Tom, Rozdzial

501      2, XXII  |               jakimkolwiek bądź jest i z czegokolwiek składa się
502      2, XXII  |               szczerym i codziennymi a z serca pochodzącymi staraniami
503      2, XXII  |               tym jedynie, że słuchała z zajęciem opisania przymiotów
504      2, XXII  |            brzegiem strumyków, którędy z Ludomirem tak często się
505      2, XXII  |               tych strumykach, którędy z sobą nie byli przeszli:
506      2, XXII  |       przyjechał, zawiesił był wieniec z barwinku, którego Malwinie
507      2, XXII  |        strumykiem schylony, jak często z sobą siadywali! Ławka, którą
508      2, XXII  |             siadywali! Ławka, którą on z kamieni ułożył, stała jeszcze,
509      2, XXII  |             odebrała list od Zdzisława z Warszawy, który ustaw-nie
510      2, XXII  |              temu nowemu towarzyszowi. Z ciotką Malwiny Zdzisław
511      2, XXII  |            odbieranie. Trąbkę pocztową z okien pokojów Malwiny słyszeć
512      2, XXII  |             dowiedzieć się, czy goniec z obozu lub przejeżdżający
513      2, XXII  |                lub przejeżdżający jaki z tamtych stron na poczcie
514      2, XXII  |                Zdzisław w drugim kącie z ciotką grał w szachy, a
515      2, XXII  |             włosów, biorąc je nawiasem z dużego kosza, któren ogrodnik
516      2, XXII  |                 od którego wiadomość i z obozu otrzymać by można.
517      2, XXII  |            kolaska nie bardzo poczesna z niedużym tłomokiem i natychmiast
518      2, XXII  |       białogłowa, niemłoda już i którą z ubioru brać można było za
519      2, XXII  |          Melsztyńskiego, ta białogłowa z radością wstała i do Zdzisława
520      2, XXII  |                ja przecie owa młynarka z Zieńkowa, od granicy tureckiej.
521      2, XXII  |         jeździł do Zieńkowa odbierając z rąk jej i jej męża wnuka
522      2, XXII  |            przytulenie, które młynarka z największą wdzięcznością
523      2, XXII  |                wszystkie swoje graciki z całym społeczeństwem do
524      2, XXII  |           życiu nie być szczerym nawet z samym sobą? Darujmy więc
525      2, XXIII |  dobrodziejstwami Opatrzności za jedno z najpierwszych liczyć trzeba
526      2, XXIII |     spokojności, częste i uspokajające z wojska odbierając nowiny.
527      2, XXIII |              cudów dokazywało. Ludomir z pułkiem swoim w kilku już
528      2, XXIII |              nie poznali w nim oficera z pułku księcia Melsztyńskiego,
529      2, XXIII |             raptownym zjawieniem, nikt z przytomnych nie śmiał żadnego
530      2, XXIII |             wiadomości; Malwina, która z oczu go nie spuszczała,
531      2, XXIII |            najpoczciwszego człowieka i z dawna do całej familii Melsztynów
532      2, XXIII |       przywiązanego, pisany i znać, że z wielkim pośpiechem, bo Malwina
533      2, XXIII |                   do księcia Zdzisława z Melsztyna z obozu pisany~"
534      2, XXIII |          księcia Zdzisława z Melsztyna z obozu pisany~"Z rozkazu
535      2, XXIII |              Melsztyna z obozu pisany~"Z rozkazu księcia Imci pułkownika
536      2, XXIII |              za nieprzyjacielem, który z oddziałem jednym ucieczkę
537      2, XXIII |               gdyby, szczęściem, jeden z kilku ułanów, co z nim się
538      2, XXIII |               jeden z kilku ułanów, co z nim się byli zapędzili,
539      2, XXIII |            ratunek. Cudzy zaś żołnierz z innego pułku, który trafem
540      2, XXIII |             dodał im odwagi i wpadłszy z nimi wpośród Kozaków pałaszem
541      2, XXIII |                uchylenia się i wyjścia z tej utarczki. Noc takoż
542      2, XXIII |                była zapędziła, księżyc z obłoków się dobywszy dał
543      2, XXIII |         przywieźć. Dotąd jeszcze żaden z rozesłanych nie wrócił i
544      2, XXIII |         wypełniwszy mam honor zostawać z najgłębszym uszanowaniem~
545      2, XXIII |              Ma! winy oświadczając jej z nieśmiałością, że przychodzi
546      2, XXIV  |              jak by żądał, raz jeszcze z drogi napisał. W liście
547      2, XXIV  |               śmiertelne odniósł rany. Z opisania ich, choć niejasno,
548      2, XXIV  |             uważać, domyśliłem się, że z piątego mógł być pułku,
549      2, XXIV  |            dnia, co spod Warszawy wraz z całą dywizją dostali rozkazy
550      2, XXIV  |               ludzki i miłosierny, ale z nikim się nie wdawał i jak
551      2, XXIV  |              swego żałowała pośpiechu, z którym dała była swoje zezwolenie
552      2, XXIV  |               dlatego, żeby o Malwinie z nią mówić i wynurzać przed
553      2, XXIV  |          imaginacji przypadał i któren z zazdrością (a może i dlatego,
554      2, XXIV  |             się mieniły, były młynarka z Zieńkowa i Dżęga, ów Cygan,
555      2, XXIV  |             czas kampanii, pilnował go z największym staraniem, gdy
556      2, XXV   |              przyrzekając nawet krople z jej apteczki zażywać na
557      2, XXV   |          sąsiadki naszej, i bal któren z okazji tej co rok daje?~-
558      2, XXV   |             rok daje?~- Dziś właśnie - z najwyższą wdzięcznością
559      2, XXV   |             prawda, ciociu? Ale i mnie z sobą weźmiesz, i Malwina
560      2, XXV   |                wyjeżdżajmy, abyśmy nic z balu nie straciły.~Wtem
561      2, XXV   |        obiedzie, gdy już siadać mieli, z łatwą wymówką bólu głowy
562      2, XXV   |          wszyscy i pojechali.~Niejeden z czytelników z doświadczenia
563      2, XXV   |                 Niejeden z czytelników z doświadczenia wie może,
564      2, XXV   |         sierpnia był dla Malwiny i jak z rana projekt balu się urodził,
565      2, XXV   |                na ten bal nie jechać i z radością przewidywała, że
566      2, XXV   |                oknem.~Od powrotu swego z Warszawy nie była jeszcze
567      2, XXV   |           odwiedziła, owej kępy, którą z okien jej widać było i gdzie
568      2, XXV   |           krainę; fujarkę słychać było z daleka i chłopak, który
569      2, XXV   |             jej serce dnia tego, takoż z wieczorną ciszą powoli uciszać
570      2, XXV   |              Malwina kazała chłopakowi z łodzią czekać, a sama na
571      2, XXV   |          wprowadziła ją pomiędzy gaiki z leszczyny; dalej, w gęściejszym
572      2, XXV   |             poddawać. Rok cały zniknął z pamięci Malwiny i zdało
573      2, XXV   |              czasami się tylko odzywa. Z najpiękniejszych kwiatów
574      2, XXV   |                nie widać, kamień tylko z napisem przed rokiem przez
575      2, XXV   |         obwijał. Malwina go odsunęła i z rozczuleniem odczytała te
576      2, XXV   |            było wyryte, niejeden kwiat z pasma mego życia czas ulatując
577      2, XXV   |               czas ulatując zabrał już z sobą! Takim bywa los powszechny,
578      2, XXV   |        dowiedzieć się, czym ten kamień z tym napisem, coś dopiero
579      2, XXV   |           Ezechielu!~- Ach! i owszem - z radością krzyknęła Malwina,
580      2, XXV   |              naszym umarł przełożony i z rozkazu oficjała na zastąpienie
581      2, XXV   |          majątek składały, co wziąwszy z sobą, puściłem się w drogę.
582      2, XXV   |                położeniu. Zgromadzenie z ludzi prostych i dobrych
583      2, XXV   |               roty w te zaszły strony. Z krajem okolicznym, niestety,
584      2, XXV   |                placu pozostał, wziąłem z sobą, com mógł zebrać lekarstw
585      2, XXV   |             już była zupełna, gdym się z boru wydobył. Księżyc jasno
586      2, XXV   |          utamowawszy naprędce krew, co z mnogich ran tracił, przeniosłem
587      2, XXV   |             ran tracił, przeniosłem go z wielką ciężkością aż do
588      2, XXV   |             moje radością napełnił, bo z pierwszego spojrzenia, jakom
589      2, XXV   |             sądzi, że za umarłego wraz z drugimi musiał być zostawionym.
590      2, XXV   |                nie chciała. Wyszedłszy z niebezpieczeństwa ze cztery
591      2, XXV   |               go ustawnie, rozmawiając z nim codziennie, poznałem
592      2, XXV   |               tylko udziałem, złączone z okrasą, jaką najlepsze tylko
593      2, XXV   |                póty nie zapomnę godzin z nim przepędzonych. Furta
594      2, XXV   |                się przedzierają. Jeden z tych głazów nad przepaścią
595      2, XXV   |               musiałem. Takiemu prawie z dzieciństwa prowadzonemu
596      2, XXV   |         melancholii, któren prócz tego z pierwszym tchem życia z
597      2, XXV   |                z pierwszym tchem życia z sobą przyniosłem.~Czuła
598      2, XXV   |                 chwila najokropniejsza z całego mego życia) popchnęły
599      2, XXV   |              że krew przynajmniej wraz z drugimi za ojczyznę wylewać
600      2, XXV   |               uczyniły że gdy przyszło z nim się rozstawać, nie mogłem
601      2, XXV   |       klasztoru doświadczonemu jednemu z naszych braci - z moim młodym
602      2, XXV   |              jednemu z naszych braci - z moim młodym przyjacielem
603      2, XXV   |             dojeżdżając, nie wiem. czy z upału wielkiego, czy z innej
604      2, XXV   |             czy z upału wielkiego, czy z innej przyczyny, gorączka
605      2, XXV   |            kiedy wczoraj list do matki z przyłączonym pakietem w
606      2, XXV   |        zaszedłem aż do tej łąki, którą z opisania mego przyjaciela
607      2, XXV   |               poznał, znalazłem kamień z napisem i siadłszy na tym
608      2, XXV   |               zamilczy i zostawszy się z chęcią widzenia się nazajutrz,
609      2, XXV   |                słysząc, nie widząc nic z tych przeszłych marzeń,
610      2, XXV   |              rozlegała i przy kamieniu z napisem "Malwina" we śnie
611      2, XXV   |           Wandy tylko jej się ukazała, z tym wdzięcznym uśmiechem
612      2, XXVI  |                zastała i zdarzenia jej z przeszłego wieczora śpiesznie
613      2, XXVI  |               którymi Dżęgę i młynarkę z Zieńkowa liczono), widząc
614      2, XXVI  |          zajętą, ciekawością pobudzeni z swojej strony takoż na kępę
615      2, XXVI  |                drzwiami, a ci, co byli z Krzewina razem z Malwiną
616      2, XXVI  |               co byli z Krzewina razem z Malwiną przyszli, drugimi
617      2, XXVI  |                wchodząc do pokoju tego z jednej strony ujrzeli Malwinę
618      2, XXVI  |          Malwinę bez zmysłów leżącą, a z drugiej chorego młodzieńca,
619      2, XXVI  |                puszczenie krwi jedynie z tych mdłości wybawić go
620      2, XXVI  |         niesłychanie i jak w obłąkaniu z pokoju uciekli. Znak ten
621      2, XXVI  |            płomieńczyk dosyć duży i co z kształtu, jak z farby prawdziwy
622      2, XXVI  |              duży i co z kształtu, jak z farby prawdziwy płomień
623      2, XXVI  |          Książę Melsztyński, wracający z felczerem, posłał go najprędzej
624      2, XXVI  |            natychmiast wytłumaczyć się z tajemnicy, która dawno im
625      2, XXVI  |               granicy tureckiej, kilku z naszych poszło na wędrówkę
626      2, XXVI  |               wędrówkę i Dżęga poszedł z nimi. Z mileśmy uszli i
627      2, XXVI  |                i Dżęga poszedł z nimi. Z mileśmy uszli i nareście
628      2, XXVI  |                do tych jagód! - niemal z gniewem zawołał książę Melsztyński -
629      2, XXVI  |                 ten aniołek zaczął się z długimi jego wąsami bawić
630      2, XXVI  |           tureckiej i Ludomirek zawsze z nami, który - opalony, osmolony,
631      2, XXVI  |                słabe to było i brać go z sobą chorym, jak był, lub
632      2, XXVI  |           Zdzisław i wnuk jego jeszcze z zadziwienia nie byli wyszli
633      2, XXVI  |             Bogu najlepszemu spokojnie z tego zeszła świata.~Zostawszy
634      2, XXVI  |       kształcie płomieńczyka, co jeden z nich miał na ramieniu, pod
635      2, XXVI  |              go zwykle zwałam) wybiegł z domu i - jak teraz miarkuję -
636      2, XXVI  |           którem na jego ramieniu wraz z Dżęgą ujrzała), tegoż Dżęgi
637      2, XXVI  |         podobieństwo jego to niepojęte z księciem Melsztyńskim, wnukiem
638      2, XXVI  |            należącym do familii jednej z najpiorwszych w kraju, a
639      2, XXVI  |              wszelkich zabiegów, które z odmianą losu sprawiedliwie
640      2, XXVI  |       Melsztyński, poznał był Malwinę, z niebezpieczeństwa pożaru
641      2, XXVI  |            myśli swoich tej popędliwej z siebie ofiary. Wtrąciwszy
642      2, XXVI  |                jego się tyczących, gdy z dziadem i bratem rozmawiał,
643      2, XXVI  |           moment Zdzisława lub którego z jego wnuków i spokojniejszą
644      2, XXVI  |              jeszcze się czując, wraca z ciotką i siostrą do Krzewina,
645      2, XXVI  |                i nie spotkawszy nikogo z siostrą i ciotką do Krzewina
646      2, XXVI  |                drugiego wnuka Zdzisław z wdzięcznością odebrał. Młody
647      2, XXVI  |            niego, i tym bardziej, choć z męką najboleśniejszą, ugruntował
648      2, XXVII |                Ludomir równie smutny i z prawdziwymi uczuciami nie
649      2, XXVII |          pozorem jeszcze złego zdrowia z pokoju swego nie wychodził,
650      2, XXVII |             znowu wskrzesić się miała, z niczym nikomu nie wynurzywszy
651      2, XXVII |                wynurzywszy się ujechać z Krzewina i do wojska wrócić,
652      2, XXVII |            wszystkie w życiu szczęścia z rozkoszą by oddał. Wolał
653      2, XXVII |          rozkoszą by oddał. Wolał tedy z siebie najboleśniejszą uczynić
654      2, XXVII |        Przyczyna zaś tajnego ujechania z Krzewina była ta, że nie
655      2, XXVII |           świtem, by nikogo obudzonego z zamku nie spotkał, i gdy
656      2, XXVII |          spoczywali, Ludomir, wstawszy z sercem ściśnionym, a raczej
657      2, XXVII |           obchodzono, postrzegł kamień z napisem, przy którym niebawnie
658      2, XXVII |      powietrzem oddychać zaczął, które z tchem Malwiny zmieszane
659      2, XXVII |            Miłość i Malwina - te słowa z głębi serca wymawiał Ludomir...
660      2, XXVII |             miejsca, które tylokrotnie z Malwina obchodził. Wzrok
661      2, XXVII |          ogrodu. Ten ogród, jak wiemy, z jednej strony różanym płotem
662      2, XXVII |               krainy był oddzielony, a z drugiej zielonym wałem strzeżony
663      2, XXVII |               raz sam na sam rozmawiał z Malwina, najbardziej go
664      2, XXVII |               i ostatnie słowo miłości z ust kochanki usłyszał, tam
665      2, XXVII |             bijąc gwałtownie zdaje się z mężnych chcieć piersi się
666      2, XXVII |          Malwinę samą ujrzał Ludomir i z głębi duszy:~- Nieba litościwe -
667      2, XXVII |            rokiem na tym samym miejscu z ust twoich słyszałem, a
668      2, XXVII |           źrzódło rozpaczy, bo śmiejąc z niego wzajemności twojej
669      2, XXVII |              zniewoliłem. Ale to słowo z ust Malwiny słyszane, to
670      2, XXVII |         strwożona, Malwina wyrwała się z rąk Ludomira; lecz choć
671      2, XXVII |               jeszcze ujechać tajemnie z Krzewina, ofiarę zupełną
672      2, XXVII |                 ofiarę zupełną uczynić z siebie dla szczęścia brata
673      2, XXVII |              szlachetnego serca. Jeśli z postaci, to pewnie nie ze
674      2, XXVII |                można było i że Malwina z głębi duszy dzieliła wszystkie
675      2, XXVII |               listy do tejże Telimeny, z Warszawy pisane, o miłości
676      2, XXVII |        Warszawie. Stanąwszy tam, dokąd z takim pośpiechem leciałem,
677      2, XXVII |          kryłem się przez dzień niemal z obłąkanymi zmysłami, wieczorem
678      2, XXVII |             mara nocna. Podczas jednej z tych przechadzek nad brzegiem
679      2, XXVII |             Malwino, i któren zdjąwszy z siebie, na tejże samej ławce
680      2, XXVII |              rycerzu o czarnej zbroi - z tkliwym uśmiechem powiedziała
681      2, XXVII |              się na samą myśl łączenia z nim losu mojego. Przyjaźń
682      2, XXVII |             może, doznawałam ustawnie. Z żalem, z rozrzewnieniem
683      2, XXVII |          doznawałam ustawnie. Z żalem, z rozrzewnieniem przypominałam
684      2, XXVII |             szczęśliwe chwile Krzewina z lubym pędzone Ludomirem
685      2, XXVII |                przedsięwzięcie uczynić z siebie ofiarę i dać na koniec
686      2, XXVII |            którą łączyłam się na wieki z tym, którego nie mogłam
687      2, XXVII |               tajemnica urodzenia mego z samej młodości w serce moje
688      2, XXVII |              bratu mojemu, który wtedy z imienia księcia Melsztyńskiego
689      2, XXVII |               księcia Melsztyńskiego i z losu świetnego (tak od mego
690      2, XXVII |           rozpacz nierozważna naówczas z łona mego wyrwała, przerwał
691      2, XXVII |           wybiegłem, sam nie wiem jak, z ogrodu i biegnąc ku Warszawie,
692      2, XXVIII|                 KONIEC~Niejednemu może z czytelników za długą zdała
693      2, XXVIII|             zdała się rozmowa Ludomira z Malwiną; ale, niestety,
694      2, XXVIII|         zakochanym tej, którą tak mile z sobą przepędzili; długa
695      2, XXVIII|                Po tej szczęśliwej tedy z Malwiną rozmowie Ludomir,
696      2, XXVIII|       porzuciwszy kępę, takoż do zamku z nim się przeniósł. Ludomir
697      2, XXVIII|           Malwinę wnuczką mógł nazwać, z radością przyjął oświadczenie
698      2, XXVIII|             mógł rachować), umierający z miłości przed kilku miesiącami
699      2, XXVIII|                w niej znajdował matkę. Z prawdziwą i wtedy matki
700      2, XXVIII|           bieli odziane, dwoma równymi z mirtu wonnego wiankami skromne
701      2, XXVIII|               napełniały, była złożona z domowych Krzewina i z poddanych
702      2, XXVIII|          złożona z domowych Krzewina i z poddanych Malwiny. W tym
703      2, XXVIII|           Alfredowi doniósł) pochodził z przyczyny pojedynku księcia
704      2, XXVIII|            przyczyny pojedynku księcia z kuzynem i przyszłym mężem
705      2, XXVIII|           wymawiał, że ta cała kłótnia z okazji miłostek jego do
706      2, XXVIII|             Zimny i odrażający sposób, z którym Malwina zaraz z początku
707      2, XXVIII|                 z którym Malwina zaraz z początku przyjmowała jego
708      2, XXVIII|     Melsztyński raptownie był wyjechał z Warszawy, ten drugi wyjazd (
709      2, XXVIII|               Ludomira, by się zjechać z matką nieszczęśliwą, a w
710      2, XXVIII|     szczęśliwie dokazał; gdyż (jakośmy z listu Alfreda do majora
711      2, XXVIII|       znajdując, w najlepszej harmonii z panem i panną młodą zostawał.~
712      2, XXVIII|             czynię, książę Melsztyński z wielką szczerością przed
713      2, XXVIII|                 Obydwa wnuki Zdzisława z żonami swoimi, parę miesięcy
714      2, XXVIII|             się podeszłemu jej wiekowi z tych tkliwych starań, którymi
715      2, XXVIII|         wszystkich swoich owieczek. On z czasem dwóch synów Malwiny
716      2, XXVIII|               córeczkę chrzcił Wandy i z wielką radością, choć drżącą
717      2, XXVIII|               mój drugi kniaź, którego z przeproszeniem wtedy czystym
718      2, XXVIII|              sobie pod nosem.~Młynarka z Zieńkowa, poczciwa Frankowska
719      2, XXVIII|                Malwiny nie odstąpiła i z młynarką dzieci jej i Wandy
720      2, XXVIII|              bajki prawił.~których one z większą cierpliwością słuchały
721      2, XXVIII|              zupełnie horyzoncie jedna z aktorek takoż mojej powieści,
722      2, XXVIII|               podróże i tęsknotę swoją z miejsca na miejsce przenaszając
723      2, XXVIII|             będąc niż Malwina i Wanda, z wdzięcznością przyjęła oświadczenia
724      2, XXVIII|      spodziewając się i długi, i ważny z nim romans prowadzić, temu
725      2, XXVIII|               wyłącznej miłości, która z pierwszym rzutem oka w sercu
726      2, XXVIII|              podług zwyczaju dokazując z dziećmi, między innymi żartami
727      2, XXVIII|           którą w istocie miał Ludomir z rany pod Mohilewem odebranej