Tom, Rozdzial

 1      1, I     | nieznajomego - obieśmy życie winne temu, którego imię rada bym już
 2      1, VI    |           zawieszony służył za dno temu ujmującemu obrazowi, a Czas
 3      1, VII   |            i należałoby zaprzestać temu się dziwić. Łatwą jest rzeczą
 4      1, X     |          dawno była skończoną, nic temu projektowi nie zdawało się
 5      1, XII   |       nawet uprzedzeniu zaprzeczyć temu by nie można. Dorydę porzucił,
 6      1, XII   |           miejsce zabierała, łatwo temu uwierzył i z Dorydą w ścisłe
 7      2, XVI   |           jej darować, że ciekawie temu papierowi się przypatrzyła.
 8      2, XIX   |       chcieć dodać okazałości dniu temu. Miejsce nie mogło być szczęśliwiej
 9      2, XXII  |       swoim odkrywa. Młodość Wandy temu nie przeszkadzała; wszakże
10      2, XXII  |         najprzyjemniejszym uczynić temu nowemu towarzyszowi. Z ciotką
11      2, XXIII |           można Opatrznością, gdyż temu najwaleczniejszemu rycerzowi
12      2, XXV   |           oczy Malwiny zwróciły ku temu obszernemu sklepieniu roztoczonemu
13      2, XXVI  |   Ludomirowi opowiadana~- Człowiek temu nie jest winien, że nieba
14      2, XXVI  |             dziś przewijając rękaw temu młodzieńcowi choremu, którego
15      2, XXVI  |           by szczęście mógł wyrwać temu, któremu życie uratował.
16      2, XXVI  |         młodego księcia nic będzie temu na przeszkodzie, spodziewa
17      2, XXVII |        który myśli moje zwracał ku temu mniemanemu wariatowi, ku
18      2, XXVII |           mniemanemu wariatowi, ku temu mniemanemu czainemu rycerzowi,
19      2, XXVII |  mniemanemu czainemu rycerzowi, ku temu nareście nieszczęśliwemu
20      2, XXVII |           na tejże samej ławce rok temu zostawiłaś. Jam go uchwycił
21      2, XXVIII|   sekretarza, Malwina - myśląc, że temu Ludomirowi, którego była
22      2, XXVIII|            z nim romans prowadzić, temu urojeniu cnotę, spokojność