Tom, Rozdzial

 1      1, I     |               jednę z tych pieśni, które choć nie bardzo są smutne, mnie
 2      1, I     |              chętnie zezwoliła, Ludomir, choć z chorą jedną ręką, nie
 3      1, III   |             posłuszną. Idąc tedy za tym, choć daleka od tego, żeby powab
 4      1, III   |              zabawy i spoczynek. Obfita, choć zarzucona biblioteka, którą
 5      1, III   |               wieżyczki kątowe. Malwina, choć o ćwierć mili już może,
 6      1, IV    |               pragnie tego i powiada, że choć zawsze przytomność Cioci
 7      1, IV    | najwdzięczniejszym sercem.~P.S. Malwina, choć tego nie przyznaje, zdaje
 8      1, V     |                Malwina mimowolnie czuła (choć sobie jasno nic tłumaczyła
 9      1, V     |                wdzięcznością przyjmował, choć ich nigdy nie użył. Z Wandą
10      1, V     |            jeszcze do Ludomira afekt, bo choć zawsze o czym inszym myśląc,
11      1, V     |                dziwić się nie trzeba, że choć ręka Ludomira dawno była
12      1, VII   |         Nareszcie, że tenże sam Ludomir, choć nią jedynie zdawał się zajętym,
13      1, VII   |             znajdują się tam, gdzie mogą choć na chwilę ujrzeć cel swego
14      1, X     |                  nie mogła. Wanda, która choć z mniejszym doświadczeniem,
15      1, X     |               jej wymówiła - i wierz, że choć ja niby to trzpiotem tylko
16      1, XI    |          Wszystkich chwali bez ustanku i choć go zawsze wszędzie pełno.
17      1, XI    |                   a przynajmniej z biedy choć i spektatorem w rozmaitych
18      1, XII   |            porzucił, mną jedynie zajęty, choć mało co ze mną i gadać może,
19      1, XII   |            świecie? Nie martwiłamże się, choć ich nie znałam, jego zmartwieniami?
20      1, XIII  |                sposobem bawią, a często (choć tak wprawdzie nie jest)
21      1, XIV   |                  ja im chciała moją dać. choć ją bardzo kocham, ale Limpka
22      1, XIV   |              uspokoiła ją upewniając, że choć nie z workiem, to jednak
23      1, XIV   |                gazetę czytał przy oknie, choć nie bardzo chętnie, wstał
24      2, XV    |                     spodziewając się tam choć cokolwiek o Ludomirze usłyszeć.~-
25      2, XX    |                  Lecz doktor dołożył, że choć niebezpieczeństwa życia
26      2, XXI   |               dogadzając życzeniom jego, choć czułam tym dogadzaniem moją
27      2, XXII  |                dołożyć jeszcze muszę, że choć w tych zaburzeniach, w tych
28      2, XXII  |             wtóre, komuż się nie trafiło choć raz w życiu nie być szczerym
29      2, XXIV  |            odniósł rany. Z opisania ich, choć niejasno, bo przy zmroku
30      2, XXV   |              przecie napadów i rabunków, choć blisko nas, bo o pół mili,
31      2, XXV   |         tyczących się przyjaciela, który choć jej nie był znajomym, niecił
32      2, XXV   |                 że reszta społeczeństwa (choć po późnym balu) takoż powstawać
33      2, XXVI  |           opuszczać i na którego twarzy (choć cieniem śmierci już okrytej)
34      2, XXVI  |          względem niego, i tym bardziej, choć z męką najboleśniejszą,
35      2, XXVII |              pokoju swego nie wychodził, choć w istocie młodość biorąc
36      2, XXVII |                 się z rąk Ludomira; lecz choć łzy kropliste zbladło lica
37      2, XXVII |               niemal całej publiczności (choć będąc przekonaną, że wieczne
38      2, XXVIII|               Wandy i z wielką radością, choć drżącą już ręką, w kilka