Tom, Rozdzial

 1      1, I     |    Malwinie słyszeć się zdało, co raptownie przerwało jej śpiewanie.
 2      1, III   |      żadnego w tym przygotowania, raptownie jej donieśli, że mąż, który
 3      1, VII   |          była znała, wcisnęły się raptownie w jej duszę. I dziwić się
 4      1, IX    |       trwoga nawet jakaś przejęły raptownie Malwinę. Miłość Ludomira,
 5      1, XIV   |   szczegóły stanęły mu na myśli i raptownie pochwycony ładunek z 50
 6      1, XIV   |         niego i w obfitości serca raptownie rzekła:~- Ludomirze! Warszawa..
 7      1, XIV   |           pali się...", przerwały raptownie rozmowę między naszymi kochankami,
 8      2, XVII  |         ma go w Warszawie. Bardzo raptownie wyjechał, ale dokąd i po
 9      2, XIX   | odsłaniając, w tłum się zamieszał raptownie i wkrótce zupełnie zniknął.
10      2, XX    |          księciu Melsztyńskiemu i raptownie wymówiła:~- Wróć, książę,
11      2, XX    |            i relacje, które każdy raptownie czynił o krzyku okropnym,
12      2, XXI   |        Postać Ludomira powtórzoną raptownie ujrzałam; rozpacz i śmierć
13      2, XXII  |        wtedy zapytań, wieleż słów raptownie wymówionych! "Gdzież już
14      2, XXIII |        mieć nic mógł, obrócił się raptownie i otoczył księcia. Książę
15      2, XXV   |         życie winien, znaleźć się raptownie celem jedynie miłosierdzia,
16      2, XXV   |          niespodzianego szczęścia raptownie mi się ukazał i pokrzepił
17      2, XXV   |        Zdało się Malwinie, jakoby raptownie na błonia Wilanowa przeniesiona
18      2, XXVI  |         prawa do niczyjego serca, raptownie znalazł się przytulonym
19      2, XXVI  |           my do niej, myśmy także raptownie odstąpili, zostawiwszy ją
20      2, XXVIII|         kwesty książę Melsztyński raptownie był wyjechał z Warszawy,