Tom, Rozdzial

 1      1, II   |         tego miłego więzienia. Ja też, przyznam ci się, niekoniecznie
 2      1, IV   |       może śmierci uratował... Co też ta Wanda plecie o śmierci,
 3      1, VI   |      zebrała powiedzieć:~- Bardzo też to ładne było. Wtem goście
 4      1, VIII |       słyszeć nigdy nie będę; już też szczęście i nadzieje wygasły
 5      1, IX   |      nareście było winą, wspomnij też i o karze - rzucam Cię,
 6      1, X    |           go w mój dom. Ale jeśli też tak nie jest, okrutnie byłoby
 7      1, X    |       wielkiego świata zawozić ni też zostawić jej nie mogła.
 8      1, XI   |          moje w Warszawie. Prawda też, że do tego czasu hałas
 9      1, XI   |          nie jest ujmującym. Może też próżności trocha czyni mnie
10      1, XI   |         wszystko wiesz, nie wiesz też nic o młodym księciu Melsztyńskim?
11      1, XI   |       wiem, czy grzeczność, czyli też nieukontentowanie oznaczać
12      1, XI   |         że miło go psuć, bo dobre też to dziecko, ale wszelako
13      1, XI   |           dnia mnie omamia, czyli też urok jakiś zmysły moje oczarował?
14      1, XI   |      wdzięków został. Ale któż by też na tym balu właśnie mógł
15      1, XII  |     ożenieniu się skończy... "Już też nasz Ludomir ustatkuje się -
16      1, XII  |          moim sercu wzmagała! Tak też jak litość, to z nieba zesłane
17      1, XIII |      rozdarł suknie Dorydy.~- Już też nic tak niezgrabnego nie
18      1, XIII |          wymawiać zdań swoich ani też praw przepisywać nikomu,
19      2, XV   |       książę Melsztyński, którego też ty niemiłosiernie męczysz! -
20      2, XV   |   wczorajszym jego czekaniem i on też dziś w nocy wyjechał za
21      2, XV   |       obrażoną na Ludomira, czyli też litować się nad nim; ale,
22      2, XV   |           jej zatrzymać. Rzucając też majątek, dostojeństwa, nie
23      2, XV   |         winnej bez wątpienia, ale też zbyt nieszczęśliwej córce.
24      2, XVI  |         jej nie oszukiwały, czyli też żywa jej imaginacja łudziła
25      2, XIX  |       tarczę rycerza osłaniała, i tęż przedarła. Niemało ją zadziwiło
26      2, XXII |      pewnie mnie nie poznaje i ja też nie spodziewałam się księcia
27      2, XXV  |       ulubionych dumań. Jak tylko też turkot pojazdów słyszeć
28      2, XXV  | wieczorowi ustający widziała, tak też niepokoje i tęsknoty, które
29      2, XXV  |         ucieszył znajdując w niej też same kwestarkę, która wówczas
30      2, XXVI |           mający odwagi, pierwszy też w następujący sposób mówić
31      2, XXVI |         osądźcie, kniazie, jak by też Dżęga mógł być czym innym,
32      2, XXVI |      niejeden może. Ach, zaręczam też, że dla przyjaciela jedynego,
33      2, XXVI |          życie uratował. Przy tym też rozumiał się być od Malwiny
34      2, XXVII|   wprawdzie chwil niektórych, ale też krocie nieprzebranych szczęśliwości,
35      2, XXVII|     unoszącymi wspomnieniami albo też w gwałtownym tłoku uczuć
36      2, XXVII|       szczęścia po-strzegłem, ale też i źrzódło rozpaczy, bo śmiejąc