Tom, Rozdzial

  1   DoMo        |        Bracie ukochany! Przekonana o jej rzeczywistości, jakżebym
  2      1, I     |              przyznał krainie,~Że na jej skroni bardziej się pyszniły,~
  3      1, I     |            Halka obaczyła,~Wzrok się jej zmienił: upuściwszy z dłoni~
  4      1, I     |         słowa~Tę czułość, którą dały jej niebiosy,~Gdy na omdlone
  5      1, I     |               co raptownie przerwało jej śpiewanie. Malwina ucichła,
  6      1, I     |          obłoki przeszyła, przerwała jej dumanie i Wanda korzystając
  7      1, I     |            zdrowie swoje mało dbanie jej przepowiadał, rozkaz dała
  8      1, I     |          zbożem już spalona, chałupa jej i kilka innych w ogniu;
  9      1, I     |           przejąwszy Malwinę, odjęło jej na chwilę sposobność i moc
 10      1, I     |       spośród ognia, oddał staraniom jej kobiet i ludzi, a sam pobiegł
 11      1, I     |            jak cień tylko mignął się jej był przed oczy. Teraz zaś
 12      1, I     |             poczcie, a korzystając z jej uciszenia się na chwilę
 13      1, I     |    dokończyła i Ludomir postrzegłszy jej zmięszanie uczynił się,
 14      1, I     |            chorą jedną ręką, nie dał jej nieść nikomu, lecz na drugą
 15      1, II    |         którą burza nachyliła! Twarz jej blada, czarne długie warkocze,
 16      1, III   |              czując do męża, którego jej radzono, przyjęła go jednak,
 17      1, III   |       rodziców za niego idzie, na co jej odpowiedział, że bynajmniej
 18      1, III   |           nader smutnym nadal wróżąc jej losem; mimo tego jednak
 19      1, III   |        została Malwiną S***. Rodzice jej niedługo byli świadkami
 20      1, III   |             świadkami ciągu dalszego jej losu (losu, którego zwrot
 21      1, III   |           ale szczęściem natura była jej dała imaginacją żywą i chęć
 22      1, III   |           Malwina odkryła, stała się jej wielką pomocą i prawdziwym
 23      1, III   |         wpływ miało poniekąd na całe jej życie, kierunek dając szczególny
 24      1, III   |            kierunek dając szczególny jej myślom i sposobowi widzenia
 25      1, III   |       starożytnego zamku piękny głos jej się rozlegał. Lubiła śpiewy
 26      1, III   |       poważną organów harmonią. Żywa jej imaginacja wstecz ją zwracając
 27      1, III   |         wstecz ją zwracając stawiała jej na pamięci świetne rycerskie
 28      1, III   |        mgliste bardów dumania.~Kibić jej giętka i hoża, długie czarne
 29      1, III   |             przechadzała się, postać jej, jak i imię, przypominały
 30      1, III   |             troski i które potrafiło jej czasową uspakajać tęsknotę.~
 31      1, III   |              potoków, które otaczały jej siedlisko. Nieraz w tych
 32      1, III   |             przygotowania, raptownie jej donieśli, że mąż, który
 33      1, III   |       najspieszniej; ale mimo modłów jej szczerych, mimo starań doktora
 34      1, III   |              mogą, użytymi były, mąż jej, do przytomności nawet nie
 35      1, III   |             most przejeżdżając serce jej się ścisnęło i czarne oczy
 36      1, III   |          Krzewinie: to była pomiędzy jej majętnościami jedna z najprzyjemniejszych,
 37      1, III   |             daleko od miasta, blisko jej familii i w najweselszym
 38      1, III   |              przystała; ku większemu jej szczęściu Wandę (która od
 39      1, IV    |             zawsze przytomność Cioci jej mila. nigdy jednak jak teraz
 40      1, IV    |            jednak jak teraz nie była jej potrzebną.~Ludomir jest
 41      1, V     |             i romansami, które młodą jej głowę często wiodły po miłej,
 42      1, V     |       inaczej jak wszyscy, co dawało jej myślom i wyrazom coś szczególnie
 43      1, V     |         zabawy moc wielką miewały na jej umyśle .~Najszczęśliwiej
 44      1, V     |        świata bynajmniej przeciwnymi jej nie były. Wesoły i dowcipny
 45      1, V     |           nie była zupełnie wolną od jej przywar. Nie dość czasem
 46      1, V     |       zbyteczna podobania się byłyby jej wadami. Ale te może przebaczonymi
 47      1, V     |            Ale te może przebaczonymi jej zostaną, kiedy czytelnik
 48      1, V     |         radość i zabawa umiały twarz jej ożywić, która wtedy wesołą
 49      1, V     |        Ludomir z imienia jedynie był jej znany i bez żadnych trosk
 50      1, V     |              w najgęstsze parowy, by jej lilii polnych nazbierać,
 51      1, V     |              jakiejś doznawała. Miło jej było słuchać Ludomira, miło
 52      1, V     |          było słuchać Ludomira, miło jej było uczyć się od niego
 53      1, V     |            on pierwszy w życiu myśli jej rozumiał, uczucia zgadywał,
 54      1, V     |          tylko ona lubiła, nie tylko jej, lecz łatwo i w krótkim
 55      1, V     |         zebrani siedzieli, na prośbę jej niejedną o strachach opowiadał
 56      1, V     |       wiedzieć nie chciała, co się w jej sercu dzieje. Nie spieszmy
 57      1, VI    |              łasze, która blisko pod jej domem od kępy ją dzieliła,
 58      1, VI    |             swoją grała rolę. Krocie jej złoto-wijących się włosów
 59      1, VII   |              miłym dla Malwiny dzień jej imienin, ten dzień, w którym
 60      1, VII   |     westchnieniem, ustawnie w uszach jej, a raczej w sercu brzmieć
 61      1, VII   |         niewiadomości zasłona, która jej oczom przyszłość i własne
 62      1, VII   |            ile jego pamięć głęboko w jej sercu wyryta, z trwogą rozważała,
 63      1, VII   |       rozważała, że ten Ludomir, tak jej miły, tak do jej życia potrzebny,
 64      1, VII   |        Ludomir, tak jej miły, tak do jej życia potrzebny, tak (wyrzec
 65      1, VII   |               ukochany, zupełnie był jej nieznajomy, że nie wiedziała,
 66      1, VII   |             wcisnęły się raptownie w jej duszę. I dziwić się nie
 67      1, VII   |             te słowa, które uczuciom jej odpowiadały, cichym głosem
 68      1, VII   |          niej swobodnie. Usłyszawszy jej głos, przybiegł, od niej
 69      1, VII   |          zmieszana, oniemiała. Serce jej tylu przeciwnościami w ten
 70      1, VII   |          zjawieniem mignął się był w jej myślach, zniknął zupełnie
 71      1, VII   |               Niewdzięczny!" - z ust jej się wymknęło, a słysząc
 72      1, VII   |             uciec, welum swój, łzami jej jeszcze zmoczony, w tym
 73      1, VIII  |           ujrzałem Malwinę... Już ja jej widzieć, już jej słyszeć
 74      1, VIII  |              Już ja jej widzieć, już jej słyszeć nigdy nie będę;
 75      1, VIII  |         zniewolił. Później łagodność jej duszy, tysiączne powaby,
 76      1, VIII  |           Ludomira od Malwiny, u nóg jej moje nieszczęsne wyznałem
 77      1, VIII  |               bom swoją tylko, a nie jej spokojność ważył i szczęście.
 78      1, VIII  |          Wstała Malwina, jam jeszcze jej rękę trzymał. - Idźmy -
 79      1, VIII  |            Mignęła się jeszcze biała jej suknia, którą wiatr ku drzwiom
 80      1, IX    |            oczy miała otworzone, gdy jej list oddano. Przeczucie
 81      1, IX    |              możność wszelka tajenia jej dłużej nie opuściła mnie
 82      1, IX    |              Malwino, jeśli wyznanie jej nareście było winą, wspomnij
 83      1, IX    |          jasno mógł przeniknąć serce jej ku niemu, wspomnienie, że
 84      1, IX    |            ku niemu, wspomnienie, że jej życie ratował, odraza od
 85      1, IX    |            to burzyło bez ładu umysł jej zmęczony. Lecz myśl ta,
 86      1, IX    |           rzewnych łez. które z oczu jej na Ludomira list spadały,
 87      1, IX    |          serce Malwiny, bo zdały się jej być jeszcze ostatnim ogniwem
 88      1, IX    |             uwaga tyle miała mocy na jej umyśle, iż przedsięwzięła
 89      1, X     |        nastąpiło, najżywiej tęsknota jej się pomnożyła. Nic już ją
 90      1, X     |        jeszcze i tak już dość smutną jej melancholią. Po kilku miesiącach
 91      1, X     |    miesiącach tak przebytych zdrowie jej nareszcie ze stanu duszy
 92      1, X     |             do Warszawy. A że żałoba jej dawno była skończoną, nic
 93      1, X     |              zawozić ni też zostawić jej nie mogła. Wanda, która
 94      1, X     |         każde miejsce jednakowym się jej zdawało, w żadnym nie przewidując
 95      1, X     |         przyjaciółkami i z tak lubym jej Krzewinem, siadła do pojazdu
 96      1, X     |              były, które Wanda cicho jej wymówiła - i wierz, że choć
 97      1, XI    |           mam do niej zajechać i pod jej opieką pierwsze wizyty odbędę.~
 98      1, XI    |             przepisuje. Kto tylko do jej szczególnie wybranego towarzystwa
 99      1, XI    |         drwiący, który się maluje na jej twarzy, podług mnie nie
100      1, XI    |             kilku mężczyznami, co za jej stołkiem byli zasiedli,
101      1, XI    |          który najżywiej pragnie być jej znajomym.~- Żeby nie los
102      1, XI    |           przynajmniej nie zapominaj jej nigdy, nigdy!"~List majora
103      1, XI    |             tym trawiącego, by myśli jej i życzenia zgadywać i wypełniać,
104      1, XI    |        jednego balu, by niewolnikiem jej wdzięków został. Ale któż
105      1, XI    |            mógł ją widzieć i nie być jej wdziękami zniewolonym? Wszystkie
106      1, XI    |         mniemała, iż zapach jacyntów jej szkodzi. Zjawienie tej niewinnej,
107      1, XI    |    niedopiero lis, zgłębić i zgadnąć jej nie umiem. Wesołą zrazu,
108      1, XII   |      porzucił, gniewy, sceny, płacze jej zatrzymać go nie potrafiły:
109      1, XII   |            Malwiny, wypiszę tu część jej listu do Wandy, gdyż całego,
110      1, XII   |          ścisłe wszedł związki, by z jej radami i pomocą dokonał
111      1, XII   |       kochała, a przy tym niewieścia jej miłość własna poniekąd była
112      1, XIII  |        zsunąwszy się trochę zawadzać jej zaczął i chcąc go poprawić
113      1, XIII  |           nie wiedzieć skąd, Krzewin jej się przypomniał i smutnie
114      1, XIII  |        zamówili i nadeszli wtedy, że jej zbyt gorąco i że jej. się
115      1, XIII  |              że jej zbyt gorąco i że jej. się tańcować odechciało.
116      1, XIII  |         swego zapominając i, tak jak jej się czasem trafiało, nierozważnie
117      1, XIII  |             Malwinę zdał się litości jej wzywać. Malwina, widząc
118      1, XIII  |        Warszawie widziała, czym tyle jej się zdawał różnym od ułożenia
119      1, XIII  |               i z wieku nie wypadało jej wcale głośno wymawiać zdań
120      1, XIV   |           zbieg okoliczności w sercu jej roiły, mniej sposobna w
121      1, XIV   |          które kwestowanie przynieść jej mogło. Stać się użyteczną
122      1, XIV   |              tylu różnymi postaciami jej się ukazał, Malwina, w watowany
123      1, XIV   |           grubym głosem zapytała się jej, czego chce, odważna Malwina
124      1, XIV   |             nie z workiem, to jednak jej Limpka dojdzie do biednych
125      1, XIV   |             stanu wypełnia, szanowny jej się zdaje, i pomyślała sobie,
126      1, XIV   |            swoje wyrzekła. Godnością jej zdziwiony i ładnością ujęty
127      1, XIV   |           społeczeństwie dość dobrze jej znana. Kanap, kanapeczek,
128      1, XIV   |         uszedłszy inakszy znów obraz jej się ukazał. Hałaśny ruch
129      1, XIV   |         cofnąć się chciała, lecz żal jej było znacznej kwoty, której
130      1, XIV   |         poniekąd związek ma z dalszą jej historią.~Obszedłszy znaczniejsze
131      1, XIV   |          zeszła ku Wiśle do zupełnie jej nieznajomego przedmieścia.
132      1, XIV   |            słuchała. Mimowolnie oczy jej się wlepiły w tę wapnistą
133      1, XIV   |            wariatem sądziła. Zdawało jej się widzieć go z niebezpieczeństwem
134      1, XIV   |              ją musi kochać! - z ust jej się wymknęły.~Zarumieniła
135      1, XIV   |        dobroci usłyszeć mogła, myśli jej ku niemu zwróciły. Warszawski
136      1, XIV   |             w oczach i całkiem duszę jej zapełnił. W tej chwili kochała
137      1, XIV   |              malowały się ustawnie w jej pamięci, mieszając się do
138      1, XIV   |              do najwłaściwiej miłych jej myśli.~Wtem przechodzący
139      1, XIV   |            spotkać Malwiny. Tkwiła w jej umyśle świeża pamięć dobroci
140      1, XIV   |           Ludomir z tym tonem, co do jej serca trafiać umiał, te
141      1, XIV   |             kocha, z tąż szczerością jej właściwie wrodzoną natychmiast
142      1, XIV   |              nie będzie i wytłumaczy jej nareście owe odmiany i tajemnice
143      1, XIV   |              wychodzących ludzi tego jej nie dozwolił; Frankowskę
144      1, XIV   |            wróciwszy do kościoła już jej tam nie zastał, długo jej
145      1, XIV   |            jej tam nie zastał, długo jej snu nie dozwalały. Przy
146      1, XIV   |           która tak żywo znowu serce jej napełniła, wyznać mu nie
147      2, XV    |       przypuściła, natychmiast serce jej najżywiej się znowu rozkwiliło,
148      2, XV    |           przysłuchiwała się, czy do jej domu nie zajeżdża. Nie ma
149      2, XV    |              ale nareście nie było w jej mocy dłużej usiedzieć; wstała
150      2, XV    |              się, a która tym milszą jej się zdawała, im ją boleśniej
151      2, XV    |            niepojęte zmiany własnego jej serca.~Nie mogąc samotności
152      2, XV    |            odpowiedzieć, ale księżna jej znowu przerwała mówiąc dalej: -
153      2, XV    |           czas przynajmniej nie będę jej nudził ani się jej naprzykrzał
154      2, XV    |              będę jej nudził ani się jej naprzykrzał nieszczęśliwym
155      2, XV    |           szukała sposobu rozerwania jej.~- Ponieważ - rzekła - o
156      2, XV    |      wszystko, co życzyć można, było jej udziałem. Jedynaczka i dziedziczka
157      2, XV    |     znajdując niejednemu już odmówił jej ręki. Niebieskie oczy Taidy
158      2, XV    |        wionęła gwałtownie na poranek jej życia i rychło, zbyt rychło
159      2, XV    |              te uczucia, które serce jej napełniały. Lecz Zdzisław
160      2, XV    |        rozumiał, ani szukał rozumieć jej serca. Towarzyszki poufałej
161      2, XV    |          była mlekiem wyssała. Matka jej najgorliwszą będąc Polką
162      2, XV    |          Polką najpierwej go w duszę jej wlała. Później zaś, młodość
163      2, XV    |          kochać rozumiała i miłość w jej sercu wszczęła się pod zasłoną
164      2, XV    |            się dla dobra kraju darem jej ręki nagrodzić. W tej lubej
165      2, XV    |            nareście Zdzisław nie był jej oświadczył (mimo tego, że
166      2, XV    |             Ludomira kocha), iż rękę jej księciu Sanguszce już obiecał
167      2, XV    |          Melsztynów. która płynęła w jej żyłach, zburzyła się natychmiast.
168      2, XV    |         księciu Sanguszce, gdy serce jej całkiem do innego należało,
169      2, XV    |           innego należało, zdało się jej zbrodnią okropną, a nieczułość
170      2, XV    |      klasztorze zakopać niżeli łzami jej dać się ubłagać, osłabiając
171      2, XV    |              osłabiając przywiązanie jej ku niemu osłabiła nieszczęśliwie
172      2, XV    |            osłabiła nieszczęśliwie w jej oczach i prawo, które miał
173      2, XV    |              i prawo, które miał nad jej losem. Jeszcze raz powtarzam,
174      2, XV    |            żeby przynajmniej żałować jej nie godziło się. Moc przywiązania
175      2, XV    |      zastanowienie nie było w stanie jej zatrzymać. Rzucając też
176      2, XV    |              co na świecie szczęście jej zdawało się obiecywać, potajemnie
177      2, XV    |              wnet zgryzot roje serce jej dręczyć zaczęły. Tyran niesprawiedliwy
178      2, XV    |            niesprawiedliwy zniknął z jej oczu, a ojciec zażalony
179      2, XV    |         natura nadała, ustawnie stał jej w pamięci. Nie chcąc męża
180      2, XV    |           wyrazy, który by rad nieba jej przychylić, przymuszony
181      2, XV    |        utraciła na zawsze. Skonał na jej ręku, zabierając z sobą
182      2, XV    |          gwałtem do życia póty. póki jej dziecko światła nie ujrzy.
183      2, XV    |         drugie serce mogące zastąpić jej tego, co śmierć tylko od
184      2, XV    |             grobu. Codziennie błędne jej kroki tam ją prowadziły,
185      2, XV    |       Ludomira spocząć na wieki było jej nadzieją, życzeniem i o
186      2, XV    |              dziecka swego zbolałemu jej sercu koniecznie były potrzebnymi.
187      2, XV    |       biednej Taidy i księżna widząc jej rozrzewnienie zaniechać
188      2, XV    |          która jednak o mil siedm od jej mieszkania znajdowała się.
189      2, XV    |          twoje!", spokojnie ku niebu jej dusza uleciała, ciało zaś (
190      2, XV    |            jak powiadali ci, co przy jej śmierci zostawali) tej rzadkiej
191      2, XV    |            mówiąc im, że w przypadku jej śmierci zaklina ich na wszystkie
192      2, XV    |        oddała. Te trzy osoby święcie jej przyrzekły wykonać to wszystko,
193      2, XV    |          spokojną. Szczęściem ufność jej nie została zupełnie zawiedzioną:
194      2, XV    |           sposobem, i we dwa lata po jej śmierci poczmistrz w głębokiej
195      2, XV    |           wszelkiej urazy, a drogiej jej pamiątce zadosyć czyniąc,
196      2, XVI   |           opuszczona takoż wzbudzała jej litość, nagły zaś wyjazd
197      2, XVI   |              jakieś osłupienie umysł jej wprawiał. Coś to podobnego
198      2, XVI   |            nie była w stanie. Pokoje jej, gdzie tak miło umiała się
199      2, XVI   |             przesiadywała, zdały się jej puste i smutne. Nie wiedząc
200      2, XVI   |          jego poznała. Podobno można jej darować, że ciekawie temu
201      2, XVI   |           się dowiedzionymi, ażeby o jej zgonie wątpić można było,
202      2, XVI   |          karteczek, gdy odpisywał na jej zapytanie, smutek bolesny
203      2, XVI   |              Malwiny w tym wszystkim jej nie oszukiwały, czyli też
204      2, XVI   |           oszukiwały, czyli też żywa jej imaginacja łudziła ją może?
205      2, XVI   |          wchodząc do pokoju przerwał jej dumanie mówiąc, że dziewczynka
206      2, XVI   |             swego połowu w podarunku jej przysłał. Lubiąc dzieci
207      2, XVI   |           widząc się zachęconą różne jej rzeczy prawiła w dziecinnej
208      2, XVI   |          doniósł Malwinie, że podług jej rozkazów pytał się u Dżęgi
209      2, XVII  |             i zdaje się, że właściwe jej miejsce byłoby wpośród grona
210      2, XVII  |              lepiej stosowało się do jej ułożenia niżeli poważny
211      2, XVII  |          książę pułkownik przysięgał jej codziennie (co bardzo sumiennie
212      2, XVII  |           Malwiny, czerniąc trochę w jej oczach Ludomira. Udaj się
213      2, XVII  |            to mogło oczernienia go w jej oczach;~jednak płochość
214      2, XVII  |           nie ten to już Ludomir dla jej szczęścia, do jej duszy
215      2, XVII  |        Ludomir dla jej szczęścia, do jej duszy właściwie stworzony;~
216      2, XVII  |             miłość wskrzeszała się w jej sercu, ale to krótkie i
217      2, XVII  |           wzniecał od czasu bytności jej w Warszawie.~Miłostki tedy
218      2, XVII  |         tylko miał skutku, że biedne jej serce, ustawnie miotane
219      2, XVII  |     rozmaitymi odmianami od bytności jej w Warszawie, odetchnęło
220      2, XVII  |            może w życiu ciągle zająć jej nie mogły. Niespokojność
221      2, XVII  |              można. W Głazowie młoda jej dusza, żadną jeszcze namiętnością
222      2, XVII  |            doświadczywszy unoszących jej uczuć, te uczucia, co tak
223      2, XVIII |             i może dopytywania się o jej prawdziwe względem niego
224      2, XVIII |           dobrze zrozumieć, co się w jej sercu działo, lękała się,
225      2, XVIII |              niemal stała się myślom jej niespokojnym i wahającym
226      2, XVIII |       Zdzisław życzący mocno związku jej z wnukiem kilkakrotnie był
227      2, XVIII |        wszystkie inne układy miłości jej sprzyjające zupełne szczęście
228      2, XVIII |        szczerością swoją przekładała jej, iż rozumie, że może czasem
229      2, XVIII |            przekonywać, ile życzenia jej, ile chęci nawet najdrobniejsze
230      2, XVIII |            naówczas zebrane nie dało jej nawet czasu do odmówienia.
231      2, XIX   |        dokończał najponętniej stroju jej dnia tego. Trzymała w ręku
232      2, XIX   |       najpierwszą ich żądzą, a dobro jej jedyną metą, do której gonili,
233      2, XIX   |           Melsztyńskiego przy nogach jej zostawił i z głębokim westchnieniem,
234      2, XIX   | niewytłumaczone wrażenie uczyniło na jej umyśle; mimowolnie zajmowała
235      2, XIX   |            ścisnęło się i nie było w jej mocy utaić tego poruszenia
236      2, XIX   |             gdy odebrawszy łańcuch z jej rąk pożegnał ją i zniknął
237      2, XIX   |     niezmienną wypełnienia wszelkich jej życzeń, chęć, której uskutecznienie
238      2, XIX   |           które wewnątrz burzą duszę jej nieszczęśliwą.~Z placu gonitw
239      2, XX    |          korzystać. Wietrzyk igrał w jej włosach i z białym muślinem,
240      2, XX    |     doświadczyła, wieleż uczuć dotąd jej obcych doznała, wieleż nadziei
241      2, XX    |          odmian zgasłych?... Zdawało jej się, to wszystko wspominając,
242      2, XX    |       swojego na ziemi.~Wtem dumania jej przerwane, a strach znowu
243      2, XX    |         które w ostatnim liście tyle jej uczyniły wrażenia, tkliwe
244      2, XX    |      imaginacja Malwiny najokropniej jej wystawiała, wszystko to
245      2, XX    |             złączone razem opanowało jej duszę i wymogło - rzec mogę -
246      2, XX    |          Wtem krzyk okropny przerwał jej słowa i widmo nadzwyczajne
247      2, XX    |            widmo nadzwyczajne zmysły jej odjęło. W gęstwinie szpaleru,
248      2, XX    |           nie mógł widzieć Przyczyny jej przestrachu, rozumiejąc,
249      2, XX    |           słyszeli, jedynie sprawiał jej trwogę, nie mniej jednak
250      2, XX    |             innego sposobu ratowania jej. Szczęściem, ludzie Malwiny,
251      2, XX    |              nie wraca, szli właśnie jej szukać i słysząc ten krzyk
252      2, XX    |          żonę dozorcy pałacu, gdy do jej weszli mieszkania. Malwina,
253      2, XXI   |             wrażenie uczynić mógł na jej umyśle, czytelnik łatwo
254      2, XXI   |            rozpacz swoją i czekał na jej odpowiedź.~"O Wando! (dokłada
255      2, XXI   |          wczesną karą za to, że usta jej wymawiać chciały inaczej,
256      2, XXII  |              radość, którą przybycie jej sprawiło w sercach mieszkańców
257      2, XXII  |       odpowiedzi nie ziębiły uczuć w jej sercu, nie morzyły słów
258      2, XXII  |           sercu, nie morzyły słów na jej ustach.~Posiadać ufność
259      2, XXII  |     przynajmniej dzieliła, łagodziła jej troski przychylnością, staraniem,
260      2, XXII  |            każdego wieku, a wesołość jej niewinna potrafiła czasem
261      2, XXII  |              Lecz ze wszystkiego, co jej siostra powierzała, jednego
262      2, XXII  |       nadnaturalny głębiej jeszcze w jej pamięci się wpajał i smutne
263      2, XXII  |         każdego jestestwa przez czas jej niebytności, pomagała biednym,
264      2, XXII  |              wielką pomocą stały się jej troskom. Rano zaś, gdy wszyscy
265      2, XXII  |             dolinach Krzewina. Kroki jej mimowolnie ją wiodły między
266      2, XXII  |       straciwszy miłość, którą serce jej dawniej jemu jedynie poświęcało?
267      2, XXII  |          każdy przedmiot przypominał jej zeszłe szczęście i zwrot
268      2, XXII  |          zwrot smutny teraźniejszego jej losu. Jednak ten. smutek,
269      2, XXII  |  rozrzewniające wspomnienia nie były jej przykrymi, i owszem, lubiła
270      2, XXII  |           odsuwała, ile tylko było w jej mocy, gdyż troski jej natychmiast
271      2, XXII  |              w jej mocy, gdyż troski jej natychmiast się pomnażały.
272      2, XXII  |      Wesołość przyjemna i niewinność jej wkrótce go ujęły i mimo
273      2, XXII  |              było i nieraz trwożliwa jej ciekawość pędziła ją ku
274      2, XXII  |         rozległą krainę, która u nóg jej jakby umyślnie rozwiniętą
275      2, XXII  |             przypomniał; nie widział jej bowiem od lat 18-tu, to
276      2, XXII  |            Zieńkowa odbierając z rąk jej i jej męża wnuka swego Ludomira
277      2, XXII  |      Zieńkowa odbierając z rąk jej i jej męża wnuka swego Ludomira
278      2, XXII  |             mężowi dawał, do śmierci jej dawać będzie. Malwina takoż
279      2, XXII  |          dawać będzie. Malwina takoż jej była rada i ponieważ księcia
280      2, XXII  |           swojej, Malwina ofiarowała jej przytulenie w domu swoim
281      2, XXII  |             raz i Malwinie i darujmy jej tym bardziej, że nic nie
282      2, XXIII |              niemal zawsze wszystkie jej uczucia, takoż swobodnej
283      2, XXIII |             do Ma! winy oświadczając jej z nieśmiałością, że przychodzi
284      2, XXIII |             do Malwiny i nakłonienia jej do ulubionego Zdzisława
285      2, XXIV  |           brata sprawić mogło, serce jej napełniło, zastępując w
286      2, XXIV  |             rozumiał sam, że jedynie jej szukał) dlatego, żeby o
287      2, XXIV  |      dziecinnej przyjaźni miłość już jej sercem kierowała.~Malwina
288      2, XXIV  |          tkliwe, zastępując radość w jej duszy, stały się zwykłym
289      2, XXIV  |           stały się zwykłym sposobem jej bycia, który miłym jej był
290      2, XXIV  |      sposobem jej bycia, który miłym jej był dosyć i nic nie miał
291      2, XXIV  |      przeczucia niewyraźne utworzyły jej jakowyś gatunek szczęścia,
292      2, XXIV  |       szczęścia, który do romansowej jej imaginacji przypadał i któren
293      2, XXV   |          przyrzekając nawet krople z jej apteczki zażywać na chrypkę,
294      2, XXV   |            głowie. Łatwo doszła o co jej szło, i żeby wstęp jej dać
295      2, XXV   |            co jej szło, i żeby wstęp jej dać do wyjawienia tego projektu:~-
296      2, XXV   |           kasztelanowej nie jadąc na jej bal; wszak prawda, ciociu?
297      2, XXV   |            ściskając ciotkę nie dała jej nawet sposobności odmówienia
298      2, XXV   |             owej kępy, którą z okien jej widać było i gdzie przed
299      2, XXV   |          gdzie przed rokiem imieniny jej obchodzono. Folwark nowy
300      2, XXV   |  ukontentowaniem, które niespodziane jej przyjście tam sprawi. Zszedłszy
301      2, XXV   |          bardziej jak zwykle burzyły jej serce dnia tego, takoż z
302      2, XXV   |          sklepieniu roztoczonemu nad jej głową i mimowolnie serce
303      2, XXV   |             głową i mimowolnie serce jej wzniosło się ku twórcy dziwów,
304      2, XXV   |              widok czułe wrażenie na jej umyśle uczynił i łatwo przełamał
305      2, XXV   |              pamięci Malwiny i zdało jej się, że jeszcze znajduje
306      2, XXV   |          gdzieś słyszała), przerwały jej dumanie i obróciwszy się
307      2, XXV   |              łagodna pobożność tak w jej pamięci utkwiły. W istocie
308      2, XXV   |            którą los mi był odebrał. Jej to sercu litościwemu winienem,
309      2, XXV   |             nieraz, śmierci wyrwała, jej to łagodnym przestrogom,
310      2, XXV   |            poświęciłem; nie odstąpić jej, pilnować, rozrywać jedynym
311      2, XXV   |            moim było staraniom. Przy jej łagodnych rozmowach surowość
312      2, XXV   |            dotąd tylko czytywał. Dla jej zabawy do zarzuconej wróciłem
313      2, XXV   |          czym tylko jestem, wszystko jej jedynie winienem.~Przez
314      2, XXV   |         równie jak czułość, prawa do jej serca mi dają... Alić dnia
315      2, XXV   |       chciałem, alem nie mógł, utaić jej tęsknoty mojej duszy i nareście
316      2, XXV   |         dzięki czyniąc mu za okazaną jej ufność w opisywaniu zdarzeń
317      2, XXV   |              przyjaciela, który choć jej nie był znajomym, niecił
318      2, XXV   |           był znajomym, niecił już w jej duszy przychylności i litości
319      2, XXV   |              i odchodzenia po głowie jej się snuły, a gdy ociężałe
320      2, XXV   |             i czyste powietrze zdało jej się nowym napełniać ją życiem.
321      2, XXV   |              życiem. Łąka jak w dniu jej imienin kwiatami była ustrojona,
322      2, XXV   |         postać, już była znikła i na jej miejscu postać Wandy tylko
323      2, XXV   |           miejscu postać Wandy tylko jej się ukazała, z tym wdzięcznym
324      2, XXV   |              ów takie był uczynił na jej umyśle wrażenie, iż wątpiła
325      2, XXV   |      promienie słońca jasno bijące w jej okna dowiodły, że długo
326      2, XXVI  |        śniadaniu zastała i zdarzenia jej z przeszłego wieczora śpiesznie
327      2, XXVI  |          domu nierozmyślnie (jak się jej czasem trafiło) otworzyła
328      2, XXVI  |             w stronę, skąd głos zbyt jej znajomy pochodził, i spojrzawszy
329      2, XXVI  |            drugimi drzwiami na krzyk jej nadbiegli. Niełatwo mi będzie
330      2, XXVI  |        pisany był na kilka dni przed jej zlężeniem, które nastąpiwszy
331      2, XXVI  |            oddając go cudem. Na wzór jej bądź, książę, litościwy
332      2, XXVI  |             nie było przeszkodą i do jej szczęścia, te tak święte
333      2, XXVI  |            co te wierne przyjaciółki jej mówiły, ani w możności rozplątania
334      2, XXVI  |           które razem cisnęły się do jej serca i mięszały się w jej
335      2, XXVI  |           jej serca i mięszały się w jej głowie. Ale skoro nieład
336      2, XXVI  |            rzekę - porządek w umyśle jej nastąpił, radosna nadzieja
337      2, XXVI  |      czarującymi wdziękami opanowała jej duszę i tłumacząc sobie
338      2, XXVI  |             nie mniej mocy miało nad jej działaniem) oddaliło ją
339      2, XXVI  |         swoją znajdował, w raptownym jej odejściu do Krzewina rozumiał,
340      2, XXVI  |          postrzega nowy dowód zmiany jej względem niego, i tym bardziej,
341      2, XXVII |           wzbudziła, jak wzajemności jej śmiał się był domyślać,
342      2, XXVII |      domyślać, i jak, rozumiejąc się jej niegodnym, od niej się był
343      2, XXVII |   tylokrotnie razem patrzali; wszędy jej postać anielska mu się wyobrażała,
344      2, XXVII |              wyobrażała, wszędy głos jej łagodny słyszeć mu się zdawało,
345      2, XXVII |              natury całej odzyskania jej wymagał. I czując potęgę
346      2, XXVII |       otwartą, wszedł do oddzielnego jej ogrodu. Ten ogród, jak wiemy,
347      2, XXVII |      słyszane, to słowo przez tkliwą jej duszę wyrzeczone głęboko
348      2, XXVII |      natłokiem uczuć wzbudzone ledwo jej odetchnąć dozwalały.~"Niewdzięczny" -
349      2, XXVII |              pomiędzy nimi ujrzeć na jej twarzy już można było. Ale~
350      2, XXVIII|             niej samej przyrzeczenie jej ręki. To wyznanie tym bardziej
351      2, XXVIII|   przeczytała Telimena i niedługo na jej przybycie czekano w Krzewinie,
352      2, XXVIII|             miał sposobność okazywać jej najczulszą swoją wdzięczność
353      2, XXVIII|              wypłacać się podeszłemu jej wiekowi z tych tkliwych
354      2, XXVIII|        odstąpiła i z młynarką dzieci jej i Wandy wypiastowała, a
355      2, XXVIII|          stary i zasłużony jeszcze u jej ojca Marcin dzie-ciom tym,
356      2, XXVIII|           ziemi znalazła.~Przyjaciel jej, a raczej współtowarzysz
357      2, XXVIII|             nasz, nasycony dziecinną jej pięknością, jednego dnia
358      2, XXVIII|         pierwszym rzutem oka w sercu jej była się wszczęła dla Ludomira;
359      2, XXVIII|         kilkoro już dzieci szczęście jej pomnażało, gdy dnia jednego