Tom, Rozdzial

501      2, XXVI  |                cieszyłam się nadzieją, że ich na zawsze już utrzymam;
502      2, XXVI  |               tego nie uważałam zrazu, że tamten nie wraca, lecz gdy
503      2, XXVI  |                 Jakem się dowiedziała, że wasza księcia mość jesteś
504      2, XXVI  |             przyznać muszę, iż widząc, że o jednym tylko wiedziałeś
505      2, XXVI  |                mości, jak się dowiesz, że drugi wnuk jego zginął.
506      2, XXVI  |              mój do grobu zaniósł i ja ze zgryzotą do dzisiejszego
507      2, XXVI  |          nieodwłocznie mnie zapewniło, że książę Melsztyński w nim
508      2, XXVI  |                Dżędze, gdyż zdaje się, że wy nam brata i wnuka oddajecie.~-
509      2, XXVI  |           starania dajmy mu zapomnieć, że od dzieciństwa nie doznawał
510      2, XXVI  |     najważniejszym będzie, gdy powiem, że Ludomir, heroiczną uniesiony
511      2, XXVI  |                czułością, rozumiejący, że książę Melsztyński równie
512      2, XXVI  |              życiu (bo spodziewam się, że czytelnik dochodzi teraz
513      2, XXVI  |              zdarzenia tej historii, i że się domyśla, że przed rokiem
514      2, XXVI  |            historii, i że się domyśla, że przed rokiem w Krzewinie
515      2, XXVI  |               może. Ach, zaręczam też, że dla przyjaciela jedynego,
516      2, XXVI  |              dla przyjaciela jedynego, że dla najdroższych węzłów,
517      2, XXVI  |           której myśląc odstąpić czuł, że ją kocha bardziej jak kiedykolwiek.~
518      2, XXVI  |          uspokoił się nieco i zwykły - że tak rzekę - porządek w umyśle
519      2, XXVI  |             nastąpił, radosna nadzieja ze wszystkimi swymi czarującymi
520      2, XXVI  |                Zdzisławowi oświadczyć, że nie chcąc przerywać szczęśliwych
521      2, XXVI  |           przeszkodzie, spodziewa się, że zechce jakiś czas zabawić
522      2, XXVI  |                brata zajęty i przy tym ze zwykłą lekkością swoją biorąc
523      2, XXVII |               działać, a myśl ta była: że ponieważ słychać było, że
524      2, XXVII |              że ponieważ słychać było, że wojna znowu wskrzesić się
525      2, XXVII |          ujechania z Krzewina była ta, że nie czuł w sobie możności
526      2, XXVII |             życia jego przeciągu. Rano ze świtem, by nikogo obudzonego
527      2, XXVII |             którym niebawnie rozumiał, że zwłoki jego przynajmniej
528      2, XXVII |               okropna... zabijająca... że inny, że mój brat...~- Niewdzięczny? -
529      2, XXVII |                 zabijająca... że inny, że mój brat...~- Niewdzięczny? -
530      2, XXVII |               z postaci, to pewnie nie ze stałości brat twój podobnym
531      2, XXVII |         uniesienia, szaleństwa - ledwo że nie powiem - które na te
532      2, XXVII |              pojąć by nic można było i że Malwina z głębi duszy dzieliła
533      2, XXVII |              przysięgę od niej wymógł, że odkryć tajemnicy, którą
534      2, XXVII |               wariatem osądził widząc, że w wodę lecieć chciałem za
535      2, XXVII |               które mnie przekonywały, że książę Melsztyński w istocie
536      2, XXVII |                 choć będąc przekonaną, że wieczne moje czynię nieszczęście),
537      2, XXVII |                księciu Melsztyńskiemu, że po skończonej wojnie za
538      2, XXVII |              to przebacz, wspominając, że uczucia moje w każdym czasie
539      2, XXVII | najszczęśliwszy w całym przyrodzeniu i że tobiem to szczęście winien!
540      2, XXVII |            rozumiejąc się przekonanym, że nigdy już moją nie będziesz,
541      2, XXVII |                prowadzony, rozumiejąc, że rywala nienawidzonego ratuję,
542      2, XXVIII|           Ludomira, gdy ten mu wyznał, że od dawna w Malwinie się
543      2, XXVIII|          bardziej Zdzisława ucieszyło, że w szczęściu jednego wnuka
544      2, XXVIII|                wtedy takoż dowiedział, że ten drugi wnuk (który, posiadając
545      2, XXVIII|            Malwiny, teraz upewniał go, że żyć nie może bez wesołej
546      2, XXVIII|          jedyną wadę w nim znajdowała, że "nic dość często śmieje
547      2, XXVIII|            bardziej sobie to wymawiał, że ta cała kłótnia z okazji
548      2, XXVIII|             była mogła, gdyż rozumiał, że trafem jakim o tej całej
549      2, XXVIII|          sekretarza, Malwina - myśląc, że temu Ludomirowi, którego
550      2, XXVIII|          przeciwnika i który rozumiał, że o tym chce wspominać Malwina,
551      2, XXVIII|                Malwina wtedy osądziła, że był przedsięwziętym przez
552      2, XXVIII|           swoich bajaniach utrzymywał, że to jego węgorze sprawiły,
553      2, XXVIII|              to jego węgorze sprawiły, że nareście wszyscy są szczęśliwymi.~-
554      2, XXVIII|              niestety, wkrótce poznał, że u pustej Wandy nie lepiej
555      2, XXVIII|                 mężowi wyperswadowała, że on mieć nie może lepszego
556      2, XXVIII|              momentu ich pobrania się, że takowy wyraz na jego postrzegła