Tom, Rozdzial

 1      1, I     |             robi, słuchająca jedynie swego dobrego serca w chęci ratowania
 2      1, III   |              i w wieczór do ponurego swego zamku z najpogodniejszym
 3      1, VI    |             je sypać na ulubiony cel swego kochania.~Tak i w Krzewinie
 4      1, VII   |            choć na chwilę ujrzeć cel swego kochania. Nie czarami to
 5      1, X     |           raz ciotka - że to tajenie swego stanu, swego nazwiska, ten
 6      1, X     |              to tajenie swego stanu, swego nazwiska, ten raptowny odjazd
 7      1, XII   |             się życzyć związku wnuka swego ze mną. Wszystko więc się
 8      1, XIII  |             Malwina, przedsięwzięcia swego zapominając i, tak jak jej
 9      1, XIII  |            niżeli dotąd od przyjazdu swego do Warszawy była czyniła.~
10      1, XIII  |            zdawał różnym od ułożenia swego w Krzewinie. Mówić znów
11      1, XIV   |             sposób, którym obowiązki swego stanu wypełnia, szanowny
12      2, XV    |         ostatnią dziedziczkę imienia swego niż tkliwą córkę w Taidzie
13      2, XV    |            doczekać się epoki połogu swego, a tymczasem żal i boleści
14      2, XV    |              przyszłego losu dziecka swego zbolałemu jej sercu koniecznie
15      2, XV    |             zaniechać chciała reszty swego opowiadania, ale Malwina
16      2, XV    |       wróciwszy do przytomności syna swego do serca przytuliła, zaleciła,
17      2, XV    |              uprzejmości dla dziecka swego, co tylko posiadała pieniędzy
18      2, XV    |              a widząc w nim jedynego swego dziedzica właściwe swoje
19      2, XVI   |            Cygana, który szczupaka z swego połowu w podarunku jej przysłał.
20      2, XVII  |        kuzyna, a przyszłego małżonka swego. Z dzieciństwa razem wychowani,
21      2, XVIII |            Dorydy w czasie przyjazdu swego do Warszawy, a teraz wiadomość
22      2, XIX   |       arabczyka zwracając uderzył na swego przeciwnika, który w wytrwałej
23      2, XIX   |             zręcznie unikając żelaza swego przeciwnika - swoim ranił
24      2, XXII  |             ujęły i mimo uprzedzenia swego dla "anielskiej", jak ją
25      2, XXII  |             Taida ostatnie dni życia swego przebyła, a którą nieraz
26      2, XXII  |             rąk jej i jej męża wnuka swego Ludomira mającego wtedy
27      2, XXIII |      okropnie, padł ofiarą gorliwego swego poświęcenia się. Naszych
28      2, XXIII |          myśl jego była o walecznego swego dopytywać się wybawiciela:
29      2, XXIII |       Zdzisława i przyjmując do domu swego tego, o którym cała społeczność
30      2, XXIII |              gdyby w skrytości serca swego była pragnęła przyjazdu
31      2, XXIV  |             Melsztyńskiego do dziada swego~"Batalia wygrana, utrzymanie
32      2, XXIV  |               i niecierpliwość wnuka swego, ale Malwina spokojną będąc
33      2, XXIV  |           zdrowia, w skrytości serca swego żałowała pośpiechu, z którym
34      2, XXIV  |         trochę owej troski nad losem swego wybawiciela. Przywożąc zaś
35      2, XXIV  | zwierzycielką wszystkie troski serca swego. Ale w dość krótkiej chwili
36      2, XXV   |             wyszła oknem.~Od powrotu swego z Warszawy nie była jeszcze
37      2, XXV   |        prośby o zdarzeniach swoich i swego przyjaciela tak mówić zaczął:~-
38      2, XXVI  |        nieznajomym chorym nieznanego swego spodziewając się znaleźć
39      2, XXVI  |              w którym on wybawiciela swego znaleźć się spodziewał,
40      2, XXVI  |           tym obiecał swoje i dziada swego przebaczenie i darowanie
41      2, XXVI  |      marszach naszych sadzałem go na swego konia i wtedy dzieciątko
42      2, XXVI  |              więc nazad w głąb serca swego uczucia najboleśniejsze
43      2, XXVII |       jeszcze złego zdrowia z pokoju swego nie wychodził, choć w istocie
44      2, XXVII |        twojej wzajemności, szczęścia swego także oczekuje! Malwino!
45      2, XXVIII|      naówczas najszczerzej zdarzenia swego życia i stan serca dziadowi
46      2, XXVIII|             śmiertelnie niemal ranić swego przeciwnika i który rozumiał,
47      2, XXVIII|         społeczność stolicy w czasie swego w niej panowania, major
48      2, XXVIII|            do siebie przywiązać męża swego, iż gdy minął ten pierwszy