Tom, Rozdzial

 1      1, I    |          Ale, mój ty luby tchórzu - dalej z uśmiechem rzekła Malwina
 2      1, I    |        jakby tego nie był uważał, i dalej mówić zaczął:~- Gdy nawałnica
 3      1, II   |     pierwszy raz postrzegł Malwinę. Dalej dokłada:~"Przy ćmiącym blasku
 4      1, VI   |          odgłos muzyki, który coraz dalej ją prowadząc doprowadził
 5      1, VIII |          kochanie! Matko, posłuchaj dalej! W jednym spojrzeniu, w
 6      1, IX   |          obfitość łez nic dozwoliła dalej czytać i w uniesieniu najtkliwszym: "
 7      1, IX   |       Malwina rozważać zaczęła, jak dalej działać miała. Czuła dobrze,
 8      1, XI   |         tymczasem pojazd toczył się dalej i w krótkim czasie pierwszy
 9      1, XI   |             moich obrotów! Chciałam dalej w równy sposób dziennik
10      1, XI   |     naznaczone. Ale, Wando, słuchaj dalej. Wlepione miałam oczy w
11      1, XIII |             dość roztrzepaną głowę, dalej zaczął ciągnąć te lekkomyślne
12      1, XIV  | łagodniejsze od głosu:~- Idź w pani dalej - rzekła do Malwiny - teraz
13      1, XIV  |            wytrzeszczyły i słuchały dalej), dla ludzi starych, schorzałych. -
14      1, XIV  |         przedpokoju liczna liberia, dalej kilku kamerdynerów. Malwina
15      2, XV   |          jej znowu przerwała mówiąc dalej: - Nie pozwoliłaś mu towarzyszyć
16      2, XV   |           nie przerywała, i księżna dalej tak opowiadać zaczęła:~Napisawszy
17      2, XXV  |         pomiędzy gaiki z leszczyny; dalej, w gęściejszym cieniu drzew
18      2, XXV  |          się zakonnikowi, który tak dalej mówił:~- Nie mogąc się bić
19      2, XXV  |    zastawszy nie za-trzymałem się i dalej idąc o kilka kroków naszedłem
20      2, XXV  |          obchodzi. To powiedziawszy dalej o sobie tak mówić zaczął:~
21      2, XXV  |        zamyślenie.~Łatwo pojmiesz - dalej rzekł zakonnik do Malwiny -
22      2, XXVI |        wieczora - zaczął tedy mówić dalej - cały nasz obóz roztasowanym
23      2, XXVI |             świtem cały obóz ruszył dalej. Mnie się mego dzieciątka
24      2, XXVII|           dziwię się teraz - mówiła dalej - memu nadnaturalnemu zajęciu