Tom, Rozdzial

 1   DoMo        |        inne sposobem działać dla szczęścia.~Myśl ta, nader miła sercu
 2      1, II    |      powiem już nigdy, że nie ma szczęścia na tej ziemi!... Jest szczęście,
 3      1, V     |        serca szczęśliwego, by mu szczęścia nie odebrać; pamiętaj, że
 4      1, VII   |     czują jak wpośród okazałości szczęścia lub w gronie zabaw i radości!~
 5      1, VII   |       niebios nigdy nie wzruszy?~Szczęścia domyślne marzenia,~Serc
 6      1, VIII  |        na zawsze, od miłości, od szczęścia, od Malwiny daleki! Od Malwiny...
 7      1, VIII  |   pierwszy raz dostrzegł promień szczęścia, szczęścia nad wszelkie
 8      1, VIII  |     dostrzegł promień szczęścia, szczęścia nad wszelkie wyrazy, szczęścia,
 9      1, VIII  |   szczęścia nad wszelkie wyrazy, szczęścia, którego serce Ludomira,
10      1, VIII  |         ta chwila nieporównanego szczęścia; wspomnienia uczciwości
11      1, IX    |          a dla Ciebie i życia, i szczęścia bym odstąpił. Malwino? W
12      1, IX    |   omamienia, strącony ze szczytu szczęścia, całą przyszłość moją widzę
13      1, IX    |         już dla mnie prawdziwego szczęścia być nie może. Ty tego pragniesz,
14      1, XII   |     wystawiały, mało prawdziwego szczęścia zawiera w sobie?... Te lata
15      1, XII   |          na przyszłość wiecznego szczęścia w jakim bądź losie, byle
16      1, XII   |          powszechne kochanie, te szczęścia, zabawy, którymi w Warszawie
17      1, XII   |       bym ja, niestety, mogła mu szczęścia przymnożyć? On mego serca
18      1, XII   |           tyle serc go kocha; on szczęścia nie potrzebuje, nieszczęścia
19      1, XII   |         dostatki przydać mogą do szczęścia, i zamiast cieszenia się
20      1, XII   |   księciem Melsztyńskim jako cel szczęścia i jakowyś obowiązek, a skryty
21      1, XIII  |          się, że mi nie odmówisz szczęścia dzielenia z sobą tej pobożnej
22      1, XIV   |      innych, pragnąłem zupełnego szczęścia i za łudzącymi goniłem się
23      2, XV    |        znajdował.~Taida tedy dla szczęścia urodzoną być się zdawała;
24      2, XV    |     zdawała; ale któż na stałość szczęścia rachować może? Do tylu darów,
25      2, XV    |     okryty ranami i sławą, godny szczęścia i zaszczytów wszelkich,
26      2, XVII  |       ten to już Ludomir dla jej szczęścia, do jej duszy właściwie
27      2, XVII  |     używała, lecz nadzwyczajnego szczęścia lub nieznośnej tęsknoty
28      2, XVIII |      dlaczego - mówię - tego już szczęścia nie chciała i wszystkimi
29      2, XVIII |  doskonałej, tak jak doskonałego szczęścia, daremnie byłoby szukać
30      2, XIX   |         cnoty łatwymi, wszystkie szczęścia niezawodnymi zdają się.~
31      2, XXIII |    inaczej któż by kiedy momentu szczęścia mógł użyć na tym świecie?
32      2, XXIII |    Krzewina, jeśli nie zupełnego szczęścia, to przynajmniej swobodnej
33      2, XXIV  |       Wspomnienia krótkich chwil szczęścia, wspomnienia niejednych
34      2, XXIV  |    utworzyły jej jakowyś gatunek szczęścia, który do romansowej jej
35      2, XXV   |    śniadania, uśmiech młodości i szczęścia, który zwykle umilał wesołą
36      2, XXV   |     skarb drogi, któren wszelkie szczęścia zastąpić może. Monaster
37      2, XXV   | przeczucie jakieś niespodzianego szczęścia raptownie mi się ukazał
38      2, XXV   |  wdzięcznym uśmiechem młodości i szczęścia, który ją tak przyjemną
39      2, XXVI  |        bez rodziców, bez nadziei szczęścia żadnego ani prawa do niczyjego
40      2, XXVI  |         było przeszkodą i do jej szczęścia, te tak święte dla niego
41      2, XXVII |        których wszystkie w życiu szczęścia z rozkoszą by oddał. Wolał
42      2, XXVII |    nadziei, pierwsze wyobrażenie szczęścia po-strzegłem, ale też i
43      2, XXVII |     godło i upominek jedyny mego szczęścia wyryć go kazałem. Tam samaś
44      2, XXVII |           on twojej wzajemności, szczęścia swego także oczekuje! Malwino!
45      2, XXVII |     zupełną uczynić z siebie dla szczęścia brata chciałem... Ale, Malwino,
46      2, XXVII |   żadnego już nie mogłaby doznać szczęścia!~Radość, uniesienia, szaleństwa -
47      2, XXVIII|          przenaszając nie więcej szczęścia za granicą jak na ojczystej
48      2, XXVIII|   chmurką zazdrość tylko co tego szczęścia nie zasępiła. Dnia tego,