Tom, Rozdzial

 1      1, VI    |      nie obracając odważyła się nareście mu powiedzieć:~- Ułożyłam
 2      1, IX    |     Malwino, jeśli wyznanie jej nareście było winą, wspomnij też
 3      1, XIV   |         będzie i wytłumaczy jej nareście owe odmiany i tajemnice
 4      2, XV    |           wytrzymać niepodobna. Nareście wstała myśląc, że ponieważ
 5      2, XV    |         wytrzymała Malwina. ale nareście nie było w jej mocy dłużej
 6      2, XV    |     wiadomości Zdzisława doszła nareście. Gniewu jego naówczas opisać
 7      2, XV    |    chwalić daleka jestem, gdyby nareście Zdzisław nie był jej oświadczył (
 8      2, XV    |        przed nią i odważyła się nareście do ojca napisać.~- Zdzisław
 9      2, XIX   | Rozdział XIX ~TURNIEJE~Przyszła nareście chwila tyle oczekiwana,
10      2, XIX   |      tych ukazał się gonitwach.~Nareście ostatni, który wjechał w
11      2, XXV   |        się długo, lecz mnogości nareście nie mogąc się oprzeć mocno
12      2, XXV   |      jej tęsknoty mojej duszy i nareście wolałem się od niej oderwać
13      2, XXV   |  pomiędzy łąki i drzewa stanęła nareście nad łachą, gdzie chłopak
14      2, XXV   | ociężałe powieki przymknęły się nareście, wszystkie te marzenia niknące
15      2, XXV   |   długich gankach przyprowadził nareście na miejsce, gdzie ujrzała
16      2, XXV   |    lepiej oczy i przekonała się nareście, że wszystkie obrazy, co
17      2, XXVI  |         nimi. Z mileśmy uszli i nareście na brzegu rozrządzającej
18      2, XXVI  |       szczekające na dziedzińcu nareście uciekać musiałem; alem się
19      2, XXVII |     zbolałe jego burzyły serce. Nareście myśl jedna, wracając mu
20      2, XXVII |         do wojska wrócić, gdzie nareście koniec życia spotkać spodziewał
21      2, XXVII |  gwałtownym tłoku uczuć spotkać nareście i koniec wszystkich utrapień...
22      2, XXVII |        do Malwiny doniosły; jak nareście list jeden doszedł oznajmujący
23      2, XXVII |     czainemu rycerzowi, ku temu nareście nieszczęśliwemu przyjacielowi
24      2, XXVII |     nieszczęście), wzięłam była nareście przedsięwzięcie uczynić
25      2, XXVIII|       jego węgorze sprawiły, że nareście wszyscy są szczęśliwymi.~-
26      2, XXVIII|   Warszawie nie niosąc umyśliła nareście długie przedsięwziąść podróże
27      2, XXVIII|  takiego niewolnika sąsiadki, i nareście te triumfy, walcowania swoje