                 go szczęśliwie, a potem w grobie Ludomira spocząć
 571      2, XV    |           mówiąc księżna podała papier, w którym Malwina przeczytała,
 572      2, XV    |            przed obliczem drugiego Ojca w niebie. Na miłość i wspomnienie
 573      2, XV    |           odludnych pustyniach, a teraz w kwiecie młodości opuszczona
 574      2, XV    |                  Ale umieram z rozkoszą w nadziei, że śmierć moja
 575      2, XV    |           śmierć moja winy i błędy moje w sercu Twoim zmaże i że ostatniej
 576      2, XV    |            Dziecko nieszczęśliwe, które w łonie moim spoczywa, polecam
 577      2, XV    |                 matki spoczną spokojnie w grobie.~Jeszcze raz Cię
 578      2, XV    |              mieszkania znajdowała się. W kilka dni potem, mimo osłabienia
 579      2, XV    |                 już ujrzeć nie chciała, w ustawicznych będąc mdłościach
 580      2, XV    |                nosił, zaleciła, żeby ją w grobie Ludomira pochowano,
 581      2, XV    |                 teraz racz mnie przyjąć w dobrotliwe łono twoje!",
 582      2, XV    |                już postacią obleczona i w białą odziana szatę, zdawać
 583      2, XV    |            urodzić miała, mówiąc im, że w przypadku jej śmierci zaklina
 584      2, XV    |          upewniała ich Taida, bo ufając w list do ojca pisany o tym
 585      2, XV    |               siebie przywiązanie Taida w tej mierze zupełnie była
 586      2, XV    |               ich opieką (bo proboszcz, w inne zupełnie strony wkrótce
 587      2, XV    |               po jej śmierci poczmistrz w głębokiej szufladzie przebierając
 588      2, XV    |      napełniając, pychę nawet potrafiła w nim przytłumić. Z głębi
 589      2, XV    |             matki mu zostawił, a widząc w nim jedynego swego dziedzica
 590      2, XV    |                 nieszczęście) zakochany w damie pewnej ode mnie znanej,
 591      2, XV    |              rzekła z uśmiechem księżna W*** i tym zakończyła długie
 592      2, XVI   |              odbytej wizycie u księżnej W*** Malwina wróciła smutniejsza,
 593      2, XVI   |              zaś wyjazd jego z Warszawy w smutne jakieś osłupienie
 594      2, XVI   |               niczym się zająć nie była w stanie. Pokoje jej, gdzie
 595      2, XVI   |                zatrudniać i tak chętnie w samotności przesiadywała,
 596      2, XVI   |                 worek od kwesty, któren w wilią była rzuciła i zapomniała.
 597      2, XVI   |                ładunek z monetą, któren w wilią był wrzucił Ludomir,
 598      2, XVI   |                pisany i nie dokończony; w wielu miejscach słowa były
 599      2, XVI   |               iż Tobie jest potrzebnym.~W Warszawie, 27 lutego."~Łatwo
 600      2, XVI   |         osobistych zmartwień, o których w liście do matki wspomniał,
 601      2, XVI   |              Malwina pamiętała Ludomira w Krzewinie ponurego raczej
 602      2, XVI   |         ponurego raczej niż wesołego, i w Warszawie nawet wspomniała
 603      2, XVI   |       przezierał. Na wieczorze księżnej W*** przy pisaniu karteczek,
 604      2, XVI   |                 włosach zsunięte kwiaty w zwierciadle była ujrzała
 605      2, XVI   |                była ujrzała Ludomira. A w wilią, gdy podczas kwesty
 606      2, XVI   |             wyraz czułego rozrzewnienia w jego oczach, w jego głosie,
 607      2, XVI   |            rozrzewnienia w jego oczach, w jego głosie, w całej jego
 608      2, XVI   |             jego oczach, w jego głosie, w całej jego twarzy tak głęboko
 609      2, XVI   |           przypominając utwierdziła się w przekonaniu, że wesołość
 610      2, XVI   |               Czyliż przeczucia Malwiny w tym wszystkim jej nie oszukiwały,
 611      2, XVI   |              jego odjazd z Warszawy już w sercu swoim wybaczała, rozumiejąc
 612      2, XVI   |                 i bardzo gadatliwa jest w sieni i chce się z nią samą
 613      2, XVI   |                 weszła, Malwina poznała w niej Rózię, wnuczkę Dżęgi
 614      2, XVI   |                szczupaka z swego połowu w podarunku jej przysłał.
 615      2, XVI   |                różne jej rzeczy prawiła w dziecinnej swojej szczerości.
 616      2, XVI   |                 dziadulowi, że jego pan w nocy zachorował, że bardzo
 617      2, XVI   |                mi wziąść tego szczupaka w koszałkę i przynieść go
 618      2, XVI   |           jestestwem, o którym Róziulka w swoim dziecinnym sposobie
 619      2, XVI   |              ten biedny mniemany wariat w samej istocie miał być mocno
 620      2, XVI   |               jeszcze jak inni wzbudzał w niej politowanie; z osobliwszym
 621      2, XVI   |              jego przez czas długi było w niebezpieczeństwie.~ ~
 622      2, XVII  |                przez całą zimę donosił.~W jedynym położeniu znajduję
 623      2, XVII  |         rozmaitych pasztetów, bo jestem w Jeziorowie, u pani chorążycowej
 624      2, XVII  |               niebezpieczną jest rzeczą w długie zapędzać się opisywania.
 625      2, XVII  |            zastanowić. Wątpię, żebyście w Warszawie co ładniejszego
 626      2, XVII  |                 poważny stan małżeński, w któren jutro ma wstępować.
 627      2, XVII  |                 mogło ich poróżnić, gdy w przeszłym roku wasz sławny
 628      2, XVII  |                 Ludomir z pułkiem swoim w okolicy tu stanął kwaterą
 629      2, XVII  |              sumiennie czynić mógł), że w całej okolicy nic ładniejszego
 630      2, XVII  |                nie przewróciła. Ludomir w tym wszystkim bawić się
 631      2, XVII  |                 trzeba, po wsiach jak i w mieście) doniosła te wszystkie
 632      2, XVII  |                 co miał wtedy nastąpić, w którym kuzyn ranę odebrawszy
 633      2, XVII  |             kuzyn ranę odebrawszy długo w niebezpieczeństwie życia
 634      2, XVII  |               że umyślnie, przyjechał i w najlepszej harmonii z panem
 635      2, XVII  |                  który Ci się zda na co w Twoich adoracjach do tej
 636      2, XVII  |                Malwiny, czerniąc trochę w jej oczach Ludomira. Udaj
 637      2, XVII  |           Wiedząc, że tego samego lata, w przeciągu którego książę
 638      2, XVII  |                  Malwina takoż Ludomira w Krzewinie była poznała,
 639      2, XVII  |                 to mogło oczernienia go w jej oczach;~jednak płochość
 640      2, XVII  |               kobiet mogła ją obrażać i w tym celu Doryda poradziła
 641      2, XVII  |              tego spodziewając skutków. W wieczór tedy, gdy społeczeństwo
 642      2, XVII  |              gdyż od tygodnia nie ma go w Warszawie. Bardzo raptownie
 643      2, XVII  |            publiczności.~- Otóż ja mogę w tym prześwietną oświecić
 644      2, XVII  |               te słowa filiżankę, którą w ręku trzymała, Malwina mało
 645      2, XVII  |         Jeziorowa, nie mniemała, aby to w tym samym roku być mogło,
 646      2, XVII  |              roku być mogło, gdy ona go w Krzewinie poznała, i sądząc (
 647      2, XVII  |            Krzewinie poznała, i sądząc (w czym się myliła) o zajęciach
 648      2, XVII  |                i tym samym bytność jego w Jeziorowie sądziła dziełem
 649      2, XVII  |               dnie szczęśliwe Krzewina, w których ani pojmować by
 650      2, XVII  |                 że Ludomir kiedykolwiek w świecie co prócz niej był
 651      2, XVII  |              tysiącznych omamień, które w odludnej swojej młodości
 652      2, XVII  |   zachwycającymi malowała sobie i które w Krzewinie wszystkie w sercu
 653      2, XVII  |             które w Krzewinie wszystkie w sercu Ludomira uiszczonymi
 654      2, XVII  |             gorzej, nie te same uczucia w sercu swoim dla niego znajdowała.
 655      2, XVII  |        wprawdzie miłość wskrzeszała się w jej sercu, ale to krótkie
 656      2, XVII  |                które książę Melsztyński w niej wzniecał od czasu bytności
 657      2, XVII  |          wzniecał od czasu bytności jej w Warszawie.~Miłostki tedy
 658      2, XVII  |                 niej, gdyż przewidywała w tych lekkomyślnych miłostkach
 659      2, XVII  |                 odzywam, bo może nieraz w podobnych okolicznościach
 660      2, XVII  |               odmianami od bytności jej w Warszawie, odetchnęło swobodniej
 661      2, XVII  |               czuję się winną i nie mam w istocie tak nagłego obowiązku
 662      2, XVII  |                go sobie do tego momentu w głowę wbijałam.~Może prędka
 663      2, XVII  |              niemal niepojęta zmienność w uczuciach Malwiny naganną
 664      2, XVII  |                  których każdy niekiedy w życiu doznał i które z żalem
 665      2, XVII  |               miały i pierwszy raz może w życiu ciągle zająć jej nie
 666      2, XVII  |                 była spędziła, wracając w wieczór do siebie, znudzona
 667      2, XVII  |                 dobić potrafiła.~Czemuż w smutnym, w odludnym będąc
 668      2, XVII  |            potrafiła.~Czemuż w smutnym, w odludnym będąc Głazowie
 669      2, XVII  |     doświadczyła? Łatwo pojąć to można. W Głazowie młoda jej dusza,
 670      2, XVII  |              chwili mogła, dobrą stronę w każdej wynajdywać okoliczności
 671      2, XVII  |                 zaś czasu, jak Ludomira w Krzewinie poznała, świat
 672      2, XVII  |                  dla niej się otworzył, w którym już nie jak dawniej
 673      2, XVII  |               można! Cóż by tedy począć w tej mierze? Nie kochać nigdy... -
 674      2, XVII  |              się całe życie! Ja nie mam w tym zdania, raczej dla siebie
 675      2, XVIII |       znajdowania się z nim sam na sam, w której by miał sposobność
 676      2, XVIII |                dobrze zrozumieć, co się w jej sercu działo, lękała
 677      2, XVIII |        cierpiała jego zajęcia do Dorydy w czasie przyjazdu swego do
 678      2, XVIII |           wahającym się. Podczas kwesty w kościele pół życia byłaby
 679      2, XVIII |           postępków Ludomira usłyszeć i w obfitości serca nawzajem
 680      2, XVIII |          Malwina, nieznajomego Ludomira w Krzewinie tak nadzwyczajnie
 681      2, XVIII |               ciotka takowego przypadku w żadnym nie wyczytała romansie,
 682      2, XVIII |            wyczytała romansie, ustawnie w tym szukała jakiejś osobliwej
 683      2, XVIII |                 wszelkich okoliczności, w których przynajmniej mógł
 684      2, XVIII |                 żywością, niż ją zwykle w rozmowach ukazywała, Malwina
 685      2, XVIII |          zmięszała się i chcąc wszystko w żart obrócić śpiesznie dołożyła:~-
 686      2, XVIII |              Malwina widząc, ze księżna W*** (na którą jak na drugą
 687      2, XVIII |             turniejów oglądać. Niejedna w skrytości serca myślała
 688      2, XVIII |                 igrzysk, ćwiczeniem się w kruszeniu kopii, dźwiganiu
 689      2, XVIII |                 przepisów zachowywanych w dawnych turniejach.~Zbrojownicy,
 690      2, XVIII |                tureckim koniu wjedziesz w szranki? kopia twoja czy
 691      2, XVIII |              była kiedy uczyniła wyboru w znakach tych, które czułość,
 692      2, XVIII |          rozmaitych uczuć najświętszymi w dawnych czasach czyniły.~-
 693      2, XVIII |                się mniej jak ktokolwiek w stanie utworzenia tego cudu,
 694      2, XVIII |          Malwina tylko wytłumaczyć była w sta-nie, zresztą tajemnicą
 695      2, XIX   |            szczęśliwym się mieniąc, gdy w odwrót za nie gałązkę mirtu
 696      2, XIX   |             świeżość pierwszej młodości w całym blasku zmysły zachwycała,
 697      2, XIX   |            chciała wyliczać każdy powab w tym mnogim wdzięku zbiorze;
 698      2, XIX   |              wyszczególnić każdy listek w kwiatach po miękkiej rozsypanych
 699      2, XIX   |               lub róża lubością tchnąca w tłumie inszych kwiatów najpierwej
 700      2, XIX   |               piersiami spięta wydawała w całym powabie swoim ujmującą
 701      2, XIX   |                 jej dnia tego. Trzymała w ręku łańcuch turkusowy,
 702      2, XIX   |             sądzić by wypadało, że nikt w mieście nie pozostał.~Sędziowie
 703      2, XIX   |           okolicy oznajmiły, że rycerze w szranki wjeżdżać zaczną.~
 704      2, XIX   |          Radziwiłł pierwsi byli, którzy w szranki wjechali. Radziwiłł
 705      2, XIX   |             szranki wjechali. Radziwiłł w pierwszym kwiecie młodości,
 706      2, XIX   |               ręce złączone z napisem: "W szczęściu i w nieszczęściu."
 707      2, XIX   |                 napisem: "W szczęściu i w nieszczęściu." Hoża Kamilla
 708      2, XIX   |               liczył wiosnę), wstępując w życic z tą nie-wiadomością
 709      2, XIX   |              wieku, wieku szczęśliwego, w którym wszystkie cnoty łatwymi,
 710      2, XIX   |          laurowy i oliwny, z napisem: ,,W obydwóch obywatel", postrzegały
 711      2, XIX   |                było jawnie lub tajemnie w kolorach, godłach i napisach
 712      2, XIX   |                napisach rycerzy, którzy w tych ukazał się gonitwach.~
 713      2, XIX   |         Nareście ostatni, który wjechał w szranki, był Ludomir książę
 714      2, XIX   |           jeszcze głębiej miłość własna w jego sercu wyryły. Ale przyznać
 715      2, XIX   | najświetniejszego urojenia. Gdy rycerze w porządku po dwakroć miejsce
 716      2, XIX   |         Denhoffa skruszoną została; ale w drugim zapędzie, zapalczywa
 717      2, XIX   |               krzyża z różą. Konie ich, w tej gwałtownej natarczce
 718      2, XIX   |               piersiami się spotkawszy, w tył cofnąć się musiały,
 719      2, XIX   |            prosi o pozwolenie wjechania w szranki i o zaszczyt kruszenia
 720      2, XIX   |             dzielnym karym komu wjechał w szranki. Przepaska biała,
 721      2, XIX   |              która lewe ramię obwijała, w stroju jego jedyną była
 722      2, XIX   |               szlachetne i coś smutnego w całej jego postaci (co może
 723      2, XIX   |          odjechawszy aż na koniec mety, w całym pędzie arabczyka zwracając
 724      2, XIX   |                swego przeciwnika, który w wytrwałej spokojności niewzruszonym
 725      2, XIX   |               to zdarzenie niespodziane w całym zgromadzeniu sprawiło.
 726      2, XIX   |        przestrogi. porwał się z ziemi i w najpopędliwszym zapale rękawicę
 727      2, XIX   |              długim dość spotkaniu się, w którym los wahający się
 728      2, XIX   |             swoim ranił go dość głęboko w lewe ramię. Krew prysnęła
 729      2, XIX   |             lewe ramię. Krew prysnęła i w ten moment Malwina krzyknęła
 730      2, XIX   |             zleciał na plac zapasów. Co w tej chwili tego gwałtownego
 731      2, XIX   |                z ziemi bukiet Malwiny i w największym pędzie wracając
 732      2, XIX   |               róż u nóg Malwiny złożył. W ten moment chrapliwe trąby
 733      2, XIX   |          sędziów, podług praw używanych w podobnych gonitwach, osądziły
 734      2, XIX   |            gdzie stała Malwina.~Malwina w nadzwyczajnym zmieszaniu,
 735      2, XIX   |              przyłbicy nie odsłaniając, w tłum się zamieszał raptownie
 736      2, XIX   |                  jakie uczucie sprawiło w sercu Malwiny zjawienie
 737      2, XIX   |                 nie znaleziono.~Malwina w skrytości myśli swoich,
 738      2, XIX   |               czasu każdego dnia niemal w każdym zdarzeniu nową znajdowała
 739      2, XIX   |      doświadczyła tego bardziej jeszcze w dniu turniejów i tym bardziej
 740      2, XIX   |                 ścisnęło się i nie było w jej mocy utaić tego poruszenia
 741      2, XIX   |               rąk pożegnał ją i zniknął w tłumie, mocno ją także uderzyło.
 742      2, XIX   |             źrzódłem właściwych wymówek w sercu dobrej Malwiny. Wymawiała
 743      2, XIX   |                męczących tylko udręczeń w skrytości serca doświadczała.~
 744      2, XIX   |                zachowywało. Wieleż razy w życiu przechodziemy koło
 745      2, XIX   |                 spokojność (jak Malwina w dniu turniejów) okazuje,
 746      2, XX    |            przez jakiś przeciąg gdy się w ulicy nad łachą znalazła.
 747      2, XX    |            samej wody dochodzi. Księżyc w całym blasku wzniesiony
 748      2, XX    |               korzystać. Wietrzyk igrał w jej włosach i z białym muślinem,
 749      2, XX    |                  Rok mijał właśnie, jak w tym samym miesiącu, o tej
 750      2, XX    |             porze Ludomira była poznała w Krzewinie. Wieluż zdarzeń
 751      2, XX    |               nie widząc cię dzień cały w wieczór nie zastałem cię
 752      2, XX    |                wieczór nie zastałem cię w domu. Jutro równo ze świtem
 753      2, XX    |              uwielbiam cię nad wszystko w świecie, myśl ta okrutna
 754      2, XX    |                  Dowiedziawszy się, żeś w tę stronę pojechała, przyleciałem
 755      2, XX    |                 nóg Malwiny i wlepiwszy w nią oczy z trwogą czekał,
 756      2, XX    |                Tysiąc uczuć cisnęło się w serce Malwiny i moc do odpowiedzi
 757      2, XX    |          tylokrotnie powtórzone i które w ostatnim liście tyle jej
 758      2, XX    |         nadzwyczajne zmysły jej odjęło. W gęstwinie szpaleru, blaskiem
 759      2, XX    |          poleciał do łachy czerpać wodę w kapelusz nie mając naprędce
 760      2, XX    |            widok przytomność odejmował, w ostatniej rozpaczy.~Nosidła
 761      2, XX    |                się krzątać, by Malwinie w czym dopomóc. Położyła ją
 762      2, XX    |              nią, co tylko kropel miała w całym domu, i ręce załamywała
 763      2, XX    |                 Przecież felczer, który w Wilanowie mieszkał i po
 764      2, XX    |              ocucenie nie trwało długo, w ustawiczne znowu mdłości
 765      2, XX    |            lepsze wygody mieć mogła jak w Wilanowie. Pojazd księcia
 766      2, XX    |                 się znalazł; przenieśli w niego Malwinę; książę felczera
 767      2, XX    |          felczera zobowiązał, aby takoż w niego wsiadł i chorą do
 768      2, XX    |                kiedy tę, którą kochali, w niebezpieczeństwie życia,
 769      2, XX    |                 niebezpieczeństwa życia w ten moment nie widzi. Ludomir
 770      2, XX    |                 niebezpieczeństwa życia w tej chwili właśnie nie widzi,
 771      2, XX    |               żeby mu wolno było zostać w pokoju Malwiny i pilnować
 772      2, XX    |         postrzegłszy, że widok Ludomira w obłąkaniu gorączki lękać
 773      2, XXI   |                Matczyna opieka księżnej W***, starania doktorów, młodość
 774      2, XXI   |                  Tu Malwina opisuje, co w przeszłych dwóch rozdziałach
 775      2, XXI   |                gdzie książę Melsztyński w ogrodzie wilanowskim wyjawił
 776      2, XXI   |            wyrazić ci, co się nawówczas w duszy mojej działo, jest
 777      2, XXI   |              które tylekrotnie narażone w okropnej wojnie być może,
 778      2, XXI   |                 miłość, niestety, którą w sercu moim nie dla niego
 779      2, XXI   |                 przed Bogiem litościwym w całej szczerości się wynurzam. "
 780      2, XXI   |                 Warszawy; przez tydzień w malignie bez przytomności
 781      2, XXI   |                  Nazajutrz po tym dniu, w którym zachorowałam, książę
 782      2, XXI   |                Niedaleko są od granicy, w małych utarczkach przednia
 783      2, XXI   |               pusto i smutno wszędzie i w moim sercu smutno, o! smutno
 784      2, XXI   |        powietrza pomocną mi być może, i w tym z życzeniem mego serca
 785      2, XXI   |            przyczynę mojego przestrachu w Wilanowie i skutki tej trwogi
 786      2, XXII  |               Warszawę. Nic ją naówczas w mieście zatrzymywać nie
 787      2, XXII  |             tylko kroki swe obracała, a w sercu własnym samę znajdowała
 788      2, XXII  |               Nikt ją pocieszać nie był w stanie, bo każdy niemal,
 789      2, XXII  |                 stan ten nieszczęśliwy, w którym biedni Polacy, biedniejsze
 790      2, XXII  |             wola jednego mocarza wysyła w dalekie okolice płatne roty
 791      2, XXII  |                jakiego nabyły. Wojna ta w odległych krajach się odbywa,
 792      2, XXII  |                 się odbywa, a tymczasem w środku prowincji, po wsiach,
 793      2, XXII  |            środku prowincji, po wsiach, w zamkach, w miastach, w stolicy
 794      2, XXII  |        prowincji, po wsiach, w zamkach, w miastach, w stolicy ledwo
 795      2, XXII  |                  w zamkach, w miastach, w stolicy ledwo i wiedzą,
 796      2, XXII  |                 znowu wydrzeć, co tylko w świecie człowiek ma najmilszego,
 797      2, XXII  |                 okropności nie wnaszamy w kraje cudze dlatego, że
 798      2, XXII  |                 a ustanowienia założone w jakimkolwiek bądź zamyśle,
 799      2, XXII  |          dołożyć jeszcze muszę, że choć w tych zaburzeniach, w tych
 800      2, XXII  |               choć w tych zaburzeniach, w tych wojnach nieszczęśliwych
 801      2, XXII  |          wszelkie sposoby ratowania się w przyszłości, gdyż zawziętość
 802      2, XXII  |             zdrowie, majątek i co tylko w świecie posiada, z tą samą
 803      2, XXII  |                Po kilkodniowej podróży, w której żadne znaczące nie
 804      2, XXII  |            zdarzenie, Malwina znowu się w Krzewinie znalazła. Czuła
 805      2, XXII  |            którą przybycie jej sprawiło w sercach mieszkańców tego
 806      2, XXII  |                powtarzane i wynurzania, w których z ufnością zupełną
 807      2, XXII  |            odpowiedzi nie ziębiły uczuć w jej sercu, nie morzyły słów
 808      2, XXII  |            rozwaga wytłumaczyć nie jest w stanie. Lecz jakimkolwiek
 809      2, XXII  |               prawdziwa przyjaźń zawsze w sercu swoim odkrywa. Młodość
 810      2, XXII  |             zjawienie się widma nocnego w ogrodach wilanowskich. Malwina
 811      2, XXII  |            nadnaturalny głębiej jeszcze w jej pamięci się wpajał i
 812      2, XXII  |         przeczucia. Żeby nie to, pewnie w Krzewinie odzyskałaby wiele
 813      2, XXII  |            należące, wchodziły do chat, w których Malwina wypytywała
 814      2, XXII  |            cierpliwie skarg cierpiących w jakimkolwiek bądź gatunku,
 815      2, XXII  |               zatrudnienia wiele godzin w dniu zajmowały Malwinie
 816      2, XXII  |                 lubiła błądzić nawiasem w spokojnych dolinach Krzewina.
 817      2, XXII  |          przechadzała. Nie było ścieżki w tej krainie, kładki na tych
 818      2, XXII  |                 Na tej giętkiej brzozie w pierwszych dniach, gdy przyjechał,
 819      2, XXII  |             lecz smutnych uczuć wlewały w serce Malwiny! Żałowała
 820      2, XXII  |              bardziej, iż podług stanu, w którym serce swoje czuła,
 821      2, XXII  |       niespodzianym utraciła na zawsze; w istocie nie byłaż go utraciła
 822      2, XXII  |            uczucia najbardziej żałowała w Krzewinie, gdzie każda rzecz,
 823      2, XXII  |            owszem, lubiła zapominać się w przeszłości i otaczać się
 824      2, XXII  |                odsuwała, ile tylko było w jej mocy, gdyż troski jej
 825      2, XXII  |           przykry jakiś wstręt przymusu w oczach stawały i umysł pod
 826      2, XXII  |               Warszawa, Zdzisław prosił w tymże liście Malwiny, aby
 827      2, XXII  |               raczyła mu pozwolić bawić w swym domu póty, póki wojna
 828      2, XXII  |              będzie dla niej widzieć go w domu swoim, i wkrótce potem
 829      2, XXII  |                  gdyż dawniej często ją w Warszawie widywał, ale młodą
 830      2, XXII  |                 były dnie najważniejsze w Krzewinie; wtedy nadzieje
 831      2, XXII  |          pomyślnych czy smutnych, które w listach prywatnych i w gazetach
 832      2, XXII  |            które w listach prywatnych i w gazetach wyczytywano. Gościniec
 833      2, XXII  |             przechodzący i dom pocztowy w samym Krzewinie ułatwiał
 834      2, XXII  |       społeczność Krzewina zebrana była w bawialnym pokoju. Malwina,
 835      2, XXII  |            początku tej historii, szyła w krosnach przy oknie, Zdzisław
 836      2, XXII  |           krosnach przy oknie, Zdzisław w drugim kącie z ciotką grał
 837      2, XXII  |              drugim kącie z ciotką grał w szachy, a Wanda przed dużym
 838      2, XXII  |             ręku spuściła i czarne oczy w otwarte wlepiwszy okno patrzała (
 839      2, XXII  |                wszystkie osoby, co były w pokoju, ocknął raptem. Ciotka,
 840      2, XXII  |                  Jednak weszli do domu. W izbie poczmistrza siedziała
 841      2, XXII  |                bogatą mieszczankę, a co w niej zastanawiało, to, że
 842      2, XXII  |               niej zastanawiało, to, że w grubej była żałobie.~Na
 843      2, XXII  |      odpowiedział, że nie wie. Lecz gdy w rozmowie trafem nazwał księcia
 844      2, XXII  |              książęcej mości i udać się w łaskawą jego protekcją.~
 845      2, XXII  |        umierająca tym poczciwym ludziom w opiekę była zostawiła.~Zdzisław
 846      2, XXII  |         ponieważ księcia Melsztyńskiego w Krzewinie znalazłszy nie
 847      2, XXII  |              ofiarowała jej przytulenie w domu swoim przez czas zaburzeń
 848      2, XXII  |                była cnotą wrodzoną, ale w przyjęciu młynarki, przyznać
 849      2, XXII  |                 interesu. Rozumiała, że w domysłach swoich względem
 850      2, XXII  |              przyznając sobie samej, że w tym dochodzeniu przełamywała
 851      2, XXII  |          obietnicę uczynioną Ludomirowi w Krzewinie, że nigdy nie
 852      2, XXII  |                przedrzeć zasłony, którą w widu postępkach swoich okrywał
 853      2, XXII  |             Niezupełnie dobrze działała w tej okoliczności moja Malwina,
 854      2, XXII  |                się nie trafiło choć raz w życiu nie być szczerym nawet
 855      2, XXII  |                  jak to, co od księżnej W*** już wiedziała, a to było
 856      2, XXIII |                czasem tam, gdzie piorun w godzinę ma uderzyć, niebo
 857      2, XXIII |                 Ludomir z pułkiem swoim w kilku już utarczkach chwałą
 858      2, XXIII |               doznawała spokojności. Aż w pośrodku tej ciszy, gdy
 859      2, XXIII |                okurzony, że nie poznali w nim oficera z pułku księcia
 860      2, XXIII |              serce trwożę, ale nie było w mocy mojej ukryć przerażenia,
 861      2, XXIII |           wyczytując niebezpieczeństwa, w których wnuk się mój znajdował,
 862      2, XXIII |              się mój znajdował, i stan, w którym dotąd zostaje.~Na
 863      2, XXIII |                Imci pułkownika piszę do W. Książęcej Mości, aby mu
 864      2, XXIII |              fałszywą jaką relacją.~Ale w moment ten, gdy los, chwiejący
 865      2, XXIII |                  gdy los, chwiejący się w ostatniej potyczce nie był
 866      2, XXIII |           zbyteczną odwagą zapędził się w kilka tylko koni za nieprzyjacielem,
 867      2, XXIII |                 byli zapędzili, widząc, w jakim zostaje niebezpieczeństwie,
 868      2, XXIII |      niebezpieczeństwie, nie był wrócił w największym pędzie szukać
 869      2, XXIII |            nawet rozkazów (bo pułk cały w innej bijąc się stronie,
 870      2, XXIII |         domyślali o niebezpieczeństwie, w którym książę zostawał),
 871      2, XXIII |             pułku, który trafem był tam w bliskości, słysząc takoż
 872      2, XXIII |               mimo tego, że sam już był w głowę ranny (co obwinięcie
 873      2, XXIII |         nieprzyjaciela i bojąc się, aby w większej sile nie wrócił
 874      2, XXIII |       zemdlonego tegoż księcia, którego w pierwszym momencie już bez
 875      2, XXIII |           rozumieli. Lecz poznawszy, że w mdłościach tylko zostaje,
 876      2, XXIII |                 to wszystko się działo, w innej stronic Bóg pomógł
 877      2, XXIII |               ma i że strata tylko krwi w obfitości była przyczyną
 878      2, XXIII |                 pułkownik nie będąc sam w stanic pisać kazał mi tymczasem
 879      2, XXIII |                najgłębszym uszanowaniem~W. Ks. Mości najniższym sługą.~
 880      2, XXIII |             pułku 16-go. 16 lipca 18.., w obozie pod Mohilewem.''~
 881      2, XXIII |         zupełnego przyjść mógł zdrowia. W istocie samej ta była myśl
 882      2, XXIII |               przy tym może przewidywał w tej bytności wnuka większą
 883      2, XXIII |           społeczność wiedziała, że się w niej kocha, tego także nie
 884      2, XXIII |                przywiedzioną i że gdyby w skrytości serca swego była
 885      2, XXIII |                znalazła, ale że właśnie w zakątkach tego serca zupełnie
 886      2, XXIII |                 szczerze rozumiejąc, że w tym zezwoleniu wypełnia
 887      2, XXIV  |                           Rozdział XXIV~W KTÓRYM NIESPODZIANIE NIEKTÓRE
 888      2, XXIV  |                jeszcze z drogi napisał. W liście swoim do Zdzisława
 889      2, XXIV  |           niemal to wszystko, cośmy już w piśmie majora B*** czytali
 890      2, XXIV  |            ponieważ o tych nic nie było w liście majora.~Wypis części
 891      2, XXIV  |        przytłumić trosków, które czuję, w niepewności zostając o losie
 892      2, XXIV  |              niejasno, bo przy zmroku i w tym zamięszaniu ciężko było
 893      2, XXIV  |    pocieszającej wiadomości mi nie dał. W samej istocie, w drugim
 894      2, XXIV  |               nie dał. W samej istocie, w drugim jego szwadronie od
 895      2, XXIV  |          zabitym został, czy się dostał w niewolę. Ten żołnierz przystał
 896      2, XXIV  |               napełniona była radością, w której serce jego opływało
 897      2, XXIV  |            wkrótce znajdować się będzie w Krzewinie.~W istocie samej
 898      2, XXIV  |                 się będzie w Krzewinie.~W istocie samej tak był tym
 899      2, XXIV  |                przyjść nie mógł. Nieraz w życiu te tak gwałtowne namiętności
 900      2, XXIV  |              niego. Ale co przynajmniej w tym go ratowało, to - że
 901      2, XXIV  |            zupełnego przyszedł zdrowia, w skrytości serca swego żałowała
 902      2, XXIV  |            często.~Mimo tej rozmaitości w sposobie myślenia i czucia
 903      2, XXIV  |               trzeba drżeć o życie jego w oddaleniu i niepewności,
 904      2, XXIV  |             szczera ma coś zarażającego w sobie, bo tego doświadczyła
 905      2, XXIV  |               jej napełniło, zastępując w tych pierwszych dniach jakiekolwiek
 906      2, XXIV  |    najprawdziwszą upoił wszystkie serca w Krzewinie. Zwyczajna wesołość
 907      2, XXIV  |             jeszcze - i to podobieństwo w humorach między nią a księciem
 908      2, XXIV  |                 pierwszej bytności jogo w Krzewinie; ale inaczej widząc
 909      2, XXIV  |           Krzewinie; ale inaczej widząc w tym jak siostra, tegorocznego
 910      2, XXIV  |           Ludomira szczerze przekładała w myślach swoich nad owego,
 911      2, XXIV  |               swoich nad owego, któremu w liście swoim do ciotki (
 912      2, XXIV  |               nieraz śmiać się zaczął i w pierwszych dniach bytności
 913      2, XXIV  |                 troski serca swego. Ale w dość krótkiej chwili coraz
 914      2, XXIV  |                 tą myślą uspokojona, że w nim przyszłego widzi brata,
 915      2, XXIV  |             lepiej - rozumiem - czytała w sercach Ludomira i Wandy
 916      2, XXIV  |                 uczucie łatwo dla niego w sercu swoim znajdowała i
 917      2, XXIV  |                podług ich życzeń ułoży.~W istocie nie podług ich życzeń
 918      2, XXIV  |    Lekkomyślność księcia Melsztyńskiego w tej okoliczności przysłużną
 919      2, XXIV  |               tkliwe, zastępując radość w jej duszy, stały się zwykłym
 920      2, XXIV  |         przykrego, owszem, smutną jakąś w nim rozkosz znajdowała.
 921      2, XXIV  |         rozumiał) głęboko przed drugimi w sercu swoim dochowała.~W
 922      2, XXIV  |                w sercu swoim dochowała.~W inszym stanie dwie osoby,
 923      2, XXIV  |                 dwie osoby, które takoż w Krzewinie szczęśliwymi się
 924      2, XXV   |                  Rozdział XXV ~ZAKONNIK~W takim stanie były umysły
 925      2, XXV   |              bólu głowy oświadczyła, że w domu zostanie. Natychmiast
 926      2, XXV   |             przejażdżki i projektu balu w niczym nie odmieniać. Tą
 927      2, XXV   |             może, że bywają takie dnie, w których nie ciało spoczynku,
 928      2, XXV   |               ciszy gwałtem potrzebuje. W takich dniach wiele by się
 929      2, XXV   |                 przechadzkę i miłą porę w tym przewidywała do ulubionych
 930      2, XXV   |                wystawiony i babce Alisi w nagrodę chałupy od piorunu
 931      2, XXV   |                od piorunu spalonej (jak w najpierwszym rozdzialeśmy
 932      2, XXV   |        Zszedłszy nad brzeg wody wsiadła w łódź i na drugą stronę przewieźć
 933      2, XXV   |         zapominać uczy.~Malwina doznała w tej chwili tego uspokajającego
 934      2, XXV   |            uczucia i rozmyślając, ile - w porównaniu zmartwień i przykrości -
 935      2, XXV   |                   łaskami, szczęściem i w tym nawet już życiu Bóg
 936      2, XXV   |               gaiki z leszczyny; dalej, w gęściejszym cieniu drzew
 937      2, XXV   |                 że jeszcze znajduje się w dniu tym imienin swoich,
 938      2, XXV   |             które Ludomir tak starannie w tym samym miejscu obchodził,
 939      2, XXV   |                samym miejscu obchodził, w dniu, w którym pierwszy
 940      2, XXV   |              miejscu obchodził, w dniu, w którym pierwszy raz poznała,
 941      2, XXV   |            panuje i konik polny skacząc w trawie czasami się tylko
 942      2, XXV   |              serc daniny~Wiły ten uplot w świeżość i wonie bogaty;~
 943      2, XXV   |                dumanie i obróciwszy się w stronę, skąd głos pochodził,
 944      2, XXV   |                na piersiach i biały kij w ręku. dokładnie rozeznać
 945      2, XXV   |               gdzie idzie, jakim trafem w tym odludnym miejscu się
 946      2, XXV   |            gdzieś widziała. Chciej mnie w tym oświecić i ciekawość
 947      2, XXV   |                owego zakonnika, którego w czasie kwesty w klasztorze
 948      2, XXV   |                 którego w czasie kwesty w klasztorze bazylianów poznała
 949      2, XXV   |                 i łagodna pobożność tak w jej pamięci utkwiły. W istocie
 950      2, XXV   |              tak w jej pamięci utkwiły. W istocie ten to sam był i
 951      2, XXV   |            mocno się ucieszył znajdując w niej też same kwestarkę,
 952      2, XXV   |             ojcowską jakąś przychylność w sercu jego była wzbudziła.
 953      2, XXV   |         przyjaciela tak mówić zaczął:~- W ciągu przeszłej zimy, krótko
 954      2, XXV   |                czasie, gdyś kwestując i w naszym była klasztorze,
 955      2, XXV   |               klasztorze, moje dziecko, w głębokiej Rusi w zgromadzeniu
 956      2, XXV   |               dziecko, w głębokiej Rusi w zgromadzeniu takoż naszym
 957      2, XXV   |       zastąpienie jego mnie wyznaczono. W naszym stanie, jak wiesz,
 958      2, XXV   |           wziąwszy z sobą, puściłem się w drogę. Ale w sercu nosząc
 959      2, XXV   |               puściłem się w drogę. Ale w sercu nosząc zupełne oddanie
 960      2, XXV   |               woli Boga, na Rusi, jak i w Warszawie znalazłem spokojność
 961      2, XXV   |            zastąpić może. Monaster nasz w dzikim, ale pięknym nad
 962      2, XXV   |             zmieni, gdy odgłos wojny aż w nasze dzikie zaszedł lasy.
 963      2, XXV   |                alić wkrótce mnogie roty w te zaszły strony. Z krajem
 964      2, XXV   |               pod Mohilewem", skąd były w czasie wojny datowane listy
 965      2, XXV   |         ojczyznę, chciałem przynajmniej w czymkolwiek stać się użytecznym
 966      2, XXV   |                  Wlałem mu krople tęgie w gardło i utamowawszy naprędce
 967      2, XXV   |               do pustej chaty, com idąc w borze był ujrzał. W tej
 968      2, XXV   |                idąc w borze był ujrzał. W tej opuszczonej zagrodzie
 969      2, XXV   |                 już martwe tylko zwłoki w ręku moich trzymam, lecz
 970      2, XXV   |                politowanie, które potem w największą się przyjaźń
 971      2, XXV   |                zamieniło. Przez tydzień w niebezpieczeństwie życia
 972      2, XXV   |            trafem i gdzie się znajduje. W wyrazach najszlachetniejszych
 973      2, XXV   |              zrazu powiedział, że będąc w wojsku prostym żołnierzem
 974      2, XXV   |                nim codziennie, poznałem w nim wyniosłą i szlachetną
 975      2, XXV   |                 naszego ogrodu wychodzi w las bukowy, który głęboką
 976      2, XXV   |           nieraz znajdowałem siedzącego w zamyśleniu i wzrokiem goniącego
 977      2, XXV   |              potoku, co pod jego nogami w głębokiej leciał dolinie.
 978      2, XXV   |           godziny mijały niepostrzeżone w rozmowach swobodnych. Raz,
 979      2, XXV   |            potok, obraz życia ludzkiego w nim widzę; patrz, jak na
 980      2, XXV   |                  który nawet mimowolnie w o-czach jego się malował.
 981      2, XXV   |                 czułą, którą codziennie w sercu jego postrzegałem,
 982      2, XXV   |               niepospolite i wyniosłość w ułożeniu aż nadto wyraźnie
 983      2, XXV   |                 serce litościwe) nikogo w świecie nie obchodzi. To
 984      2, XXV   |                  Historia nieznajomego~"W najpierwszym dzieciństwie
 985      2, XXV   |           nazywać wyrazem, dostałem się w opiekę, rzec mogę, drugiej
 986      2, XXV   |             winienem, że żyję, ona mnie w dzieciństwie, słabowitego
 987      2, XXV   |             mnie kocha. U stóp Karpatów w odludnej i oddalonej wsi
 988      2, XXV   |            zabawą. Wilki i niedźwiedzie w głębokich ścigając parowach,
 989      2, XXV   |                zwierzem się zagoniwszy, w polu nocować musiałem. Takiemu
 990      2, XXV   |                 przyznaję nie znajdując w nic żadnej zalety.~Ale to
 991      2, XXV   |               aby ta zwykła melancholia w dzikość się nie zmieniła,
 992      2, XXV   |         roztargnienia spodziewam się go w twoim znaleźć społeczeństwie.~
 993      2, XXV   |              matką; owszem, wdzięczność w sercu moim jeszcze się pomnożyła.
 994      2, XXV   |                Będąc niewinnym i czując w sobie chęć i sposobność
 995      2, XXV   |               odsuniętym od wszystkiego w świecie przez tę cechę niesłuszną,
 996      2, XXV   |         wkorzeniając się coraz bardziej w moim sercu wpędziły na ostatek
 997      2, XXV   |                 na ostatek mnie już nie w melancholią, ale w dziki
 998      2, XXV   |              już nie w melancholią, ale w dziki i ponury smutek. Widząc,
 999      2, XXV   |              rzucając siedlisko, gdziem w dzieciństwie przytulenie,
1000      2, XXV   |             dzieciństwie przytulenie, a w opuszczeniu podporę był