Tom, Rozdzial

 1      1, I     |               radości widząc i wnuczkę swoją, i Malwinę ukochaną obie
 2      1, V     |                nieszczęście przez samą swoją powszechność szanowniejsze
 3      1, VI    |              udawać miała i z figlarną swoją twarzyczką doskonale swoją
 4      1, VI    |             swoją twarzyczką doskonale swoją grała rolę. Krocie jej złoto-wijących
 5      1, VI    |               dziękowała, ale ulubioną swoją Wandę najczulej do serca
 6      1, VIII  |             zostać mi się godziło, bom swoją tylko, a nie jej spokojność
 7      1, XI    |           zaimponować, Malwina z zimną swoją grzecznością tak czasem
 8      1, XIII  |           patrzała; lecz wtedy już nie swoją tylko, ale i twarz ujrzała
 9      1, XIII  |           sława.~Czym miłość pochodnię swoją zapala i gasi?~Westchnieniem
10      1, XIV   |      pierwszego domu weszła, by kwestę swoją zacząć. Ciemną przeszedłszy
11      1, XIV   |               zwykle, spod serca białą swoją chusteczkę wyciągnąwszy,
12      2, XV    |        dzieliło od Taidy, długo miłość swoją taił najusilniej. Ona zaś,
13      2, XVII  |       Melsztyńskiego, a wiele o suknią swoją dbając, dość kwaśno tysiączne
14      2, XVIII |                gdy Wanda z szczerością swoją przekładała jej, iż rozumie,
15      2, XIX   |              bo ci młodzi rycerze, moc swoją sądząc równą odwadze, usilnie
16      2, XIX   | najpopędliwszym zapale rękawicę rzucił swoją i oświadczył, że piechotą
17      2, XXI   |              Malwinie miłość i rozpacz swoją i czekał na jej odpowiedź.~"
18      2, XXII  |             naszymi oczyma, bije się o swoją własność, o swoje schronienie,
19      2, XXIII |            naszych ułanów, gorliwością swoją dodał im odwagi i wpadłszy
20      2, XXV   |                zakonnikowi, który mowę swoją tak ciągnął:~- Gdym do celi
21      2, XXVI  |        dzieciątka. Tym jednak zgryzotę swoją cieszyłem, że go kiedykolwiek
22      2, XXVI  |               nosili, i oddawszy duszę swoją Bogu najlepszemu spokojnie
23      2, XXVI  |                tym ze zwykłą lekkością swoją biorąc zdarzenia codzienne,
24      2, XXVI  |          Malwiny szczęście lub niedolę swoją znajdował, w raptownym jej
25      2, XXVII |               raz nieszczęśliwą miłość swoją, tam pierwsze i ostatnie
26      2, XXVIII|               prosić, by mu takoż rękę swoją oddała.~Gdy te wszystkie
27      2, XXVIII|                 Telimena, odległa wieś swoją sprzedawszy, kupiła inną
28      2, XXVIII|                okazywać jej najczulszą swoją wdzięczność i wypłacać się
29      2, XXVIII|      przedsięwziąść podróże i tęsknotę swoją z miejsca na miejsce przenaszając