Tom, Rozdzial

 1      1, II    |       przyjaciółko Ludomira; póki on żyć będzie, póty Cię szanować
 2      1, IV    |      czytać; jednak nie wiem, jak on to czynił, ale wciąż na
 3      1, V     |           nie znanych wiadomości; on pierwszy w życiu myśli jej
 4      1, VI    |         znalazł, wszystko ułożył; on wiersze napisał, bacik ustroił,
 5      1, VI    |           napisał, bacik ustroił, on to miejsce wybrał, od rana
 6      1, VI    |          Ludomira! - odpowiedział on z najgłębszym westchnieniem.
 7      1, VII   |           wiedziała, czym ani kim on jest, i że tajemnica, którą
 8      1, VII   |            że nie mogąc pojąć, by on się tego nie domyślał, to
 9      1, XI    |          nie wiem, co mi mówił, a on zapewne jeszcze mniej, com
10      1, XI    |         nazwała, dokładając: Jest on jeden z najbogatszych i
11      1, XI    |    niczyje święto nie minie, żeby on bukietu nie przyniósł, wierszów
12      1, XI    |     niezabawne, nic się nie klei. On jeden umie wszystko ożywić.~-
13      1, XI    |         że blisko od roku zostaje on w więzach Dorydy, co na
14      1, XI    |          zrobił i te słowa: "Otóż on jest, obietnicy nam przecie
15      1, XII   |          mimo przeciwnych pozorów on względem mnie żadnej winy
16      1, XII   |        Dziad Ludomira, od którego on władzy zależy, z najłaskawszym
17      1, XII   |         kiedym tylko widziała, że on tym samym powietrzem oddycha,
18      1, XII   |          mu szczęścia przymnożyć? On mego serca nie potrzebuje...
19      1, XII   | potrzebuje... tyle serc go kocha; on szczęścia nie potrzebuje,
20      1, XII   |          Ludomirze; rada jest, że on się koło niej kręci, bo (
21      1, XII   |     własna poniekąd była rada, że on wszystko dla niej porzucił.
22      1, XIV   |       trzeba, do niegom się udał, on mnie wysłuchał, dał sobie
23      1, XIV   |     zawsze nędzę od nas odpędził. On ten plac kupił, ten domek
24      2, XV    |      wczorajszym jego czekaniem i on też dziś w nocy wyjechał
25      2, XV    |        wyniosłej pysze Zdzisława. On równości urodzenia, ona
26      2, XXII  |           siadywali! Ławka, którą on z kamieni ułożył, stała
27      2, XXII  |     nieboszczyka mego męża i póki on żył, pensja regularnie nas
28      2, XXIII |       Malwina list uchwyciła. Był on ręką majora B***, najpoczciwszego
29      2, XXIII |      książę jedynie życie winien. On mimo zmroku, który nie dozwalał
30      2, XXIV  |    przysłużną się zdawała, gdyż i on, i Wanda - nie bardzo zgłębiając
31      2, XXVI  |          Melsztyńskiego, w którym on wybawiciela swego znaleźć
32      2, XXVI  |      dziecko wziąć za niego, gdyż on miał znak nadto osobliwy
33      2, XXVI  |           gotowem przysiąc, że to on sam.~Teraz wszystko wiecie,
34      2, XXVI  |         to ukochane dziecko, gdyż on tymczasem (jak dziś od Dżęgi
35      2, XXVI  |     książę Melsztyński równie jak on zapamiętale zawsze kocha
36      2, XXVII |          bracie moim zapomnienie. On ciebie także kocha, on twojej
37      2, XXVII |            On ciebie także kocha, on twojej wzajemności, szczęścia
38      2, XXVII |        zawsze sercu był schowany; on wkoło mej ręki obwiniony
39      2, XXVIII|       wszystkich swoich owieczek. On z czasem dwóch synów Malwiny
40      2, XXVIII|         mężowi wyperswadowała, że on mieć nie może lepszego od