Tom, Rozdzial

 1      1, III  |      do rodziców i chęci bycia im we wszystkim przyjemną i
 2      1, XI   |        tu kochaną i poważaną i im częściej się ją widzi, tym
 3      1, XII  |       niech sobie wspomną, com im już raz śmiała powiedzieć,
 4      1, XIV  |  lalu-siów pewnie nie mają, ja im chciała moją dać. choć ją
 5      1, XIV  |       jestem dość uczoną, abym im wiele nauk dawać mogła,
 6      1, XIV  |  gorliwe obywatelki, zalecając im ustawnie radami. a najbardziej
 7      1, XIV  |       swoim pokoju opędzić się im już nie będzie można!~-
 8      2, XV   |        milszą jej się zdawała, im ją boleśniej zmęczyły i
 9      2, XV   |       był jedyny sposób, który im zostawał.~Nieszczęśliwy
10      2, XV   |     jego, iż moc ciała wydołać im nie była w stanie. Rany
11      2, XV   |    które urodzić miała, mówiąc im, że w przypadku jej śmierci
12      2, XV   |    innych drobiazgów, wszystko im oddała. Te trzy osoby święcie
13      2, XVII |        nie tyle nadziei czynić im to mogło oczernienia go
14      2, XVIII|       wytłumaczył odpowiadając im:~- Zmiany szarfy się nie
15      2, XIX  |      aby ich rozróżnić, nadali im Czarnego i Białego przydomki.
16      2, XIX  |    czynić uwagi ani dozwalając im żadnej czynić sobie przestrogi.
17      2, XIX  |        swoim zniknieniem odjął im sposobność oddania zasłużonego
18      2, XIX  | turniejów i tym bardziej może, im więcej spokojną wydawać
19      2, XXI  |       i tym święciej je czuję, im trudniejsze mi się zdają
20      2, XXIII|        gorliwością swoją dodał im odwagi i wpadłszy z nimi
21      2, XXIII|        miał już siły bronienia im się dłużej i odszedłszy
22      2, XXIII|       obłoków się dobywszy dał im poznać pod drzewem zemdlonego
23      2, XXV  |        samego otoczyli; bronił im się długo, lecz mnogości
24      2, XXV  |       balujących wyglądała, by im jak najprędzej wiadomości
25      2, XXVI |       nich obietnicę darowania im winy, jeśli jaką przeciw
26      2, XXVI |       z tajemnicy, która dawno im na sumieniu ciężała i nieraz
27      2, XXVI |       ciężała i nieraz wszelką im spokojność truła. Dżęga,
28      2, XXVI |     ich rozeznawać, jak wiążąc im wstążki różnofarbne na ręku;
29      2, XXVII|     Gdy odmęt radości dozwolił im rozmawiać trochę spokojniej,