Tom, Rozdzial

 1      1, I     |          odwdzięczyć dobroczynnej swojej opiekunce!~Widok dziecka,
 2      1, I     |          dosyć wyrazów wynaleźć w swojej ku Ludomirowi wdzięczności.
 3      1, I     |        Alisię - dołożyła do mamki swojej obracając się - odtąd na
 4      1, I     |           uczepiła się wnet sukni swojej drugiej matki prosząc, aby
 5      1, III   |          napisała zaraz do ciotki swojej prosząc i namawiając, aby
 6      1, X     |           wypadku rozmowom ciotki swojej i siostry.~- Prawda - mówiła
 7      1, XI    |              Wnuk mój, powinności swojej zadosyć czyniąc, przy pułku
 8      1, XI    |          nudnych kwaterach służby swojej pilnował.~- Mars i miłość
 9      1, XI    |          głowie? Warszawa w całej swojej świetności wzywa wszystkich
10      1, XI    |          Malwina, skromności płci swojej od uprzejmej wesołości,
11      1, XII   |        się będzie. Jednak, wierna swojej przysiędze, nie wspominała
12      1, XIII  |        będzie mógł, Doryda koniec swojej sukni trzymać mu kazała,
13      1, XIII  |           gdy nieborak Ludomir, z swojej pokuty uwolniony, przysunął
14      1, XIII  |          pierwszy raz od bytności swojej w mieście sama do niego
15      1, XIII  | zakochanych, którzy w przedmiocie swojej miłości świat cały zamykają.
16      1, XIII  |     naturalną czując, że i z płci swojej, i z wieku nie wypadało
17      1, XIV   |          z tak dobrego podsycenia swojej kwesty, wesoło pożegnała
18      1, XIV   |         człowiek, którego w myśli swojej nieszczęśliwym zapewne,
19      1, XIV   |      nawet na wszystkie zapytania swojej pani, czy nie widziała,
20      2, XV    |         Towarzyszki poufałej płci swojej nie miała, bo ojciec nikogo
21      2, XV    |      nieczułość ojca, który pysze swojej dogadzając wolał raczej
22      2, XV    |         list nieszczęśliwej córki swojej, i chcąc mieć po niej pamiątkę
23      2, XVI   |       rzeczy prawiła w dziecinnej swojej szczerości. Między inszymi
24      2, XVII  |         omamień, które w odludnej swojej młodości tak zachwycającymi
25      2, XVII  |      odsunięcia jeszcze ostatniej swojej decyzji, gdyby książę Melsztyński
26      2, XVIII |         jawnie oświadczać miłości swojej Malwinie, szukał usilnie
27      2, XXII  |   zechciał wziąść nieboszczyka do swojej chwały, ja wdową, sierotą
28      2, XXII  |      przyczyny przedłużać podróży swojej, Malwina ofiarowała jej
29      2, XXIV  |        pierwszych dniach bytności swojej jedynie szukał Wandy (a
30      2, XXV   |          była tę nową osadę mamki swojej poznać i cieszyła się zawczasu
31      2, XXVI  |           ciekawością pobudzeni z swojej strony takoż na kępę poszli
32      2, XXVII |       pierwszej i jedynej miłości swojej, przeistoczonym stał się
33      2, XXVII |      potem do Telimeny, opiekunki swojej, wróciwszy, smutek i tęsknoty
34      2, XXVIII|        właśnie w sierpniu miłości swojej był uczynił, tym przypomnieć.