Tom, Rozdzial

 1   DoMo        |             romansie znaleźć można, więcej nieraz przekonywają niżeli
 2      1, II    |            się ustatkuje!~Żeby tedy więcej na te nie zasługiwać zarzuty,
 3      1, III   |             kiedy nawet ją widywał, więcej o nic się nie pytał. Zrazu
 4      1, VIII  |            mojej mocy i słowo jedno więcej dołożyć.~tegoż d [nia] o
 5      1, VIII  |              Wymówić nie mogłem nic więcej... Matko? czemuż trzeba
 6      1, IX    |          winnam ci życie? winnam ci więcej jak życie, bo odbieram od
 7      1, XI    |             wiele mówiący i jeszcze więcej kłaniający się człowiek
 8      1, XIII  |      ładnych - a niewiele, mężczyzn więcej, grzecznych i mających chęć
 9      1, XIII  |         wesoła. Otoczona młodzieżą, więcej mówiąca jak zwyczajnie,
10      1, XIV   |      wszystkie te dziewczynki mniej więcej ładne Malwinie się zdały,
11      1, XIV   |             pewnie i innych dni nie więcej na niej grywają.~- Wszystko,
12      1, XIV   |            dukata, z którym już się więcej nigdy nie obaczyła, i słysząc
13      1, XIV   |          mógł, i wiele innych mniej więcej ciekawych figur stół ten
14      1, XIV   |              To wymówiwszy uciekł i więcej o nim nie słyszałem.~Już
15      2, XV    |          dają i odbierają nadzieję. Więcej dwóch godzin tej męki wytrzymała
16      2, XV    |       ustawicznych będąc mdłościach więcej oczu niemal nie otworzyła.
17      2, XVI   |            tak, moja imość kochana, więcej się nie mogłam dowiedzieć,
18      2, XVII  |             gniewał, ja przecie nie więcej dlatego lubiłbym pisać.~
19      2, XIX   |             i tym bardziej może, im więcej spokojną wydawać się chciała.
20      2, XXIV  |        swymi zatrudniał, a co dzień więcej nią samą się zajmował. Wanda,
21      2, XXIV  | domyślniejszą trochę będąc i trochę więcej mając doświadczenia, lepiej -
22      2, XXVI  |            spokojność truła. Dżęga, więcej mający odwagi, pierwszy
23      2, XXVI  |         najpiorwszych w kraju, a co więcej, wybawicielem tegoż brata,
24      2, XXVII |      wyrwała, przerwał twoje słowa. Więcej nie wiem, co się wtedy w
25      2, XXVIII|          doskonałości w kochanku, a więcej jak ona ufająca w własne
26      2, XXVIII|            miejsce przenaszając nie więcej szczęścia za granicą jak