Tom, Rozdzial

 1   DoMo       |       mojemu, zwróciła mnie znowu ku Tobie, Bracie ukochany!
 2      1, I    |        upuściwszy z dłoni~Wieniec ku ziemi i oczy spuściła.~Wzrok
 3      1, I    |   pięknymi ścieżkami prowadzącymi ku domowi, którego pani...
 4      1, I    |         wyrazów wynaleźć w swojej ku Ludomirowi wdzięczności.
 5      1, I    |         Domowi Malwiny, najczulej ku pani przywiązani, szczerze
 6      1, III  |     nieszczęśliwy z posłuszeństwa ku ich woli naturalnie musiał
 7      1, III  |         prośby Malwiny przystała; ku większemu jej szczęściu
 8      1, VII  |    kasztanem na końcu wału wabiła ku sobie. Widok na łachę, na
 9      1, VIII |          Malwinę natychmiast mnie ku niej całkiem zniewolił.
10      1, VIII |   rzewnych łez wylałem, pobiegłem ku tarasowi. Mignęła się jeszcze
11      1, VIII |           jej suknia, którą wiatr ku drzwiom ogrodu powiewał,
12      1, IX   |         mógł przeniknąć serce jej ku niemu, wspomnienie, że jej
13      1, XII  |          Warszawie o miłości jego ku Malwinie. Młode kobiety
14      1, XII  |          instynkt zwracał uczucia ku miłej wolności i lubemu
15      1, XIV  |       wyznaczonym, Malwina zeszła ku Wiśle do zupełnie jej nieznajomego
16      1, XIV  |         usłyszeć mogła, myśli jej ku niemu zwróciły. Warszawski
17      1, XIV  |       wzniosła modły najszczersze ku Stwórcy wszechrzeczy; dziękowała
18      2, XV   |       rychło ten kwiat młodzienny ku ziemi schylonym został na
19      2, XV   |       oddawane słyszała, wcześnie ku niemu ją zajęły. Uwielbiając
20      2, XV   |       osłabiając przywiązanie jej ku niemu osłabiła nieszczęśliwie
21      2, XV   |    wytrzymać. Toteż zbliżając się ku końcowi swej ciąży, koniec
22      2, XV   |           łono twoje!", spokojnie ku niebu jej dusza uleciała,
23      2, XVIII|        zajęciem, z równym zapałem ku Malwinie, z jakim był odjechał;
24      2, XIX  |  chciwością sławy i przywiązaniem ku ojczyźnie oczekiwało, ważności
25      2, XIX  |     natury wszystkie oczy i serca ku sobie mimowolnie zwracała.
26      2, XIX  |       szyszakiem zdawał się dążyć ku niebu, promienie słońca
27      2, XIX  |       kolor zbroi pomnażał) ujęło ku niemu życzenia wszystkich
28      2, XX   |       postrzeżeniem figury idącej ku niej z końca ulicy; lecz
29      2, XXII |          jej ciekawość pędziła ją ku poczcie, by pakiet listów
30      2, XXII |        Szale i kapelusze wziąwszy ku poczcie całe się społeczeństwo
31      2, XXV  |          ruch dniowy wkoło siebie ku wieczorowi ustający widziała,
32      2, XXV  |       było, oczy Malwiny zwróciły ku temu obszernemu sklepieniu
33      2, XXV  | mimowolnie serce jej wzniosło się ku twórcy dziwów, co ją otaczały.
34      2, XXV  |         los powszechny, osobliwie ku zachodowi życia, że czas
35      2, XXV  |   lekarstw i płótna, i udałem się ku tej stronie. kędy - sądząc
36      2, XXV  |         do tego użyć sposobu, jak ku sobie baczność moją zwrócić.~-
37      2, XXV  |      swoich bardziej mnie jeszcze ku sobie zniewolił; rozrzewniał
38      2, XXV  |  bezsennymi nocami, usnął przecie ku wieczorowi, a ja, zmęczony
39      2, XXVI |          wszyscy się przewieźli i ku folwarkowi udali. Ludzie
40      2, XXVI |       utrzymam; alić jednego dnia ku wieczorowi Płomieńczyk (
41      2, XXVII|           siebie niepostrzeżony i ku Krzewinowi samotne kroki
42      2, XXVII|          go rozrzewnił...~Biegnie ku ławce, którą kasztan stuletni
43      2, XXVII| spodziewam się trwalszej) miłości ku mojej siostrze ugaszonymi
44      2, XXVII|          który myśli moje zwracał ku temu mniemanemu wariatowi,
45      2, XXVII|        temu mniemanemu wariatowi, ku temu mniemanemu czainemu
46      2, XXVII|    mniemanemu czainemu rycerzowi, ku temu nareście nieszczęśliwemu
47      2, XXVII|          powabem przyciągały mnie ku twemu bratu, ale odrazę
48      2, XXVII|           jak, z ogrodu i biegnąc ku Warszawie, spotkawszy piąty