Tom, Rozdzial

 1      1, I     |         musiał dobrze odświeżyć. Ale, mój ty luby tchórzu - dalej
 2      1, I     |              Halinę,~Osądźże teraz, o mój ulubiony!~Jeśli nie słuszną
 3      1, IV    |               bo ja sama, odczytawszy mój list, znajduję, że ciężko
 4      1, VIII  |   spokojniejszy trochę, potrafię list mój dokończyć, ale teraz nie
 5      1, X     |   nieroztropności w przyjmowaniu go w mój dom. Ale jeśli też tak nie
 6      1, XI    |            Modny jakiś ekwipaż pojazd mój zawadził i przy świetle
 7      1, XI    |            nocy poczta odchodzi. List mój kończę, najczulej Cię do
 8      1, XI    |               w równy sposób dziennik mój ciągnąć, lecz znajduję,
 9      1, XI    |             tęskniła Warszawa. - Wnuk mój, powinności swojej zadosyć
10      1, XI    |               dostać można u Berensa. Mój kasztanek zdrów i celem
11      1, XIV   |               nader lube rady w umysł mój wpojona, z wiekiem stała
12      1, XIV   |            dla ubogich i na szpitale, mój ojcze!~- Niewielkie u nas
13      1, XIV   |             wpadłem był mizerią. Zięć mój i moja Jewa z głodu i nędzy
14      2, XV    |           nieszczęśliwej córce. Ojcze mój! utraciłam, co tylko kochałam
15      2, XV    |           siebie, nie odrzucaj, Ojcze mój ukochany! Niech moje dziecię
16      2, XV    |        świecie. Żyj szczęśliwy, Ojcze mój ukochany! To było najpierwsze,
17      2, XVII  |           Dawnom do Ciebie nie pisał, mój królu! To prawda; ale wiesz
18      2, XVII  |            nie będziesz. Uspokój się, mój królu! Dość i tak mojej
19      2, XVII  |          będzie pomocną. Bywaj zdrów, mój królu? Wiedz, że ledwom
20      2, XXIII | niebezpieczeństwa, w których wnuk się mój znajdował, i stan, w którym
21      2, XXV   |        spoczywać będą...~- Głos twój, mój ojcze - rzekła - tak mi
22      2, XXV   |              krzyżyk i kij biały cały mój majątek składały, co wziąwszy
23      2, XXV   |         baczność moją zwrócić.~- Wiek mój i zdrowie - rzekła mi raz -
24      2, XXV   |               musiał, daruj - rzekł - mój przyjacielu, że o tym zamilknę;
25      2, XXV   |         zakończył o sobie mówić młody mój przyjaciel i w zwykłe znowu
26      2, XXV   |              ukazał i pokrzepił umysł mój strapiony. Otóż teraz wszystko
27      2, XXV   |              nie mogąc:~- Żegnam cię, mój ojcze - rzekła - jutro wrócę
28      2, XXVI  |          naszym obozie się wszczęła i mój Ludomirek nią się zaraził;
29      2, XXVI  |              wystawą stała, położyłem mój tłomoczek. Nic przebudziło
30      2, XXVI  |       takuteńki znak jak ten, co miał mój biedny Ludomirek, i gotowem
31      2, XXVI  |            wyszłam patrzeć, gdzie się mój Płomieńczyk podział. Nie
32      2, XXVI  |               to tajemnica, którą mąż mój do grobu zaniósł i ja ze
33      2, XXVII |             zabijająca... że inny, że mój brat...~- Niewdzięczny? -
34      2, XXVII |             Chętnie teraz powtórzę, o mój Ludomirze, gdyż to było
35      2, XXVII |         sądziła, a raczej anioł stróż mój, jak teraz dochodzę, dokonać
36      2, XXVII |               mi tylko znajomy. Krzyk mój szalony, któren rozpacz
37      2, XXVIII|               sieć wplątała i kochany mój drugi kniaź, którego z przeproszeniem