Tom, Rozdzial

  1      1, I     |               dalej z uśmiechem rzekła Malwina do siostry - nie komarów
  2      1, I     |              skoczyła otwierać okno, a Malwina zapiąwszy robotę siadła
  3      1, I     |            słodkim głosem je śpiewasz!~Malwina, każdemu rada dogodzić,
  4      1, I     |               przerwało jej śpiewanie. Malwina ucichła, Wanda podług zwyczaju
  5      1, I     |             niczego się nic doczekamy.~Malwina, oparta na kracie balkonu
  6      1, I     |        przejęły trwożliwe serce Wandy. Malwina nawet, która zwykle grzmotów
  7      1, I     |          bardzo gdzieś blisko uderzył. Malwina osłupiała na chwilę, lecz
  8      1, I     |               wkrótce Wandę ocuciły, i Malwina, widząc ją mniej bladą i
  9      1, I     |                spłonąć by mogła. Dobra Malwina, której najpierwsze wzruszenia
 10      1, I     |              jak własną kochała córkę. Malwina tedy, ani na noc, ani na
 11      1, I     |      wyprowadził powietrze. Końca tego Malwina nie widziała, gdyż wtedy
 12      1, I     |                I ja, i Alisia - rzekła Malwina do nieznajomego - obieśmy
 13      1, I     |             przerwał - chciała dołożyć Malwina. Te słowa, z ust ulatując,
 14      1, I     |            doskonale jest nam znajomy.~Malwina, która bardziej jeszcze
 15      1, I     |                wszystko byli utracili, Malwina nagrodzić wszystko obiecała.~-
 16      1, II    |          rozsądnie resztę ci opiszę.~Z Malwiną i Wandą wróciłem do zamku.
 17      1, II    |                nakryte było śniadanie. Malwina, już nie blada jak wczora,
 18      1, III   |                DOWIADUJE SIĘ, KTO BYŁA MALWINA~Malwina, z jednej z pierwszych
 19      1, III   |        DOWIADUJE SIĘ, KTO BYŁA MALWINA~Malwina, z jednej z pierwszych familii
 20      1, III   |           jednak wkrótce potem została Malwiną S***. Rodzice jej niedługo
 21      1, III   |               okropnie do późnej nocy.~Malwina tymczasem, szesnasty dopiero
 22      1, III   |            zarzucona biblioteka, którą Malwina odkryła, stała się jej wielką
 23      1, III   |         których tyle dobrego czerpała, Malwina i tymi nie gardziła, które
 24      1, III   |            dniu na czytaniu strawiwszy Malwina muzyką się rozrywała. Nieraz
 25      1, III   |           jednak zataić, żeby niekiedy Malwina, rozrzewniona muzyką albo
 26      1, III   |              wiek, wiek, w którym była Malwina, ma w sobie to szczęśliwe
 27      1, III   |               Głazowie nadchodzącą już Malwina widziała, gdy jednego poranku,
 28      1, III   |            wszelki ratunek. Przerażona Malwina natychmiast pobiegła tam
 29      1, III   |                bynajmniej nie zawzięta Malwina, zapomniawszy, jak mało
 30      1, III   |          będzie - to, że wkrótce potem Malwina, lubo zupełnie wolna, w
 31      1, III   |            oświecały wieżyczki kątowe. Malwina, choć o ćwierć mili już
 32      1, III   |                jechać zaraz do miasta, Malwina ułożyła sobie czas jakiś
 33      1, IV    |               grzeczniejszy. Ale, ale. Malwina prosi, błaga Cioci, aby
 34      1, IV    |            moją siostrą do krosienek i Malwina prosiła Ludomira (który
 35      1, IV    |            książce miał oczy wlepione. Malwina, zamyślona nie wiem o czym
 36      1, IV    |               nie jest dobrze. Onegdaj Malwina, chcąc go szczególniej poznać,
 37      1, IV    |        najwdzięczniejszym sercem.~P.S. Malwina, choć tego nie przyznaje,
 38      1, V     |            rzadko bardzo się znajdują. Malwina zaś bynajmniej doskonałą
 39      1, V     |             jego dłużej nieco zabawię.~Malwina miała bardziej serce tkliwe
 40      1, V     |                szanowniejsze jeszcze!"~Malwina rozum miała właściwy. Wszystko
 41      1, V     |                zawsze wstrzymywała. Bo Malwina przed wszystkim i nade wszystko
 42      1, V     |            dobrą, właściwie dobrą. Ale Malwina była kobietą! Mając powaby
 43      1, V     |            czytelnik wspomni sobie, że Malwina nie jest dziełem idealnym,
 44      1, V     |              nikt nie jest doskonałym.~Malwina była ładną, powabną; często
 45      1, V     |        świeżością zajmowała. Taką była Malwina. Cieszyć się będę, jeżeli
 46      1, V     |                  dość nam wiedzieć, że Malwina życie mu winna, że jest
 47      1, V     |               byłoby stąd go wypędzać.~Malwina, która niekoniecznie życzyła
 48      1, V     |           zapach szczególnie lubiła, i Malwina mimowolnie czuła (choć sobie
 49      1, V     |            sero...", lub co podobnego, Malwina, istotnie szczęśliwa, zapominała,
 50      1, V     |              który kochał wszystko, co Malwina kochała, lubił, co tylko
 51      1, V     |              czy kocha się w Malwinie? Malwina czy kocha Ludomira? Ja na
 52      1, V     |               mnie doszło, że naówczas Malwina jeszcze sama dobrze nie
 53      1, V     |      wyjawieniem tej tajemnicy; biedna Malwina może i tak zbyt prędko ją
 54      1, VI    |                laskami. Wieczorem, gdy Malwina okno otworzywszy chciała
 55      1, VI    |        podwieczorek.~Na te słowa Wandy Malwina natychmiast zaczęła szukać
 56      1, VI    |               batu, i na te jego słowa Malwina mimowolnie chwyciła go za
 57      1, VI    |         różnymi uczuciami roztkliwiona Malwina właściwie była wesołą. Czy
 58      1, VII   |            spadła raptem. Pierwszy raz Malwina pomyślała, że Ludomir mógłby
 59      1, VII   |               Te wszystkie rozwagi gdy Malwina uczyniła i stan serca, rzec
 60      1, VII   |                świtać już zaczynało, a Malwina oczu jeszcze nie była zmrużyła.
 61      1, VII   |             krótką wymówiwszy modlitwę Malwina mocniejszą się uczuła. Okno
 62      1, VII   |                gronie zabaw i radości!~Malwina, zadumana, patrząc na tę
 63      1, VII   |                Schodząc potem z tarasu Malwina weszła na wał, który panował
 64      1, VII   |              to miejsce miłym czyniły. Malwina tam spoczęła i zdjąwszy
 65      1, VII   |             działają. Ludomir, jedynie Malwina zajęty, jak ona podobnie
 66      1, VII   |               ja tak nieszczęśliwy!...~Malwina, zlękniona, zmieszana, oniemiała.
 67      1, VII   |        usłyszeli, przerwał tę rozmowę. Malwina z pośpiechem wstała, Ludomir
 68      1, VII   |                być od ciebie kochanym!~Malwina w ten moment tak żywo w
 69      1, VIII  |                 poczułem raczej, że ta Malwina, ta uwielbiona, boska Malwina
 70      1, VIII  |          Malwina, ta uwielbiona, boska Malwina przez powab serca swojego
 71      1, VIII  |             serca swojego mogłaby moją Malwina zostać! Niebo się otworzyło
 72      1, VIII  |         niestety! Wszakże nigdy, nigdy Malwina być moją nie może! Nigdy
 73      1, VIII  |            świetna, szlachetna, bogata Malwina losu swojego łączyć nie
 74      1, VIII  |              Jutro równo ze dniem, gdy Malwina jeszcze spoczywać będzie,
 75      1, VIII  |       wschodzący księżyc ostatni raz z Malwiną patrzałem! Miliony gwiazd
 76      1, VIII  |          napełniała serce moje? Wstała Malwina, jam jeszcze jej rękę trzymał. -
 77      1, IX    |          Rozdział IX ~ODJAZD~Nazajutrz Malwina ledwo oczy miała otworzone,
 78      1, IX    |             rozpacz i śmierć znajduję? Malwina nie może, Malwina nie powinna
 79      1, IX    |            znajduję? Malwina nie może, Malwina nie powinna być moją.~Ale,
 80      1, IX    |            Trochę będąc spokojniejszą, Malwina rozważać zaczęła, jak dalej
 81      1, IX    |            odjazdu przyczyny.~Przy tym Malwina bała się słyszeć powtarzane
 82      1, IX    |                na obejście się jego, a Malwina i cienia się bała we wszystkim,
 83      1, X     |             chwili zniknienia Ludomira Malwina, podług tego, co była przedsięwzięła,
 84      1, X     |        wszelako zapomnieć nie mogę, że Malwina mu życie winna, a wierzyć
 85      1, X     |               myśleć o Ludomirze. Tego Malwina wymagała, tego zdawała się
 86      1, X     |           pomóc by mogły, osądziła, że Malwina w Krzewinie zimować nie
 87      1, X     |          Smutną obojętnością przejęta, Malwina długo i słuchać tych rad
 88      1, X     |              jasnym słońcem zaiskrzony Malwina zalana łzami, po najtkliwszym
 89      1, XI    |          pamięci wyryły i ręczę Ci. że Malwina, choćby miała wszystkie
 90      1, XI    |           wołała takoż na niego biedna Malwina po spokojnych niegdyś dolinach
 91      1, XI    |                 rób, co ci się podoba! Malwina płakać w cichości sama,
 92      1, XI    |           teraz tu zajaśniała. Jest to Malwina S***, młoda wdowa, która
 93      1, XI    |              tak niełatwo zaimponować, Malwina z zimną swoją grzecznością
 94      1, XI    |              nieodbitą jest prawdą, że Malwina tego cudu dokazała. Mnie,
 95      1, XI    |           rozłączały, jak nie rozłącza Malwina, skromności płci swojej
 96      1, XI    |                Żebym tylko doszedł, co Malwina o nim myśli. Nie uwierzysz,
 97      1, XI    |            zrazu, zamyśloną potem była Malwina na tym balu, na gorąco złożyła
 98      1, XI    |                 wsi, w której przebywa Malwina. Po wtóre, że Ludomir, nie
 99      1, XI    |             komedią, w której Ludomir, Malwina, Doryda i Twój sługa najpierwszą
100      1, XII   |              inszą kobietę nie patrzy, Malwiną jedynie zdaje się być zajętym.
101      1, XII   |           zajętym. To wszystko prawda, Malwina to wszystko przyznaje. Ale
102      1, XII   |           ciężkością pojmą zapewne, że Malwina mogła przestać kochać się
103      1, XII   |              raz śmiała powiedzieć, że Malwina nie jest romansową doskonałością,
104      1, XII   |                w tym na zawadzie, a co Malwina, to zimne bożyszcze, co
105      1, XII   |               dokonał swoich zamysłów.~Malwina tymczasem, ani postrzegając
106      1, XIII  |                tego podjęła. Tymczasem Malwina na zabój z majorem Lissowskim
107      1, XIII  |                że nie mogąc tańcować z Malwiną do drugiego poszedł pokoju
108      1, XIII  |            smutnie dumać zaczął. Nasza Malwina, której biała, lekka jak
109      1, XIII  |              Spojrzawszy w zwierciadło Malwina dziecinną ledwo że nie powiem
110      1, XIII  |                zamykają. Poznała się i Malwina na tym i już szczerze żałując
111      1, XIII  |         radosnym zajaśniawszy, i dobra Malwina, dla której cudza przyjemność
112      1, XIII  |               walców nie żałowała.~Gdy Malwina przestała tańcować, wielu
113      1, XIII  |             Gdy drugą kolej zaczynali, Malwina, przedsięwzięcia swego zapominając
114      1, XIII  |                się litości jej wzywać. Malwina, widząc jego zmieszanie,
115      1, XIII  |              powinna.~To przeczytawszy Malwina, jakom mówiła, już bardziej
116      1, XIII  |                do tego, w którym dotąd Malwina go w Warszawie widziała,
117      1, XIII  |               nareszcie mówić zaczęto. Malwina przez trafność naturalną
118      1, XIII  |              dotąd w przekonaniu swoim Malwina miała za najświętsze. Szlachetne
119      1, XIII  |                 znudzona i zniechęcona Malwina zaczęła się żegnać z księżną
120      1, XIII  |            nader ukłonem odpowiedziała Malwina - obowiązki nasze i sposób
121      1, XIII  |            dzielili.~Co powiedziawszy, Malwina wyjechała i wróciwszy do
122      1, XIII  |                 ni z przekonania nigdy Malwina przejąć, nie potrafi."~ ~
123      1, XIV   |               znośnymi czasem czyniła. Malwina w tym równie jak i ja myślała
124      1, XIV   |             postaciami jej się ukazał, Malwina, w watowany zawinąwszy się
125      1, XIV   |            ruchu i wesołości dodawało. Malwina wkrótce skutek tego orzeźwiającego
126      1, XIV   |               jej, czego chce, odważna Malwina głos straciwszy ani słowa
127      1, XIV   |           twarzyczki. Postrzegłszy, że Malwina aksamitny worek w ręku trzymała,
128      1, XIV   |           Limpka nie chce iść w worek.~Malwina uściskała Jadzię i uspokoiła
129      1, XIV   | najszczęśliwiej domowe życie prowadzą.~Malwina oświadczyła ochmistrzyni,
130      1, XIV   |              domu do ościennego zaszła Malwina. Szeroka brama, pyszne schody,
131      1, XIV   |              dalej kilku kamerdynerów. Malwina jednego prosiła, żeby oświadczył
132      1, XIV   |           drzwi nie przymknął za sobą, Malwina przysłuchać się mogła całej
133      1, XIV   |               ręki na nią spoglądając.~Malwina imię swoje wyrzekła. Godnością
134      1, XIV   |              być się zdawało, iż pusta Malwina tylko co mu się w nos nie
135      1, XIV   |                Lecz bądź już jak bądź, Malwina, szczęśliwa z tak dobrego
136      1, XIV   |       czepeczków próbowała, gdy weszła Malwina.~- Ach, jak dobrze, żeś
137      1, XIV   |             bardzo znudzoną miał minę.~Malwina, widząc tę rozstrojoną gitarę,
138      1, XIV   |                zawsze wprzódy zjadamy.~Malwina chciała cośkolwiek na to
139      1, XIV   |                proszę, za mnie dukata.~Małwina dała tego dukata, z którym
140      1, XIV   |            zebrać, z radością odniosę.~Malwina weszła do ogrodu. Wysokim
141      1, XIV   |             orzechem, na której siadła Malwina. Cichość zupełna panowała:
142      1, XIV   |     głuchojednostajne mruczenie, które Malwina poznała, że z chóru pochodzić
143      1, XIV   |                śpiewali. Dumać zaczęła Malwina rozmyślając o różnicy niesłychanej
144      1, XIV   |             żadna zgryzota nie trwoży.~Malwina z uczuciem pożegnała starego
145      1, XIV   |          przeciwnością ciszy i pokoju.~Malwina cofnąć się chciała, lecz
146      1, XIV   |         przekonaniem powtarzam i ja za Malwiną, że te szanowne cnoty i
147      1, XIV   |             obrębie sobie wyznaczonym, Malwina zeszła ku Wiśle do zupełnie
148      1, XIV   |              Nie widząc nikogo w domu, Malwina weszła do sadu, który z
149      1, XIV   |           ścieżka do rzeki prowadziła. Malwina nią idąc następujący obraz
150      1, XIV   |                słowa pilniej jak kiedy Malwina słuchać zaczęła.) Trafem,
151      1, XIV   |              wykrzyknął stary Dżęga, a Malwina, zapominając o wieczorze
152      1, XIV   |               Melsztyńskiego? - rzekła Malwina postrzegłszy sznurek dużych
153      1, XIV   |            Dżęga przestał był mówić, a Malwina jeszcze słuchała. Mimowolnie
154      1, XIV   |                siebie gadała. Daremnie Malwina o czym innym myśleć chciała:
155      1, XIV   |              okryta. Ludzi było dosyć; Malwina blisko drzwi siadła, worek
156      1, XIV   |             umiałabym powiedzieć, bo i Malwina sama nie bardzo zrozumieć
157      1, XIV   |      niewypowiedzianym wyrazem:~- Ach, Malwina!... O Boże! - krzyknął ten
158      1, XIV   |          surduta i ciemności kościoła, Malwina Ludomira poznała. Wzrok
159      1, XIV   |            cień wymówki dostrzec mogła Malwina. Nie mógł Ludomir, jakeśmy
160      1, XIV   |                chwili ledwo pamiętała. Malwina wstała, Ludomir z zachwyceniem
161      1, XIV   |              kościoła wyprowadzić; ale Malwina, przestraszona, zamiast
162      1, XIV   |                 gdzie wpół żywa biedna Malwina spotkawszy dorożkę wsiadła
163      1, XIV   |               A ponieważ spoczywa moja Malwina, spocznę i ja trochę, nim
164      2, XV    |              odpowiedziała Frankowska.~Malwina, której zwykle najłatwiej
165      2, XV    |             godzin tej męki wytrzymała Malwina. ale nareście nie było w
166      2, XV    |              niemiłosiernie męczysz! - Malwina chciała coś na to odpowiedzieć,
167      2, XV    |               wypada, uciekł nieborak.~Malwina na te słowa księżnej zdumiała
168      2, XV    |            twoją ciekawość uspokoić. - Malwina oświadczyła, że najchętniej
169      2, XV    |                podała papier, w którym Malwina przeczytała, co następuje:~
170      2, XV    |          reszty swego opowiadania, ale Malwina uprosiła ją, by go nie przerywała,
171      2, XVI   |                wizycie u księżnej W*** Malwina wróciła smutniejsza, niż
172      2, XVI   |            boleśnie ją dotknęła. Dobra Malwina najczulej żałowała tej pięknej
173      2, XVI   |        papierze, którym był obwiniony, Malwina pisanie jego poznała. Podobno
174      2, XVI   |               kilka linii pomieszanych Malwina wyczytać mogła: "...nieszczęśliwy
175      2, XVI   |               tym i skrytym żalom, ale Malwina pamiętała Ludomira w Krzewinie
176      2, XVI   |             tak głęboko był wyryty, że Malwina to przypominając utwierdziła
177      2, XVI   |               do matki nieszczęśliwej.~Malwina rozmyślała o tym wszystkim,
178      2, XVI   |              samą widzieć. Jak weszła, Malwina poznała w niej Rózię, wnuczkę
179      2, XVI   |           przyszłam tu.~Niewiele mogła Malwina dowiedzieć się z tych wszystkich
180      2, XVI   |              dowiedziała się słabości. Malwina tak była dobrą i litującą
181      2, XVII  |           zabrał znajomość z Florynka, Malwina takoż Ludomira w Krzewinie
182      2, XVII  |                 którą w ręku trzymała, Malwina mało co nie upuściła; herbata
183      2, XVII  |                się okazały; lecz że co Malwina o tym liście pomyślała,
184      2, XVII  |           mijający (od tego czasu, jak Malwina żyła na wielkim świecie)
185      2, XVII  |           mając przyczynę zmartwienia, Malwina nigdy ciężącej męki nudów
186      2, XVIII |                względem niego uczucia; Malwina właśnie tego najbardziej
187      2, XVIII |                Nie pojmowała, dlaczego Malwina, nieznajomego Ludomira w
188      2, XVIII |          zwykle w rozmowach ukazywała, Malwina zaczęła żałować, iż te czasy
189      2, XVIII |               często nawet i nagannym!~Malwina z obfitości przekonania
190      2, XVIII |                odwagą.~Te słowa, które Malwina żartem wyrzekła, pochwycił
191      2, XVIII |               opisuje.~Nie wiem, co by Malwina na to była odpowiedziała,
192      2, XVIII |             projektem jego wzbudzoną i Malwina widząc, ze księżna W*** (
193      2, XVIII |          doświadczenia - odpowiedziała Malwina - lecz przeświadczoną będąc,
194      2, XVIII |              je lub zginąć."~Ten napis Malwina tylko wytłumaczyć była w
195      2, XIX   |           jednak zawsze się zdaje, tak Malwina dnia tego wśród przemocy
196      2, XIX   |                prysnęła i w ten moment Malwina krzyknęła i bukiet róż,
197      2, XIX   |        przyczyną, tego nikt ani może i Malwina sama nie wiedziała; ale
198      2, XIX   |                pod ławicę, gdzie stała Malwina.~Malwina w nadzwyczajnym
199      2, XIX   |           ławicę, gdzie stała Malwina.~Malwina w nadzwyczajnym zmieszaniu,
200      2, XIX   |      uniesieniem bukiet z róż, którego Malwina nie pomyśliła odzyskać,
201      2, XIX   |                nigdzie nie znaleziono.~Malwina w skrytości myśli swoich,
202      2, XIX   |               by się była chciała. Ale Malwina, która od niejakiego czasu
203      2, XIX   |          pochodzić zdawało się i które Malwina dobrze usłyszała, gdy odebrawszy
204      2, XIX   |                pogodną spokojność (jak Malwina w dniu turniejów) okazuje,
205      2, XX    |            tylko melancholią napełnić. Malwina, trochę już spokojniejsza,
206      2, XX    |            końcu ulicy nad wodą stała. Malwina doszła do niej i siadła;
207      2, XX    |        oświeconego, naprzeciwko siebie Malwina ujrzała drugą postać Ludomira.
208      2, XX    |             ziemi wyrażać zdawała się. Malwina zemdlała zupełnie, a książę
209      2, XX    |           trwogę, nie mniej jednak jak Malwina został zlęknionym widząc
210      2, XX    |              do jej weszli mieszkania. Malwina, bardziej do trupa niż do
211      2, XX    |              właśnie nie widzi, jednak Malwina mocno chorować może, że
212      2, XXI   |                mogła być przyczyną, że Malwina zaniechała pisywać do Wandy.~
213      2, XXI   |          przyjaźń moja dla Ciebie."~Tu Malwina opisuje, co w przeszłych
214      2, XXII  |                po napisaniu tego listu Malwina odzyskawszy dość sił, aby
215      2, XXII  |             nie spotkało ją zdarzenie, Malwina znowu się w Krzewinie znalazła.
216      2, XXII  |               w ogrodach wilanowskich. Malwina widząc, ile to opisanie
217      2, XXII  |            wiele spokojności. bo dobra Malwina nie mogła nie być czułą
218      2, XXII  |           wchodziły do chat, w których Malwina wypytywała się o powodzenie
219      2, XXII  |             Ach! tego uczucia żałowała Malwina, tego uczucia najbardziej
220      2, XXII  |               Ludomirowi wtedy, gdy go Malwina najtkliwszą miłością kochała.
221      2, XXII  |             Krzewina, gdy dnia jednego Malwina odebrała list od Zdzisława
222      2, XXII  |                wnuka osłodzić mu może. Malwina odpisała, że ukontentowaniem
223      2, XXII  |               była w bawialnym pokoju. Malwina, jak przed rokiem na początku
224      2, XXII  |         ogrodnik świeżo był przyniósł.~Malwina zamyślona szyć była zaprzestała,
225      2, XXII  |              śmierci jej dawać będzie. Malwina takoż jej była rada i ponieważ
226      2, XXII  |             przedłużać podróży swojej, Malwina ofiarowała jej przytulenie
227      2, XXII  |                w tej okoliczności moja Malwina, ale naprzód ciekawość swoje
228      2, XXIII |            sędziwe tym lata odmładzał. Malwina, jeśli już nie miłością,
229      2, XXIII |                niepomyślne wiadomości; Malwina, która z oczu go nie spuszczała,
230      2, XXIII |              jego twarzy. Zbladł i gdy~Malwina do niego przysunęła się:~-
231      2, XXIII |             dotąd zostaje.~Na te słowa Malwina list uchwyciła. Był on ręką
232      2, XXIII |               z wielkim pośpiechem, bo Malwina ledwo tę pomieszaną relacją
233      2, XXIII |                wielką prosić ją łaskę. Malwina przeczuciem trwożliwym zgadła
234      2, XXIII |             zupełnie rozważnie czyniła Malwina zgadzając się na prośby
235      2, XXIV  |        niecierpliwość wnuka swego, ale Malwina spokojną będąc względem
236      2, XXIV  |            sobie, bo tego doświadczyła Malwina, i to musiało być przyczyną,
237      2, XXIV  |              już jej sercem kierowała.~Malwina zaś, domyślniejszą trochę
238      2, XXIV  |              czuli się szczęśliwymi, a Malwina, wolną czując się od wszelkiego
239      2, XXIV  |      przyjechał był do Krzewina, gdzie Malwina, której od czasu kwesty
240      2, XXV   |           apteczki zażywać na chrypkę, Malwina domyśliła się, że jakiś
241      2, XXV   |                mnie z sobą weźmiesz, i Malwina pojedzie, książę Zdzisław
242      2, XXV   |               tej szczęśliwej wyprawy. Malwina, nie chcąc radości psuć
243      2, XXV   |               chęć zostania takoż, ale Malwina dogodziła każdemu upewniając,
244      2, XXV   |     najpierwszym rozdzialeśmy czytali) Malwina oddać go rozkazała. Rada
245      2, XXV   |           życia troski zapominać uczy.~Malwina doznała w tej chwili tego
246      2, XXV   |                 Dopłynąwszy do brzegu, Malwina kazała chłopakowi z łodzią
247      2, XXV   |          światłem dość długo kierowana Malwina doszła nareszcie do owej
248      2, XXV   |               wkoło niego się obwijał. Malwina go odsunęła i z rozczuleniem
249      2, XXV   |                kwiaty!~- Ach! - rzekła Malwina, puszczając znów na kamień
250      2, XXV   |              dokładnie rozeznać mogła. Malwina osądziła go pustelnikiem
251      2, XXV   |          owszem - z radością krzyknęła Malwina, wdzięcznie przypominając
252      2, XXV   |           istocie ten to sam był i gdy Malwina powiedziała mu o sobie,
253      2, XXV   |                księcia Melsztyńskiego. Malwina jeszcze chciwiej przysłuchiwała
254      2, XXV   |               aż do naszego klasztoru.~Malwina zaczynała się domyślać,
255      2, XXV   |                wrócił do mego chorego.~Malwina już prawie przekonana, że
256      2, XXV   |             wnet zniknął w krzakach, a Malwina idąc znowu ścieżką pomiędzy
257      2, XXV   |         turniejów - w ciemnej katedrze Malwina się znalazła. Mająca ustawnie
258      2, XXV   |         opartego; przyłbicę odsłonił i Malwina poznała w nim księcia Melsztyńskiego,
259      2, XXV   |           Potem zmrok wszystko okrył i Malwina nie słysząc, nie widząc
260      2, XXV   |               przy kamieniu z napisem "Malwina" we śnie swoim ujrzała niewiastę
261      2, XXV   |                 Dała je Malwinie i gdy Malwina raz jeszcze chciała spojrzeć
262      2, XXV   |             tak przyjemną czynił.~Wtem Malwina się obudziła. Sen ów takie
263      2, XXVI  |              już blisko byli folwarku, Malwina, chcąc zakonnika ostrzec
264      2, XXVI  |              się odezwał:~- O Boże! to Malwina...~Co Malwina usłyszawszy
265      2, XXVI  |               O Boże! to Malwina...~Co Malwina usłyszawszy obróciła się
266      2, XXVI  |                byli z Krzewina razem z Malwiną przyszli, drugimi drzwiami
267      2, XXVI  |          przestali dziwić się, gdyby i Malwina, i ten biedny młodzieniec
268      2, XXVI  |             odpocząć. Co powiedziawszy Malwina, nie czekając odpowiedzi,
269      2, XXVII |               zniknęło; miłość tylko i Malwina w sercu jego zostały.~Miłość
270      2, XXVII |           sercu jego zostały.~Miłość i Malwina - te słowa z głębi serca
271      2, XXVII |           wymawiał Ludomir... Miłość i Malwina - powtarzały echa po wonnych
272      2, XXVII |           miejsca, które tylokrotnie z Malwina obchodził. Wzrok swój chciwie
273      2, XXVII |             raz sam na sam rozmawiał z Malwina, najbardziej go rozrzewnił...~
274      2, XXVII |            przyrodzeniu szczęśliwości! Malwina!...~Istotnie Malwinę samą
275      2, XXVII |              Niewdzięczny? - krzyknęła Malwina wpośród płaczu i łkania,
276      2, XXVII |             tego uniesienia strwożona, Malwina wyrwała się z rąk Ludomira;
277      2, XXVII |         Ludomirze luby! - rzekła na to Malwina - uspokój zapęd bolesny
278      2, XXVII |        zapłoniwszy się ciszej dołożyła Malwina - serca ci mego oddawać
279      2, XXVII |           pojąć by nic można było i że Malwina z głębi duszy dzieliła wszystkie
280      2, XXVII |            Ludomirze! - wtem przerwała Malwina - serce się nigdy nie omyla.
281      2, XXVII |            uśmiechem powiedziała na to Malwina - miłość ci ją daje... Oby
282      2, XXVII |             pełne tkliwości rozczulona Malwina, jak niegdyś w raju Ewa~
283      2, XXVIII|           zdała się rozmowa Ludomira z Malwiną; ale, niestety, tak mało
284      2, XXVIII|              Po tej szczęśliwej tedy z Malwiną rozmowie Ludomir, nie mający
285      2, XXVIII|              czasie, gdy wkrótce potem Malwina pierwszy raz tam była przyjechała,
286      2, XXVIII|            odrażający sposób, z którym Malwina zaraz z początku przyjmowała
287      2, XXVIII|                   grając w sekretarza, Malwina - myśląc, że temu Ludomirowi,
288      2, XXVIII|                że o tym chce wspominać Malwina, odpisał:~"Niestety!" Wrażenie
289      2, XXVIII|               w rozdziale XVI czytali) Malwina wtedy osądziła, że był przedsięwziętym
290      2, XXVIII|               mniej wymyślną będąc niż Malwina i Wanda, z wdzięcznością
291      2, XXVIII|    zaprzątniona i zabawiona tą pustotą Malwina Ludomirowi zdała się bardziej
292      2, XXVIII|            naówczas boleśnie dotknęło. Malwina nie zaraz na to uważała;