Tom, Rozdzial

  1   DoMo        |            nie byłby zdolnym, i wtedy to, co moja chęć dobra nastręczyć
  2   DoMo        |            bez uprzedzenia, staje się to w głębi serca przekonanie,
  3   DoMo        |        wypadku działać dla cnoty jest to pewniejszym nad wszelkie
  4      1, I     |               zupełnie się uspokoiły, to i ty się uspokój, moja Wandulu,
  5      1, I     |         wczora losem stało się Teony,~To dzisiaj może czeka twą Halinę,~
  6      1, I     |             jejmości - powiedziała na to Marysia, dziewczyna służąca -
  7      1, I     |             czasu skowyczy!~- Jeszcze to wszystko nic nie jest, ale
  8      1, I     |              wicher okrutny, wszystko to razem zebrane, trwogą przejąwszy
  9      1, I     |              serca Malwiny, wlawszy w to serce uczucie jakieś rozrzewniające,
 10      1, I     |           winnam wdzięczności.~- Jest to nazbyt cenić zdarzenie -
 11      1, I     |            się teraz domyślam.~- Ach, to i ja się teraz domyślam,
 12      1, I     |                  Ach - mówiła - jakże to dobrze Opatrzność zrządziła,
 13      1, I     |           jeżeli nie z inszej strony, to z odwagi i ludzkości doskonale
 14      1, I     |             Wanda odkryć potrafiła, a to było, iż gdy ratował Alisię,
 15      1, I     |          zranił go boleśnie. Zrazu na to nie zważając spuchnienie
 16      1, II    |           spadały... Ach! Matko! lube to zjawienie ni z serca, ni
 17      1, III   |           odpowiedział, że bynajmniej to nie szkodzi, że raz będąc
 18      1, III   |              nic się nie pytał. Zrazu to zupełne opuszczenie zasmuciło
 19      1, III   |             nadto czytywała romansów. To małe zdarzenie wpływ miało
 20      1, III   |              była Malwina, ma w sobie to szczęśliwe jakieś przeczucie
 21      1, III   |          dziwniej zdawać się będzie - to, że wkrótce potem Malwina,
 22      1, III   |               przepędzić w Krzewinie: to była pomiędzy jej majętnościami
 23      1, IV    |              od niej nie odebrałyśmy. To jest pierwszy występek;
 24      1, IV    |             widać, tak nie widać. Tak to wojaże ludzi psują i teraz
 25      1, IV    |            patrzą. Wczora najbardziej to uważałam; muszę ci to opisać,
 26      1, IV    |     najbardziej to uważałam; muszę ci to opisać, moja Ciociu kochana!~
 27      1, IV    |               jednak nie wiem, jak on to czynił, ale wciąż na Malwinę
 28      1, IV    |               ja dobrze uważałam... I to jeszcze śmiesznie, Ciociu,
 29      1, IV    |             Co Cioci powierzę jednak, to, że w tym samym Ludomirze (
 30      1, IV    |               mi więc wolno będzie na to jedno nie, odpowiadać zapytanie.~
 31      1, IV    |              o wszystkim, a tymczasem to przynajmniej jaśnie i wyraźnie
 32      1, IV    |            jakąś odmianę rozumiem, że to ze zdrowia pochodzić musi,
 33      1, IV    |               mnie przy tym uspakaja, to, że świeższa i ładniejsza
 34      1, V     |              sprzeciwił się Malwinie, to i w tym przyjemności jakiejś
 35      1, V     |             czy kocha Ludomira? Ja na to odpowiedzieć nie mogę; tyle
 36      1, VI    |            napisał, bacik ustroił, on to miejsce wybrał, od rana
 37      1, VI    |              powiedzieć:~- Bardzo też to ładne było. Wtem goście
 38      1, VI    |              że ją chce porzucić. Ale to zapewne z przezorności było,
 39      1, VII   |            nadejdzie! O, jakże prędko to lato minęło!~Schodząc potem
 40      1, VII   |            najpiękniejsza szczególnie to miejsce miłym czyniły. Malwina
 41      1, VII   |           duszę do swej duszy,~Czyliż to prośba zbyt płocha,~Co niebios
 42      1, VII   |           swego kochania. Nie czarami to się dzieje i należałoby
 43      1, VII   |              nie bądź nieszczęśliwym! To najwięcej by mnie dręczyło,
 44      1, VII   |                nie pojmiesz nigdy, co to jest śmieć ciebie kochać,
 45      1, VII   |             on się tego nie domyślał, to słowo:~"Niewdzięczny!" -
 46      1, IX    |               słowo, jedno spojrzenie to sprawiło i wszystkie uczucia
 47      1, IX    |               wierzaj mi, wierzaj, bo to tak prawda, jak prawdziwa
 48      1, IX    |              wyznać mojej miłości - i to ci przyznaję. Taiłem ją
 49      1, IX    |               Ci go, znakiem jest, że to wyjawienie, bynajmniej Tobie
 50      1, IX    |           którą się okrywał, wszystko to burzyło bez ładu umysł jej
 51      1, X     |                mówiła raz ciotka - że to tajenie swego stanu, swego
 52      1, X     |                 rzekła z pośpiechem - to ja tylko z tego cierpieć
 53      1, X     |             zdawała się życzyć, a gdy to nastąpiło, najżywiej tęsknota
 54      1, X     |                jeśli nie w lekarzach, to w poniewolnych roztargnieniach
 55      1, X     |              i wierz, że choć ja niby to trzpiotem tylko być zdaję
 56      1, XI    |           Postylion mi powiedział, że to godzina, w której z teatru
 57      1, XI    |             ją widzi, tym łatwiej się to pojmuje.~Ze sto podobnośmy
 58      1, XI    |            Księżna powiedziała mi, że to pałac ministra wojny. Niezmiernie
 59      1, XI    |            jest. Odpowiedziała mi, że to hrabina Nel..., najpierwsza
 60      1, XI    |           Daremnie myślę, gdzie i jak to być mogło, i to dochodzenie
 61      1, XI    |           gdzie i jak to być mogło, i to dochodzenie pamięć moje
 62      1, XI    |            było domyślić, że ze mnie. To mnie zmieszało, zasmuciło
 63      1, XI    |               pasztecik jaki utworzy, to przynajmniej nigdy ze złej
 64      1, XI    |         przesiaduje - odpowiedział na to dziad jego. - Być to może -
 65      1, XI    |               na to dziad jego. - Być to może - rzekła Doryda. -
 66      1, XI    |           pułkownika imość pani S***, to ją mogę upewnić, że na przyszły
 67      1, XI    |          jeszcze pochwalić - rzekł na to stary jakiś generał - że
 68      1, XI    |         ciągnąc rozmowę:~- Prawdziweż to zepsute dziecko - rzekła
 69      1, XI    |            miło go psuć, bo dobre też to dziecko, ale wszelako kobiety
 70      1, XI    |              chcę), może bardziej jak to wszystko uprzejmy szmer
 71      1, XI    |         którzy się o mnie dobijali, i to mi nie było markotno, bo
 72      1, XI    |           kogoś oczyma. Siostro? mnie to rzutem oka szukał Ludomir.
 73      1, XI    |            spotkałam jego spojrzenie, to spojrzenie tak mi dobrze
 74      1, XI    |             teraz tu zajaśniała. Jest to Malwina S***, młoda wdowa,
 75      1, XI    |              słowa z tych wyrazów, co to surowość złym tonom, a my
 76      1, XI    |         chcesz, wierz albo nie wierz, to jednak nieodbitą jest prawdą,
 77      1, XI    |     grzecznością i szczerością już mi to nawet powiedziała. Oj, kobiety,
 78      1, XI    |           Prosto i szczerze zdaje się to, a jednak ja, niedopiero
 79      1, XI    |          nagłe zjawienie się Ludomira to sprawiło. Czy się już kiedy
 80      1, XI    |           własnych nie mam interesów, to cudze śledzę. Przez czas
 81      1, XI    |               sztuki jak się wywiąże, to się wkrótce da poznać.~Zresztą
 82      1, XII   |        Zdzisławem łączyły, pochwalały to przywiązanie w nadziei,
 83      1, XII   |        jedynie zdaje się być zajętym. To wszystko prawda, Malwina
 84      1, XII   |              wszystko prawda, Malwina to wszystko przyznaje. Ale
 85      1, XII   |       znajomość, a zapomnieć, jeśliby to podobnym być mogło, że już
 86      1, XII   |               niepokoje i płacz serce to napełniły. Wkrótce potem
 87      1, XII   |             samym powietrzem oddycha, to przeczucie na przyszłość
 88      1, XII   |            moim jest miłym. Pochlebia to mojej miłości własnej, gdy
 89      1, XII   |               mogę. Ustawnie wymawiam to sobie; to mnie smuci, męczy,
 90      1, XII   |           Ustawnie wymawiam to sobie; to mnie smuci, męczy, wszystko
 91      1, XII   |          świat te wszystkie dostatki, to powszechne kochanie, te
 92      1, XII   |             zdają się napełniać, może to właśnie serce Malwiny odsunęło
 93      1, XII   |         wzmagała! Tak też jak litość, to z nieba zesłane uczucie,
 94      1, XII   |              od dziada, opływającym w to wszystko, co tylko dostojeństwa
 95      1, XII   |           zajętego; ale z jego strony to nie miłość, możesz mi wierzyć,
 96      1, XII   |               zawadzie, a co Malwina, to zimne bożyszcze, co bynajmniej
 97      1, XII   |          byłeś tylko chciał, majorze, to ci ręczę, że nad Ludomira
 98      1, XIII  |               podobania się, składało to społeczeństwo. Pokoje dobrze
 99      1, XIII  |               odechciało. Niejeden na to z długą odszedł twarzą,
100      1, XIII  |               zagrać. Zgodzili się na to, stół znowu wnieśli okrągły
101      1, XIII  |        wyraźnie nie chcą, lub wyjawić to, co wyrzec nie śmieją. Jednomyślnie
102      1, XIII  |             twoją przyszłość ujaśnia?~To, co przeszłości świeciło.~
103      1, XIII  |             wspominać~by nie powinna.~To przeczytawszy Malwina, jakom
104      1, XIII  |              rozłączenia, ustawicznie to, co by było powinno być
105      1, XIII  |               nie ze złego serca), że to sposób najpewniejszy dowcip
106      1, XIII  |           przyczyn zaczął przedrwiwać to wszystko, co tylko dotąd
107      1, XIV   |            dzieci, co mamów nie mają, to i lalu-siów pewnie nie mają,
108      1, XIV   |                że choć nie z workiem, to jednak jej Limpka dojdzie
109      1, XIV   |               grono się rozsypało, bo to godzina była rekreacji.
110      1, XIV   |      najprzykrzejszy. Ja od wielu lat to zatrudnienie obrałam i razem
111      1, XIV   |    dzieciństwa już nauczyły się lubić to i chlubić się tym, że są
112      1, XIV   |               kamerdyner. Nie było na to odpowiedzi.~- Mówi, że to
113      1, XIV   |             to odpowiedzi.~- Mówi, że to na szpitale.~- Dajże mi
114      1, XIV   |           zatrudniony.~- Ona mówi, że to dla biednych, dla ubogich.~-
115      1, XIV   |         niemałą tu pomoc otrzymają.~I to mówiąc worek aksamitny podała.
116      1, XIV   |             od godziny wybieram i już to mnie zaczyna nudzić, tylko
117      1, XIV   |           jeszcze trochę, moje życie, to się go wkrótce doczekasz;
118      1, XIV   |         Malwina chciała cośkolwiek na to mnóstwo słów odpowiedzieć,
119      1, XIV   |             bo w szubce chodzić tylko to zimno, a w salopie okrutnie
120      1, XIV   |             dziecko - odpowiedział na to Ezechiel - nie zawsze z
121      1, XIV   |                Mówisz, że dla ubogich to ta pani zbiera - rzekł do
122      1, XIV   |                 o! kiedy dla ubogich, to jakem Cygan, Dżęga chętnie
123      1, XIV   |               się do tego przyłoży!~I to mówiąc skórzaną dobywszy
124      1, XIV   |            nie - odpowiedział Dżęga - to znów inna historia, to ten
125      1, XIV   |                to znów inna historia, to ten poczciwy nasz wariat
126      1, XIV   |     chusteczki, wyciągał i patrząc na to wzdychał i sam do siebie
127      1, XIV   |                Dżęga się domyślił, że to zapewne wariat być musi,
128      1, XIV   |          którego jak się znów dorwał, to tak się cieszył, że mi jeszcze
129      1, XIV   |               co ten zmoczony gałgan. to i grosza nie był wart. Wtedy
130      1, XIV   |               co posiadam na świecie. To wymówiwszy uciekł i więcej
131      1, XIV   |      zaciemnione sklepienia, wszystko to jeszcze pomnożyło skłonność
132      1, XIV   |               z którą weszła do fary. To, czego u Dżęgi o księciu
133      1, XIV   |           wrodzoną natychmiast wyznać to mu chciała, nie wątpiąc,
134      2, XV    |       ponieważ Ludomir nie przysyłał, to tym bardziej sam wkrótce
135      2, XV    |            sobą nie mogła. Lecz taiła to sobie, nie zazierała - jeśli
136      2, XV    |                Malwina chciała coś na to odpowiedzieć, ale księżna
137      2, XV    |               dziś w nocy wyjechał za to, nie wiem, dokąd, po co
138      2, XV    | nieszczęśliwym moim przywiązaniem." I to wymówiwszy z smutniejszym
139      2, XV    |             się słyszeć Taidzie. Imię to było hasłem honoru i waleczności;
140      2, XV    |               o nim usłyszała.~- Jego to niepojętej odwadze - zgodnym
141      2, XV    |             dla wyleczenia się, jeśli to jeszcze rzeczą może być
142      2, XV    |           zdanie świata i opuszczając to wszystko, co na świecie
143      2, XV    |               nadzieją, życzeniem i o to Boga miłosiernego codziennie
144      2, XV    |               przepisałam go wtedy. - To mówiąc księżna podała papier,
145      2, XV    |       szczęśliwy, Ojcze mój ukochany! To było najpierwsze, to jest
146      2, XV    |        ukochany! To było najpierwsze, to jest ostatnie życzenie Taidy.
147      2, XV    |             urodziła syna; lecz skoro to dziecko światło ujrzało,
148      2, XV    |        święcie jej przyrzekły wykonać to wszystko, o co ich prosiła,
149      2, XV    |               nadał mu przezwisko. Te to samo dziecię jest młody
150      2, XVI   |               umysł jej wprawiał. Coś to podobnego było, jak kiedy
151      2, XVI   |           papierowi się przypatrzyła. To był świstek listu ręką jego
152      2, XVI   |             kawał papieru, a na końcu to było jeszcze dołożone: "
153      2, XVI   |              te zmartwienia? Wszystko to do zrozumienia i pojęcia
154      2, XVI   |        głęboko był wyryty, że Malwina to przypominając utwierdziła
155      2, XVI   |              się dopytać u Dżęgi, czy to prawda, że ten mniemany
156      2, XVII  |          Ciebie nie pisał, mój królu! To prawda; ale wiesz co, o
157      2, XVII  |               prawda; ale wiesz co, o to nie gniewaj się, bo widzisz,
158      2, XVII  |        siostrzenicę wydaje za mąż. Na to wesele całe sąsiedztwo o
159      2, XVII  |             młodą opiszę. Och! co ta, to godna jest, aby się nad
160      2, XVII  |        ilekroć różowe usta otworzy, a to często bywa, bo lada rzecz
161      2, XVII  |           wstępować. Jednak mówią, że to puste dziecko czas już miało
162      2, XVII  |           przyjeżdżały; przyznasz, że to dość ważne były przyczyny,
163      2, XVII  |               życia zostawał. Jak się to potem wszystko między nimi
164      2, XVII  |            zaś najbardziej zadziwiło, to jest, że przyjechawszy tu
165      2, XVII  |            nie tyle nadziei czynić im to mogło oczernienia go w jej
166      2, XVII  |           znacznym dodała uśmiechem - to są tajemnice nieświadome
167      2, XVII  |          Jeziorowa, nie mniemała, aby to w tym samym roku być mogło,
168      2, XVII  |        zdawały się! Niestety! nie ten to już Ludomir dla jej szczęścia,
169      2, XVII  |      wskrzeszała się w jej sercu, ale to krótkie i przemijające były
170      2, XVII  |        zrozumiały stan serca Malwiny, to się dziwić nie będą, że
171      2, XVII  |           oznaczonym nie został. Była to liczba dni tych szarych,
172      2, XVII  |             doświadczyła? Łatwo pojąć to można. W Głazowie młoda
173      2, XVII  |               jestestwo całe zajmują, to niebo na ziemi, póki trwają,
174      2, XVII  |             Nie kochać nigdy... - ale to i żyć nie warto! Kochać... -
175      2, XVII  |            żyć nie warto! Kochać... - to jest męczyć się całe życie!
176      2, XVIII |           tylko chciał zasłony, którą to serce się obwijało. Kochała
177      2, XVIII |             usłyszała, mocno Wandę za to strofowała.~Książę Melsztyński,
178      2, XVIII |                jeśli nie wyobrażenie, to przynajmniej wspomnienie
179      2, XVIII |            Nie wiem, co by Malwina na to była odpowiedziała, ale
180      2, XVIII |             wszystkie utrzymywały, że to zmienny kolor, który niestałość
181      2, XVIII |        doświadczenia.~- Nie wiem, czy to mogę nazwać skutkiem doświadczenia -
182      2, XVIII |         najprawdziwszą jest istotą! - To wymówiwszy odszedł książę
183      2, XIX   |              turniejów. Nie dziecinne to były zabawy, jak te karuzele,
184      2, XIX   |        szczęśliwiej wybranym. Miejsce to, pełne wspomnień Jana III,
185      2, XIX   |       piękności, najświetniej zdobiło to grono, na które raz oko
186      2, XIX   |            wdzięku zbiorze; równie by to ciężko było jak wyszczególnić
187      2, XIX   |            dam mocno wzbudziły, która to była między nimi celem tej "
188      2, XIX   |      nadzwyczajnej miłości", dlaczego to "milczenie wieczne''? O,
189      2, XIX   |             można pojąć, jaki rozruch to zdarzenie niespodziane w
190      2, XIX   |             nie dając czasu żadnej na to sędziom turniejów czynić
191      2, XIX   |           wzbudzone, zapomniawszy, że to nie istota, ale wyobrażenie
192      2, XIX   |       wiedziała; ale co jest pewnego, to, że rycerz o czarnej zbroi
193      2, XIX   |             walecznością nadzwyczajną to potrafił, iż nie raniąc
194      2, XIX   |               było innego napisu, jak to jedno słowo: "Niewdzięczny."
195      2, XIX   |        ciekawość dowiedzenia się, kto to był ten, co otrzymał chwałę
196      2, XIX   |               zbroi. Ale daremne były to zabiegi, gdyż onego nigdzie
197      2, XX    |          igrzyska, gonitwy i wszystko to, co przez jakiś przeciąg
198      2, XX    |         zgasłych?... Zdawało jej się, to wszystko wspominając, że
199      2, XX    |             została, gdyż poznała, że to był książę Melsztyński.~-
200      2, XX    |             błagam nad moją rozpaczą!~To mówiąc książę Melsztyński
201      2, XX    |              dodawały, a bardziej jak to wszystko obraz niebezpieczeństw,
202      2, XX    |              jej wystawiała, wszystko to złączone razem opanowało
203      2, XX    |            ręce załamywała widząc, że to nic nie pomaga. Przecież
204      2, XX    |        Malwinę ocucić nareszcie. Lecz to ocucenie nie trwało długo,
205      2, XX    |              z sercem jak strwożonym, to ci, co żywo kochali, a widzieli
206      2, XX    |               odstąpi i że nazajutrz (to jest za godzin kilka) książęciu
207      2, XXI   |               bardziej może jeszcze o to, co bym kochać nie powinna!
208      2, XXI   |            złączona z Tobą wynurzę Ci to biedne serce zupełnie i
209      2, XXI   |          zdawał się dobywać. Ujrzałam to widmo, okropność niewymowna
210      2, XXI   |             działo. Ach, Wando! widmo to okropne z pamięcią moją
211      2, XXI   |               mogła. Wando? wierz mi, to nie było omamienie, Wando,
212      2, XXI   |              omamienie, Wando, wróżbą to może nieszczęśliwą dla Ludomira...
213      2, XXI   |             Malwiny i wczesną karą za to, że usta jej wymawiać chciały
214      2, XXI   |              mogła! Ale, o Boże! czyż to jest przestępstwem swoje
215      2, XXI   |               cudzego poświęcać? czyż to jest przestępstwem ofiarę
216      2, XXI   |            obowiązku zwyciężyć? Jeśli to jest przestępstwem, o Boże
217      2, XXI   |              co sławę umie cenić, ale to serce pewnie, jak i moje,
218      2, XXI   |       imaginacji albo za udanie jakie to, co, niestety, aż nadto
219      2, XXII  |              każdego zajmuje. Wie-leż to ja ich sama przeżyła? Wieleż
220      2, XXII  |            nieprzyjaciół i sąsiadów i to nam nieraz odejmowała, mimo
221      2, XXII  |          czego się ten dar tworzy; są to tysiączne drobne odcienia,
222      2, XXII  |          składa się ten dar ujmujący, to pewna, że go Wanda najzupełniej
223      2, XXII  |     wilanowskich. Malwina widząc, ile to opisanie wrażenia sprawiało
224      2, XXII  |       utrzymywał przeczucia. Żeby nie to, pewnie w Krzewinie odzyskałaby
225      2, XXII  |            którzy wszyscy starali się to siedlisko jak najprzyjemniejszym
226      2, XXII  |             zwierciadłem przymierzała to sobie, to Alisi, które kwiaty
227      2, XXII  |   zwierciadłem przymierzała to sobie, to Alisi, które kwiaty najlepiej
228      2, XXII  |               aby się dowiedzieć, czy to nie ciekawy jaki gość tam
229      2, XXII  |         wyprzężony przed pocztą. Była to kolaska nie bardzo poczesna
230      2, XXII  |               co w niej zastanawiało, to, że w grubej była żałobie.~
231      2, XXII  |              pana tu znaleźć! Wszakże to ja przecie owa młynarka
232      2, XXII  |              jego protekcją.~Zdzisław to usłyszawszy poznał natychmiast
233      2, XXII  |              jej bowiem od lat 18-tu, to jest od czasu, jak jeździł
234      2, XXII  |      dowiedziała się od młynarki, jak to, co od księżnej W*** już
235      2, XXII  |        księżnej W*** już wiedziała, a to było stwierdzenie śmierci
236      2, XXIII |              nie zupełnego szczęścia, to przynajmniej swobodnej używali
237      2, XXIII |               jeśli już nie miłością, to jednak uczuciem najtkliwszej
238      2, XXIII |              felczera. Tymczasem, gdy to wszystko się działo, w innej
239      2, XXIII |               księcia Melsztyńskiego, to wtedy pewnie tysiąc przeszkód
240      2, XXIII |       tłumacząc sobie jasno, dlaczego to czyni, ale szczerze rozumiejąc,
241      2, XXIII |          dobrze znał Malwinę, jak ja, to może te dziwaczne uczucia
242      2, XXIV  |            Zdzisława powtórzył niemal to wszystko, cośmy już w piśmie
243      2, XXIV  |             tych, co kocham, wszystko to nie może jednak przytłumić
244      2, XXIV  |             pułkownik - nie wiem, czy to jest ten sam, którego książę
245      2, XXIV  |          obydwa odzyskać go mogli, bo to waleczny jest i niepospolity
246      2, XXIV  |       przynajmniej w tym go ratowało, to - że częste te namiętności
247      2, XXIV  |               doświadczyła Malwina, i to musiało być przyczyną, że
248      2, XXIV  |              podwoiła się jeszcze - i to podobieństwo w humorach
249      2, XXV   |            czy nie pamiętasz, którego to dnia przypadają imieniny
250      2, XXV   |            najwyższą wdzięcznością za to trafne zapytanie wnet odpowiedziała
251      2, XXV   |           najmniejsze dobro. Ostatnie to przedsięwzięcie lepiej niż
252      2, XXV   |           gałązki powoju - nie bardzo to życzenie ziściło się i od
253      2, XXV   |         staruszek - i przy tym, jeśli to bez natrętności stać się
254      2, XXV   |        pamięci utkwiły. W istocie ten to sam był i gdy Malwina powiedziała
255      2, XXV   |        nieprzyjacielskim wojskiem.~Na to słowo "pod Mohilewem", skąd
256      2, XXV   |              leżących żołnierzy; byli to i Kozacy, i nasi ułani.
257      2, XXV   |           nadto wyraźnie twierdzą, że to nie może być jedynym twoim
258      2, XXV   |             tobą - odpowiedział mi na to - i ojcowska twoja przyjaźń,
259      2, XXV   |               w świecie nie obchodzi. To powiedziawszy dalej o sobie
260      2, XXV   |               los mi był odebrał. Jej to sercu litościwemu winienem,
261      2, XXV   |          nieraz, śmierci wyrwała, jej to łagodnym przestrogom, szlachetnym
262      2, XXV   |              w nic żadnej zalety.~Ale to dzikie wychowanie, tyle
263      2, XXV   |             że matką moją nie jest... To wyznanie, niestety, wszystkie
264      2, XXV   |                która gdy nie wzgardę, to upakarzającą litość tylko
265      2, XXV   |    upakarzającą litość tylko wzbudza, to wszystko - mówił - utworzyło
266      2, XXV   |       Szczęściem, nie zbłądziła, gdyż to mogło nastąpić, tę całą
267      2, XXV   |              Melsztyńskiego, a raczej to widmo okropne, którego widok
268      2, XXVI  |           ktoś się odezwał:~- O Boże! to Malwina...~Co Malwina usłyszawszy
269      2, XXVI  |               było nie postrzec - był to płomieńczyk dosyć duży i
270      2, XXVI  |      początkiem wszystkiego. Poziomki to były, ale cośmy lepszego
271      2, XXVI  |           swoim Dżęga nie widział jak to miluchne dzieciątko. Zamiast
272      2, XXVI  |           umyślił przywłaszczyć sobie to dziecko, i to mi powiedziawszy
273      2, XXVI  |     przywłaszczyć sobie to dziecko, i to mi powiedziawszy natychmiast
274      2, XXVI  |         dzieciątka żal zrobiło; słabe to było i brać go z sobą chorym,
275      2, XXVI  |               Ludomira dokładając, że to dziecko przez Cyganów znalezione,
276      2, XXVI  |                i gotowem przysiąc, że to on sam.~Teraz wszystko wiecie,
277      2, XXVI  |               wszystko was zaklinam o to. W kilka lat po tej nocy,
278      2, XXVI  |              której musiałem porzucić to dziecko, wróciłem się do
279      2, XXVI  |              młodego kniazia wynajdę, to wtedy stary Dżęga nic nie
280      2, XXVI  |       obracając:~- Ale, mości książę, to, co Dżęga powiedział, jeszcze
281      2, XXVI  |           mnie, kiedy się dowiesz, że to dziecko od Cyganów ukradzione,
282      2, XXVI  |          matce ich była przyrzekła, a to było, że staranie o nich
283      2, XXVI  |               czyniliśmy, by odzyskać to ukochane dziecko, gdyż on
284      2, XXVI  |          drugi wnuk jego zginął. Otóż to moja wina, otóż to jest,
285      2, XXVI  |               Otóż to moja wina, otóż to jest, o co przebłagania
286      2, XXVI  |            mości usilnie wzywam, otóż to tajemnica, którą mąż mój
287      2, XXVI  |              gdy przed godziną znamię to płomieńczyka (którem na
288      2, XXVI  |            wszystko podobieństwo jego to niepojęte z księciem Melsztyńskim,
289      2, XXVI  |              księciej mości, wszystko to zebrane nieodwłocznie mnie
290      2, XXVI  |           wszystkimi osobami, których to zdarzenie obchodziło, gdy
291      2, XXVI  |               i tobie jedynie rad bym to życic poświęcić." Znając
292      2, XXVI  |              tę ubóstwioną Malwinę.~- To nie jest rzeczą podobną,
293      2, XXVI  |              nie jest rzeczą podobną, to nie jest uniesienie w istocie
294      2, XXVI  |          bratem rozmawiał, odkładając to do czasu zupełnego ozdrowienia,
295      2, XXVI  |               Malwiny. Ale Ludomir za to, który w każdym kroku Malwiny
296      2, XXVII |          przyczynami, które zniszczyć to zdrowie byłyby powinny,
297      2, XXVII |          niebo w nich znajdę. Powtórz to słowo, co przed rokiem na
298      2, XXVII |          oderwać się zniewoliłem. Ale to słowo z ust Malwiny słyszane,
299      2, XXVII |               z ust Malwiny słyszane, to słowo przez tkliwą jej duszę
300      2, XXVII |           dozwalały.~"Niewdzięczny" - to jedno słowo wyrzec mogła
301      2, XXVII |           Ludomirze luby! - rzekła na to Malwina - uspokój zapęd
302      2, XXVII |               serca. Jeśli z postaci, to pewnie nie ze stałości brat
303      2, XXVII |              uśmiechem powiedziała na to Malwina - miłość ci ją daje...
304      2, XXVII |       powtórzę, o mój Ludomirze, gdyż to było wyznanie najszczerszej
305      2, XXVII |           ciebiem rozumiała; ale błąd to oczu był, a nie serca. Oczy
306      2, XXVII |      postępkach co sądzisz nagannego, to przebacz, wspominając, że
307      2, XXVII |               czuję nic innego, tylko to, żem najszczęśliwszy w całym
308      2, XXVII |              przyrodzeniu i że tobiem to szczęście winien! Okropne,
309      2, XXVII |            życia mojego. okropne było to uczucie posępnego, upakarzającego
310      2, XXVIII|           Zdzisław, któremu jedynie o to chodziło, ażeby Malwinę
311      2, XXVIII|               przyrzeczenie jej ręki. To wyznanie tym bardziej Zdzisława
312      2, XXVIII|      obecności Boga usta ich wyrzekły to. co serca tylekroć wzajemnie
313      2, XXVIII|              ciągu tej powieści, jako to na przykład przyczynę mniej
314      2, XXVIII|            ranił i tym bardziej sobie to wymawiał, że ta cała kłótnia
315      2, XXVIII|           szczęściem ich się ciesząc, to tu, to tam często przy nich
316      2, XXVIII|               ich się ciesząc, to tu, to tam często przy nich przesiadywał,
317      2, XXVIII|              bajaniach utrzymywał, że to jego węgorze sprawiły, że
318      2, XXVIII|              Zamościem Malwiny, uczuł to tym mocniej, gdy ona, przyjechawszy
319      2, XXVIII|         karykle etc., etc. - wszystko to złożył u nóg Florynki, która,
320      2, XXVIII|             dnia porzucił szczęśliwie to bożyszcze dla nowej tam
321      2, XXVIII|        dotknęło. Malwina nie zaraz na to uważała; lecz spojrzawszy
322      2, XXVIII|            wyraz smutku. Pierwszy raz to było od momentu ich pobrania
323      2, XXVIII|               twarzy; tym bardziej ją to przeraziło. Serce Malwiny
324      2, XXVIII|          oczach cicho mu powiedziała.~To słowo, które już dwa razy