Tom, Rozdzial

 1   DoMo        |    cnoty, ciągle poświęcającego życie szczęściu drugich i dobru
 2      1, I     |       do nieznajomego - obieśmy życie winne temu, którego imię
 3      1, I     |       rycerze, którzy honor lub życie dam ratując własne ważyli,
 4      1, III   | najsmutniejsze, jakie być może, życie prowadziła; alić nareszcie
 5      1, III   |      miało poniekąd na całe jej życie, kierunek dając szczególny
 6      1, III   |       godzin po swoim przypadku życie zakończył. Zmyślałabym,
 7      1, V     |        nam wiedzieć, że Malwina życie mu winna, że jest dobry,
 8      1, VI    |       czym są kwiaty w naturze. Życie słodzą i ubarwiają, tak
 9      1, VIII  |    prócz tego, że ją kocham nad życie, nad siebie, nad wszystkich,
10      1, IX    |        nie będzie? W Tobie moje życie, w Tobie moje szczęście?
11      1, IX    |      niemu, wspomnienie, że jej życie ratował, odraza od tajemnicy,
12      1, IX    | prawdziwe. Ludomirze? winnam ci życie? winnam ci więcej jak życie,
13      1, IX    |     życie? winnam ci więcej jak życie, bo odbieram od ciebie dowody
14      1, X     |         nie mogę, że Malwina mu życie winna, a wierzyć nigdy nie
15      1, XI    |     tycze! Ale pamiętam, żem mu życie winna, żem mu święcie przyrzekła
16      1, XI    |    pożenować, teraz byś widział życie na tym trawiącego, by myśli
17      1, XII   |    Melsztyńskiego i które dni i życie jego zdają się napełniać,
18      1, XIV   |      mąż najszczęśliwiej domowe życie prowadzą.~Malwina oświadczyła
19      1, XIV   |      nudzić, tylko uważaj, moje życie, któren tul najcieńszy.
20      1, XIV   |        się jeszcze trochę, moje życie, to się go wkrótce doczekasz;
21      1, XIV   |        okrutnie nieładnie. Moje życie, nic mam nic przy sobie,
22      1, XIV   |        jakież smutnojednostajne życie prowadzisz! Stary, ubogi
23      1, XIV   |     moje rzemiosło) uczciwie na życie zarabiać; i już kilka lat
24      2, XV    | dziecinnych lat będąc w wojsku, życie do tego czasu przepędzał
25      2, XV    |      takowym napisem położyła: "Życie jego całe było poświęcone
26      2, XVI   |        czyli żyje jeszcze, gdyż życie nawet jego przez czas długi
27      2, XVII  |         to jest męczyć się całe życie! Ja nie mam w tym zdania,
28      2, XVIII |       świecie i tym samym czyni życie próżnym, nudnym, a często
29      2, XX    |      tego jestestwa, od którego życie jego naówczas zawisłe było.
30      2, XXI   |       smutek Ludomira, trwoga o życie jego, które tylekrotnie
31      2, XXI   |  współziomków, ale, niestety, i życie wszystkiego, co kochamy,
32      2, XXIII |        serce dla niego, za jego życie, za jego szczęście szczerze
33      2, XXIII |        rycerzowi książę jedynie życie winien. On mimo zmroku,
34      2, XXIV  | zostając o losie tego, któremum życie winien. Wszystkie usiłowania
35      2, XXIV  |      któremu książę Melsztyński życie był winien, i los nieszczęśliwy
36      2, XXIV  |       się kocha, trzeba drżeć o życie jego w oddaleniu i niepewności,
37      2, XXV   |     szlachetniejszemu jestestwu życie winien, znaleźć się raptownie
38      2, XXV   |  odbyłem kampanię. Nie dbając o życie, niewiele mam zalety, jeślim
39      2, XXV   |      któremu książę Melsztyński życie był winien, oświadczyła
40      2, XXVI  |     chorego młodzieńca, którego życie zdawało się już opuszczać
41      2, XXVI  |    przez całą młodość cygańskie życie prowadził. Dżęgi rodzice
42      2, XXVI  |  ustawnie mu powtarzał: "Tobiem życie winien, tyś mię spośród
43      2, XXVI  |        Ale, niestety, jemu brat życie był winien i dusza jego
44      2, XXVI  |       mógł wyrwać temu, któremu życie uratował. Przy tym też rozumiał
45      2, XXVII |          tyś godziny moje, dni, życie, serce napełniała. Postać
46      2, XXVII |          O nieba! - zawołał - i życie mi już teraz odebrać możecie,
47      2, XXVIII|         której wdzięki ujmujące życie, świat, każdy dzień, każdą