Tom, Rozdzial

 1      1, I    |        i zdrowa jest zupełnie - rzekł z pośpiechem nieznajomy -
 2      1, VII  |   uwielbiona! Aniele dobroci! - rzekł Ludomir - nie płacz... ach,
 3      1, VII  |        do serca go przyciskając rzekł z zapałem;~- Chyba z życiem
 4      1, XI   |  powinny go jeszcze pochwalić - rzekł na to stary jakiś generał -
 5      1, XI   |    Prezentuję imość pani S*** - rzekł do mnie Starościc - młodego
 6      1, XIII |    Malwiny:~- Piękna Malwino! - rzekł do niej - wiem, że jesteś
 7      1, XIV  | Przyszła tam jedna po kweście - rzekł kamerdyner. Nie było na
 8      1, XIV  |     ubogich to ta pani zbiera - rzekł do córki podrywkę z wody
 9      2, XVIII|     urojeniem - z westchnieniem rzekł Ludomir - ale kochać ją
10      2, XX   |       twojej, śliczna Malwino - rzekł do niej przybliżając się -
11      2, XXIII|       przysunęła się:~- Daruj - rzekł - dobra Malwino, że czułe
12      2, XXV  |      swobodnych. Raz, pamiętam, rzekł do mnie:~- Lubię na ten
13      2, XXV  |       mówić bym musiał, daruj - rzekł - mój przyjacielu, że o
14      2, XXV  |          Łatwo pojmiesz - dalej rzekł zakonnik do Malwiny - że
15      2, XXVI |    wyrzucenia sobie - powtórnie rzekł Zdzisław do młynarki - ale
16      2, XXVI |   oddajecie.~- Lećmy do niego - rzekł Zdzisław.~- Lećmy - rzekł
17      2, XXVI |       rzekł Zdzisław.~- Lećmy - rzekł młody książę Melsztyński -
18      2, XXVII|      Ach, nadto już ją kocham - rzekł w uniesieniu - abym twardych
19      2, XXVII|            Ach, nieszczęśliwy - rzekł - cóżem uczynił? Gniewem
20      2, XXVII|  przerywając i pokazując muślin rzekł Ludomir - ten sam welum,