Tom, Rozdzial

 1      1, I    |     tchórzu - dalej z uśmiechem rzekła Malwina do siostry - nie
 2      1, I    |           Dość tych szaleństw - rzekła - dość tego mazurka; teraz,
 3      1, I    |         Pewnieśmy się omyliły - rzekła Wanda - rozumiejąc, że hałas
 4      1, I    |         Bóg miły - żegnając się rzekła Frankowska, zasłużona pokojowa
 5      1, I    |       znane.~- I ja, i Alisia - rzekła Malwina do nieznajomego -
 6      1, III  |   ostatnie posyłając pożegnanie rzekła z rozrzewnieniem:~- Żegnam
 7      1, VI   |       Malwiny:~- Siostrzyczko - rzekła - jeszcze komuś powinnaś
 8      1, VII  |     kolana i z tkliwym uczuciem rzekła:~- O Boże litościwy, który
 9      1, VIII |       nie zasłaniało.~- Nigdy - rzekła - nie mam bardziej napełnionego
10      1, VIII |         rękę trzymał. - Idźmy - rzekła - już późno, obaczemy się
11      1, X    |    Jeśli takim jest w istocie - rzekła z pośpiechem - to ja tylko
12      1, XI   |     dziad jego. - Być to może - rzekła Doryda. - Ale teraz co zima
13      1, XI   | Prawdziweż to zepsute dziecko - rzekła mi - ten młody książę Melsztyński?
14      1, XII  |         dnia jednego:~- Widzę - rzekła - majorze, że ty głowę tracisz
15      1, XIV  |     głosu:~- Idź w pani dalej - rzekła do Malwiny - teraz jest
16      1, XIV  |      obstąpiły:~- Moje dzieci - rzekła - ta pani daje sobie pracę
17      1, XIV  |        dzieci:~- Nie rozumiem - rzekła do Malwiny - jak są osoby,
18      1, XIV  |         gitarze grać nie będę - rzekła do Włocha, który od godziny
19      1, XIV  |       niżeli rozwagą:~- Ojcze - rzekła - jakież smutnojednostajne
20      1, XIV  |       księcia Melsztyńskiego? - rzekła Malwina postrzegłszy sznurek
21      1, XIV  |       obfitości serca raptownie rzekła:~- Ludomirze! Warszawa..
22      2, XV   | pootwierać, bo takiego gorąca - rzekła - wytrzymać niepodobna.
23      2, XV   |        siedziała, moja duszko - rzekła ta do niej, jak tylko ją
24      2, XV   |    rozerwania jej.~- Ponieważ - rzekła - o naszym biednym trzpiocie
25      2, XV   |         dość źle go trak tuje - rzekła z uśmiechem księżna W***
26      2, XXII |   udając:~- Ach! mości książę - rzekła - książę pan pewnie mnie
27      2, XXV  |      tego projektu:~- Wandulu - rzekła - czy nie pamiętasz, którego
28      2, XXV  |         dłonią kwiaty!~- Ach! - rzekła Malwina, puszczając znów
29      2, XXV  |          Głos twój, mój ojcze - rzekła - tak mi zdaje się być znajomym,
30      2, XXV  |            Wiek mój i zdrowie - rzekła mi raz - odejmują mi użycie
31      2, XXV  |         Żegnam cię, mój ojcze - rzekła - jutro wrócę w towarzystwie
32      2, XXVI |       powiedział, jeszcze nic - rzekła - nie jest w porównaniu
33      2, XXVII|       mogę!~- Ludomirze luby! - rzekła na to Malwina - uspokój