Tom, Rozdzial

 501      1, XIV   |               do kościoła już jej tam nie zastał, długo jej snu nie
 502      1, XIV   |             nie zastał, długo jej snu nie dozwalały. Przy tym żal,
 503      1, XIV   |              jej napełniła, wyznać mu nie mogła, spokojność od niej
 504      1, XIV   |               myślą, że co odsunięte, nie stracone i że gdy nazajutrz
 505      1, XIV   |             nazajutrz Ludomir (o czym nie wątpiła) będzie u niej,
 506      2, XV    |       Ludomira wiadomości.~- Czy nikt nie przysyłał tu dziś rano? -
 507      2, XV    |            ciemno nieznośnie i czytać nie może. Kazała ogień rozpalić
 508      2, XV    |           myśląc, że ponieważ Ludomir nie przysyłał, to tym bardziej
 509      2, XV    |         upewnić razem mogły, że chorą nie była. .Ubrała się prędko,
 510      2, XV    |   przysłuchiwała się, czy do jej domu nie zajeżdża. Nie ma tej osoby,
 511      2, XV    |             do jej domu nie zajeżdża. Nie ma tej osoby, która by w
 512      2, XV    |           niecierpliwości oczekiwania nie doświadczyła niekiedy po
 513      2, XV    |      wytrzymała Malwina. ale nareście nie było w jej mocy dłużej usiedzieć;
 514      2, XV    |               wymówić sama przed sobą nie mogła. Lecz taiła to sobie,
 515      2, XV    |           mogła. Lecz taiła to sobie, nie zazierała - jeśli tak rzec
 516      2, XV    |         własne myśli swoje, żałując i nie chcąc psuć sobie tego uczucia
 517      2, XV    |            zmiany własnego jej serca.~Nie mogąc samotności wytrzymać
 518      2, XV    |       postrzegła - cały dzień ciebiem nie widziała, a w wieczór daremnieśmy
 519      2, XV    |             przerwała mówiąc dalej: - Nie pozwoliłaś mu towarzyszyć
 520      2, XV    |          towarzyszyć sobie w kweście, nie zmiękczyłaś się wiecznym
 521      2, XV    |           dziś w nocy wyjechał za to, nie wiem, dokąd, po co ani na
 522      2, XV    |               jakiś czas przynajmniej nie będę jej nudził ani się
 523      2, XV    |       księżnej zdumiała się zupełnie, nie wiedząc już, czy się gniewać,
 524      2, XV    |            myślała sobie - w kościele nie mógł zgadywać, co się w
 525      2, XV    |         odpowiedzieć. Przy Zdzisławie nie mogłam tego uczynić, ale
 526      2, XV    |         Księżna rozkazała, aby nikogo nie przyjmowano, siadły obie
 527      2, XV    |               jeszcze tej ręki godnym nie znajdował.~Taida tedy dla
 528      2, XV    |             nigdy nikogo godnym córki nie znajdując niejednemu już
 529      2, XV    |           Bynajmniej przyszłych chwil nie zgłębiając z wdzięcznością
 530      2, XV    |               rozraszając w powietrzu nie przewiduje, że w tym jeszcze
 531      2, XV    |     zaszczytów wszelkich, tych jednak nie posiadał, które fortuna
 532      2, XV    |      Towarzyszki poufałej płci swojej nie miała, bo ojciec nikogo
 533      2, XV    |            nikogo godnym tego stopnia nie znajdował. Jednym słowem,
 534      2, XV    |          podług siebie sądząc o ojcu, nie wątpiła, że Zdzisław za
 535      2, XV    |             go pragnął, by jemu łatwo nie miał uwierzyć - i tysiączne
 536      2, XV    |           jego naówczas opisać bym ci nie mogła; dość powiedzieć,
 537      2, XV    |             byłaby jeszcze wytrzymała nie dopuszczając się kroku,
 538      2, XV    |               gdyby nareście Zdzisław nie był jej oświadczył (mimo
 539      2, XV    |              przynajmniej żałować jej nie godziło się. Moc przywiązania
 540      2, XV    |              żadne inne zastanowienie nie było w stanie jej zatrzymać.
 541      2, XV    |            też majątek, dostojeństwa, nie dbając na zdanie świata
 542      2, XV    |          ustawnie stał jej w pamięci. Nie chcąc męża w najokropniejszą
 543      2, XV    |       cierpień tego serca wkrótce się nie domyślił. Wrócić się i szukać
 544      2, XV    |               iż moc ciała wydołać im nie była w stanie. Rany niedawno
 545      2, XV    |              kilku miesięcy w ciąży), nie przywiązywał ją był gwałtem
 546      2, XV    |              póki jej dziecko światła nie ujrzy. Inaczej, utraciwszy
 547      2, XV    |              tego, którego kochała, i nie pojmując, żeby ta wielka
 548      2, XV    |       przestrzenie, skąd nikt jeszcze nie wrócił, tą myślą jedynie
 549      2, XV    |        jedynie zajęta, że nic ich już nie rozdzieli w krainie wiecznego
 550      2, XV    |          miłości." Nigdy Taida rzucać nie chciała miejsca, gdzie zwłoki
 551      2, XV    |               żalu, taki sposób życia nie było podobno długo wytrzymać.
 552      2, XV    |             ani chęci życia dłuższego nie miała, tylko tyle, ile potrzeba
 553      2, XV    |           zapewnień umierać spokojnie nie mogła. Czując więc, że żyć
 554      2, XV    |            mogła. Czując więc, że żyć nie może, wszystkie bojaźni
 555      2, XV    |                Taida już na tej ziemi nie będzie! Ta myśl daje mi
 556      2, XV    |              przebaczenie Cię błagam; nie odmawiaj mi go, abym z błogosławieństwem
 557      2, XV    |              prośby córki umierającej nie odrzucisz. Dziecko nieszczęśliwe,
 558      2, XV    |              spoczywa, polecam Tobie; nie odrzucaj go od siebie, nie
 559      2, XV    |            nie odrzucaj go od siebie, nie odrzucaj, Ojcze mój ukochany!
 560      2, XV    |               Jeszcze raz Cię błagam, nie odrzucaj mego dziecięcia,
 561      2, XV    |            Malwina uprosiła ją, by go nie przerywała, i księżna dalej
 562      2, XV    |               żeby światła już ujrzeć nie chciała, w ustawicznych
 563      2, XV    |         mdłościach więcej oczu niemal nie otworzyła. Raz tylko wróciwszy
 564      2, XV    |           posiadała, po śmierci nawet nie utraciło. Martwą już postacią
 565      2, XV    |          zwiany, śladu nawet po sobie nie zostawi na świecie.~Przytomni
 566      2, XV    |             śmiercią widzieć życzyła. Nie wyjawiając, kto była sama,
 567      2, XV    |       dzieckiem mieli opiekę, póki ci nie przyjadą, którzy o niego
 568      2, XV    |             list do ojca pisany o tym nie wątpiła. A dla zyskania
 569      2, XV    |       spokojną. Szczęściem ufność jej nie została zupełnie zawiedzioną:
 570      2, XV    |              na niego baczności dawać nie mógł), a tym fatalnym losem,
 571      2, XV    |         posłała, zawieruszył się był, nie wiem jakim sposobem, i we
 572      2, XV    |             czasu nigdy się już z nim nie rozłączył, imię Ludomira
 573      2, XVI   |         ociężałą, że niczym się zająć nie była w stanie. Pokoje jej,
 574      2, XVI   |               się jej puste i smutne. Nie wiedząc już dobrze, co począć,
 575      2, XVI   |              listu ręką jego pisany i nie dokończony; w wielu miejscach
 576      2, XVI   |            cóżem tu... Matko kochana, nie śmiałem być u niej... chory...
 577      2, XVI   |       dobrocią, żem jeszcze do Ciebie nie wrócił. Niestety! wiesz,
 578      2, XVI   |             się, że ten brulion listu nie posłany zapewne przez nieuwagę
 579      2, XVI   |           Malwiny w tym wszystkim jej nie oszukiwały, czyli też żywa
 580      2, XVI   |            sobie nic o nim Ludomirowi nie wspominać, któremu raptowny
 581      2, XVI   |         mówiła - szukając czegoś, ale nie wiem dobrze czego, bo chociem
 582      2, XVI   |          wszystkich pytała, nikt Rózi nie słuchał i nie dowiedziałam
 583      2, XVI   |               nikt Rózi nie słuchał i nie dowiedziałam się, czego
 584      2, XVI   |             imość kochana, więcej się nie mogłam dowiedzieć, bo dziadulo
 585      2, XVI   |             chorym, że nikogo widzieć nie chce, że córka Dżęgi sama
 586      2, XVI   |             sama u niego była, ale go nie widziała, tylko od służącego
 587      2, XVI   |             nad każdym cierpiącym, iż nie można się dziwić, jeśli
 588      2, XVI   |               i tego żałowała. Jednak nie wiem, czy ten nieszczęśliwy
 589      2, XVI   |           wiem, czy ten nieszczęśliwy nie większe jeszcze jak inni
 590      2, XVII  |        LISSOWSKIEGO~"Dawnom do Ciebie nie pisał, mój królu! To prawda;
 591      2, XVII  |            prawda; ale wiesz co, o to nie gniewaj się, bo widzisz,
 592      2, XVII  |               lat gniewał, ja przecie nie więcej dlatego lubiłbym
 593      2, XVII  |              ciekawych karykatur. Ale nie godzi się podobno naśmiewać
 594      2, XVII  |           uszy otwierał, nic wiedzieć nie będziesz. Uspokój się, mój
 595      2, XVII  |               czas już miało kochać i nie kochać, i znowu kochać przeszłego
 596      2, XVII  |              okolicy nic ładniejszego nie zna, a nie będziesz się
 597      2, XVII  |               ładniejszego nie zna, a nie będziesz się dziwił, że
 598      2, XVII  |          główka tylko co zupełnie się nie przewróciła. Ludomir w tym
 599      2, XVII  |              donoszących, co trzeba i nie trzeba, po wsiach jak i
 600      2, XVII  |             Wrócił jak najspieszniej, nie dał sobie czasu o nic się
 601      2, XVII  |            nimi zakończyło, tego nikt nie wie i mimo moje starania
 602      2, XVII  |          starania dowiedzieć się i ja nie mogłem; a co mnie zaś najbardziej
 603      2, XVII  |            odebrawszy takowy list nic nie miał pilniejszego jak udzielić
 604      2, XVII  |               Krzewinie była poznała, nie tyle nadziei czynić im to
 605      2, XVII  |       tygodnia księcia Melsztyńskiego nie widać:~- Naturalna tego
 606      2, XVII  |             Doryda - gdyż od tygodnia nie ma go w Warszawie. Bardzo
 607      2, XVII  |             trzymała, Malwina mało co nie upuściła; herbata się rozlała
 608      2, XVII  |               i bynajmniej na Malwinę nie patrząc głośno list Alfreda
 609      2, XVII  |              Malwinę zmartwił, jednak nie tyle, ile rozumieć można
 610      2, XVII  |         rozumieć można było. Naprzód, nie wiedząc dokładnie, kiedy
 611      2, XVII  |               pułkiem koło Jeziorowa, nie mniemała, aby to w tym samym
 612      2, XVII  |              sądziła dziełem trafu, a nie układu.~Jednak lekkość księcia
 613      2, XVII  |               których ani pojmować by nie była mogła, że Ludomir kiedykolwiek
 614      2, XVII  |           niej zdawały się! Niestety! nie ten to już Ludomir dla jej
 615      2, XVII  |            stworzony;~ale, co gorzej, nie te same uczucia w sercu
 616      2, XVII  |          serca Malwiny, to się dziwić nie będą, że cały układ Dorydy
 617      2, XVII  |               czas do namyślania się, nie czuję się winną i nie mam
 618      2, XVII  |            się, nie czuję się winną i nie mam w istocie tak nagłego
 619      2, XVII  |          księcia Melsztyńskiego, jak (nie wiem dlaczego) gwałtem go
 620      2, XVII  |         trafem dla Malwiny oznaczonym nie został. Była to liczba dni
 621      2, XVII  |             żalem widzą się mijające, nie dlatego, że były szczęśliwymi,
 622      2, XVII  |              dlatego, że żaden z nich nie pozostał użytek.~Zwyczajne
 623      2, XVII  |              w życiu ciągle zająć jej nie mogły. Niespokojność nieznośna,
 624      2, XVII  |         której sama sobie wytłumaczyć nie mogła, ustawnie ją z domu
 625      2, XVII  |             nigdy ciężącej męki nudów nie doświadczyła? Łatwo pojąć
 626      2, XVII  |            żadną jeszcze namiętnością nie będąc wzburzoną, spokojnie
 627      2, XVII  |            się otworzył, w którym już nie jak dawniej z obojętną spokojnością
 628      2, XVII  |             już nigdy zupełnie wrócić nie można! Cóż by tedy począć
 629      2, XVII  |             tedy począć w tej mierze? Nie kochać nigdy... - ale to
 630      2, XVII  |               nigdy... - ale to i żyć nie warto! Kochać... - to jest
 631      2, XVII  |             męczyć się całe życie! Ja nie mam w tym zdania, raczej
 632      2, XVIII |              właśnie tego najbardziej nie życzyła. Nie mogąc sama
 633      2, XVIII |              najbardziej nie życzyła. Nie mogąc sama dobrze zrozumieć,
 634      2, XVIII |               się obwijało. Kochała i nie kochała księcia Melsztyńskiego;
 635      2, XVIII |         tłumaczeń czując, że go wcale nie kocha, a przynajmniej, że
 636      2, XVIII |    determinację jakąś przedsięwzięła. Nie pojmowała, dlaczego Malwina,
 637      2, XVIII |            mówię - tego już szczęścia nie chciała i wszystkimi go
 638      2, XVIII |           takowego przypadku w żadnym nie wyczytała romansie, ustawnie
 639      2, XVIII |       strofowała.~Książę Melsztyński, nie śmiejąc tedy jawnie oświadczać
 640      2, XVIII |                Na jednym posiedzeniu, nie wiem jakim trafem, rozmowa
 641      2, XVIII |            powrotu spodziewać się już nie można, szkoda, że przynajmniej
 642      2, XVIII |        przynajmniej wyobrażenie jakie nie przypomina nam tych chwil
 643      2, XVIII |                Wtedy zimna obojętność nie była jeszcze życia obnażyła
 644      2, XVIII |            omamień i ckliwej czczości nie znano. Wszystko przemawiało
 645      2, XVIII |           były nudom, których nic tak nie mnoży jak teraźniejsze zniechęcone
 646      2, XVIII |        lękając się najmniejszego musu nie dozwala dodać ważności niczemu
 647      2, XVIII |              a wkrótce ujrzysz, jeśli nie wyobrażenie, to przynajmniej
 648      2, XVIII |        wyniosła tak powabnie opisuje.~Nie wiem, co by Malwina na to
 649      2, XVIII |        społeczeństwo naówczas zebrane nie dało jej nawet czasu do
 650      2, XVIII |              się zgadza, takoż mu się nie sprzeciwiła.~Młodzież polska,
 651      2, XVIII |       skrytości serca myślała sobie: "Nie publiczne oklaski będą mu
 652      2, XVIII |            pacholików.~O niczym innym nie mówiono przez ten czas we
 653      2, XVIII |               im:~- Zmiany szarfy się nie boję, bo serca, co pod nią
 654      2, XVIII |             będzie, nic nigdy zmienić nie potrafi.~Książę Melsztyński
 655      2, XVIII |           potrafi.~Książę Melsztyński nie śmiejąc Malwiny prosić,
 656      2, XVIII |         zapytać, czy dla siebie samej nie była kiedy uczyniła wyboru
 657      2, XVIII |        wspomnień - i doświadczenia.~- Nie wiem, czy to mogę nazwać
 658      2, XIX   |             na odprawienie turniejów. Nie dziecinne to były zabawy,
 659      2, XIX   |         okazałości dniu temu. Miejsce nie mogło być szczęśliwiej wybranym.
 660      2, XIX   |              który nigdy rycerzem być nie przestał, który zalotność
 661      2, XIX   |              mieniąc, gdy w odwrót za nie gałązkę mirtu mógł otrzymać.~
 662      2, XIX   |             tu pozazdrościć by mogły. Nie skończyłabym nigdy, gdybym
 663      2, XIX   |           wypadało, że nikt w mieście nie pozostał.~Sędziowie turniejów,
 664      2, XIX   |               rzadka". Prawy i niczym nie strwożony Odrowąż za znak
 665      2, XIX   |               metą, do której gonili, nie chcieli innych znaków nosić
 666      2, XIX   |     spektatorki póty, póki nowy widok nie zajął powszechnej baczności.~
 667      2, XIX   |            szczęśliwego, bo ten napis nie miłość własna wybrała, lecz
 668      2, XIX   |               książę Melsztyński mógł nie ziścić wyobrażeń najświetniejszego
 669      2, XIX   |  Pogończykowie, których nic rozłączyć nie mogło, biegli razem przeciw
 670      2, XIX   |            siodłach siedząc strzemion nie puścili i wzruszonymi nawet
 671      2, XIX   |           puścili i wzruszonymi nawet nie byli. Doświadczywszy zobopólnej
 672      2, XIX   |         zwycięstwem kochanka. Kamilla nie tyle była szczęśliwą, gdyż
 673      2, XIX   |               dziecinną ręką ciskane, nie drasnęły nawet jego tarczy,
 674      2, XIX   |               kopie ich wstrząsnąć go nie potrafiły.~Rzeczą niepodobną
 675      2, XIX   |              między mnóstwem rycerzy, nie znajdując już żadnego przeciwnika,
 676      2, XIX   |         Rycerz, którego twarzy poznać nie można było bo spuszczona
 677      2, XIX   |             spuszczona przyłbica tego nie dozwalała, z powierzchowności
 678      2, XIX   |              śmiał spór z nim wieść o nie, całą zapalczywość księcia
 679      2, XIX   |          sprawiło. Lecz młody książę, nie dając czasu żadnej na to
 680      2, XIX   |            stanął natychmiast. Już tu nie igrzyska ale walka prawdziwa
 681      2, XIX   |         jeszcze na żadną stronę szali nie był spuścił, książę Melsztyński,
 682      2, XIX   |        wzbudzone, zapomniawszy, że to nie istota, ale wyobrażenie
 683      2, XIX   |               ani może i Malwina sama nie wiedziała; ale co jest pewnego,
 684      2, XIX   |          nadzwyczajną to potrafił, iż nie raniąc go rozbroił Ludomira
 685      2, XIX   |               gonitwach, osądziły już nie księcia Melsztyńskiego,
 686      2, XIX   |             widzieć, iż na tej tarczy nie było innego napisu, jak
 687      2, XIX   |         bukiet z róż, którego Malwina nie pomyśliła odzyskać, oręż
 688      2, XIX   |              westchnieniem, przyłbicy nie odsłaniając, w tłum się
 689      2, XIX   |           zabiegi, gdyż onego nigdzie nie znaleziono.~Malwina w skrytości
 690      2, XIX   |              i męstwu. O niczym innym nie gadano, jak o rycerzu o
 691      2, XIX   |              jego obrót, oczu z niego nie spuszczała i gdy oręż księcia
 692      2, XIX   |             gwałtownie ścisnęło się i nie było w jej mocy utaić tego
 693      2, XIX   |            świecie jednego może serca nie ma, które by utajonej rany
 694      2, XIX   |                które by utajonej rany nie zachowywało. Wieleż razy
 695      2, XIX   |        turniejów) okazuje, mijamy ją, nie domyślając się nawet o tysiącznych
 696      2, XX    |        spotkał, mógłby ją wziąć łatwo nie za marę okropną, ale za
 697      2, XX    |  rozrzewnienia się i ściśnienie serca nie ustawały jeszcze. Rok mijał
 698      2, XX    |             był książę Melsztyński.~- Nie śmiałbym nigdy przerywać
 699      2, XX    |        Rozpacz serce moje zajęła, gdy nie widząc cię dzień cały w
 700      2, XX    |              cię dzień cały w wieczór nie zastałem cię w domu. Jutro
 701      2, XX    |              że może przyjdzie zginąć nie widząc ani pożegnawszy ciebie,
 702      2, XX    |               ani pożegnawszy ciebie, nie powtórzywszy ci raz ostatni,
 703      2, XX    |             duszę moję i żadnej innej nie dopuściła rozwagi. Dowiedziawszy
 704      2, XX    |    okoliczności, miejsce, pora, ledwo nie powiem godzina, mocy niezwyczajnej
 705      2, XX    |           nadzwyczajna mieszkańca już nie tej ziemi wyrażać zdawała
 706      2, XX    |            tyłom obrócony do szpaleru nie mógł widzieć Przyczyny jej
 707      2, XX    |          jedynie sprawiał jej trwogę, nie mniej jednak jak Malwina
 708      2, XX    |               czerpać wodę w kapelusz nie mając naprędce innego sposobu
 709      2, XX    |     niespokojni, widząc, że tak długo nie wraca, szli właśnie jej
 710      2, XX    |          załamywała widząc, że to nic nie pomaga. Przecież felczer,
 711      2, XX    |           nareszcie. Lecz to ocucenie nie trwało długo, w ustawiczne
 712      2, XX    |       Melsztyńskiego ani swoich ludzi nie poznawała. Felczer oświadczył,
 713      2, XX    |            póki ten obejrzawszy chorą nie przysiągł mu, że niebezpieczeństwa
 714      2, XX    |  niebezpieczeństwa życia w ten moment nie widzi. Ludomir mało go nie
 715      2, XX    |            nie widzi. Ludomir mało go nie udusił z radości ściskając
 716      2, XX    |            życia w tej chwili właśnie nie widzi, jednak Malwina mocno
 717      2, XX    |       najbardziej zdawał się Malwinę, nie dozwolił mu zostania przy
 718      2, XX    |              że Malwiny ani na chwilę nie odstąpi i że nazajutrz (
 719      2, XXI   |             Wanda, mocno niespokojna, nie mając przez poczt kilka
 720      2, XXI   |              30 maja 18.., z Warszawy~Nie dziw się, luba Wando, żeś
 721      2, XXI   |             tak długo żadnej ode mnie nie miała wiadomości. Długa
 722      2, XXI   |                Przyczynę tej choroby, nie wiem sama, jak Ci mam opisać.
 723      2, XXI   |               zmęczony rozróżnić same nie mogą, czy marzenie łudzące,
 724      2, XXI   |           jeszcze o to, co bym kochać nie powinna! Wybacz, Siostro,
 725      2, XXI   |            tajemnic serca wytłumaczyć nie mogę; ale wkrótce złączona
 726      2, XXI   |          niestety, którą w sercu moim nie dla niego już znajduję,
 727      2, XXI   |               moje własne, dziwić się nie będziesz, że gdy o szczęście
 728      2, XXI   |           tych słów ostatnich domówić nie mogłam. Te słowa przerwane
 729      2, XXI   |              zupełnie i od tej chwili nie wiem już, co sił, ze mną
 730      2, XXI   |            mogła. Wando? wierz mi, to nie było omamienie, Wando, wróżbą
 731      2, XXI   |                gdy serca już mu oddać nie mogła! Ale, o Boże! czyż
 732      2, XXI   |               i zaklinam, nigdy o tym nie wspominaj, bo może by mi
 733      2, XXII  |        naówczas w mieście zatrzymywać nie mogło: pustość, gdzie tylko
 734      2, XXII  |           tęsknotę. Nikt ją pocieszać nie był w stanie, bo każdy niemal,
 735      2, XXII  |              ja go doświadczała. Och, nie takie u nas wojny bywają
 736      2, XXII  |              nadzieje! My wojen nigdy nie prowadzim, aby złupić sąsiadów;
 737      2, XXII  |               zaburzenia i okropności nie wnaszamy w kraje cudze dlatego,
 738      2, XXII  |      ludzkości, czy dla ozdoby kraju, nie lepiej szanowane. Gdy możnym
 739      2, XXII  |        biednych powiedzieć mogła? Ale nie chcę przydłużać i tak już
 740      2, XXII  |               w której żadne znaczące nie spotkało ją zdarzenie, Malwina
 741      2, XXII  |               roztargnione odpowiedzi nie ziębiły uczuć w jej sercu,
 742      2, XXII  |            ziębiły uczuć w jej sercu, nie morzyły słów na jej ustach.~
 743      2, XXII  |      najdroższym darem przyjaźni. Ale nie każdy ufność wzbudzać umie.
 744      2, XXII  |           dyskretnym, czułym nawet, a nie posiadać tego czegoś, co
 745      2, XXII  |           których rozwaga wytłumaczyć nie jest w stanie. Lecz jakimkolwiek
 746      2, XXII  |       sposobami, których źródła nigdy nie wyczerpane prawdziwa przyjaźń
 747      2, XXII  |           odkrywa. Młodość Wandy temu nie przeszkadzała; wszakże dobroć
 748      2, XXII  |               zdarzenia lękliwa Wanda nie bardzo chętnie słuchała,
 749      2, XXII  |               umyśle Wandy, już o nim nie wspominała; ale tym samym
 750      2, XXII  |           utrzymywał przeczucia. Żeby nie to, pewnie w Krzewinie odzyskałaby
 751      2, XXII  |         spokojności. bo dobra Malwina nie mogła nie być czułą i odżywioną
 752      2, XXII  |               dobra Malwina nie mogła nie być czułą i odżywioną przywiązaniem
 753      2, XXII  |             braci, kochanków zabrano. Nie mogąc ich boleści pieniędzmi
 754      2, XXII  |               tego, którego żałowano. Nie zawsze pieniądze boleściom
 755      2, XXII  |              często się przechadzała. Nie było ścieżki w tej krainie,
 756      2, XXII  |            strumykach, którędy z sobą nie byli przeszli: każde drzewo,
 757      2, XXII  |                którego Malwinie samej nie śmiał był oddać; gdzie ten
 758      2, XXII  |              naówczas wyrył na skale, nie wymazane dotąd! Wieleż te
 759      2, XXII  |         utraciła na zawsze; w istocie nie byłaż go utraciła straciwszy
 760      2, XXII  |            rozrzewniające wspomnienia nie były jej przykrymi, i owszem,
 761      2, XXII  |            napełnione wstrzymać nigdy nie mogą, przechodził nieznacznie.
 762      2, XXII  |          przechodził nieznacznie. Nic nie przerywało spokojnej jednostajności
 763      2, XXII  |             domu póty, póki wojna się nie skończy, dokładając bardzo
 764      2, XXII  |          tamtych stron na poczcie się nie znajdował. Kiedy czasem
 765      2, XXII  |           wszak od ostatniej potyczki nie bili się jeszcze, wszak..."
 766      2, XXII  |              wlepiwszy okno patrzała (nie widząc może nawet) na rozległą
 767      2, XXII  |            aby się dowiedzieć, czy to nie ciekawy jaki gość tam zajechał,
 768      2, XXII  |               pocztą. Była to kolaska nie bardzo poczesna z niedużym
 769      2, XXII  |           poczmistrz odpowiedział, że nie wie. Lecz gdy w rozmowie
 770      2, XXII  |                książę pan pewnie mnie nie poznaje i ja też nie spodziewałam
 771      2, XXII  |             mnie nie poznaje i ja też nie spodziewałam się księcia
 772      2, XXII  |             nieraz sobie przypomniał; nie widział jej bowiem od lat
 773      2, XXII  | Melsztyńskiego w Krzewinie znalazłszy nie miała przyczyny przedłużać
 774      2, XXII  |          rozwikłać tę całą tajemnicę, nie przyznając sobie samej,
 775      2, XXII  |      Ludomirowi w Krzewinie, że nigdy nie będzie szukała przedrzeć
 776      2, XXII  |    przebaczała, a po wtóre, komuż się nie trafiło choć raz w życiu
 777      2, XXII  |              trafiło choć raz w życiu nie być szczerym nawet z samym
 778      2, XXII  |              jej tym bardziej, że nic nie wskórała, ponieważ mimo
 779      2, XXII  |              swoich starań nic innego nie dowiedziała się od młynarki,
 780      2, XXIII |           jest pogodne, drzewa żadnym nie wzruszone wiatrem i ptaszki,
 781      2, XXIII |                niejeden wesoło śpiewa nie wiedząc, że za godzinę płakać
 782      2, XXIII |            Mieszkańcy Krzewina, jeśli nie zupełnego szczęścia, to
 783      2, XXIII |            się okrył i ranionym dotąd nie był jeszcze. Zdzisław, sławą
 784      2, XXIII |         odmładzał. Malwina, jeśli już nie miłością, to jednak uczuciem
 785      2, XXIII |          ciszy, gdy niczego złego się nie spodziewając zebrani razem
 786      2, XXIII |            tak opalony i okurzony, że nie poznali w nim oficera z
 787      2, XXIII |        zjawieniem, nikt z przytomnych nie śmiał żadnego uczynić zapytania.~
 788      2, XXIII |              Malwina, która z oczu go nie spuszczała, gdy czytać zaczął,
 789      2, XXIII |               twoje serce trwożę, ale nie było w mocy mojej ukryć
 790      2, XXIII |              się w ostatniej potyczce nie był dał jeszcze naszym wygranej.
 791      2, XXIII |           zostaje niebezpieczeństwie, nie był wrócił w największym
 792      2, XXIII |             dziesięciu naszych ułanów nie czekając nawet rozkazów (
 793      2, XXIII |              stronie, myśmy się nawet nie domyślali o niebezpieczeństwie,
 794      2, XXIII |         winien. On mimo zmroku, który nie dozwalał drogi rozeznawać,
 795      2, XXIII |         Tracąc niezmiernie wiele krwi nie miał już siły bronienia
 796      2, XXIII |              się, aby w większej sile nie wrócił jeszcze, cofać się
 797      2, XXIII |           jeszcze, cofać się umyślili nie wątpiąc, że księcia pułkownika
 798      2, XXIII |                Po skończonej potyczce nie widząc księcia leciałem
 799      2, XXIII |        osądził, iż żadnej śmiertelnej nie ma i że strata tylko krwi
 800      2, XXIII |           jeszcze żaden z rozesłanych nie wrócił i książę pułkownik
 801      2, XXIII |             wrócił i książę pułkownik nie będąc sam w stanic pisać
 802      2, XXIII |          opaczne ludzi sądzenie, tego nie wiem... Czy zupełnie rozważnie
 803      2, XXIII |              w niej kocha, tego także nie wiem... Lecz przez dobroć
 804      2, XXIII |            prośby Zdzisława zezwoliła nie tłumacząc sobie jasno, dlaczego
 805      2, XXIV  |              drogę przedsięwziął. Ale nie mogąc dla słabości tak śpieszno
 806      2, XXIV  |          czytali i czego ja drugi raz nie będę powtarzać, ale wypiszę
 807      2, XXIV  |      wybawicielu, ponieważ o tych nic nie było w liście majora.~Wypis
 808      2, XXIV  |                co kocham, wszystko to nie może jednak przytłumić trosków,
 809      2, XXIV  |           nadaremne; ciała jego nawet nie znaleziono tam, gdzie ułani
 810      2, XXIV  |           pułkownika tego pułku wcale nie znam, napisałem natychmiast
 811      2, XXIV  |           pocieszającej wiadomości mi nie dał. W samej istocie, w
 812      2, XXIV  |         żołnierz jeden, o którym szef nie wie, czy zabitym został,
 813      2, XXIV  |               nadzwyczajną odwagą, bo nie tylko że śmierci się nie
 814      2, XXIV  |              nie tylko że śmierci się nie bał, ale zdawał się życiem
 815      2, XXIV  |           miłosierny, ale z nikim się nie wdawał i jak tylko służba
 816      2, XXIV  |          wdawał i jak tylko służba go nie zatrzymywała, zaraz szukał
 817      2, XXIV  |          kończąc dokładał pułkownik - nie wiem, czy to jest ten sam,
 818      2, XXIV  |           samym odsuwał go, bo chwili nie mając spokojnej, do zdrowia
 819      2, XXIV  |              zdrowia i do sił przyjść nie mógł. Nieraz w życiu te
 820      2, XXIV  |              wstępie powrotu Ludomira nie przykre zmieszanie (jak
 821      2, XXIV  |            bez tego długo smutnym być nie mógł, wtedy gdy tyle przyczyn
 822      2, XXIV  |           szanując zalecenie Malwiny, nie wspomniała księciu o pierwszej
 823      2, XXIV  |       niewinną poufałość mu okazywała nie domyślając się nawet, że
 824      2, XXIV  |               sami. Ale upewnić o tym nie mogę; tyle tylko mogę zaręczyć,
 825      2, XXIV  |           mogę zaręczyć, że nic o tym nie wspomniała siostrze, zostawując
 826      2, XXIV  |        Melsztyński miłości od Malwiny nie wyciągał, każde inne tkliwe
 827      2, XXIV  |         młodym panuje społeczeństwem, nie wątpili bynajmniej, że się
 828      2, XXIV  |               życzeń ułoży.~W istocie nie podług ich życzeń zupełnie,
 829      2, XXIV  |         zdawała, gdyż i on, i Wanda - nie bardzo zgłębiając uczuć
 830      2, XXIV  |         Zupełnie szczęśliwą wprawdzie nie była, ale słodka melancholia,
 831      2, XXIV  |             miłym jej był dosyć i nic nie miał dla niej przykrego,
 832      2, XXIV  |              przystał był do księcia, nie odstąpił go przez cały czas
 833      2, XXV   |                Wandulu - rzekła - czy nie pamiętasz, którego to dnia
 834      2, XXV   |               ciotki:~- Ciocia pewnie nie zechce uczynić niegrzeczności
 835      2, XXV   |     niegrzeczności pani kasztelanowej nie jadąc na jej bal; wszak
 836      2, XXV   |               obstalować, tylko późno nie wyjeżdżajmy, abyśmy nic
 837      2, XXV   |        wyjeżdżajmy, abyśmy nic z balu nie straciły.~Wtem Wanda sto
 838      2, XXV   |             sto razy ściskając ciotkę nie dała jej nawet sposobności
 839      2, XXV   |         szczęśliwej wyprawy. Malwina, nie chcąc radości psuć siostrze,
 840      2, XXV   |          chcąc radości psuć siostrze, nie powiedziała zawczasu, że
 841      2, XXV   |        zawczasu, że na ten bal jechać nie myśli, lecz po obiedzie,
 842      2, XXV   |       upewniając, że bynajmniej mocno nie czuje się być słabą i że
 843      2, XXV   |              i projektu balu w niczym nie odmieniać. Tą odpowiedzią
 844      2, XXV   |          bywają takie dnie, w których nie ciało spoczynku, ale dusza
 845      2, XXV   |             umyśliła zaraz na ten bal nie jechać i z radością przewidywała,
 846      2, XXV   |              powrotu swego z Warszawy nie była jeszcze kępy odwiedziła,
 847      2, XXV   |               co ją otaczały. Nic tak nie koi, nie łagodzi zranionego
 848      2, XXV   |            otaczały. Nic tak nie koi, nie łagodzi zranionego umartwieniem
 849      2, XXV   |        księżyc łagodnym swym blaskiem nie był oświecił krainy. Pomiędzy
 850      2, XXV   | przedsięwzięcie, by się rozrzewnieniu nie poddawać. Rok cały zniknął
 851      2, XXV   |               dziś ani jednego kwiatu nie widać, kamień tylko z napisem
 852      2, XXV   |               mnogie gałązki powoju - nie bardzo to życzenie ziściło
 853      2, XXV   |              cieniem gałęzi zakrytego nie była zrazu widziała. Teraz
 854      2, XXV   |               być znajomym, że wątpić nie mogę, żem cię już gdzieś
 855      2, XXV   |         rozumiem, że żyjesz, świecie, nie miałaś okazji ubogiego spotkać
 856      2, XXV   |        spotkać mnicha i pewnieś nigdy nie słyszała o starym Ezechielu!~-
 857      2, XXV   |            stanie, jak wiesz, wymówek nie przyjmują i prędkie tylko
 858      2, XXV   |        śmierci nic ich jednostajności nie zmieni, gdy odgłos wojny
 859      2, XXV   |              który tak dalej mówił:~- Nie mogąc się bić za ojczyznę,
 860      2, XXV   |             ułani. Żadnego przy życiu nie zastawszy nie za-trzymałem
 861      2, XXV   |              przy życiu nie zastawszy nie za-trzymałem się i dalej
 862      2, XXV   |               przeświadczyć się o tym nie przerywała zakonnikowi,
 863      2, XXV   |                lecz mnogości nareście nie mogąc się oprzeć mocno raniony
 864      2, XXV   |           ciętym, najdłużej zgoić się nie chciała. Wyszedłszy z niebezpieczeństwa
 865      2, XXV   |       wychowanie. Póki żyć będę, póty nie zapomnę godzin z nim przepędzonych.
 866      2, XXV   |               jak prostego żołnierza, nie masz stanu. Wiem, żeś tym
 867      2, XXV   |              wyraźnie twierdzą, że to nie może być jedynym twoim przeznaczeniem.
 868      2, XXV   |           okrywasz tajemną zasłoną, i nie dziw się, że moja przyjaźń
 869      2, XXV   |       przyjaźń podnieść by ją rada.~- Nie mam przyczyny tajenia się
 870      2, XXV   |               dowodów, zaręcza mi, że nie bez tkliwości słuchać będziesz
 871      2, XXV   |           litościwe) nikogo w świecie nie obchodzi. To powiedziawszy
 872      2, XXV   |         własnych opuszczony rodziców, nie znając ich nigdy i nie wiedząc
 873      2, XXV   |                nie znając ich nigdy i nie wiedząc nawet, czy mam prawo
 874      2, XXV   |    przepaściami drożyny wstrzymać mię nie mogły i nieraz, za zwierzem
 875      2, XXV   |              do których się przyznaję nie znajdując w nic żadnej zalety.~
 876      2, XXV   |                gdzie nic koło siebiem nie widział prócz pustyń i samotności,
 877      2, XXV   |             melancholia w dzikość się nie zmieniła, umyśliła ulubionej
 878      2, XXV   |             mnie oderwać samotności i nie mogła lepszego do tego użyć
 879      2, XXV   |              odtąd matce poświęciłem; nie odstąpić jej, pilnować,
 880      2, XXV   |             szczęśliwym się mieniłem) nie wątpiłem, że więzy natury,
 881      2, XXV   |             wyznała mi, że matką moją nie jest... To wyznanie, niestety,
 882      2, XXV   |           cechę niesłuszną, która gdy nie wzgardę, to upakarzającą
 883      2, XXV   |          wpędziły na ostatek mnie już nie w melancholią, ale w dziki
 884      2, XXV   |               kochała, chciałem, alem nie mógł, utaić jej tęsknoty
 885      2, XXV   |             mi się wydarzyło, gdy już nie mnie jednego tyczy się,
 886      2, XXV   |          pułku całą odbyłem kampanię. Nie dbając o życie, niewiele
 887      2, XXV   |              ale Bóg jeden wie, jeśli nie w szlachetnym uniesieniu,
 888      2, XXV   |               twoja litość i starania nie były mnie raz jeszcze do
 889      2, XXV   |         przyszło z nim się rozstawać, nie mogłem na sobie przemóc
 890      2, XXV   |              onegdaj, tu dojeżdżając, nie wiem. czy z upału wielkiego,
 891      2, XXV   |        otworzyła i tak mi zasłabł, że nie mogąc już do poczty dojechać
 892      2, XXV   |       wyszedłem był dla odetchnienia. Nie wiedząc sam, gdzie idę,
 893      2, XXV   |           przyjaciela, który choć jej nie był znajomym, niecił już
 894      2, XXV   |              już pory do folwarku iść nie mogąc:~- Żegnam cię, mój
 895      2, XXV   |      przyjaciela; ale zawczasu nic mu nie mów; oczekiwanie cudzych
 896      2, XXV   |               był zasnął. Szczęściem, nie zbłądziła, gdyż to mogło
 897      2, XXV   |            tak myślami zajęta, iż nic nie uważała, którędy idzie.
 898      2, XXV   |       wiadomości swoich udzielić; ale nie mogąc ich się doczekać położyła
 899      2, XXV   |              wszystko okrył i Malwina nie słysząc, nie widząc nic
 900      2, XXV   |          okrył i Malwina nie słysząc, nie widząc nic z tych przeszłych
 901      2, XXV   |               chwilę, czy te marzenia nie były istotą prawdziwą. Szukała
 902      2, XXV   |          zawieszonych niewiastę, lecz nie znalazłszy ich, przetarła
 903      2, XXVI  |             SIĘ MYLI~Życzenia Malwiny nie były zawiedzionymi, bo najleniwszych
 904      2, XXVI  |               a ponieważ nikogo wtedy nie było, co by takoż tego nie
 905      2, XXVI  |            nie było, co by takoż tego nie życzył, zaraz po śniadaniu
 906      2, XXVI  |           strony takoż na kępę poszli nie mogąc obojętnie czekać rozwinięcia
 907      2, XXVI  |              gospodyni trafi i nikogo nie widząc w tej izbie weszła
 908      2, XXVI  |            drugiej pytając się:~- Czy nie ma tu babki Alisi? Na te
 909      2, XXVI  |          biedny młodzieniec prędkiego nie byli potrzebowali ratunku.
 910      2, XXVI  |               siostra za nią poszły i nie odstąpiły poty, póki zupełnie
 911      2, XXVI  |               póki zupełnie do siebie nie przyszła. Młodzieniec zaś,
 912      2, XXVI  |              był tak niepospolity, że nie można go było nie postrzec -
 913      2, XXVI  |    niepospolity, że nie można go było nie postrzec - był to płomieńczyk
 914      2, XXVI  |            opowiadana~- Człowiek temu nie jest winien, że nieba tu
 915      2, XXVI  |     piękniejszego w życiu swoim Dżęga nie widział jak to miluchne
 916      2, XXVI  |               szanując od dzieciństwa nie śmiałem mu się przeciwiać,
 917      2, XXVI  |          nigdy zupełnie na Cyganeczka nie wyglądał. Nieraz w długich
 918      2, XXVI  |              który już był ozdrowiał. nie uważał na drugich i nie
 919      2, XXVI  |               nie uważał na drugich i nie dbając już o Ludomirka rozkazał,
 920      2, XXVI  |         którego serce Dżęgi znieść by nie mogło. I tak w prędkości,
 921      2, XXVI  |             mogło. I tak w prędkości, nie wiedząc, jak sobie poradzić,
 922      2, XXVI  |          kiedykolwiek znajdę jeszcze, nie mogąc nigdy inne dziecko
 923      2, XXVI  |            pani dobrotliwej jużem tam nie znalazł: dawno była tę wieś
 924      2, XXVI  |             ani o dziecku dopytać się nie mogłem. Wkrótce potem cygaństwo
 925      2, XXVI  |            nic a nic już nigdy o moim nie słyszałem Ludomirku; ale
 926      2, XXVI  |              to wtedy stary Dżęga nic nie będzie miał w życiu do życzenia
 927      2, XXVI  |            jego jeszcze z zadziwienia nie byli wyszli po mowie Cygana,
 928      2, XXVI  |                jeszcze nic - rzekła - nie jest w porównaniu tego,
 929      2, XXVI  |               i Ludomir ledwo w głowę nie zaszli. Ani zrozumieć, ani
 930      2, XXVI  |              Ani zrozumieć, ani pojąć nie mógł Zdzisław, jak ktokolwiek
 931      2, XXVI  |           zrozumieć żadną miarą dotąd nie mogę.~Młynarka, tymi słowy
 932      2, XXVI  |       zachęcona, tak mówić zaczęła:~- Nie będę zasmucać serca waszej
 933      2, XXVI  |          najpilniejsze mieć będę i że nie opuszczę ich póty, póki
 934      2, XXVI  |              do tego prawo mieć będą, nie odezwą się. Blisko do trzech
 935      2, XXVI  |              lat te dzieci wychowałam nie mogąc inaczej ich rozeznawać,
 936      2, XXVI  |         ramieniu, pod suknią schowany nie mógł go od brata rozróżnić.~
 937      2, XXVI  |           mógł go od brata rozróżnić.~Nie słysząc przez parę lat,
 938      2, XXVI  |         trochę słaby i pilnująca tego nie uważałam zrazu, że tamten
 939      2, XXVI  |             uważałam zrazu, że tamten nie wraca, lecz gdy się zmierzchło,
 940      2, XXVI  |              mój Płomieńczyk podział. Nie zastawszy go przed domem
 941      2, XXVI  |              jeszcze ta rana, o Boże, nie była zagojona, gdy przyjazd
 942      2, XXVI  |         dziecka godziny spokojnej już nie znała!~- Ach! darujem, wszystko
 943      2, XXVI  |          zapomnieć, że od dzieciństwa nie doznawał szczęśliwych węzłów
 944      2, XXVI  |    szczęśliwych węzłów pokrewieństwa.~Nie jestem w stanie wytłumaczenia
 945      2, XXVI  |         zawsze kocha się w Malwinie i nie pojmujący, jak by ją kochać
 946      2, XXVI  |         rokiem w Krzewinie Ludomir, a nie książę Melsztyński, poznał
 947      2, XXVI  |              ubóstwioną Malwinę.~- To nie jest rzeczą podobną, to
 948      2, XXVI  |               jest rzeczą podobną, to nie jest uniesienie w istocie
 949      2, XXVI  |             brata nawet i sam Ludomir nie byłby przedsięwziął uczynić
 950      2, XXVI  |           pierwszym zapale uniesiona, nie pojmowała, jak by szczęście
 951      2, XXVI  |               się, aby zjawienie jego nie było przeszkodą i do jej
 952      2, XXVI  |          Ludomir użył tego pozoru, by nie wchodzić w szczegóły zdarzeń
 953      2, XXVI  |             zemdloną na ręku ciotki i nie wiedzącą o ważnych odmianach,
 954      2, XXVI  |             do siebie przyszła.~Zrazu nie była w stanie pojęcia, co
 955      2, XXVI  |             przyczyny wyraźnej dać by nie mogła, lecz które dlatego
 956      2, XXVI  |             mogła, lecz które dlatego nie mniej mocy miało nad jej
 957      2, XXVI  |            Zdzisławowi oświadczyć, że nie chcąc przerywać szczęśliwych
 958      2, XXVI  |             Co powiedziawszy Malwina, nie czekając odpowiedzi, przez
 959      2, XXVI  |              za domem, wymknęła się i nie spotkawszy nikogo z siostrą
 960      2, XXVI  |           biorąc zdarzenia codzienne, nie bardzo się zatrzymał nad
 961      2, XXVII |              rozdziale wzmiankowanych nie przyniosły. Ludomir równie
 962      2, XXVII |               z prawdziwymi uczuciami nie wynurzający się, pod pozorem
 963      2, XXVII |          złego zdrowia z pokoju swego nie wychodził, choć w istocie
 964      2, XXVII |            się miała, z niczym nikomu nie wynurzywszy się ujechać
 965      2, XXVII |               i ukochaną przez brata, nie chciał być zawadą w szczęściu
 966      2, XXVII |      ujechania z Krzewina była ta, że nie czuł w sobie możności widzenia
 967      2, XXVII |              na zawsze. Skrycie więc (nie zwierzywszy się nawet wiernemu
 968      2, XXVII |               do życia przywiązywało, nie mógł na sobie przemóc, żeby
 969      2, XXVII |             przemóc, żeby raz jeszcze nie odwiedzić i nie pożegnać
 970      2, XXVII |               jeszcze nie odwiedzić i nie pożegnać przynajmniej tych
 971      2, XXVII |             nikogo obudzonego z zamku nie spotkał, i gdy na folwarku
 972      2, XXVII |      uniesieniu - abym twardych nawet nie ubłagał losów? Żelazne ich
 973      2, XXVII |             już i w waszej nawet mocy nie jest teraz mię od niej oderwać!~
 974      2, XXVII |      słyszałem, a wtedy i nieba żądać nie będę! "Niewdzięczny!" wyrzekłaś
 975      2, XXVII |    wzajemności twojej domyślać się, a nie sądząc się naówczas godnym
 976      2, XXVII |         znikły. Przekonany zupełnie i nie pomyśliwszy nawet, by zapytać
 977      2, XXVII |         znikło na świecie i teraz już nie jest w mocy mojej, nawet
 978      2, XXVII |               mocy mojej, nawet już i nie w twojej, bym ciebie mógł
 979      2, XXVII |              mnie, każ mi umrzeć, ale nie każ mi od ciebie się odrywać;
 980      2, XXVII |            jednego dla ciebie uczynić nie mogę!~- Ludomirze luby! -
 981      2, XXVII |            Jeśli z postaci, to pewnie nie ze stałości brat twój podobnym
 982      2, XXVII |         Malwiny bynajmniej go martwić nie będzie, gdyż owe lekkie
 983      2, XXVII |              bez Ludomira żadnego już nie mogłaby doznać szczęścia!~
 984      2, XXVII |     uniesienia, szaleństwa - ledwo że nie powiem - które na te słowa
 985      2, XXVII |        całkiem zajęły serce Ludomira, nie przedsięwezmę określać,
 986      2, XXVII |         określać, gdyż tego bym nigdy nie wydołała. Świadoma przez
 987      2, XXVII |               jak wyznać go przed nią nie było w jego mocy i jak dlatego
 988      2, XXVII |          nigdy w żadnym czasie szukać nie będzie, jak potem do Telimeny,
 989      2, XXVII |       wróciwszy, smutek i tęsknoty go nie opuszczały, jak w kilka
 990      2, XXVII |            głowę zupełnie straciłem i nie ostrzegłszy nawet Telimeny,
 991      2, XXVII |           leciałem, nic przedsięwziąć nie byłem w stanie. Aż nadto
 992      2, XXVII |          dzieliła, udać się do ciebie nie śmiałem, poznać zaś, widzieć
 993      2, XXVII |      Melsztyńskiego, przemóc na sobie nie mogłem; i nie znając ani
 994      2, XXVII |        przemóc na sobie nie mogłem; i nie znając ani jednej osoby
 995      2, XXVII |             Malwina - serce się nigdy nie omyla. Poznaję teraz w tym
 996      2, XXVII |             bronienia cię nieszczęść. Nie dziwię się teraz - mówiła
 997      2, XXVII |             wówczas wymawiałam sobie. Nie dziwię się takoż, dlaczego
 998      2, XXVII |          bynajmniej dla niego miłości nie czuło, w ten moment najtkliwsze
 999      2, XXVII |               ale błąd to oczu był, a nie serca. Oczy moje widziały
1000      2, XXVII |             moje nigdy w nim Ludomira nie znalazło i mimo tego niepojętego