Tom, Rozdzial

 1      1, XI    |    wielkiego pana zdał mi się być Zdzisław książę Melsztyński, którego
 2      1, XII   |        swoich szaleństw zapomni." Zdzisław, ledwo nie tak zakochany
 3      2, XV    |        naszej młodzieży; i pyszny Zdzisław widział że co tylko najświetniejszego
 4      2, XV    |        serce jej napełniały. Lecz Zdzisław bardziej ostatnią dziedziczkę
 5      2, XV    |           o ojcu, nie wątpiła, że Zdzisław za najsłodszą będzie miał
 6      2, XV    |     daleka jestem, gdyby nareście Zdzisław nie był jej oświadczył (
 7      2, XV    |       nareście do ojca napisać.~- Zdzisław naówczas pokazywał mi list
 8      2, XVIII |         Ciotka Malwiny, do której Zdzisław życzący mocno związku jej
 9      2, XIX   |         turniejów, między którymi Zdzisław książę Melsztyński, Konrad
10      2, XXII  |         był granicy niż Warszawa, Zdzisław prosił w tymże liście Malwiny,
11      2, XXII  |       domu swoim, i wkrótce potem Zdzisław pomnożył liczbę mieszkańców
12      2, XXII  |    towarzyszowi. Z ciotką Malwiny Zdzisław odnowił tylko znajomość,
13      2, XXII  |      szyła w krosnach przy oknie, Zdzisław w drugim kącie z ciotką
14      2, XXII  |     ocknął raptem. Ciotka, Wanda. Zdzisław, Alisia - wszyscy do okna
15      2, XXII  |           łaskawą jego protekcją.~Zdzisław to usłyszawszy poznał natychmiast
16      2, XXII  |          w opiekę była zostawiła.~Zdzisław smutnymi wspomnieniami rozczulony
17      2, XXII  |    Ludomira aż do momentu, gdy go Zdzisław do siebie odebrał.~ ~
18      2, XXIII |   ranionym dotąd nie był jeszcze. Zdzisław, sławą i szczęściem wnuka
19      2, XXIII |        żadnego uczynić zapytania.~Zdzisław drżącą ręką oddarł kopertę,
20      2, XXIII |          ja więc tylko dołożę, że Zdzisław, gdy miał odpisywać na ten
21      2, XXIII | trwożliwym zgadła natychmiast, że Zdzisław życzył zapewne widzieć wnuka
22      2, XXIII |           Zdzisława projektu. Czy Zdzisław zupełnie dobrze czynił wymagając
23      2, XXIV  |          nietrwałe jak gwałtowne.~Zdzisław dzielił szczerze i radość,
24      2, XXIV  |           do niego sprowadziła, i Zdzisław po długich dniach trosków
25      2, XXIV  |         mu poświęcała. Te uczucia Zdzisław i ciotka brali za miłość
26      2, XXV   |          Malwina pojedzie, książę Zdzisław i Ludomir. Są pojazdy, są
27      2, XXVI  |        już prędzej - rzekli razem Zdzisław i wnuk jego, zniecierpliwieni
28      2, XXVI  |           mógł spokojnie umierać.~Zdzisław i wnuk jego jeszcze z zadziwienia
29      2, XXVI  |       księciej mości.~Na te słowa Zdzisław i Ludomir ledwo w głowę
30      2, XXVI  |     zrozumieć, ani pojąć nie mógł Zdzisław, jak ktokolwiek w świecie
31      2, XXVI  |           sobie - powtórnie rzekł Zdzisław do młynarki - ale zaklinam
32      2, XXVI  |            Lećmy do niego - rzekł Zdzisław.~- Lećmy - rzekł młody książę
33      2, XXVI  |       domu swojego drugiego wnuka Zdzisław z wdzięcznością odebrał.
34      2, XXVIII|          serca dziadowi wyjawił i Zdzisław, któremu jedynie o to chodziło,
35      2, XXVIII|       miłym przebywali Krzewinie. Zdzislaw, szczęściem ich się ciesząc,