Tom, Rozdzial

 1      1, II   |           dwa, com pisał od wyjazdu mego, musiałaś już odebrać, Matko
 2      1, II   |             kochana! Oprócz wyrazów mego przywiązania, żalu po Tobie
 3      1, VIII |          opisu uczuć moich od czasu mego tu przyjazdu.~W pierwszych
 4      1, VIII |            słyszałem, co jedynie do mego serca trafić umie, jeszcze
 5      1, IX   | najtkliwszym: "Wszystkie przeczucia mego serca - pomyślała - upewniają
 6      1, X    |         pożaru i ratowania naówczas mego życia. Nie mogąc więc z
 7      1, XI   |             po napisaniu pierwszego mego listu, moja duszko, ubrawszy
 8      1, XI   |           najskrytsze uczucia serca mego, i teraz może potrafi na
 9      1, XI   |       niepojęte.~Wiesz z ostatniego mego listu, że 20 tego miesiąca
10      1, XI   |               Ludomira! Ach, Wando! mego niegdyś Ludomira, dziś zaś
11      1, XII  |          luba. skryte uczucia serca mego, które przed Tobą jedną
12      1, XII  |            ci jedne dziwactwo serca mego odkryję? Wando, może ten
13      1, XII  |            szczęścia przymnożyć? On mego serca nie potrzebuje...
14      1, XIV  |           moi Czytelnicy w tym będą mego zdania; lecz doświadczywszy
15      2, XV   |            Cię błagam, nie odrzucaj mego dziecięcia, przebacz nieszczęśliwej
16      2, XXI  |           może, i w tym z życzeniem mego serca się zgadzają, bo jedynie
17      2, XXII |         które się z obfitości serca mego wylało i za które czytelnika
18      2, XXII |           był obdarzył nieboszczyka mego męża i póki on żył, pensja
19      2, XXV  |              niejeden kwiat z pasma mego życia czas ulatując zabrał
20      2, XXV  |         jego życzeń) wkrótce zwłoki mego biednego przyjaciela pod
21      2, XXV  |           się więc bawił pakowaniem mego tłomoczka: habit, co noszę,
22      2, XXV  |              Gdym do celi przeniósł mego rannego, rozumiałem, że
23      2, XXV  |           ulubionym był siedliskiem mego przyjaciela i gdy słabość
24      2, XXV  |          rozmowie, wszystkie wyrazy mego młodego przyjaciela tchnęły
25      2, XXV  |            najokropniejsza z całego mego życia) popchnęły mnie jakby
26      2, XXV  |          tej łąki, którą z opisania mego przyjaciela zarazem poznał,
27      2, XXV  |             cię opuścił i wrócił do mego chorego.~Malwina już prawie
28      2, XXVI |         obóz ruszył dalej. Mnie się mego dzieciątka żal zrobiło;
29      2, XXVI |             wykapanym podobieństwie mego kochanego młodego kniazia
30      2, XXVI |           ogarnął równie jak i męża mego; rozbiegliśmy się oboje
31      2, XXVII|             godło i upominek jedyny mego szczęścia wyryć go kazałem.
32      2, XXVII|         dołożyła Malwina - serca ci mego oddawać nic mogę, gdyż ty
33      2, XXVII|            moje, które od przyjazdu mego do Warszawy bynajmniej dla
34      2, XXVII|    wątpliwość i tajemnica urodzenia mego z samej młodości w serce
35      2, XXVII|         wlały i wszystkie zdarzenia mego losu tą goryczą truły. Najokropniejszy
36      2, XXVII|            z losu świetnego (tak od mego różniącego się) był mi tylko
37      2, XXVII|         nierozważna naówczas z łona mego wyrwała, przerwał twoje