Tom, Rozdzial

 1      1, III  |             nadal wróżąc jej losem; mimo tego jednak wkrótce potem
 2      1, III  |          tam jak najspieszniej; ale mimo modłów jej szczerych, mimo
 3      1, III  |          mimo modłów jej szczerych, mimo starań doktora i wszystkich
 4      1, IV   |            IV~LIST WANDY DO CIOTKI~"Mimo wyraźnej obietnicy regularnego
 5      1, IV   |             i teraz pojmuję, czemu, mimo gorących moich próśb, Ciocia
 6      1, V    |            Cieszyć się będę, jeżeli mimo wad i niedoskonałości łaskawych
 7      1, IX   |          uczucia wkrótce zatłumiła. Mimo rzewnych łez. które z oczu
 8      1, XI   |     troskliwa Twoja przyjaźń, która mimo mojej wiedzy poznać umiała
 9      1, XII  |          oszukuje, upewnia mnie, że mimo przeciwnych pozorów on względem
10      1, XII  |          nią nie byłam! Widziałaś i mimo mnie nawet poznałaś, ilem
11      1, XIII |      wnieśli okrągły i już tą razą, mimo starań Dorydy i majora Lissowskiego,
12      1, XIV  |             w których łodygi suche, mimo zimy, jeszcze się trzymały,
13      1, XIV  | przechodzący, w którym natychmiast, mimo grubego surduta i ciemności
14      2, XV   |             nie był jej oświadczył (mimo tego, że przed nim i przed
15      2, XV   |             się. W kilka dni potem, mimo osłabienia i zniszczenia
16      2, XVI  |           się umartwieniem. Jednak, mimo tych oczywistości, serce
17      2, XVII |     zakończyło, tego nikt nie wie i mimo moje starania dowiedzieć
18      2, XVII |   spokojności, do której, niestety, mimo starań i pracy już nigdy
19      2, XIX  |             wszystkie szczegóły, że mimo rany odebranej pobiegł aż
20      2, XXII |           to nam nieraz odejmowała, mimo tego jednak za każdym promykiem
21      2, XXII |   niewinność jej wkrótce go ujęły i mimo uprzedzenia swego dla "anielskiej",
22      2, XXII |          nic nie wskórała, ponieważ mimo wszystkich swoich starań
23      2, XXIII|             otoczył księcia. Książę mimo odwagi nadnaturalnej byłby
24      2, XXIII|            jedynie życie winien. On mimo zmroku, który nie dozwalał
25      2, XXIII|        dozwalał drogi rozeznawać, i mimo tego, że sam już był w głowę
26      2, XXIV |           czule zajmował ją często.~Mimo tej rozmaitości w sposobie
27      2, XXVII|             Ludomira nie znalazło i mimo tego niepojętego podobieństwa
28      2, XXVII|      postaci, w głosie, w imionach, mimo życzeń Zdzisława, namów
29      2, XXVII|             ciotki i siostry mojej, mimo wszelkich okoliczności,
30      2, XXVII|        istocie moim jest Ludomirem, mimo tego wszystkiego serce moje