Tom, Rozdzial

  1   DoMo        |          niżeli suche morały, obnażone z ponęt ciekawość wzbudzających,
  2      1, I     |                ty luby tchórzu - dalej z uśmiechem rzekła Malwina
  3      1, I     |       siostrzyczko, zaśpiewaj mi jednę z tych pieśni, które choć
  4      1, I     |                 Wieniec Haliny~Zielone z ozdób obrałem doliny,~Fijołkiem
  5      1, I     |       Zbierałem goździk i liliję hożę.~Z poranku miękkich swych włosów
  6      1, I     |                jej zmienił: upuściwszy z dłoni~Wieniec ku ziemi i
  7      1, I     |           niebiosy,~Gdy na omdlone łza z oczu perłowa~Upadła kwiaty,
  8      1, I     |        niespodziana?~Westchnęła, potem z uśmiechem podobnym,~Jakim
  9      1, I     |            dumanie i Wanda korzystając z tego wypadku siostrę do
 10      1, I     |             grzmotów i łyskania, które z bojaźnią przewidywała.~Ledwo
 11      1, I     |            burza niesłychana miotająca z szelestem ogromnymi topolami
 12      1, I     |               lecz postrzegłszy Wandę, z przelęknienia jak bez duszy
 13      1, I     |              skoczyła siostrę ratować; z pośpiechu wielkiego ledwo
 14      1, I     |             zerwała. Ludzie przybiegli z całego domu, starania ich
 15      1, I     |              tylko szal na siebie sama z domu wybiegła. Spiesząc,
 16      1, I     |               zginie bez wątpienia!" - z najboleśniejszym jękiem
 17      1, I     |               do niej. Wyciągnąwszy ją z tego niebezpiecznego miejsca,
 18      1, I     |          widziała go patrzącego na nią z najczulszą troskliwością
 19      1, I     |           zdrowa jest zupełnie - rzekł z pośpiechem nieznajomy -
 20      1, I     |              na poczcie, a korzystając z jej uciszenia się na chwilę
 21      1, I     |             dołożyć Malwina. Te słowa, z ust ulatując, wyprzedziły
 22      1, I     |                która ledwo nie szalała z radości widząc i wnuczkę
 23      1, I     |               ty mnie, a ja ciebie tak z duszy kocham.~Po tym wylewie
 24      1, I     |       wróciwszy do zwyczajnego humoru, z uśmiechem zaczęła mówić
 25      1, I     |              naszego, który jeżeli nie z inszej strony, to z odwagi
 26      1, I     |                nie z inszej strony, to z odwagi i ludzkości doskonale
 27      1, I     |            matki prosząc, aby ją zaraz z sobą zabrała, na co gdy
 28      1, I     |               zezwoliła, Ludomir, choć z chorą jedną ręką, nie dał
 29      1, I     |     natychmiast już nie na pocztę, ale z obydwiema siostrami do ich
 30      1, II    |           jakiejś tęsknoty, która mnie z domu wypędziła i dotąd nie
 31      1, II    |               sercu. Ujrzałem Malwinę, z okropnej ją może śmierci
 32      1, II    |            Matko! lube to zjawienie ni z serca, ni z pamięci mojej
 33      1, II    |               zjawienie ni z serca, ni z pamięci mojej nigdy się
 34      1, II    |            rozsądnie resztę ci opiszę.~Z Malwiną i Wandą wróciłem
 35      1, II    |          sprowadzili, nie wypuści mnie z tego miłego więzienia. Ja
 36      1, II    |               jednak dziś rano wstałem z rzeźwiejszym, pogodniejszym
 37      1, II    |    rzeźwiejszym, pogodniejszym sercem, z takim, jakiegom dotąd nigdy
 38      1, III   |              KTO BYŁA MALWINA~Malwina, z jednej z pierwszych familii
 39      1, III   |              MALWINA~Malwina, z jednej z pierwszych familii w Polszcze
 40      1, III   |        umyślili wydać ją za mąż. Ledwo z dziecinnych lat wychodząca,
 41      1, III   |             niego przywiązania jedynie z rozkazu rodziców za niego
 42      1, III   |            którego zwrot nieszczęśliwy z posłuszeństwa ku ich woli
 43      1, III   |            polowania. Dnie cało trawił z kilką sąsiadami równie sobie
 44      1, III   |                i zajęcy, a wieczorami, z polowania wróciwszy, z tymiż
 45      1, III   |                 z polowania wróciwszy, z tymiż samymi sąsiadami pił
 46      1, III   | najzupełniejszej żyła samotności. Byle z domu nigdzie nie wyjeżdżała
 47      1, III   |           rzeczy nieświadoma, czytając z uwagą i wiele, sama siebie,
 48      1, III   |             imaginacji. Jednym słowem, z wielką chciwością i trochę
 49      1, III   |                 łącząc młody głos swój z poważną organów harmonią.
 50      1, III   |              zdrowie, co za tym idzie, z sobą przyniosła. Błogosławieństwo
 51      1, III   |                do ponurego swego zamku z najpogodniejszym sercem
 52      1, III   |        bezdrożne parowy szwankował był z koniem i że myśliwi znalazłszy
 53      1, III   |                 zapomniawszy, jak mało z nim była szczęśliwą, szczere
 54      1, III   |            posyłając pożegnanie rzekła z rozrzewnieniem:~- Żegnam
 55      1, III   |                jej majętnościami jedna z najprzyjemniejszych, nie
 56      1, III   |             zawsze przyjechała. Ciotka z dzieciństwa szczególnie
 57      1, III   |           rodziców przy ciotce bawiła) z sobą przywiozła. Złączone
 58      1, IV    |               po śniadaniu zasiadłyśmy z moją siostrą do krosienek
 59      1, IV    |        oryginalną tragedią, która nowo z druku wyszła. Ludomir czytał
 60      1, IV    |               Ludomir czytał przednio, z uwagą, sceny tkliwe zdawał
 61      1, IV    |              że ukochaną Cioci Malwinę z pożaru i okropnej może śmierci
 62      1, V     |             Obydwie swoje siostrzenice z duszy kochała, ale dla Malwiny
 63      1, V     |               jeden niemiecki w jednym z dzieł swoich mówi:~"Nie
 64      1, V     |    uśmiechnienia się albo zażartowania z kogo, ale w tym łatwo się
 65      1, V     |      pokończyła i do Krzewina wróciła. Z zwyczajnym sobie dobroci
 66      1, V     |            Zapomniała tego, że Ludomir z imienia jedynie był jej
 67      1, V     |            myśli na dal zaczęła używać z rozkoszą jego ze wszech
 68      1, V     |           wszystko w Krzewinie ożywił. Z nim przechadzki po kwiecistych
 69      1, V     |        wiadomości sprawić mogą; często z Ludomirem rozmawiała o tym,
 70      1, V     |           dodawała na chorą jego rękę, z wdzięcznością przyjmował,
 71      1, V     |               choć ich nigdy nie użył. Z Wandą po górach biegał na
 72      1, V     |            pomyślił, żeby Ludomir mógł z niego kiedy wyjechać.~Teraz,
 73      1, V     |          dzieje. Nie spieszmy się więc z wyjawieniem tej tajemnicy;
 74      1, VI    |             Malwiny nadchodził i Wanda z Ludomirem umyślili, żeby
 75      1, VI    |               ją dzieliła, ładny bacik z masztem i białą chorągiewką.
 76      1, VI    |     chorągiewką. Zamiast powrozów wite z bławatków sznury lekkim
 77      1, VI    |            trzymała w ręku długi uplot z najpiękniejszych kwiatów.
 78      1, VI    |        krzakiem, Miłość udawać miała i z figlarną swoją twarzyczką
 79      1, VI    |               Alisia, a raczej Miłość, z uśmiechem patrząc na Przyjaźń
 80      1, VI    |            ujmującemu obrazowi, a Czas z kosą w ręku, w postaci sędziwego
 81      1, VI    |           Malwinę powszechnie kochano. Z rozrzewnieniem wszystkim
 82      1, VI    |            Ludomira! - odpowiedział on z najgłębszym westchnieniem.
 83      1, VI    |               porzucić. Ale to zapewne z przezorności było, żeby
 84      1, VII   |                Ludomira", słowa, które z tak bolesnym wyrzekł był
 85      1, VII   |              trosk na dal ani rozwagi, z spokojnością używała tysiącznych
 86      1, VII   |          przyjemności, które wypływały z przytomności Ludomira, ale
 87      1, VII   |            stały się urokiem, który ją z nader miłego oczarowania
 88      1, VII   |                pierwszy raz uczuła, że z nim i słodycz życia by ją
 89      1, VII   |         słodycz życia by ją porzuciła. Z trwogą dostrzegała, ile
 90      1, VII   |            głęboko w jej sercu wyryta, z trwogą rozważała, że ten
 91      1, VII   |                o miłości nie wyrzekł i z szczególnym nawet staraniem
 92      1, VII   |                by sam na sam nigdy się z nią nie znajdował. Te wszystkie
 93      1, VII   |                suknią wzięła, by wyjść z pokoju, sądząc, że świeże
 94      1, VII   |              zajęta, padła na kolana i z tkliwym uczuciem rzekła:~-
 95      1, VII   |              nigdy! Nieszczęśliwe losy z zupełnym oddaniem się Twej
 96      1, VII   |             się rozerwać wzięła gitarę z sobą i wyszła na taras,
 97      1, VII   |                rybki skakały w wodzie. Z daleka słychać było wesołe
 98      1, VII   |            lato minęło!~Schodząc potem z tarasu Malwina weszła na
 99      1, VII   |                tam spoczęła i zdjąwszy z głowy biały welum, co ją
100      1, VII   |             przestała śpiewać, Ludomir z nadto już pełnym sercem,
101      1, VII   |                między innymi uczuciami z jego raptownym zjawieniem
102      1, VII   |             łzę, którą wylewasz.~Hałas z przyczyny nadchodzących
103      1, VII   |              nadchodzących osób, który z daleka usłyszeli, przerwał
104      1, VII   |           przerwał tę rozmowę. Malwina z pośpiechem wstała, Ludomir
105      1, VII   |                 Ludomir zatrzymując ją z najczulszym dołożył rozrzewnieniem:~-
106      1, VII   |            porzucaj mnie, nie zostawuj z tą myślą tak okropną, żem
107      1, VII   |               słowo:~"Niewdzięczny!" - z ust jej się wymknęło, a
108      1, VII   |        zapomniawszy.~- Niewdzięczny! - z niewypowiedzianym uczuciem
109      1, VII   |            serca go przyciskając rzekł z zapałem;~- Chyba z życiem
110      1, VII   |               rzekł z zapałem;~- Chyba z życiem go stracę.~ ~
111      1, VIII  |            jadę jutro.~Matko, czemużeś z dziecinnych mnie cierpień
112      1, VIII  |            uczciwości natychmiast mnie z niej wyrwały. Pókim Malwinę
113      1, VIII  |             swojego łączyć nie powinna z losem opuszczonego, bez
114      1, VIII  |             serca trafić umie, jeszcze z nią zachodzące ujrzałem
115      1, VIII  |         wschodzący księżyc ostatni raz z Malwiną patrzałem! Miliony
116      1, VIII  |               iskrzyły się sklepieniu, z nią i z Wandą siedliśmy
117      1, VIII  |                się sklepieniu, z nią i z Wandą siedliśmy w miejscu
118      1, IX    |           oddarła i łatwo pojąć można, z jakim uczuciem, co następuje,
119      1, IX    |          niestety? natychmiast ocucony z drogiego omamienia, strącony
120      1, IX    |               ją i nie pojmiesz nigdy, z jaką okropną męką taiłem
121      1, IX    |             szczęśliwa; ja, umierając, z przekonania powiem jeszcze:
122      1, IX    |               Mimo rzewnych łez. które z oczu jej na Ludomira list
123      1, IX    |                ogniwem więzu. który ją z Ludomirem połączał. Pocieszała
124      1, IX    |       wewnętrzny wyjawiać i dzielić go z drugimi najpewniejsze były
125      1, IX    |             jego uczucia, nie cierpiał z jego cierpień, nic tęsknił
126      1, X     |               się nasze nieszczęście i z najdotkliwszym westchnieniem
127      1, X     |               mocy miała nad sobą, aby z obojętną niemal postacią
128      1, X     |                jest w istocie - rzekła z pośpiechem - to ja tylko
129      1, X     |               pośpiechem - to ja tylko z tego cierpieć powinnam za
130      1, X     |             mego życia. Nie mogąc więc z pewnością o jego postępkach
131      1, X     |               mogła. Wanda, która choć z mniejszym doświadczeniem,
132      1, X     |          wszystko zezwoliła; i siostra z ciotką bojąc się, aby jeszcze
133      1, X     |                najtkliwszym pożegnaniu z drogimi swymi przyjaciółkami
134      1, X     |         drogimi swymi przyjaciółkami i z tak lubym jej Krzewinem,
135      1, X     |         Krzewinem, siadła do pojazdu i z smutnym i ściśnionym sercem
136      1, XI    |        WARSZAWA~List Malwiny do Wandy~"Z Warszawy, 5 grudnia~Moja
137      1, XI    |           czemu łatwo uwierzysz, że mi z głębi duszy żal było z Tobą
138      1, XI    |              mi z głębi duszy żal było z Tobą się rozłączać. Nigdy
139      1, XI    |                marzeniom, a Frankowskę z bardzo smacznego snu obudził. .~-
140      1, XI    |                że to godzina, w której z teatru powracają. Pełno
141      1, XI    |              różnych spotykałam. Każdy z jakiegokolwiek powodu śpiesznie
142      1, XI    |          krawcami itd. Ponieważ żadnej z moich krewnych nie ma tu
143      1, XI    |               która bywała w przyjaźni z moją matką i znała mnie
144      1, XI    |          Malwiny do Wandy~"15 grudnia, z Warszawy~Już nie wieśniaczka
145      1, XI    |           Warszawy~Już nie wieśniaczka z Głazowa i Krzewina, ale
146      1, XI    |             Ciebie, moja Wandulu! Więc z wszelkim poważaniem czytaj
147      1, XI    |                wspominała moją matkę i z wielką uprzejmością o Ciebie
148      1, XI    |                już niemłoda, łagodność z powagą łączy w swej twarzy;
149      1, XI    |              dokładając: Jest on jeden z najbogatszych i najzacniejszych
150      1, XI    |              nie miej za wariatkę), że z pierwszego spojrzenia powab
151      1, XI    |                własną moją upokorzyła. Z drugą damą i kilku mężczyznami,
152      1, XI    |            wszędzie pełno. jeśli kiedy z pośpiechu pasztecik jaki
153      1, XI    |             tych dniach do nas wróci - z uśmiechem dołożyła, z uśmiechem,
154      1, XI    |                  z uśmiechem dołożyła, z uśmiechem, który wyrażał,
155      1, XI    |                 pewnie by się śpieszył z powrotem swoim. Na te słowa
156      1, XI    |         szeptać i chichotać się; potem z miną, która nie wiem, czy
157      1, XI    |              świat równać się nie mogą z jedną godziną przepędzoną
158      1, XI    |                przepędzoną w Krzewinie z tymi, co kocham, z tymi,
159      1, XI    |           Krzewinie z tymi, co kocham, z tymi, co kochać będę zawsze,
160      1, XI    |          Malwiny do Wandy~"26 grudnia, z Warszawy~Wando, luba Wando!
161      1, XI    |              mi dotąd niepojęte.~Wiesz z ostatniego mego listu, że
162      1, XI    |          publiczność, a damy osobliwie z niecierpliwością dnia tego
163      1, XI    |       niezmiernie długi zdawał mi się; z jakąś trwogą na ten bal
164      1, XI    |          trwogą na ten bal pojechałam, z trwogą weszłam do sali i
165      1, XI    |             weszłam do sali i bardziej z skłonnością do rozrzewnienia
166      1, XI    |                do rozrzewnienia niżeli z nadzieją zabawy. Ale wkrótce
167      1, XI    |               uprzejmy szmer pochwały, z którym mnie przywitano,
168      1, XI    |             rozumiem się być miłą tym, z którymi się znajduję. Pasja
169      1, XI    |         opuszczona. Tańcowałam wiele i z dobrego serca, nie myśląc
170      1, XI    |                walcować, ja walcowałam z majorem Lissowskim, który
171      1, XI    |              wesoło" - różnymi głosami z okrzykiem były powtórzone.
172      1, XI    |              pomyślał. Tylem nareszcie z jego mowy usłyszała, że
173      1, XI    |                 Te słowa przecież mnie z osłupienia wyrwały. Złożyłam
174      1, XI    |           wszystko na raptowną słabość z gorąca wielkiego pochodzącą
175      1, XI    |              była natychmiast wyjechać z tego balu, wyjść z tej sali,
176      1, XI    |            wyjechać z tego balu, wyjść z tej sali, która przed kwadransem
177      1, XI    |               mogłam porzucić miejsca, z któregom Ludomira widziała?
178      1, XI    |           niegdyś... Mówiącego do niej z tym uśmiechem, z tym uczuciem...
179      1, XI    |               do niej z tym uśmiechem, z tym uczuciem... Ach, Wando,
180      1, XI    |              nie w Krzewinie? Po cóżem z niego wyjechała? Czemuż
181      1, XI    |              win Ludomira zapomniawszy z szczerością dawnego przywiązania
182      1, XI    |                dlaczego (bo pewnie nie z chęci tańcowania), wstałam
183      1, XI    |              rozumiem, nie pojmuję nic z tego, co się jego losu,
184      1, XI    |            ciężar i smutek duszy mojej z Tobą podzieliłam! Nie było
185      1, XI    |               przyjaciela~"30 grudnia, z Warszawy Alfredzie! cóż
186      1, XI    |        odrzekam się Ciebie na zawsze i z rzędu pierwszych naszych
187      1, XI    |               nie wyglądał jak kto, co z Chin powraca.~Nowa zorza
188      1, XI    | niedoświadczenia łączy w swym ułożeniu z postacią, która zdaje się
189      1, XI    |          niełatwo zaimponować, Malwina z zimną swoją grzecznością
190      1, XI    |                 że przy niej ani słowa z tych wyrazów, co to surowość
191      1, XI    |          bynajmniej o mnie nie myśli i z wszelką grzecznością i szczerością
192      1, XI    |               kobiety? co byście mogły z nami wyrabiać, żebyście
193      1, XI    |               w Malwinie. Nie wiem, co z tego będzie, bo ona nic
194      1, XI    |               i przy lewym boku bukiet z świeżych jacyntów cały strój
195      1, XI    |        tworzyły - i ten bukiet jeszcze z jedyną dobrocią przy kolacji
196      1, XI    |        chimerom Dorydy dogodzić, która z drugiego końca ogromnego
197      1, XI    |              czas niebytności Ludomira z opieki go nie spuszczałem
198      1, XI    |                że miasteczko, w którym z pułkiem stał kwaterą, niedaleko
199      1, XI    |         smutnym i pomieszanym. Cóż mam z tego wszystkiego wykleić?
200      1, XI    |               na nas spadają, bo każdy z nas, zacząwszy ode mnie,
201      1, XI    |                aktorem, a przynajmniej z biedy choć i spektatorem
202      1, XII   |             których przyjaźń albo krew z Zdzisławem łączyły, pochwalały
203      1, XII   |               innych już się kochał, i z trwogą pojmowała. że jeszcze
204      1, XII   |      czytelnika, nie przepisuję.~Wypis z listu Malwiny do siostry~"
205      1, XII   |              którego on władzy zależy, z najłaskawszym uprzedzeniem
206      1, XII   |             każdą myśl, każde wrażenie z nim podzielić. Ten brak
207      1, XII   |               w jakim bądź losie, byle z nim podzielonym; nareszcie
208      1, XII   |              wytłumaczyć nie można, co z pierwszym rzutem oka się
209      1, XII   |       pierwszym rzutem oka się tworzy, z pierwszym słowem w serce
210      1, XII   |                życiu szczęście czerpać z mojego serca? Samotnym,
211      1, XII   |       widziałam go nieszczęśliwym, tak z głębi duszy nieszczęśliwym,
212      1, XII   |                duszy nieszczęśliwym, i z litością miłość się w moim
213      1, XII   |                 Tak też jak litość, to z nieba zesłane uczucie, miłość
214      1, XII   |              czytelnicy tej powieści i z ciężkością pojmą zapewne,
215      1, XII   |             zajęty, i spodziewając się z tego jakiej korzyści, postać
216      1, XII   |                strasznie zajętego; ale z jego strony to nie miłość,
217      1, XII   |          dziadowi, który związku wnuka z panią S*** niesłychanie
218      1, XII   |               się koło niej kręci, bo (z tą cichą i skromną minką)
219      1, XII   |       zabierała, łatwo temu uwierzył i z Dorydą w ścisłe wszedł związki,
220      1, XII   |              ścisłe wszedł związki, by z jej radami i pomocą dokonał
221      1, XII   |           przyszłości ukazywał związek z księciem Melsztyńskim jako
222      1, XIII  |              kobiet księżnej i igłę mi z nitką przynieś, żebym tę
223      1, XIII  |              zaszyć mogła, bo inaczej, z łaski tej niesłychanej niezgrabności,
224      1, XIII  |             Tymczasem Malwina na zabój z majorem Lissowskim tańcowała,
225      1, XIII  |                a gdy nieborak Ludomir, z swojej pokuty uwolniony,
226      1, XIII  |        wesołość księcia Melsztyńskiego z nieuważną obojętnością zwykle
227      1, XIII  |        dotkliwe, że nie mogąc tańcować z Malwiną do drugiego poszedł
228      1, XIII  |             jak wiatr suknia i wieniec z szkarłatnych maczków niewypowiedzianie
229      1, XIII  |               Oczy miał w nią wlepione z tym samym niemal wyrazem
230      1, XIII  |               się nie wiedzie", że ona z nim nie mogła tańcować;
231      1, XIII  |             odechciało. Niejeden na to z długą odszedł twarzą, ale
232      1, XIII  |        rozdawając wszystkie kartki, tę z innymi Ludomirowi podała.
233      1, XIII  |               obróciło. Przyjaźniejsze z nim obchodzenie się Malwiny,
234      1, XIII  |                 Jak wiadomo, kilka dam z najpierw-szych w społeczeństwie
235      1, XIII  |        trafność naturalną czując, że i z płci swojej, i z wieku nie
236      1, XIII  |          czując, że i z płci swojej, i z wieku nie wypadało jej wcale
237      1, XIII  |       siedziała, ale słowa nie traciła z tego, co każdy, a najbardziej
238      1, XIII  |       Melsztyński rozpowiadał. Ten nie z przekonania, rozumiem, lecz
239      1, XIII  |             Malwina zaczęła się żegnać z księżną W*** chcąc już do
240      1, XIII  |                  wiem, że jesteś jedną z grona świętobliwych kwestarek.
241      1, XIII  |           odmówisz szczęścia dzielenia z sobą tej pobożnej pielgrzymki
242      1, XIII  |          książę tej pracy nie zadaje - z zimnym nader ukłonem odpowiedziała
243      1, XIII  |                różnią, abyśmy je kiedy z sobą dzielili.~Co powiedziawszy,
244      1, XIII  |            społeczeństwa, a których ni z powabu, ni z przekonania
245      1, XIII  |                których ni z powabu, ni z przekonania nigdy Malwina
246      1, XIV   |     rzeczywistością zdarzeń tego życia z lubych omamień pierwszej
247      1, XIV   |             nieraz, mówię, w zupełne i z wielu miar niebezpieczne
248      1, XIV   |              rady w umysł mój wpojona, z wiekiem stała mi się właściwą;
249      1, XIV   |      orzeźwiającego powietrza uczuła i z większą odwagą, niż się
250      1, XIV   |               wsypały. Jadwisia, jedna z najmniejszych, potężną lalkę
251      1, XIV   |                upewniając, że choć nie z workiem, to jednak jej Limpka
252      1, XIV   |                  Jadzia zaczęła skakać z radości i całe grono się
253      1, XIV   |                rekreacji. Ochmistrzyni z najczulszym wzrokiem patrząc
254      1, XIV   |             się zatrudniam. Staram się z młodych lat w umysł ich
255      1, XIV   |                gruntowne zasady, robię z nich, ile jest w mocy mojej,
256      1, XIV   |            zwyczajów narodowych, ażeby z dzieciństwa już nauczyły
257      1, XIV   |                się tym, że są Polkami. Z tak wychowanych panien,
258      1, XIV   |           nawet, gdyż kilka już panien z mojej pensji poszedłszy
259      1, XIV   |            można zwyczaju sprowadzania z zagranicy cudzoziemek, by
260      1, XIV   |         cudzoziemki, które najczęściej z niewielkim nawet staraniem
261      1, XIV   |                staraniem są wybierane.~Z tego wyszedłszy domu do
262      1, XIV   |                kazał prosić Malwiny.~- Z kimże mam honor mówić -
263      1, XIV   |               się przecie wstrzymała i z uśmiechem tylko dołożyła:~-
264      1, XIV   |           raptownie pochwycony ładunek z 50 dukatami, który na biurze
265      1, XIV   |              bądź, Malwina, szczęśliwa z tak dobrego podsycenia swojej
266      1, XIV   |             zerwanych. W kącie gradusy z kwiatami, lecz że zapomniano
267      1, XIV   |             leżał roztwarty, filiżanka z czokolatą nie dopita, bilety
268      1, XIV   |           zwierciadłem i właśnie jeden z nowo przyniesionych czepeczków
269      1, XIV   |               dulietkę lila i kapelusz z koronką - powiedziała panience,
270      1, XIV   |           powiedz Lazaret, żeby diadem z bzu białego na niedzielny
271      1, XIV   |              Małwina dała tego dukata, z którym już się więcej nigdy
272      1, XIV   |            chcąc czasu trawić, uciekła z resztą. Porzuciwszy dopiero
273      1, XIV   |       Zadzwoniła i wkrótce mnich stary z siwą brodą i uprzejmym spojrzeniem
274      1, XIV   |      znajdziesz skarby, moje dziecię - z łagodnym uśmiechem odpowiedział
275      1, XIV   |            cele i co będę mógł zebrać, z radością odniosę.~Malwina
276      1, XIV   |              które Malwina poznała, że z chóru pochodzić musi, gdzie
277      1, XIV   |              ofiara ubóstwa dla nędzy. Z rozrzewnieniem podziękowała
278      1, XIV   |         podziękowała furtianowi, potem z większą czułością niżeli
279      1, XIV   |               to Ezechiel - nie zawsze z powierzchowności sądzić
280      1, XIV   |           zgryzota nie trwoży.~Malwina z uczuciem pożegnała starego
281      1, XIV   |                 niezmiernym kołnierzu, z czubem nastrzępionym, aktor
282      1, XIV   |               dykasteriów, Żyd bogaty, z posępnym czołem bezżeniec,
283      1, XIV   |           towarzyszyli. Gospodarz domu z serweta w ręku uwijał się
284      1, XIV   |            taki, wojskowy czy cywilny, z prowincji przybyły szlachcic
285      1, XIV   |             stanu i możności chętnie i z najlepszym sercem zbiór
286      1, XIV   |        uczynność rozrzewniła Malwinę i z uniesieniem pomyślała, że
287      1, XIV   |                jest w duszach polskich z gościnnością starodawną,
288      1, XIV   |               gościnnością starodawną, z szlachetną odwagą i przywiązaniem
289      1, XIV   |               nawet nadziei wykorzenić z serca Polaków nie potrafiły.~
290      1, XIV   |           serca Polaków nie potrafiły.~Z chlubą i przekonaniem powtarzam
291      1, XIV   |         współziomków, ale dokładam, że z tej unoszącej własności
292      1, XIV   |              które poniekąd związek ma z dalszą jej historią.~Obszedłszy
293      1, XIV   |         starannie i gdzie łóżka, szafa z cynowymi talerzami, stół,
294      1, XIV   |          Malwina weszła do sadu, który z boków wysokimi stroiszami
295      1, XIV   |                przy nim kobieta młoda, z płcią takoż śniadawą i czarnymi
296      1, XIV   |       naprawiała, u nóg ich kadź stała z wodą pełna rybek, w której
297      1, XIV   |                mała dziewczynka, także z włosami i oczami czarnymi,
298      1, XIV   |        czarnymi, grzebała drażniąc się z kotem, co na rybki czatował.
299      1, XIV   |                zakręt Wisły widać było z tego miejsca, łódka wartem
300      1, XIV   |        postrzegła i dowiedziawszy się. z czym przyszła, wnet ojcu
301      1, XIV   |                rzekł do córki podrywkę z wody wyciągając - o! kiedy
302      1, XIV   |          mizerią. Zięć mój i moja Jewa z głodu i nędzy zamarli i
303      1, XIV   |              błogosławieństw kniaziowi z Melsztyna nie posyłał. Niech
304      1, XIV   |              posyłał. Niech żyje kniaź z Melsztyna! - czerwoną rzucając
305      1, XIV   |       tysiączne swoje życzenia łączyła z duszy do błogosławieństw
306      1, XIV   |             niego uderzał, postrzegłem z drugiej strony płotu człowieka,
307      1, XIV   |               Worek chciał mi dać swój z pieniędzmi, ale Dżęga nie
308      1, XIV   |             Zdawało jej się widzieć go z niebezpieczeństwem życia
309      1, XIV   |               czułość serca dotknęły i z westchnieniem te słowa:~-
310      1, XIV   |                jakże ją musi kochać! - z ust jej się wymknęły.~Zarumieniła
311      1, XIV   |              dawnej budowy rozchodził, z tego ją przecie roztargnienia
312      1, XIV   |         czekając spokojnie, rychło kto z przechodzących jałmużnę
313      1, XIV   |        pomnożyło skłonność do dumania, z którą weszła do fary. To,
314      1, XIV   |             którymi ją martwił, znikły z pamięci a Ludomir dobroczynny
315      1, XIV   |          wszechrzeczy; dziękowała Bogu z zachwyceniem za uczucie
316      1, XIV   |                zatrzymał się i ładunek z monetą wrzucił w worek,
317      1, XIV   |           miała spuszczoną, podniosła, z niewypowiedzianym wyrazem:~-
318      1, XIV   |              wskrzesiła, i gdy Ludomir z tym tonem, co do jej serca
319      1, XIV   |                 jak szczerze go kocha, z tąż szczerością jej właściwie
320      1, XIV   |               ją odrażały, a o których z własnym zadziwieniem w tej
321      1, XIV   |                Malwina wstała, Ludomir z zachwyceniem oczy miał w
322      1, XIV   |                 by podług tego Malwinę z kościoła wyprowadzić; ale
323      1, XIV   |               pełna ludzi, koni, wozów z pompami, żołnierzy, była
324      1, XIV   |               tłumie postrzegła, która z wielką pracą przedrzeć się
325      1, XIV   |           między konie, ludzie, dyszle z niebezpieczeństwem życia
326      1, XIV   |       spotkawszy dorożkę wsiadła w nią z Frankowską i do domu zawieźć
327      1, XIV   |         Czułość i wdzięczność Ludomira z niewypowiedzianym szczęściem
328      2, XV    |         rozkwiliło, znowu przewidywała z uniesieniem jego radość
329      2, XV    |               dłużej usiedzieć; wstała z ściśnionym sercem postrzegłszy
330      2, XV    |                wiem, że stąd odchodząc z nieco zranionym sercem te
331      2, XV    |        przywiązaniem." I to wymówiwszy z smutniejszym wyrazem, niż
332      2, XV    |              smutniejszym wyrazem, niż z jego ułożenia wypada, uciekł
333      2, XV    |                córki się dobijało, acz z uprzedzeniem ojca i próżnością
334      2, XV    |        zgadzała się była do tej chwili z wolą ojca, który nigdy nikogo
335      2, XV    |             często ledwie domyślała, i z obojętnym wzrokiem poglądała
336      2, XV    |        przyszłych chwil nie zgłębiając z wdzięcznością słodyczy przytomnych
337      2, XV    |   najszlachetniejszych duszy udziałem. Z dziecinnych lat będąc w
338      2, XV    |              ojcu szukała przyjaciela, z nim chciałaby była podzielić
339      2, XV    |                serca, która jest jedną z najdotkliwszych boleści.
340      2, XV    |            niej znano, jedyne uczucie, z którym w każdej okoliczności
341      2, XV    |               sentyment w dzieciństwie z matczynym była mlekiem wyssała.
342      2, XV    |         którymi szlachetna dusza Taidy z ojczyzną najmocniej się
343      2, XV    |        winniśmy ochronę reszty wojska: z garstką ludzi zatrzymał
344      2, XV    |             przypłacił: okryty ranami, z placu bitwy był wyniesionym
345      2, XV    |                 potajemnie ślub wzięła z Ludomirem i unikając gniewu
346      2, XV    |                gniewu ojca natychmiast z mężem ujechała z Warszawy.~
347      2, XV    |           natychmiast z mężem ujechała z Warszawy.~Ledwo ten krok
348      2, XV    |                niesprawiedliwy zniknął z jej oczu, a ojciec zażalony
349      2, XV    |                oczu, a ojciec zażalony z prawem nieprzełamanym, jakie
350      2, XV    |              kryć się ustawnie, nieraz z niebezpieczeństwem życia,
351      2, XV    |           odludnych krainach, obnażoną z wygód, dostatków, zbytków,
352      2, XV    |                na jej ręku, zabierając z sobą do grobu, cokolwiek
353      2, XV    |               smutniejsza Taida kamień z takowym napisem położyła: "
354      2, XV    |              utrapień wszystkich Taida z rozkoszą przewidywała. Czując
355      2, XV    |               nie odmawiaj mi go, abym z błogosławieństwem Ojca na
356      2, XV    |            świata umieram! Ale umieram z rozkoszą w nadziei, że śmierć
357      2, XV    |            potrafiła w nim przytłumić. Z głębi duszy darował i zaniechał
358      2, XV    |              na świecie. Odebrał wnuka z rąk tych, którzy dotąd mieli
359      2, XV    |      zatrudnień i miłości jego. Wrócił z tym dziecięciem do Warszawy
360      2, XV    |               tego czasu nigdy się już z nim nie rozłączył, imię
361      2, XV    |              źle go trak tuje - rzekła z uśmiechem księżna W*** i
362      2, XVI   |          litość, nagły zaś wyjazd jego z Warszawy w smutne jakieś
363      2, XVI   |            Wysypała je i wtedy ładunek z monetą, któren w wilią był
364      2, XVI   |               i wylew zmartwień swoich z zupełną, ile miarkować mogła,
365      2, XVI   |           któremu raptowny jego odjazd z Warszawy już w sercu swoim
366      2, XVI   |            swoim wybaczała, rozumiejąc z wielkim uprzedzeniem, że
367      2, XVI   |                jest w sieni i chce się z nią samą widzieć. Jak weszła,
368      2, XVI   |                Cygana, który szczupaka z swego połowu w podarunku
369      2, XVI   |           mogła Malwina dowiedzieć się z tych wszystkich wiadomości
370      2, XVI   |               Cyganeczkę i służący, co z nią chodził, wróciwszy doniósł
371      2, XVI   |           wzbudzał w niej politowanie; z osobliwszym staraniem przez
372      2, XVII  |            godzi się podobno naśmiewać z bliźniego, a przy tym lube
373      2, XVII  |          zapędzać się opisywania. Więc z tych ciekawych komerażów,
374      2, XVII  |             przyszłego małżonka swego. Z dzieciństwa razem wychowani,
375      2, XVII  |               roku wasz sławny Ludomir z pułkiem swoim w okolicy
376      2, XVII  |         rozkazy Florynki gotowa, kosze z fruktami i cukierkami co
377      2, XVII  |                i cukierkami co tydzień z Warszawy dla niej przyjeżdżały;
378      2, XVII  |             kuzyn bardzo daleko. Co by z tego było wypadło, Bóg raczy
379      2, XVII  |            tylko gwałtem szukał kłótni z Ludomirem. Mówią o pojedynku,
380      2, XVII  |          księcia Melsztyńskiego, który z Warszawy, rozumieć by można
381      2, XVII  |                i w najlepszej harmonii z panem młodym być się zdaje.~
382      2, XVII  |             młodym być się zdaje.~Może z całej tej historii będziesz
383      2, XVII  |                treść jego Dorydzie, by z nią naradzić się, jak by
384      2, XVII  |       Melsztyński był zabrał znajomość z Florynka, Malwina takoż
385      2, XVII  |             liście Alfreda dobrych się z tego spodziewając skutków.
386      2, XVII  |          wyjechał, ale dokąd i po co - z znacznym dodała uśmiechem -
387      2, XVII  |               się major Lissowski list z kieszeni dobywając. - Dziś
388      2, XVII  |            który właśnie tego pragnął, z obojętną miną i bynajmniej
389      2, XVII  |                książę Melsztyński stał z pułkiem koło Jeziorowa,
390      2, XVII  |              podróży było widzenie się z matką nieszczęśliwą i tym
391      2, XVII  |                niej uczyniła wrażenie. Z żałośnym rozrzewnieniem
392      2, XVII  |              wielkim świecie) zabierał z sobą jedno z tych tysiącznych
393      2, XVII  |         świecie) zabierał z sobą jedno z tych tysiącznych omamień,
394      2, XVII  |        niekiedy w życiu doznał i które z żalem widzą się mijające,
395      2, XVII  |    szczęśliwymi, ale dlatego, że żaden z nich nie pozostał użytek.~
396      2, XVII  |     wytłumaczyć nie mogła, ustawnie ją z domu wypędzała i gdy większą
397      2, XVII  |               i zmęczona niesłychanie, z tą smutną myślą kładła się
398      2, XVII  |         wzburzoną, spokojnie korzystać z każdej chwili mogła, dobrą
399      2, XVII  |             którym już nie jak dawniej z obojętną spokojnością chwil
400      2, XVII  |             doznawała ustawnie.~Jednym z okropnych skutków miłości
401      2, XVIII |         Melsztyński wrócił do Warszawy z tym samym zajęciem, z równym
402      2, XVIII |         Warszawy z tym samym zajęciem, z równym zapałem ku Malwinie,
403      2, XVIII |            równym zapałem ku Malwinie, z jakim był odjechał; ale
404      2, XVIII |         unikała okazji znajdowania się z nim sam na sam, w której
405      2, XVIII |              wiadomość o jego intrydze z Floryną ulgą niemal stała
406      2, XVIII |              życzący mocno związku jej z wnukiem kilkakrotnie był
407      2, XVIII |        osobliwej przyczyny i gdy Wanda z szczerością swoją przekładała
408      2, XVIII |         czasach i dziejach rycerskich. Z większą żywością, niż ją
409      2, XVIII |            była jeszcze życia obnażyła z czarujących omamień i ckliwej
410      2, XVIII |              nawet i nagannym!~Malwina z obfitości przekonania wymówiła
411      2, XVIII |                stworzona, chwyciła się z największym zapałem tego
412      2, XVIII |          zręczności wrodzonej. Kobiety z uniesieniem przewidywały
413      2, XVIII |            prawdziwym jest urojeniem - z westchnieniem rzekł Ludomir -
414      2, XIX   |                 który zalotność łącząc z odwagą nieraz (wróciwszy
415      2, XIX   |               odwagą nieraz (wróciwszy z zwycięskich bojów) chodząc
416      2, XIX   |         nastąpić miała i której wojsko z kwiatu młodzieży złożone
417      2, XIX   |               kwiatu młodzieży złożone z chciwością sławy i przywiązaniem
418      2, XIX   |              między krociami wdzięków, z których każdy zdawał się
419      2, XIX   |         ujmującą kibić Malwiny; bukiet z róż najświeższych przy boku
420      2, XIX   |          własnością zwycięzcy turniei. Z rąk Mai-winy oddany, nieskończonej
421      2, XIX   |              rządzących i dla tych, co z urodzenia lub wieku prawo
422      2, XIX   |        wywróżyć nosił na tarczy kometę z napisem:~"Świetna i rzadka".
423      2, XIX   |        dołożyli napis: "Bądź co bądź." Z dzieciństwa przyjaźń najczulsza
424      2, XIX   |               godło dwie ręce złączone z napisem: "W szczęściu i
425      2, XIX   |              czarnym polu krzyż i róża z napisem: "Miłość nadzwyczajna
426      2, XIX   |            drugiego kwiat myślą zwany, z napisem: "Chyba z życiem
427      2, XIX   |               zwany, z napisem: "Chyba z życiem ją stracę" Te tajemnice
428      2, XIX   |               ta, o której myśl "chyba z życiem stracić" można! -
429      2, XIX   |               Sanguszko i Lew Sapieha, z dziecinnych ledwo lat wychodząc (
430      2, XIX   |             wiosnę), wstępując w życic z tą nie-wiadomością nieszczęść,
431      2, XIX   |            nie-wiadomością nieszczęść, z tą czarującą nadzieją (najdroższym
432      2, XIX   |               od śniegu rżały pod nimi z zapału i niecierpliwości,
433      2, XIX   |             tarczach wschodzące słońce z napisem: "Sławę i szczęście
434      2, XIX   |         niepodobną byłoby imię każdego z nich pamiętać lub wyszczególnić
435      2, XIX   |              wieńce, laurowy i oliwny, z napisem: ,,W obydwóch obywatel",
436      2, XIX   |           pancerz, a szarfa szkarłatna z ramienia przez piersi na
437      2, XIX   |              grzywę wiatrom puściwszy, z zakrzywionymi nozdrzami,
438      2, XIX   |         nozdrzami, pełen ognia, czekał z niecierpliwością, rychło
439      2, XIX   |               został i młody Radziwiłł z poważnym Denhoffem najpierwsi
440      2, XIX   |               najpierwsi się spotkali. Z zimną odwagą Denhoff wytrzymał
441      2, XIX   |                rycerzom myśli i krzyża z różą. Konie ich, w tej gwałtownej
442      2, XIX   |         zwycięstw.~Ostroróg po dwakroć z Adolfem potykali się i dwakroć
443      2, XIX   |           usilnie pragnęli spotkać się z samym Ludomirem. Ludomir
444      2, XIX   |               samym Ludomirem. Ludomir z Melsztyna, zwycięzca już
445      2, XIX   |          zwycięzcą turniejów i łańcuch z rąk Malwiny odebrać, gdy
446      2, XIX   |          przyłbica tego nie dozwalała, z powierzchowności zręczność
447      2, XIX   |           Melsztyńskiego, przewidywały z politowaniem, że i rycerz
448      2, XIX   |                ktoś jeszcze śmiał spór z nim wieść o nie, całą zapalczywość
449      2, XIX   |              Melsztyńskiego wzbudziły. Z spuszczoną także przyłbicą,
450      2, XIX   |            trafiła go nieszczęśliwie i z strzemion podniósłszy o
451      2, XIX   |           sobie przestrogi. porwał się z ziemi i w najpopędliwszym
452      2, XIX   |           przyjął wyzwanie i zsiadłszy z konia do bliższego boju
453      2, XIX   |           gdzie damy siedziały, zebrał z ziemi bukiet Malwiny i w
454      2, XIX   |               księcia Melsztyńskiego i z walecznością nadzwyczajną
455      2, XIX   |         natychmiast oręż jego i bukiet z róż u nóg Malwiny złożył.
456      2, XIX   |            turniei.~Książę Melsztyński z tą szczerością, która jest
457      2, XIX   |        zarzucać, niezręcznością, która z tego zmieszania pochodziła,
458      2, XIX   |           puklerz swój zasłonił znowu, z uszanowaniem odebrał łańcuch
459      2, XIX   |           uszanowaniem odebrał łańcuch z rąk Malwiny, z uniesieniem
460      2, XIX   |         odebrał łańcuch z rąk Malwiny, z uniesieniem bukiet z róż,
461      2, XIX   |          Malwiny, z uniesieniem bukiet z róż, którego Malwina nie
462      2, XIX   |             przy nogach jej zostawił i z głębokim westchnieniem,
463      2, XIX   |         ścigała każdy jego obrót, oczu z niego nie spuszczała i gdy
464      2, XIX   |            westchnienie rycerza, które z głębi duszy jego pochodzić
465      2, XIX   |                 gdy odebrawszy łańcuch z jej rąk pożegnał ją i zniknął
466      2, XIX   |        przechodziemy koło osoby, która z powierzchowności pogodną
467      2, XIX   |               duszę jej nieszczęśliwą.~Z placu gonitw całe społeczeństwo
468      2, XX    |              łachą znalazła. Ta ulica, z jednej strony wysokim lipowym
469      2, XX    |             lipowym szpalerem brzeżona z drugiej strony do samej
470      2, XX    |              chcieć wypędzić okropność z serca Malwiny, a słodką
471      2, XX    |             kapelusz zdjęła, by lepiej z powietrza korzystać. Wietrzyk
472      2, XX    |         Wietrzyk igrał w jej włosach i z białym muślinem, którym
473      2, XX    |    postrzeżeniem figury idącej ku niej z końca ulicy; lecz wkrótce
474      2, XX    |         Malwiny i wlepiwszy w nią oczy z trwogą czekał, rychło ona
475      2, XX    |            ostatniej rozpaczy.~Nosidła z gałęzi zrobili naprędce,
476      2, XX    |            książę Melsztyński, którego z obłąkania za wariata brać
477      2, XX    |            konia i przy powozie jechał z sercem jak strwożonym, to
478      2, XX    |             Ludomir mało go nie udusił z radości ściskając go po
479      2, XX    |               ją jeszcze, co niestety, z rozpaczą przewidywał Ludomir,
480      2, XX    |             rozkaz miał wymaszerowania z Warszawy.~ ~
481      2, XXI   |                do Wandy~"30 maja 18.., z Warszawy~Nie dziw się, luba
482      2, XXI   |                odjęła i podczas której z bliskam śmierć widziała.
483      2, XXI   |             zatrzymały. Ale po wyjściu z niebezpieczeństwa wielkie
484      2, XXI   |             mogę; ale wkrótce złączona z Tobą wynurzę Ci to biedne
485      2, XXI   |              księżycowy go oświecał, a z ciemnot nocy zdawał się
486      2, XXI   |                Wando! widmo to okropne z pamięcią moją się wróciło
487      2, XXI   |              jest przestępstwem ofiarę z siebie czynić dla wdzięczności,
488      2, XXI   |       zachorowałam, książę Melsztyński z pułkiem swoim, tak Jak wszyscy
489      2, XXI   |               straż już się kilka razy z nieprzyjacielem potykała
490      2, XXI   |           pomocną mi być może, i w tym z życzeniem mego serca się
491      2, XXI   |           lubego wrócić Krzewina. Może z wami, może przy was odzyskam
492      2, XXI   |                 bo może by mi przyszło z boleścią widzieć, że wzięło
493      2, XXII  |                  Rozdział XXII ~WYJAZD Z WARSZAWY~Niedługo po napisaniu
494      2, XXII  |            czas niedługi. U nas wojsko z ojców, braci, synów, kochanków,
495      2, XXII  |                 niedostatek, obnażenie z wszelkich pomocy i wróżbę
496      2, XXII  |          długiego zboczenia, które się z obfitości serca mego wylało
497      2, XXII  |               tylko w świecie posiada, z tą samą gorliwością oddaje
498      2, XXII  |             dla niej uczuciem: rozmowy z siostrą tysiącznie powtarzane
499      2, XXII  |                i wynurzania, w których z ufnością zupełną troski,
500      2, XXII  |           Ciężko by nawet wytłumaczyć, z czego się ten dar tworzy;