Tom, Rozdzial

 1      1, II   |            dosyć o tym, co Ciebie aż nadto zasmucało; lepiej racz posłuchać
 2      1, III  |          skutkiem dowcipnej i czasem nadto wybujałej imaginacji. Jednym
 3      1, III  |             chciwością i trochę może nadto czytywała romansów. To małe
 4      1, VII  |         przestała śpiewać, Ludomir z nadto już pełnym sercem, by rozum
 5      1, XIII |             i sposób o nich myślenia nadto się różnią, abyśmy je kiedy
 6      1, XIV  |          ubogi i do tego mnich, ach! nadto biednym być musisz!~- Nie
 7      2, XV   |          samo omamienie wprowadzić - nadto gorąco go pragnął, by jemu
 8      2, XV   |            tej mierze. Ale niestety! nadto prędko ukaraną została,
 9      2, XV   |        przymus podwajał. Ale Ludomir nadto dobrze umiał czytać w sercu
10      2, XVI  |              Szczegóły śmierci Taidy nadto wydawały się dowiedzionymi,
11      2, XVIII|            przeciw swemu zwyczajowi) nadto może rozciągle zdanie swoje
12      2, XX   |           gdy nic jest dzielonym, aż nadto nieznośnym być musi; lecz
13      2, XXI  |               że wzięło za omamienie nadto żywej imaginacji albo za
14      2, XXI  |           jakie to, co, niestety, aż nadto było prawdziwą istotą.~ ~
15      2, XXII |            przydłużać i tak już może nadto długiego zboczenia, które
16      2, XXIV |          pisanym) wymawiała, że się "nadto rzadko śmieje".~Teraz jednak
17      2, XXV  |           szlachetną duszę, serce aż nadto może tkliwe i cnoty, które
18      2, XXV  |             wyniosłość w ułożeniu aż nadto wyraźnie twierdzą, że to
19      2, XXV  |              się za Kozakami w małej nadto liczbie; Opatrzność zrządziła,
20      2, XXVI |             niego, gdyż on miał znak nadto osobliwy i nadto dobrze
21      2, XXVI |           miał znak nadto osobliwy i nadto dobrze mi pamiętny (bo przez
22      2, XXVI |               które bez wątpienia aż nadto mu są pamiętne... Ale powiem,
23      2, XXVII|       najwyższy kres miłości:~- Ach, nadto już ją kocham - rzekł w
24      2, XXVII|              moim samotnym. Malwino! nadto ciebie już kocham, abyś
25      2, XXVII|               ale radość i szczęście nadto mało mi są znajome, ażebym
26      2, XXVII| przedsięwziąć nie byłem w stanie. Aż nadto czując głęboko tę nieszczęśliwą
27      2, XXVII|  przyjacielowi Ezechiela, poznaję aż nadto niezmienną miłość, którą