Tom, Rozdzial

 1      1, I    |              jakiś słyszemy. Tu żywej duszy nie ma, ciemno okropnie,
 2      1, I    |               z przelęknienia jak bez duszy leżącą, zaraz o swoim strachu
 3      1, I    |              i nie równające się mocy duszy, opuściły ją w ten moment
 4      1, I    |               mnie, a ja ciebie tak z duszy kocham.~Po tym wylewie czułości
 5      1, II   |               serca i burzliwe zapędy duszy, która czując się może zdolną
 6      1, III  |        znalazłszy go leżącego jak bez duszy zanieśli zaraz do najbliższej
 7      1, V    |          Obydwie swoje siostrzenice z duszy kochała, ale dla Malwiny
 8      1, V    |             których wszystkie uczucia duszy się malowały. Czasem w ich
 9      1, VII  |          kocha,~Znaleźć duszę do swej duszy,~Czyliż to prośba zbyt płocha,~
10      1, VIII |      zniewolił. Później łagodność jej duszy, tysiączne powaby, talenta,
11      1, X    |        zdrowie jej nareszcie ze stanu duszy cierpieć zaczęło. Sen zupełnie
12      1, XI   |              uwierzysz, że mi z głębi duszy żal było z Tobą się rozłączać.
13      1, XI   |              domyślić się stanu mojej duszy! Słuchaj tedy, co mnie dziwi,
14      1, XI   |           Stałam wryta, jak posąg bez duszy. Nie wiem, co major Lissowski
15      1, XI   |              przyjaźń ciężar i smutek duszy mojej z Tobą podzieliłam!
16      1, XII  |           nieszczęśliwym, tak z głębi duszy nieszczęśliwym, i z litością
17      1, XIV  |             opuszczonej - dla tkliwej duszy najmilszym było pokarmem,
18      1, XIV  |              swoje życzenia łączyła z duszy do błogosławieństw Cygana.~-
19      2, XV   |          młodość, piękność, przymioty duszy, rozum, wdzięki, talenta,
20      2, XV   |             cnót najszlachetniejszych duszy udziałem. Z dziecinnych
21      2, XV   |        urodzenie dają.~Gorące uczucia duszy i tkliwość serca Taidy dotąd,
22      2, XV   |               nim przytłumić. Z głębi duszy darował i zaniechał wszelkiej
23      2, XVI  |         udaniem, którym właściwy stan duszy pokrywał.~Czyliż przeczucia
24      2, XVII |             dla jej szczęścia, do jej duszy właściwie stworzony;~ale,
25      2, XIX  |   westchnienie rycerza, które z głębi duszy jego pochodzić zdawało się
26      2, XX   |       zlęknionym widząc ją leżącą bez duszy i tak daleko od wszelkiego
27      2, XXI  |        wyrazić ci, co się nawówczas w duszy mojej działo, jest mi niepodobna;
28      2, XXIV |               zastępując radość w jej duszy, stały się zwykłym sposobem
29      2, XXV  |        Warszawie znalazłem spokojność duszy, ten skarb drogi, któren
30      2, XXV  |              utaić jej tęsknoty mojej duszy i nareście wolałem się od
31      2, XXV  |            ojczyznę wylewać mi wolno, duszy mojej dogadzała. Wtedy w
32      2, XXV  |            znajomym, niecił już w jej duszy przychylności i litości
33      2, XXVI |           mieszały się w jego sercu i duszy; ale życząc już najbardziej
34      2, XXVI | najokropniejszy smutek ciężył na jogo duszy i malował mu przyszłość
35      2, XXVII|              ujrzał Ludomir i z głębi duszy:~- Nieba litościwe - krzyknął -
36      2, XXVII|             mogą rozkoszy najtkliwsze duszy uczucia od was nadane!~Porywczością
37      2, XXVII|             było i że Malwina z głębi duszy dzieliła wszystkie jego