Tom, Rozdzial

1001      2, XXVI  |         doświadczonymi kroplami starał się ocucić chorego, a Dżęga
1002      2, XXVI  |               oboje zbledli, zmięszali się niesłychanie i jak w obłąkaniu
1003      2, XXVI  |                jaką przeciw niemu mieć się czują. Co usłyszawszy przedsięwzięli
1004      2, XXVI  |                natychmiast wytłumaczyć się z tajemnicy, która dawno
1005      2, XXVI  |                Mnie los wyznaczył, żem się na Pokuciu wpośród obozu
1006      2, XXVI  |              potem o tym, teraz wróćmy się do tego, co bym rad jak
1007      2, XXVI  |             mógł już najkrócej, starał się dokończyć resztę.~- Jednego
1008      2, XXVI  |           głębi puszczy, która ciągnie się ponad Dniestrem na granicy
1009      2, XXVI  |               na brzegu rozrządzającej się puszczy doszliśmy do dąbrowy
1010      2, XXVI  |               anioła, które na murawie się tarzało i igrając niewinnie
1011      2, XXVI  |              dzieciątko. Zamiast bania się naszych urwisiowskich figur
1012      2, XXVI  |             kolana, ten aniołek zaczął się z długimi jego wąsami bawić
1013      2, XXVI  |               wąsami bawić uśmiechając się i głaszcząc go pod brodę,
1014      2, XXVI  |                Dżęga czuje, że zgadzać się na tę kradzież było występkiem
1015      2, XXVI  |             wtedy nawet Dżęga domyślił się tego poniekąd; ale kapitana
1016      2, XXVI  |             dzieciństwa nie śmiałem mu się przeciwiać, a przy tym dzieciątko
1017      2, XXVI  |      dzieciątko tak było miluchne, żem się cieszył niesłychanie (przyznać
1018      2, XXVI  |              tylko od dziecka mogliśmy się dowiedzieć (które niewyraźnie
1019      2, XXVI  |              go zwali. Trzeci rok mieć się zdawał; zrazu płakał nieco,
1020      2, XXVI  |              naszego cygańskiego życia się przyuczył. Tej samej nocy
1021      2, XXVI  |                choroba w naszym obozie się wszczęła i mój Ludomirek
1022      2, XXVI  |           wszczęła i mój Ludomirek nią się zaraził; ale kapitan nasz,
1023      2, XXVI  |                obóz ruszył dalej. Mnie się mego dzieciątka żal zrobiło;
1024      2, XXVI  |              Pana Boga, aby ojcem stał się tego biednego sierotki,
1025      2, XXVI  |             tłomoczek. Nic przebudziło się biedne dzieciątko, żal mi
1026      2, XXVI  |        nareście uciekać musiałem; alem się nieraz obzierał, bo mi serce
1027      2, XXVI  |                jego prośby. Dopytujcie się, kto i co jest ten młodzieniec,
1028      2, XXVI  |          porzucić to dziecko, wróciłem się do tej samej wsi, by go
1029      2, XXVI  |                jeszcze albo dowiedzieć się o nim, ale tej pani dobrotliwej
1030      2, XXVI  |               przedała i w inne strony się przeniosła; dość, że ani
1031      2, XXVI  |            niej, ani o dziecku dopytać się nie mogłem. Wkrótce potem
1032      2, XXVI  |           różnych przypadkach dostałem się nareszcie do kniazia Melsztyńskiego
1033      2, XXVI  |             gdy młynarka do pierwszego się obracając:~- Ale, mości
1034      2, XXVI  |              wasza księcia mość dziwić się będziesz, ale, niestety,
1035      2, XXVI  |               ale, niestety, i gniewać się może bez przebłagania na
1036      2, XXVI  |            przebłagania na mnie, kiedy się dowiesz, że to dziecko od
1037      2, XXVI  |             uczucia przeciwne mieszały się w jego sercu i duszy; ale
1038      2, XXVI  |      wytłumaczyła tajemnicę, która jak się zdaje, wielce mnie obchodzi
1039      2, XXVI  |           biednych sierot przywiązałam się najszczerzej do nich i wiernie (
1040      2, XXVI  |            prawo mieć będą, nie odezwą się. Blisko do trzech lat te
1041      2, XXVI  |                przez parę lat, aby kto się o te dzieci odzywał, rozumiałam
1042      2, XXVI  |                 rozumiałam i cieszyłam się nadzieją, że ich na zawsze
1043      2, XXVI  |            opodal jest od domu, musiał się zapędzić. Nieszczęściem,
1044      2, XXVI  |             tamten nie wraca, lecz gdy się zmierzchło, wyszłam patrzeć,
1045      2, XXVI  |                 wyszłam patrzeć, gdzie się mój Płomieńczyk podział.
1046      2, XXVI  |                męża mego; rozbiegliśmy się oboje do lasu, w pola, na
1047      2, XXVI  |           tymczasem (jak dziś od Dżęgi się dowiedziałam), od Cyganów
1048      2, XXVI  |       wszystkich moich utrapień. Jakem się dowiedziała, że wasza księcia
1049      2, XXVI  |                jednego tylko dopominać się będziesz, myśl mi przyszła
1050      2, XXVI  |              urodzenie drugiego, bojąc się gniewu i żalu waszej księciej
1051      2, XXVI  |             waszej księciej mości, jak się dowiesz, że drugi wnuk jego
1052      2, XXVI  |             tobie i Dżędze, gdyż zdaje się, że wy nam brata i wnuka
1053      2, XXVI  |          stanie wytłumaczenia tego. co się działo między wszystkimi
1054      2, XXVI  |               serca, raptownie znalazł się przytulonym do serca dziada
1055      2, XXVI  |           mówię, duszę Ludomira, łatwo się pojmie, jakie wrażenie takowe
1056      2, XXVI  |               zapamiętale zawsze kocha się w Malwinie i nie pojmujący,
1057      2, XXVI  |         ukochał w życiu (bo spodziewam się, że czytelnik dochodzi teraz
1058      2, XXVI  |           zdarzenia tej historii, i że się domyśla, że przed rokiem
1059      2, XXVI  |               tak nadzwyczajnie w niej się zakochał). Teraz zaś ten
1060      2, XXVI  |        uratował. Przy tym też rozumiał się być od Malwiny zapomnianym
1061      2, XXVI  |            Malwiny zapomnianym i bojąc się, aby zjawienie jego nie
1062      2, XXVI  |         uczucia najboleśniejsze starał się okazać radość bratu i dziadowi,
1063      2, XXVI  |               w szczegóły zdarzeń jego się tyczących, gdy z dziadem
1064      2, XXVI  |            samym pozorem nic przeniósł się do Krzewina, tylko został
1065      2, XXVI  |               kiedykolwiek.~Ale wróćmy się i my do niej, myśmy także
1066      2, XXVI  |             uczuć, które razem cisnęły się do jej serca i mięszały
1067      2, XXVI  |                do jej serca i mięszały się w jej głowie. Ale skoro
1068      2, XXVI  |            nieład tych marzeń uspokoił się nieco i zwykły - że tak
1069      2, XXVI  |             musi, i sama słabą jeszcze się czując, wraca z ciotką i
1070      2, XXVI  |                przeszkodzie, spodziewa się, że zechce jakiś czas zabawić
1071      2, XXVI  |              co był za domem, wymknęła się i nie spotkawszy nikogo
1072      2, XXVI  |        zdarzenia codzienne, nie bardzo się zatrzymał nad postępkiem
1073      2, XXVI  |            najboleśniejszą, ugruntował się w przedsięwzięciu odstąpienia
1074      2, XXVII |              uczuciami nie wynurzający się, pod pozorem jeszcze złego
1075      2, XXVII |                myśl jedna, wracając mu się i stając ustawnie w pamięci,
1076      2, XXVII |               że wojna znowu wskrzesić się miała, z niczym nikomu nie
1077      2, XXVII |          niczym nikomu nie wynurzywszy się ujechać z Krzewina i do
1078      2, XXVII |               życia spotkać spodziewał się, życia, które od urodzenia
1079      2, XXVII |               Malwiny i siły oderwania się potem od niej na zawsze.
1080      2, XXVII |          Skrycie więc (nie zwierzywszy się nawet wiernemu Ezechielowi)
1081      2, XXVII |              jak wzajemności jej śmiał się był domyślać, i jak, rozumiejąc
1082      2, XXVII |            domyślać, i jak, rozumiejąc się jej niegodnym, od niej się
1083      2, XXVII |             się jej niegodnym, od niej się był oderwał. Przeszedłszy
1084      2, XXVII |             tchem Malwiny zmieszane mu się zdawało, gdy nareszcie znalazł
1085      2, XXVII |         zdawało, gdy nareszcie znalazł się wpośród tej krainy, gdzie
1086      2, XXVII |    nieprzebranych szczęśliwości, kiedy się znalazł otoczonym tymi niemymi
1087      2, XXVII |            swojej, przeistoczonym stał się zupełnie. Przedsięwzięcia,
1088      2, XXVII |          wszędy jej postać anielska mu się wyobrażała, wszędy głos
1089      2, XXVII |            głos jej łagodny słyszeć mu się zdawało, wszędy ją czuł,
1090      2, XXVII |            jego bijąc gwałtownie zdaje się z mężnych chcieć piersi
1091      2, XXVII |                z mężnych chcieć piersi się wyrwać, dobiega do ławki -
1092      2, XXVII |             Miłość zapamiętała zdawała się przez wzrok jego do niej
1093      2, XXVII |               przez wzrok jego do niej się przedzierać; w mowie obłąkanej
1094      2, XXVII |   namiętnościami mimowolnie i bez ładu się wynurzały.~- Malwino - mówił -
1095      2, XXVII |                na wszystkie uskarżania się moje przed tobą. W tym jednym
1096      2, XXVII |            wzajemności twojej domyślać się, a nie sądząc się naówczas
1097      2, XXVII |             domyślać się, a nie sądząc się naówczas godnym twojej ręki,
1098      2, XXVII |                ręki, od ciebie oderwać się zniewoliłem. Ale to słowo
1099      2, XXVII |         głęboko i na wieki w mym sercu się wyryło. Na tarczy mojej
1100      2, XXVII |          pomyśliwszy nawet, by zapytać się o jakie wytłumaczenie, przycisnął
1101      2, XXVII |             strwożona, Malwina wyrwała się z rąk Ludomira; lecz choć
1102      2, XXVII |              oczekuje! Malwino! Bogiem się świadczę, iż dziś rano jeszcze
1103      2, XXVII |               ale nie każ mi od ciebie się odrywać; tego jednego dla
1104      2, XXVII |       wznieciły, w nowej (a spodziewam się trwalszej) miłości ku mojej
1105      2, XXVII |              do mnie zaś - zapłoniwszy się ciszej dołożyła Malwina -
1106      2, XXVII |          wątpliwy i nieznany zdawał mu się upodlający, jak wyznać go
1107      2, XXVII |                odkryć tajemnicy, którą się zasłaniał, nigdy w żadnym
1108      2, XXVII |        niezawodną bliskie ich pobranie się.~- Wtedy, ukochana Malwino,
1109      2, XXVII |               która nas dzieliła, udać się do ciebie nie śmiałem, poznać
1110      2, XXVII |               w całej Warszawie kryłem się przez dzień niemal z obłąkanymi
1111      2, XXVII |        odludnych przedmieściach snułem się jak mara nocna. Podczas
1112      2, XXVII |              przerwała Malwina - serce się nigdy nie omyla. Poznaję
1113      2, XXVII |               niechaj na zawsze stanie się, rycerzu o czarnej zbroi -
1114      2, XXVII |             cię nieszczęść. Nie dziwię się teraz - mówiła dalej - memu
1115      2, XXVII |           wymawiałam sobie. Nie dziwię się takoż, dlaczego w czasie
1116      2, XXVII |       wszystkiego serce moje wzdrygało się na samą myśl łączenia z
1117      2, XXVII |          obowiązaną względem niego być się rozumiałam i własnymi wyrzutami
1118      2, XXVII |              przysięgi, którą łączyłam się na wieki z tym, którego
1119      2, XXVII |             mogłam kochać, a odrywając się od tego, którego jedynie
1120      2, XXVII |                 tak od mego różniącego się) był mi tylko znajomy. Krzyk
1121      2, XXVII |             słowa. Więcej nie wiem, co się wtedy w Wilanowie działo,
1122      2, XXVII |                działo, gdyż rozumiejąc się przekonanym, że nigdy już
1123      2, XXVIII|             czytelników za długą zdała się rozmowa Ludomira z Malwiną;
1124      2, XXVIII|             ciągu tej powieści, starać się będę jak najkrócej opisać.~
1125      2, XXVIII|      przedsięwziętej podróży przeniósł się natychmiast do Krzewina,
1126      2, XXVIII|             kępę, takoż do zamku z nim się przeniósł. Ludomir naówczas
1127      2, XXVIII|                 że od dawna w Malwinie się kochając przed kilku godzinami
1128      2, XXVIII|               do życzeń drugiego, gdyż się wtedy takoż dowiedział,
1129      2, XXVIII|                 nic dość często śmieje się". Ten przymiot teraz w doskonałości
1130      2, XXVIII|             Melsztyńskim niedługo dała się prosić, by mu takoż rękę
1131      2, XXVIII|      uwiadomioną była, o czym bardziej się jeszcze utwierdził, gdy
1132      2, XXVIII|      odpowiedzią oboje bardziej w błąd się wprawiali.~Gdy zaś w czasie
1133      2, XXVIII|     przedsięwziętym przez Ludomira, by się zjechać z matką nieszczęśliwą,
1134      2, XXVIII|           księcia Melsztyńskiego, żeby się wytłumaczyć kuzynowi Floryny
1135      2, XXVIII|        Mełsztyński, na weselu Florynki się znajdując, w najlepszej
1136      2, XXVIII|               Zdzislaw, szczęściem ich się ciesząc, to tu, to tam często
1137      2, XXVIII|               wychowaniem ładnej Alisi się zatrudniała. Telimena, odległa
1138      2, XXVIII|             sąsiedztwie, dokąd całkiem się przeniosła i szczęśliwy
1139      2, XXVIII|           swoją wdzięczność i wypłacać się podeszłemu jej wiekowi z
1140      2, XXVIII|       pobożnością i miłosierdziem stał się ojcem i dobrodziejem wszystkich
1141      2, XXVIII|        chusteczka owa biała nie byłaby się w jego sieć wplątała i kochany
1142      2, XXVIII|              świeższe od niej na świat się pokazały, sławna Doryda,
1143      2, XXVIII|                nikomu miłą nie starała się być nigdy, nie mogąca wytrzymać
1144      2, XXVIII|              nic mogła, a nie umiejąca się zatrudniać w samotności,
1145      2, XXVIII|              tej niewdzięcznej zemścić się Malwinie, umyślił wtedy
1146      2, XXVIII|           Malwinie, umyślił wtedy udać się do Wandy i zaczął do niej
1147      2, XXVIII|               triumfów najszczęśliwszą się sądziła być póty... póki
1148      2, XXVIII|           Florynki, która spodziewając się i długi, i ważny z nim romans
1149      2, XXVIII|                poświęciwszy, nie stała się nawet w pamięci majora znaczącą
1150      2, XXVIII|                najszczerzej przywiązał się do żony tym stałym uczuciem,
1151      2, XXVIII|            rzutem oka w sercu jej była się wszczęła dla Ludomira; równie
1152      2, XXVIII|                przez długie lata stały się one codzienną własnością
1153      2, XXVIII|               Malwina Ludomirowi zdała się bardziej zajętą księciem
1154      2, XXVIII|                od momentu ich pobrania się, że takowy wyraz na jego