Tom, Rozdzial

 1      1, I    |   niebezpieczeństw, potrafił dojść aż do tego schronienia, gdzie
 2      1, II   |         Ale dosyć o tym, co Ciebie aż nadto zasmucało; lepiej
 3      1, XI   |    wjechałam miasta. Cóż tu murów! aż mi się duszno zrobiło; cóż
 4      1, XIV  |         tylko, moja imość kochana. Aż jednego razu, po miesięcznym
 5      2, XVII |        Przeciąg czasu, który minął aż do powrotu księcia Melsztyńskiego,
 6      2, XIX  |       także przyłbicą, odjechawszy aż na koniec mety, w całym
 7      2, XIX  |        mimo rany odebranej pobiegł aż pod gradusy, gdzie damy
 8      2, XIX  |            rycerza o czarnej zbroi aż pod ławicę, gdzie stała
 9      2, XX   |            gdy nic jest dzielonym, aż nadto nieznośnym być musi;
10      2, XXI  |  rozdziałach czytelnik przeczytał, aż do miejsca, gdzie książę
11      2, XXI  |            jakie to, co, niestety, aż nadto było prawdziwą istotą.~ ~
12      2, XXII |  szczegółach dziecinności Ludomira aż do momentu, gdy go Zdzisław
13      2, XXIII|   swobodnej doznawała spokojności. Aż w pośrodku tej ciszy, gdy
14      2, XXIII|            księcia Melsztyńskiego, aż dopiero jak list oddał Zdzisławowi.
15      2, XXIII|          poznać dało), doprowadził aż na miejsce naszych ułanów,
16      2, XXIII|         wziąwszy go na ręce nieśli aż do wioski, która, szczęściem,
17      2, XXV  |           zmieni, gdy odgłos wojny aż w nasze dzikie zaszedł lasy.
18      2, XXV  | przeniosłem go z wielką ciężkością aż do pustej chaty, com idąc
19      2, XXV  |   dowiozłem przecie na nim rannego aż do naszego klasztoru.~Malwina
20      2, XXV  |            szlachetną duszę, serce aż nadto może tkliwe i cnoty,
21      2, XXV  |            i wyniosłość w ułożeniu aż nadto wyraźnie twierdzą,
22      2, XXV  |        drogę samego puszczać, gdyż aż pod Karpaty udać się miał
23      2, XXV  |     powrotu jego żądała. Umyśliłem aż na miejsce go odwieźć i -
24      2, XXV  |          sam, gdzie idę, zaszedłem aż do tej łąki, którą z opisania
25      2, XXVI |          sadu wlazłem i doszedłszy aż pod sam dom na ławce, co
26      2, XXVI |           kniazia Melsztyńskiego i aż do dzisiejszego ranku nic
27      2, XXVI |         Taidy, które bez wątpienia aż nadto mu są pamiętne...
28      2, XXVI |       teraz miarkuję - za jagodami aż w las, który opodal jest
29      2, XXVI |        dnia w sercu moim chowałam, aż gdy przed godziną znamię
30      2, XXVII|  przedsięwziąć nie byłem w stanie. Aż nadto czując głęboko tę
31      2, XXVII|   przyjacielowi Ezechiela, poznaję aż nadto niezmienną miłość,