Tom, Rozdzial

 1      1, VII  |    wcisnęły się raptownie w jej duszę. I dziwić się nie trzeba,
 2      1, VII  |          jak się kocha,~Znaleźć duszę do swej duszy,~Czyliż to
 3      1, VIII |         czyniła. W toż serce, w duszę moją, we wszystkie uczucia
 4      1, XI   | postępki wlać by były powinne w duszę moją, nic naówczas nie czułam.
 5      1, XII  |    Krzewinie nieraz wskroś moją duszę przenikał. Wesoła jego postać,
 6      1, XIII |       serca, najszlachetniejsze dusze wkrótce zepsuć mogą! Kto
 7      1, XIV  |       stanął w oczach i całkiem duszę jej zapełnił. W tej chwili
 8      2, XV   |      Melsztyńskiego, szlachetną duszę do najpiękniejszego łączyła
 9      2, XV   |     będąc Polką najpierwej go w duszę jej wlała. Później zaś,
10      2, XV   | ojcowskiego żalu. rozjątrzył tę duszę wzniosłą obchodzeniem się
11      2, XV   |     swoje własne, tak opanowały duszę jego, iż moc ciała wydołać
12      2, XIX  |   najtkliwsze wskroś przenikało duszę. Uśmiech Armidy mniej był
13      2, XIX  |  wzrusza, zapala imaginację lub duszę zajmuje, wyrażone było jawnie
14      2, XIX  |  troskach, które wewnątrz burzą duszę jej nieszczęśliwą.~Z placu
15      2, XX   |       ta okrutna opanowała całą duszę moję i żadnej innej nie
16      2, XX   |    złączone razem opanowało jej duszę i wymogło - rzec mogę -
17      2, XXV  |       nim wyniosłą i szlachetną duszę, serce aż nadto może tkliwe
18      2, XXV  |       może, niżby był powinien, duszę moją zranił... Niemniej
19      2, XXVI |     Ludomira nosili, i oddawszy duszę swoją Bogu najlepszemu spokojnie
20      2, XXVI |      Znając szlachetną i tkliwą duszę Ludomira (bo Płomieńczyka
21      2, XXVI |    omyłki), znając tedy, mówię, duszę Ludomira, łatwo się pojmie,
22      2, XXVI |         wdziękami opanowała jej duszę i tłumacząc sobie poniekąd
23      2, XXVII|       to słowo przez tkliwą jej duszę wyrzeczone głęboko i na
24      2, XXVII|     anioła i postać znajduję, i duszę? Ciebie, w której sercu