Tom, Rozdzial

 1      1, VIII  |      bom swoją tylko, a nie jej spokojność ważył i szczęście. Ale gdym
 2      1, XIV   |       bardzo dokuczyć nie może, spokojność staje mi za szczęście, a
 3      1, XIV   | napełniła, wyznać mu nie mogła, spokojność od niej odsuwał. Ale cieszyła
 4      2, XIX   |        powierzchowności pogodną spokojność (jak Malwina w dniu turniejów)
 5      2, XXI   |     czułam tym dogadzaniem moją spokojność i moje nadzieje straconymi
 6      2, XXI   |       może przy was odzyskam tę spokojność, co od dawna opuściła serce
 7      2, XXIII |     nieraz jedna godzina dzieli spokojność od niedoli i między dobrodziejstwami
 8      2, XXV   |         i w Warszawie znalazłem spokojność duszy, ten skarb drogi,
 9      2, XXVI  |     ciężała i nieraz wszelką im spokojność truła. Dżęga, więcej mający
10      2, XXVI  |       największą rozkazawszy mu spokojność, Ludomir użył tego pozoru,
11      2, XXVIII| prowadzić, temu urojeniu cnotę, spokojność i szczęście poświęciwszy,