Tom, Rozdzial

 1      1, I     |           piorunu dał się słyszeć, iż nie można było wątpić, że
 2      1, I     |       odkryć potrafiła, a to było, iż gdy ratował Alisię, kawał
 3      1, IX    |          kochanym... Powiesz może, iż wtedy nie powinienem był
 4      1, IX    |       działać miała. Czuła dobrze, iż rozmawiać często o Ludomirze,
 5      1, IX    |          miała mocy na jej umyśle, iż przedsięwzięła natychmiast
 6      1, XI    |          ogromnego stołu mniemała, iż zapach jacyntów jej szkodzi.
 7      1, XIII  |     poukładane były w taki sposób, iż wchodząc zaraz wygodnie
 8      1, XIV   |     prosiła, żeby oświadczył panu, iż kwestuje na ubogie szpitale
 9      1, XIV   |           świecie być się zdawało, iż pusta Malwina tylko co mu
10      2, XV    |      wyrzekła, że Ludomira kocha), iż rękę jej księciu Sanguszce
11      2, XV    |          tak opanowały duszę jego, iż moc ciała wydołać im nie
12      2, XV    |       niego dopominać się będą; co iż niebawnie nastąpi, upewniała
13      2, XVI   |         dlatego, że raczysz mówić, iż Tobie jest potrzebnym.~W
14      2, XVI   |          tak ją wkrótce zapędziły, iż po długim rozmyślaniu wpadła
15      2, XVI   |            nawet wspomniała sobie, iż wśród zwyczajnej jego wesołości
16      2, XVI   |         się nad każdym cierpiącym, iż nie można się dziwić, jeśli
17      2, XVII  |   zapomniał, przekonaną zostawała, iż celem jego teraźniejszej
18      2, XVIII | szczerością swoją przekładała jej, iż rozumie, że może czasem
19      2, XVIII |           Malwina zaczęła żałować, iż te czasy zachwycające minęły.~-
20      2, XIX   |    rozsypanych widzieć można było, iż sądzić by wypadało, że nikt
21      2, XIX   |          nadzwyczajną to potrafił, iż nie raniąc go rozbroił Ludomira
22      2, XIX   |      Niemało ją zadziwiło widzieć, iż na tej tarczy nie było innego
23      2, XXII  |         żałowała ich tym bardziej, iż podług stanu, w którym serce
24      2, XXIII |          rany obejrzawszy osądził, iż żadnej śmiertelnej nie ma
25      2, XXIV  |          może i dlatego, że czuła, iż mało kto by go pojął i rozumiał)
26      2, XXV   |          dnia jednego rzekłem mu - iż inszego, jak prostego żołnierza,
27      2, XXV   |      Staruszek przyrzekł Malwinie, iż o tym zamilczy i zostawszy
28      2, XXV   |   przebiegłszy tak myślami zajęta, iż nic nie uważała, którędy
29      2, XXV   |            na jej umyśle wrażenie, iż wątpiła na chwilę, czy te
30      2, XXVI  |          niestety, przyznać muszę, iż widząc, że o jednym tylko
31      2, XXVI  |     odejściu do Krzewina rozumiał, iż postrzega nowy dowód zmiany
32      2, XXVII |       dzień turniejów, rozumiejąc, iż waleczność nadgradzasz nieznajomego
33      2, XXVII |      Malwino! Bogiem się świadczę, iż dziś rano jeszcze ujechać
34      2, XXVII |          mogła. Tyle tylko powiem, iż szczęśliwszego jestestwa
35      2, XXVIII|      siebie przywiązać męża swego, iż gdy minął ten pierwszy zapał