Tom, Rozdzial

 1      1, I     |     własną kochała córkę. Malwina tedy, ani na noc, ani na wicher
 2      1, I     |       ciągu podróży przejeżdżając tędy dla burzy zatrzymałem się
 3      1, II    |        kiedyż się ustatkuje!~Żeby tedy więcej na te nie zasługiwać
 4      1, III   |       przyjemną i posłuszną. Idąc tedy za tym, choć daleka od tego,
 5      1, IV    |       moja Ciociu kochana!~Wczora tedy po śniadaniu zasiadłyśmy
 6      1, XI    | przeciwnie się stało. Wysiadłyśmy tedy i ja, wpół żywa idąc za
 7      1, XI    |     świecie człowiek. - Starościc tedy (bo i ja go tak nazywać
 8      1, XI    |        stanu mojej duszy! Słuchaj tedy, co mnie dziwi, smuci, cieszy,
 9      1, XI    |        zamykają. Wando moja! wiem tedy teraz, kto był ten nieznajomy,
10      1, XII   |   zapomnieć o nim nie dały.~Każdy tedy podług własnego interesu
11      1, XII   |    Ludomir Melsztyński kochał się tedy, ile tylko kochać się mógł.
12      1, XIII  |          co są przesądy, dla tych tedy płochych przyczyn zaczął
13      1, XIV   |          roztargnienie.~Nazajutrz tedy po owym wieczorze u księżnej
14      1, XIV   |      licznym zgromadzeniu. Weszła tedy i bynajmniej tego nie żałowała,
15      2, XV    |       godnym nie znajdował.~Taida tedy dla szczęścia urodzoną być
16      2, XV    |        rzeczą niepodobną. Uciekać tedy jak najdalej i kryć się
17      2, XVI   |  niebezpiecznie chorym. Pożegnała tedy Cyganeczkę i służący, co
18      2, XVII  |   spodziewając skutków. W wieczór tedy, gdy społeczeństwo zebrane
19      2, XVII  |         jej w Warszawie.~Miłostki tedy księcia Melsztyńskiego,
20      2, XVII  |          wrócić nie można! Cóż by tedy począć w tej mierze? Nie
21      2, XVIII |          Melsztyński, nie śmiejąc tedy jawnie oświadczać miłości
22      2, XXIV  |   ZNAJDUJĄ SIĘ ODMIANY~Odebrawszy tedy list od dziada zachęcający
23      2, XXVI  |         Jednego wieczora - zaczął tedy mówić dalej - cały nasz
24      2, XXVI  |       zaniechania omyłki), znając tedy, mówię, duszę Ludomira,
25      2, XXVII |          rozkoszą by oddał. Wolał tedy z siebie najboleśniejszą
26      2, XXVIII|        opisać.~Po tej szczęśliwej tedy z Malwiną rozmowie Ludomir,