Tom, Rozdzial

 1      1, II   |        Ach, Matko kochana! nie powiem już nigdy, że nie ma szczęścia
 2      1, III  |        charakter, ledwo że nie powiem dziecinny jeszcze, w zasady
 3      1, IV   |         że o nas zapomina, nie powiem ani kto, ani co, tylko powiem
 4      1, IV   |  powiem ani kto, ani co, tylko powiem tyle, że się zowie Ludomir,
 5      1, V    |     Malwiny miała ledwo że nie powiem uwielbienie. Rozumiała ją
 6      1, IX   |       umierając, z przekonania powiem jeszcze: nikt nie kochał,
 7      1, XIII | Malwina dziecinną ledwo że nie powiem radością uśmiechnęła się
 8      2, XV   |         cały ciąg ich miłości; powiem tylko, że Ludomir, młodością
 9      2, XIX  |       rozsypanych murawie. Ale powiem tylko, że jak lilia wysmukła
10      2, XIX  |       tych sławnych gonitwach. Powiem tylko, że po kilkogodzinnych
11      2, XX   |       miejsce, pora, ledwo nie powiem godzina, mocy niezwyczajnej
12      2, XXVI |    nadto mu są pamiętne... Ale powiem, że list adresowany przez
13      2, XXVI |     najważniejszym będzie, gdy powiem, że Ludomir, heroiczną uniesiony
14      2, XXVII|      szaleństwa - ledwo że nie powiem - które na te słowa całkiem
15      2, XXVII|     wydać je mogła. Tyle tylko powiem, iż szczęśliwszego jestestwa