Tom, Rozdzial

 1      1, VII   |     Ludomira. Ale ten dzień minął. Niestety! najszczęśliwsze zawsze
 2      1, VII   |        całą Malwinę okryły.~- Ach, niestety - pomyślała - ten rodzaj
 3      1, VIII  |        którymi teraz umieram, ach! niestety, którymi jedynie żyję.~Nie
 4      1, VIII  |          wszystkich, nad wszystko. Niestety, równie była zmienną jak
 5      1, VIII  |          serca tego anielskiego... niestety! Wszakże nigdy, nigdy Malwina
 6      1, VIII  |      zachodzące ujrzałem słońce... Niestety! ostatni raz w oczach moich
 7      1, VIII  |      powiewał, wyciągnąłem ręce... Niestety! zniknęła na zawsze!"~ ~
 8      1, IX    |    rozkoszy zalały serce moje. Ale niestety? natychmiast ocucony z drogiego
 9      1, IX    |       takie dobrodziejstwa cóż ja, niestety, uczynić mogę? Jedną jedyną
10      1, IX    |          ten jeden dowód dać mogę, niestety, twojej pamięci! O Ludomirze!
11      1, IX    |        niego, i nie domyślała się, niestety, ile ważną, ile ciężką do
12      1, X     | westchnieniem mówi się ustawnie: - Niestety! istotnie na zawsze stracony!~
13      1, XI    |         widziała? I cóż widziałam, niestety? Ludomira patrzącego na
14      1, XI    |        wczorajszego wieczora.. Ale niestety! drobne czasem szczegóły
15      1, XII   |        ostudziło? W czymże bym ja, niestety, mogła mu szczęścia przymnożyć?
16      1, XIII  |     zapytanie odpowiedź:~Wrażenie, niestety, na wieki nie wymazane.~
17      1, XIII  |       Warszawy była czyniła.~Lecz, niestety, tak jak żeby los jakiś
18      2, XV    |            Taidy w tej mierze. Ale niestety! nadto prędko ukaraną została,
19      2, XVI   |      jeszcze do Ciebie nie wrócił. Niestety! wiesz, co mnie tu gwałtem
20      2, XVII  |            prócz niej był ukochał. Niestety! każdy niemal dzień mijający (
21      2, XVII  |  uiszczonymi dla niej zdawały się! Niestety! nie ten to już Ludomir
22      2, XVII  |            spokojności, do której, niestety, mimo starań i pracy już
23      2, XIX   |      skrytości serca doświadczała.~Niestety! smutną jednak jest rzeczą
24      2, XX    |       wolno widzieć ją jeszcze, co niestety, z rozpaczą przewidywał
25      2, XXI   |         mojej była przyczyną. Ale, niestety, od tej chwili mało spokojności
26      2, XXI   |       niego niegdyś czuła, miłość, niestety, którą w sercu moim nie
27      2, XXI   |         naszych współziomków, ale, niestety, i życie wszystkiego, co
28      2, XXI   |            za udanie jakie to, co, niestety, aż nadto było prawdziwą
29      2, XXII  |    ojczyzny i sławę za godło, ale, niestety, głód, niedostatek, obnażenie
30      2, XXIII |            Kozaków rozpędzić; ale, niestety, pokłuty i raniony okropnie,
31      2, XXIV  |           szczegóły wchodząc, ale, niestety, żadnej pocieszającej wiadomości
32      2, XXV   |        drogim stać się może, gdyż, niestety, boję się, że (podług jego
33      2, XXV   |       strony. Z krajem okolicznym, niestety, tak się działo, jak zwykle
34      2, XXV   |           nie jest... To wyznanie, niestety, wszystkie czucia moje wzburzyło.
35      2, XXVI  |          dziwić się będziesz, ale, niestety, i gniewać się może bez
36      2, XXVI  |       wołając Płomieńczyka... Ale, niestety, daremne były wszystkie
37      2, XXVI  |           niej zostawione dziecko, niestety, przyznać muszę, iż widząc,
38      2, XXVI  |          tej okropnej ofiary. Ale, niestety, jemu brat życie był winien
39      2, XXVIII|           Ludomira z Malwiną; ale, niestety, tak mało godzin szczęśliwych
40      2, XXVIII|       wspominać Malwina, odpisał:~"Niestety!" Wrażenie nie wymazane
41      2, XXVIII|            niej palić ofiary, ale, niestety, wkrótce poznał, że u pustej