Tom, Rozdzial

 1      1, I     |  odpowiedział nieznajomy - które szczęściem stało się dla mnie, ale
 2      1, III   |          zatrwożyło Malwinę, ale szczęściem natura była jej dała imaginacją
 3      1, III   |       wielką pomocą i prawdziwym szczęściem. Młoda i wielu rzeczy nieświadoma,
 4      1, VI    |     dokładam, że kochać jest już szczęściem, może nawet pierwsze przewyższającym.~
 5      1, VII   |   zakochani szczególnym jakimści szczęściem zawsze trafnie znajdują
 6      1, IX    |        jedynie moim, a nie swoim szczęściem i spokojnością zajmuje!
 7      1, X     |   cierpienia i cieszyć się twoim szczęściem zawsze, zawsze Wanda potrafi.~ ~
 8      1, XI    | wiedziała, co się ze mną dzieje. Szczęściem dopadłam stołka i siadłam
 9      1, XI    |          by mnie nie przyrównał. Szczęściem (bo te wszystkie pochlebstwa
10      1, XI    |    zaczęło i nie rozumiem, jakim szczęściem nie zemdlałam. Ni zadziwienia,
11      1, XIII  |    najzupełniej się wypogodziła, szczęściem radosnym zajaśniawszy, i
12      1, XIII  | najsłodszą miał powinność, który szczęściem i przyjemnością drugich
13      1, XIV   |         słowa znale/c nie mogła. Szczęściem dziewka miała serce łagodniejsze
14      1, XIV   |          dalipan, w Wisłę pono). Szczęściem, ten gałgan w sieć moją
15      1, XIV   |         strach Malwiny podwajać. Szczęściem w ten moment Frankowskę
16      1, XIV   |     Ludomira z niewypowiedzianym szczęściem przewidywała i w tych szczęśliwych
17      2, XV    |          tym wszystkim, co świat szczęściem być mieni, Taida nieraz
18      2, XV    |          zupełnie była spokojną. Szczęściem ufność jej nie została zupełnie
19      2, XVII  |          Bóg raczy wiedzieć. Ale szczęściem lub nieszczęściem, fama (
20      2, XVII  |          Malwinę ściągnęła, ale, szczęściem, kobiety zaczęły wołać na
21      2, XX    |    innego sposobu ratowania jej. Szczęściem, ludzie Malwiny, niespokojni,
22      2, XX    |    trwożliwą dozorczynię, ale że szczęściem przy tchórzostwie swoim
23      2, XX    |    Pojazd księcia Melsztyńskiego szczęściem się znalazł; przenieśli
24      2, XXIII |       jeszcze. Zdzisław, sławą i szczęściem wnuka chełpiąc się, sędziwe
25      2, XXIII |     zginął bez wątpienia, gdyby, szczęściem, jeden z kilku ułanów, co
26      2, XXIII |         takoż była nam pomocą i, szczęściem, księcia przed Kozakami
27      2, XXIII |      nieśli aż do wioski, która, szczęściem, niezbyt daleko jest placu
28      2, XXV   |          i przykrości - łaskami, szczęściem i w tym nawet już życiu
29      2, XXV   |       Miłość tej matki była moim szczęściem, czytanie zatrudnieniem,
30      2, XXV   |     czekając głęboko był zasnął. Szczęściem, nie zbłądziła, gdyż to
31      2, XXVIII|  przebywali Krzewinie. Zdzislaw, szczęściem ich się ciesząc, to tu,
32      2, XXVIII|    godzinę czarującym napełniają szczęściem, ale które zwyczajnie nader