Tom, Rozdzial

 1      1, I    |   zarzuciwszy tylko szal na siebie sama z domu wybiegła. Spiesząc,
 2      1, I    |        zmieszały. Nie wiedząca już sama, co robi, słuchająca jedynie
 3      1, III  |          czytając z uwagą i wiele, sama siebie, rzec można, wychowała.
 4      1, III  |      westchnęła czasem, widząc się samą, zawsze samą. Ale młody
 5      1, III  |            widząc się samą, zawsze samą. Ale młody wiek, wiek, w
 6      1, IV   |             jeśli tak powie, bo ja sama, odczytawszy mój list, znajduję,
 7      1, V    |    smutnego, bo nieszczęście przez samą swoją powszechność szanowniejsze
 8      1, V    |           naówczas Malwina jeszcze sama dobrze nie wiedziała czyli
 9      1, VII  |            moment było miotane, że sama nie wiedziała, co ma odpowiedzieć,
10      1, X    |           się przeszkadzać. Ciotka sama byłaby chciała w tej drodze
11      1, XI   |        mnie siedziała, poznałam tę samą damę, którąm wjeżdżając
12      1, XI   |       Wyjechałyśmy, i w karecie tę samą ciągnąc rozmowę:~- Prawdziweż
13      1, XI   |         prosić mnie w taniec i ja, sama nie wiem dlaczego (bo pewnie
14      1, XI   |      Doryda zrzędziła, ja nie wiem sama, jakem do końca trafiła.
15      1, XI   |          Malwina płakać w cichości sama, opuszczona cierpieć potrafi,
16      1, XI   |           się będę... o co... ach, sama nie wiem! Nie wiem, czego
17      1, XII  |         jego w Krzewinie i szukała sama przed sobą wymówki jakiej
18      1, XII  |          osobliwe może uczucia? Ja sama gorzej się łaję. Nie życzyłamże
19      1, XII  |            Krzewinowi, do którego, sama nie wiedząc dlaczego, niejedno
20      1, XIII |          bytności swojej w mieście sama do niego zagadnęła:~- Czemuż
21      1, XIV  |    Łazarowiczowej byli przynieśli. Sama imość przed wielkim stała
22      1, XIV  |            rozłożystą gruszką, nad samą wodą, siedział człowiek
23      1, XIV  |           osądził widząc, że także sama do siebie gadała. Daremnie
24      1, XIV  |      głębokie dumanie wprawiły, że sama nie postrzegła, jak do miasta
25      1, XIV  |           powiedzieć, bo i Malwina sama nie bardzo zrozumieć mogła,
26      1, XIV  |            najtkliwszej miłości. I sama czując takoż w ten moment,
27      2, XV   |         jego względem niej wymówić sama przed sobą nie mogła. Lecz
28      2, XV   |           Nie wyjawiając, kto była sama, kilka dni przed rozwiązaniem
29      2, XV   |        śmiercią do ojca napisała i sama na pocztę posłała, zawieruszył
30      2, XVI  |           w sieni i chce się z nią samą widzieć. Jak weszła, Malwina
31      2, XVI  |           nie chce, że córka Dżęgi sama u niego była, ale go nie
32      2, XVII |    Niespokojność nieznośna, której sama sobie wytłumaczyć nie mogła,
33      2, XVII |            odludnym będąc Głazowie sama, bez żadnych zabaw, żadnych
34      2, XVIII| najbardziej nie życzyła. Nie mogąc sama dobrze zrozumieć, co się
35      2, XIX  |            nikt ani może i Malwina sama nie wiedziała; ale co jest
36      2, XXI  |    Przyczynę tej choroby, nie wiem sama, jak Ci mam opisać. O moja
37      2, XXII |         zajmuje. Wie-leż to ja ich sama przeżyła? Wieleż razy widziałam
38      2, XXII |            w świecie posiada, z tą samą gorliwością oddaje i poświęca.~
39      2, XXIV |  zatrudniał, a co dzień więcej nią samą się zajmował. Wanda, tą
40      2, XXV  |      chłopakowi z łodzią czekać, a sama na ląd gdy wysiadła, ubita
41      2, XXV  |         smucić ją bez ustanku. Ona sama rozumiejąc, że zmiana miejsc
42      2, XXV  |          tylko zajmować mogą, aleś sama tego wymagała. A teraz pozwól,
43      2, XXVI |    odzyskaniu wnuka używać musi, i sama słabą jeszcze się czując,
44      2, XXVII|       Malwina!...~Istotnie Malwinę samą ujrzał Ludomir i z głębi
45      2, XXVII|        serce moje wzdrygało się na samą myśl łączenia z nim losu