Tom, Rozdzial

 1   DoMo        |       nawet porywa. W romansach zaś, w tych szczerych obrazach
 2      1, I     |       jej był przed oczy. Teraz zaś widziała go patrzącego na
 3      1, I     |     miałby za obowiązek. Co się zaś mnie tyczy, nie śmiałbym
 4      1, V     |    bardzo się znajdują. Malwina zaś bynajmniej doskonałą nic
 5      1, XI    |     mego niegdyś Ludomira, dziś zaś Ludomira Dorydy, szczęśliwej
 6      1, XII   |      Dorydy; starsze, osobliwie zaś te, których przyjaźń albo
 7      1, XIV   |         tego są nauczyciele, ja zaś moralnością jak najwięcej
 8      2, XV    |        duszę jej wlała. Później zaś, młodość całą przebywszy
 9      2, XV    |     swoją taił najusilniej. Ona zaś, podług siebie sądząc o
10      2, XV    |       jej dusza uleciała, ciało zaś (jak powiadali ci, co przy
11      2, XVI   |     wzbudzała jej litość, nagły zaś wyjazd jego z Warszawy w
12      2, XVII  |        ja nie mogłem; a co mnie zaś najbardziej zadziwiło, to
13      2, XVII  |  najdrobniejszą rzeczą. Od tego zaś czasu, jak Ludomira w Krzewinie
14      2, XIX   |    takoż zajętymi zostały. Tłum zaś, cisnąc się koło szranków
15      2, XIX   |      miłosne ich zapały. Tarcze zaś, godła i napisy dwóch rycerzy,
16      2, XX    |    chorą do miasta odwiózł. Sam zaś dostał konia i przy powozie
17      2, XXII  |     stały się jej troskom. Rano zaś, gdy wszyscy jeszcze spali,
18      2, XXII  |   miłością kochała. Wspomnienia zaś teraźniejsze odsuwała, ile
19      2, XXIII |        niebu dziękowała. Reszta zaś mieszkańców Krzewina, przejmując
20      2, XXIII | pobiegli jemu na ratunek. Cudzy zaś żołnierz z innego pułku,
21      2, XXIII |  drzewem i zemdlał zupełnie, ów zaś żołnierz nieznajomy cuda
22      2, XXIV  |    swego wybawiciela. Przywożąc zaś wiadomość, że pokój wkrótce
23      2, XXIV  |       sercem kierowała.~Malwina zaś, domyślniejszą trochę będąc
24      2, XXVI  |       nie przyszła. Młodzieniec zaś, żywy ten obraz księcia
25      2, XXVI  |       niej się zakochał). Teraz zaś ten sam Ludomir bratu odstąpić
26      2, XXVII |       uczynić ofiarę. Przyczyna zaś tajnego ujechania z Krzewina
27      2, XXVII |  ugaszonymi zostały. Co do mnie zaś - zapłoniwszy się ciszej
28      2, XXVII |      ciebie nie śmiałem, poznać zaś, widzieć nawet księcia Melsztyńskiego,
29      2, XXVII |  goryczą truły. Najokropniejszy zaś w całym przeciągu życia
30      2, XXVIII|         błąd się wprawiali.~Gdy zaś w czasie kwesty książę Melsztyński
31      2, XXVIII|      nie doświadczył.~W Malwiny zaś sercu ni czas, ni lata nie