Tom, Rozdzial

 1   DoMo        |     moję oddać Malwinę.~Nie ma ona innej zalety nad tę, że
 2      1, V     |       kochała, lubił, co tylko ona lubiła, nie tylko jej, lecz
 3      1, VI    |      łąką Ludomira.~- O! niech ona przynajmniej czasem przypomni
 4      1, VII   |    jedynie Malwina zajęty, jak ona podobnie nim, ze świtem
 5      1, XI    |      Pytałam się księżnej, kto ona jest. Odpowiedziała mi,
 6      1, XI    |      najpierwsza tu elegantka. Ona w strojach, w zabawach,
 7      1, XI    |       powrocie młodego księcia ona najlepiej uwiadomiona. Starościc,
 8      1, XI    |  zgadywać i wypełniać, chociaż ona, grzeczna dla mnie jak dla
 9      1, XI    |     wiem, co z tego będzie, bo ona nic kocha mnie wcale, a
10      1, XII   | przyszłość już był ułożył, gdy ona, daleka od wszelkiego przedsięwzięcia,
11      1, XIII  |        mi się nie wiedzie", że ona z nim nie mogła tańcować;
12      1, XIV   | wiekiem stała mi się właściwą; ona pogodne dni moje upiękniała,
13      1, XIV   |   pogodne dni moje upiękniała, ona pochmurne znośnymi czasem
14      1, XIV   |      żem pilnie zatrudniony.~- Ona mówi, że to dla biednych,
15      2, XV    |         On równości urodzenia, ona zgodności dusz najpier-wej
16      2, XV    |        swoją taił najusilniej. Ona zaś, podług siebie sądząc
17      2, XVI   |   jakieś upewniało Malwinę, że ona może poniekąd ich była przyczyną.
18      2, XVII  |      Udaj się tylko do Dorydy, ona Ci pewnie poradzi, a ja
19      2, XVII  |      samym roku być mogło, gdy ona go w Krzewinie poznała,
20      2, XX    |        z trwogą czekał, rychło ona słowo wyrzeknie.~Tysiąc
21      2, XXI   |  odpowiedź.~"O Wando! (dokłada ona potem), wyrazić ci, co się
22      2, XXII  |     niespokojnością równie jak ona był zajętym.~Ach! ja łatwo
23      2, XXII  |       zapytanie Zdzisława, kto ona jest, poczmistrz odpowiedział,
24      2, XXV   | litościwemu winienem, że żyję, ona mnie w dzieciństwie, słabowitego
25      2, XXV   |       we mnie znaleźć można, i ona jedna na świecie dotąd mnie
26      2, XXV   |   niźli smucić ją bez ustanku. Ona sama rozumiejąc, że zmiana
27      2, XXVIII|       by nie był doszedł, gdyż ona płochość, lekkość i niejedne
28      2, XXVIII|       w kochanku, a więcej jak ona ufająca w własne zalety,
29      2, XXVIII|       tkliwych starań, którymi ona otaczała dziecinność jego
30      2, XXVIII|      uczuł to tym mocniej, gdy ona, przyjechawszy do Warszawy,