Tom, Rozdzial

501      2, XXVI  |           potrzebowali ratunku. Malwinę na drugą stronę domu przeniesiono
502      2, XXVI  |                 znak, któren chory miał na lewym ramieniu, raptem ujrzeli,
503      2, XXVI  |               padłszy mu do nóg zaklęli na wszystkie najświętsze obowiązki,
504      2, XXVI  |               tajemnicy, która dawno im na sumieniu ciężała i nieraz
505      2, XXVI  |                nieba tu lub tam przyjść na świat mu każą, wszak prawda,
506      2, XXVI  |             Mnie los wyznaczył, żem się na Pokuciu wpośród obozu Cyganów
507      2, XXVI  |             ciągnie się ponad Dniestrem na granicy tureckiej, kilku
508      2, XXVI  |                  kilku z naszych poszło na wędrówkę i Dżęga poszedł
509      2, XXVI  |                mileśmy uszli i nareście na brzegu rozrządzającej się
510      2, XXVI  |          dzieciątko kieby anioła, które na murawie się tarzało i igrając
511      2, XXVI  |               gdy kapitan nasz wziął go na kolana, ten aniołek zaczął
512      2, XXVI  |             Dżęga czuje, że zgadzać się na tę kradzież było występkiem
513      2, XXVI  |               kapitan kazał mi go wziąć na ręce i nieść za sobą, najchętniej
514      2, XXVI  |            kwiateczki mu zbierając, tak na przyjaźń jogom zasłużył,
515      2, XXVI  |               Wędrowaliśmy tu i ow-dzie na granicy tureckiej i Ludomirek
516      2, XXVI  |                   jednak nigdy zupełnie na Cyganeczka nie wyglądał.
517      2, XXVI  |            marszach naszych sadzałem go na swego konia i wtedy dzieciątko
518      2, XXVI  |               był ozdrowiał. nie uważał na drugich i nie dbając już
519      2, XXVI  |             więc, jak mogłem najlepiej, na papierku imię i wiek Ludomira
520      2, XXVI  |               doszedłszy aż pod sam dom na ławce, co pod wystawą stała,
521      2, XXVI  |                 słysząc psy szczekające na dziedzińcu nareście uciekać
522      2, XXVI  |                Ten znak był płomieńczyk na lewym ramieniu, co jak sam
523      2, XXVI  |         Ludomirem takoż zowią, ujrzałem na jego ramieniu takuteńki
524      2, XXVI  |                co jest ten młodzieniec, na wszystko was zaklinam o
525      2, XXVI  |               się może bez przebłagania na mnie, kiedy się dowiesz,
526      2, XXVI  |          wnukiem waszej księciej mości.~Na te słowa Zdzisław i Ludomir
527      2, XXVI  |             zalecała opiece, pisany był na kilka dni przed jej zlężeniem,
528      2, XXVI  |           wiążąc im wstążki różnofarbne na ręku; bo ten znak w kształcie
529      2, XXVI  |      płomieńczyka, co jeden z nich miał na ramieniu, pod suknią schowany
530      2, XXVI  |          cieszyłam się nadzieją, że ich na zawsze już utrzymam; alić
531      2, XXVI  |              się oboje do lasu, w pola, na trakt, szukając, wołając
532      2, XXVI  |                 to płomieńczyka (którem na jego ramieniu wraz z Dżęgą
533      2, XXVI  |          zachowując i oddając go cudem. Na wzór jej bądź, książę, litościwy
534      2, XXVI  |               tyle wynurzanej przyjaźni na nim uczynić mogły. Dowodem
535      2, XXVI  |            inaczej można, wymógł jednak na sobie przedsięwzięcie ofiary
536      2, XXVI  |           najokropniejszy smutek ciężył na jogo duszy i malował mu
537      2, XXVI  |          Krzewina, tylko został jeszcze na kępnym folwarku, ustawnie
538      2, XXVI  |               odstąpili, zostawiwszy ją na drugiej stronie domu zemdloną
539      2, XXVI  |           drugiej stronie domu zemdloną na ręku ciotki i nie wiedzącą
540      2, XXVI  |                 księcia nic będzie temu na przeszkodzie, spodziewa
541      2, XXVII |              XXVII ~ŁAWKA POD KASZTANEM NA WALE~Kilka dni minęło, które
542      2, XXVII |        utwierdziła go w sposobie, jakim na przyszłość miał działać,
543      2, XXVII |             oderwania się potem od niej na zawsze. Skrycie więc (nie
544      2, XXVII |                 myśląc nazajutrz rzucać na zawsze, co tylko go do życia
545      2, XXVII |                 przywiązywało, nie mógł na sobie przemóc, żeby raz
546      2, XXVII |                zamku nie spotkał, i gdy na folwarku wszyscy jeszcze
547      2, XXVII |                Przeszedłszy przez łąkę, na której przed rokiem dzień
548      2, XXVII |            łódkę przy brzegu zostawioną na drugą stronę rzeki przepłynął.~
549      2, XXVII |            rzeki przepłynął.~Wysiadłszy na ląd i myśli jego, i uczucia
550      2, XXVII |            poniekąd kierunek. Gdy stopę na tej czarującej ziemi postawił,
551      2, XXVII |               momencie obiec (i niejako na nowo odzyskać) wszystkie
552      2, XXVII |           napawał rozlicznymi widokami, na które w tej wdzięcznej krainie
553      2, XXVII |                godzinie ostatni raz sam na sam rozmawiał z Malwina,
554      2, XXVII |                 oderwać!~Padł przed nią na kolana, wszystko prócz niej
555      2, XXVII |           wszystko prócz niej zapomniał na świecie. Miłość zapamiętała
556      2, XXVII |                ciebie jednej żyć pragnę na świecie, dla ciebiem śmierci
557      2, XXVII |               to słowo, co przed rokiem na tym samym miejscu z ust
558      2, XXVII |        wyrzekłaś naówczas, odpowiadając na wszystkie uskarżania się
559      2, XXVII |              duszę wyrzeczone głęboko i na wieki w mym sercu się wyryło.
560      2, XXVII |                 w mym sercu się wyryło. Na tarczy mojej jak godło i
561      2, XXVII |                 go ujrzała w tej chwili na zawsze mi pamiętnej, gdy
562      2, XXVII |          rozpaczy pogrążony, rzucać cię na wieki żądałem. Myśl ta okropna...
563      2, XXVII |           wyrzec mogła i padła bez mocy na ręce Ludomira. Czymże by
564      2, XXVII |           anielski pomiędzy nimi ujrzeć na jej twarzy już można było.
565      2, XXVII |            wszystko prócz ciebie znikło na świecie i teraz już nie
566      2, XXVII |                Ludomirze luby! - rzekła na to Malwina - uspokój zapęd
567      2, XXVII |                 nic mogę, gdyż ty jeden na świecie i od dawna już go
568      2, XXVII |             ledwo że nie powiem - które na te słowa całkiem zajęły
569      2, XXVII |                 Melsztyńskiego, przemóc na sobie nie mogłem; i nie
570      2, XXVII |               któren zdjąwszy z siebie, na tejże samej ławce rok temu
571      2, XXVII |                    Szarfą twoją niechaj na zawsze stanie się, rycerzu
572      2, XXVII |           tkliwym uśmiechem powiedziała na to Malwina - miłość ci ją
573      2, XXVII |                ukochana Malwino! i mnie na zawsze pamiętny ten moment,
574      2, XXVII |                serce moje wzdrygało się na samą myśl łączenia z nim
575      2, XXVII |           uczynić z siebie ofiarę i dać na koniec przyrzeczenie księciu
576      2, XXVII |           przysięgi, którą łączyłam się na wieki z tym, którego nie
577      2, XXVII |                 pułk ułanów maszerujący na wojnę, przystałem natychmiast
578      2, XXVII |          boleśnego mógł doznać uczucia.~Na te słowa pełne tkliwości
579      2, XXVIII|               być świadkiem dnia, który na zawsze ustalić miał szczęście
580      2, XXVIII|         przeczytała Telimena i niedługo na jej przybycie czekano w
581      2, XXVIII|              białym liliom, które razem na jednej niwie zrodzone czystym
582      2, XXVIII|                 w którym czułość wyryta na twarzy Telimeny, łagodny
583      2, XXVIII|             ciągu tej powieści, jako to na przykład przyczynę mniej
584      2, XXVIII|                 jeszcze utwierdził, gdy na wieczorze u księżnej W***,
585      2, XXVIII|              zapytanie czyni - napisała na karteczce: "Czy zeszłe lato,
586      2, XXVIII|               uczynił, tym przypomnieć. Na co książę Mełsztyński, który
587      2, XXVIII|                   Wrażenie nie wymazane na wieki, ale litościwa dobroć
588      2, XXVIII|           widzieli) książę Mełsztyński, na weselu Florynki się znajdując,
589      2, XXVIII|             miesięcy zabawiwszy jeszcze na wsi, do Warszawy pojechali
590      2, XXVIII|              wsi, do Warszawy pojechali na zimę, gdzie, zobopólnie
591      2, XXVIII|                 przełożeństwo monasteru na Rusi, odebrał od Malwiny
592      2, XXVIII|              ojca Marcin dzie-ciom tym, na ręku ich nosząc, długie
593      2, XXVIII|                 matki.~W innym stanie i na innym zupełnie horyzoncie
594      2, XXVIII|              młodsze i świeższe od niej na świat się pokazały, sławna
595      2, XXVIII|                tęsknotę swoją z miejsca na miejsce przenaszając nie
596      2, XXVIII|                szczęścia za granicą jak na ojczystej ziemi znalazła.~
597      2, XXVIII|              zyskała. Major nasz, chcąc na tej niewdzięcznej zemścić
598      2, XXVIII|         przyjmowane. Rozgniewany przeto na wielki świat i na miłość
599      2, XXVIII|                przeto na wielki świat i na miłość prawdziwa, porzucił
600      2, XXVIII|               miasto i przy pułku swoim na prowincji osiadł szczęśliwie.
601      2, XXVIII|              będąc w Krzewinie, wszyscy na owej ławce na wale pod rozłożystym
602      2, XXVIII|        Krzewinie, wszyscy na owej ławce na wale pod rozłożystym siedzieli
603      2, XXVIII|             dotknęło. Malwina nie zaraz na to uważała; lecz spojrzawszy
604      2, XXVIII|               uważała; lecz spojrzawszy na męża spostrzegła na jego
605      2, XXVIII|         spojrzawszy na męża spostrzegła na jego twarzy wyraz smutku.
606      2, XXVIII|           pobrania się, że takowy wyraz na jego postrzegła twarzy;
607      2, XXVIII|            wyrokiem, trzeci raz i odtąd na zawsze moc miało serce jego