Tom, Rozdzial

 1      1, I     |      przeplatając różę,~By skronie mojej uwieńczyć Haliny,~Zbierałem
 2      1, II    |           ni z serca, ni z pamięci mojej nigdy się nie wymaże. Ale,
 3      1, IV    |      daruje i nawet przeciw mnie i mojej ciekawości bronić będzie,
 4      1, V     |         szczere dać tu wyobrażenie mojej Malwiny i niech mi będzie
 5      1, VII   |               ostatnią kroplą krwi mojej rad bym odkupić każdą łzę,
 6      1, VIII  |    dokończyć, ale teraz nie jest w mojej mocy i słowo jedno więcej
 7      1, IX    |            powinienem był i wyznać mojej miłości - i to ci przyznaję.
 8      1, X     |          cierpieć powinnam za karę mojej nieroztropności w przyjmowaniu
 9      1, XI    |       nowego zacząć muszę.~Dwa dni mojej podróży były zupełnie jednakowe
10      1, XI    |           bardzo piękną osobę płci mojej, niesłychanie strojną i
11      1, XI    |         księżnej W*** dobrze się w mojej pamięci wyryły i ręczę Ci.
12      1, XI    |         Twoja przyjaźń, która mimo mojej wiedzy poznać umiała najskrytsze
13      1, XI    |       miejscu i domyślić się stanu mojej duszy! Słuchaj tedy, co
14      1, XI    |            bo przed Tobą próżności mojej zataić nie chcę), może bardziej
15      1, XI    |    surowego musiało być wyrytym na mojej twarzy, gdym te słowa wymówiła,
16      1, XI    |     przyjaźń ciężar i smutek duszy mojej z Tobą podzieliłam! Nie
17      1, XI    |            podzieliłam! Nie było w mojej mocy utaić najmniejszego
18      1, XII   |           jest miłym. Pochlebia to mojej miłości własnej, gdy widzę,
19      1, XII   |        tylko nagradzać jest w mocy mojej? Dlaczego tak się stało?
20      1, XIV   |            z nich, ile jest w mocy mojej, czułe i wdzięczne córki,
21      1, XIV   |            gdyż kilka już panien z mojej pensji poszedłszy za mąż
22      1, XIV   |      ludziach trzeba... W młodości mojej, tak jak wielu innych, pragnąłem
23      2, XV    |      Ciebie i nadzieję, że pamięci mojej raczysz przebaczyć. O przebaczenie
24      2, XV    |         miłość i wspomnienie Matki mojej Cię zaklinam, wybacz, wybacz
25      2, XVII  |         się, mój królu! Dość i tak mojej łaski, że Ci pannę młodą
26      2, XVIII |           na przykład, że kobiecej mojej miłości własnej dość byłoby
27      2, XX    |          nóg twoich o przebaczenie mojej zuchwałości, o litość błagam
28      2, XXI   |            istota prawdziwa trwogi mojej była przyczyną. Ale, niestety,
29      2, XXI   |           słuchaj długiej powieści mojej, którą może weźmiesz za
30      2, XXI   |           co się nawówczas w duszy mojej działo, jest mi niepodobna;
31      2, XXIII |        trwożę, ale nie było w mocy mojej ukryć przerażenia, co mnie
32      2, XXV   |           mógł, utaić jej tęsknoty mojej duszy i nareście wolałem
33      2, XXV   |            wylewać mi wolno, duszy mojej dogadzała. Wtedy w zbyt
34      2, XXVI  | Płomieńczyka odzyskuję. Opatrzność mojej winie zapobiegła, cudem
35      2, XXVII |        sercu się wyryło. Na tarczy mojej jak godło i upominek jedyny
36      2, XXVII |          teraz już nie jest w mocy mojej, nawet już i nie w twojej,
37      2, XXVII |          się trwalszej) miłości ku mojej siostrze ugaszonymi zostały.
38      2, XXVII |             namów ciotki i siostry mojej, mimo wszelkich okoliczności,
39      2, XXVIII|   horyzoncie jedna z aktorek takoż mojej powieści, owa sławna Doryda,