Tom, Rozdzial

  1   DoMo        |             niezupełnie czczą będzie. A przy tym rozumiem, że i
  2   DoMo        |              ciekawość wzbudzających, a do czytania których mało
  3      1, I     |              oknie komarów nie puści, a chłód do nas dojdzie i zapach
  4      1, I     |               skoczyła otwierać okno, a Malwina zapiąwszy robotę
  5      1, I     |                każdemu rada dogodzić, a bardziej jeszcze siostrze,
  6      1, I     |               różowych ust tchnienie,~A świeżość twarzy blask jego
  7      1, I     |        Somorkowej stodołę zapalił ją, a wiatr duży i bliskość chałup
  8      1, I     |             do dalszego postępowania, a siły, tylu wzruszeniami
  9      1, I     |         staraniom jej kobiet i ludzi, a sam pobiegł ratować dziecko,
 10      1, I     |               wyniósł jak najprędzej, a za jego przykładem i pomocą
 11      1, I     |             opiekunce!~Widok dziecka, a może te słowa i sposób,
 12      1, I     |           zatrzymałem się na poczcie, a korzystając z jej uciszenia
 13      1, I     |             moją siostrą, że ty mnie, a ja ciebie tak z duszy kocham.~
 14      1, I     |           zwykle przy niej mieszkała, a trafem naówczas była nieprzytomną.
 15      1, I     |               Wanda odkryć potrafiła, a to było, iż gdy ratował
 16      1, I     |        nagrodzić wszystko obiecała.~- A Alisię - dołożyła do mamki
 17      1, II    | niebezpieczeństw postrzegłem kobietę, a raczej anioła! Ach! Matko,
 18      1, II    |          nigdy równego nie widziałem, a raczej nic nigdy równego
 19      1, III   |        biednych sarn, lisów i zajęcy, a wieczorami, z polowania
 20      1, III   |        gardziła niewieścimi robotami, a ranki i wieczory poświęcała
 21      1, III   |          zaraz do najbliższej wioski, a do zamku czym prędzej posłali
 22      1, III   |            aby do niej na jakiś czas, a może i na zawsze przyjechała.
 23      1, IV    |            miała już być w Krzewinie, a tu dwudziesty minął, a Cioci
 24      1, IV    |                a tu dwudziesty minął, a Cioci jak nie widać, tak
 25      1, IV    |       Przyznaj, Ciociu, że tak naszą, a osobliwie moją ciekawość
 26      1, IV    |               którego nikt i nie zna, a wszyscy go kochają etc.,
 27      1, IV    |               do nas, Ciociu kochana, a wtedy dowiesz się jaśniej
 28      1, IV    |              się jaśniej o wszystkim, a tymczasem to przynajmniej
 29      1, V     |            oprócz w książkach, nigdy, a przynajmniej rzadko bardzo
 30      1, V     |        niepospolity i ten szczęśliwy, a rzadki dar natury łatwego
 31      1, V     |              melancholia zająć mogła, a przy tym często bywała wesołą
 32      1, V     |         umiała na wsi i w samotności, a jednak w dalszym ciągu życia
 33      1, V     |               nie zawsze roztropność, a częściej pierwsze poruszenia
 34      1, V     |             anielskiego zastanawiało, a wkrótce figlarność tamże
 35      1, V     |            siebie spotka czytelników, a teraz wracam do ciotki,
 36      1, V     |          czwarty miesiąc się kończył, a nikt w Krzewinie nie pomyślił,
 37      1, VI    |          lekkim wiatrem się kołysały, a przewoźnicy parzysto poubierani,
 38      1, VI    |         strzałami spoczywał i Alisia, a raczej Miłość, z uśmiechem
 39      1, VI    |             temu ujmującemu obrazowi, a Czas z kosą w ręku, w postaci
 40      1, VII   |                ustawnie w uszach jej, a raczej w sercu brzmieć zdawały
 41      1, VII   |           jeźli świtać już zaczynało, a Malwina oczu jeszcze nie
 42      1, VII   |               z ust jej się wymknęło, a słysząc coraz bliżej nadchodzące
 43      1, VIII  |            Krzewinie zostać nie mogę, a reszta świata żadnej dla
 44      1, VIII  |             godziło, bom swoją tylko, a nie jej spokojność ważył
 45      1, IX    |               w Tobie moje szczęście? a dla Ciebie i życia, i szczęścia
 46      1, IX    |          okropną przed sobą pustynię, a w sercu tylko rozpacz i
 47      1, IX    |               która się jedynie moim, a nie swoim szczęściem i spokojnością
 48      1, IX    |               Ludomira nie wspominać, a do tego przedsięwzięcia
 49      1, IX    |         przykry na obejście się jego, a Malwina i cienia się bała
 50      1, X     |               Malwina mu życie winna, a wierzyć nigdy nie potrafię,
 51      1, X     |              Malwiny zadosyć uczynić, a później naturalną czasu
 52      1, X     |        naprzód w Krzewinie wspominać, a później i myśleć o Ludomirze.
 53      1, X     |              tego zdawała się życzyć, a gdy to nastąpiło, najżywiej
 54      1, X     |           jechać powinna do Warszawy. A że żałoba jej dawno była
 55      1, XI    |              napatrzyłam się do woli, a Ty wiesz, jak ja śniegu
 56      1, XI    |            mnie miłym moim marzeniom, a Frankowskę z bardzo smacznego
 57      1, XI    |              tylko umiałam najlepiej, a przynajmniej bez żadnej
 58      1, XI    |            nic nie wiem, co mi mówił, a on zapewne jeszcze mniej,
 59      1, XI    |      zasłużonego oznaczały obywatela, a wiek podeszły uszanowanie
 60      1, XI    |     najzacniejszych panów w Polszcze. A ja ci dołożę (tylko mnie
 61      1, XI    |              odezwał się Starościc.~- A my tymczasem jechać możemy -
 62      1, XI    |             go zawsze na wzór bierze, a kobiety najgorzej go psują?
 63      1, XI    |                Wiesz, że publiczność, a damy osobliwie z niecierpliwością
 64      1, XI    |           odgłos najweselszej muzyki, a może (bo przed Tobą próżności
 65      1, XI    |          Doryda na księcia już czeka, a ja bez tego nie myślę teraz
 66      1, XI    |             poznała. Smutnie zamilkł, a ja, widząc jego zmartwienie,
 67      1, XI    |                ten utajony Ludomir... a raczej nie wiem, nie rozumiem,
 68      1, XI    |          nieznośną wieś czynić muszą, a Ty, najwierniejszy między
 69      1, XI    |               to surowość złym tonom, a my nie-oszacowaną elegancją
 70      1, XI    |               od uprzejmej wesołości, a do dobroci łączyły tę pychę
 71      1, XI    |             ona nic kocha mnie wcale, a co gorzej, Ludomira coś
 72      1, XI    |              i szczerze zdaje się to, a jednak ja, niedopiero lis,
 73      1, XI    |            kto najlepiej grać będzie, a intryga sztuki jak się wywiąże,
 74      1, XI    |               najprędzej być aktorem, a przynajmniej z biedy choć
 75      1, XII   |         własne przewidywał szczęście, a publiczność, którą zawsze
 76      1, XII   |              niej kochanym i jedynie, a tak niepospolicie ją kochającym!
 77      1, XII   |             miar przyjemną znajomość, a zapomnieć, jeśliby to podobnym
 78      1, XII   |             trwożą, niż przekonywają, a miłość przyjaźnią tylko
 79      1, XII   |             trochę mieć cierpliwości, a może w dalszym ciągu rzeczy
 80      1, XII   |             tak winną znajdą Malwinę, a przy tym niech sobie wspomną,
 81      1, XII   |            Ludomira w oczach Malwiny, a ją w jaką wplątać intrygę,
 82      1, XII   |           będziesz w tym na zawadzie, a co Malwina, to zimne bożyszcze,
 83      1, XII   |              jak w Krzewinie kochała, a przy tym niewieścia jej
 84      1, XII   |        szczęścia i jakowyś obowiązek, a skryty instynkt zwracał
 85      1, XIII  |            uprzejma, kobiet ładnych - a niewiele, mężczyzn więcej,
 86      1, XIII  |          nieprędko igłę nawlec mogły, a co gorzej, że gdy tę nieszczęśliwą
 87      1, XIII  |         majorem Lissowskim tańcowała, a gdy nieborak Ludomir, z
 88      1, XIII  |               ją ujmował w Krzewinie, a którego daremnie na roztrzepanej
 89      1, XIII  |              i łzami.~Co jest zaletą, a co wadą nadziei?~Że zwodzić
 90      1, XIII  |           zbyt łatwym sposobem bawią, a często (choć tak wprawdzie
 91      1, XIII  |             traciła z tego, co każdy, a najbardziej co książę Melsztyński
 92      1, XIII  |          cechą modnego społeczeństwa, a których ni z powabu, ni
 93      1, XIV   |             najmilszym było pokarmem, a wstępowanie od domu do domu
 94      1, XIV   |                Słońce jasno świeciło, a powietrze czyste i żywe
 95      1, XIV   |            góry stateczna białogłowa, a wokoło stolika kilkanaście
 96      1, XIV   |         zalecając im ustawnie radami. a najbardziej przykładem,
 97      1, XIV   |              wszedł do gabinetu pana, a że drzwi nie przymknął za
 98      1, XIV   |        czokolaty, ou bien un dejeuner a la fourchette? Zabaw się
 99      1, XIV   |               chodzić tylko to zimno, a w salopie okrutnie nieładnie.
100      1, XIV   |     nadchodzącą spodziewaną młodzież, a nie chcąc czasu trawić,
101      1, XIV   |             trochę w naszym ogrodzie, a ja obejdę tymczasem wszystkie
102      1, XIV   |            furty raz dał się słyszeć, a później głuchojednostajne
103      1, XIV   |     spokojność staje mi za szczęście, a oddanie się zupełne Opatrzności
104      1, XIV   |             czasem starego Ezechiela, a wśród zabaw wielkiego świata
105      1, XIV   |          Drzwi ustawnie przytwierano, a wieczne dryndulki, tłukąc
106      1, XIV   |        lenistwo wyplenić bym chciała, a do gorącego porwania się
107      1, XIV   |               wykrzyknął stary Dżęga, a Malwina, zapominając o wieczorze
108      1, XIV   |             błogosławieństw Cygana.~- A te korale czy także od księcia
109      1, XIV   |             Dżęga przestał był mówić, a Malwina jeszcze słuchała.
110      1, XIV   |             martwił, znikły z pamięci a Ludomir dobroczynny względem
111      1, XIV   |               monetą wrzucił w worek, a gdy w ten moment czarną
112      1, XIV   |           najtkliwszą pałał miłością, a w głosie zadziwienie, radość,
113      1, XIV   |         czasami od niego ją odrażały, a o których z własnym zadziwieniem
114      1, XIV   |           szczęście ich było zawisło, a która teraz, przerwana,
115      1, XIV   |              pracą, usnęła nareszcie. A ponieważ spoczywa moja Malwina,
116      2, XV    |           przeszłym dniu zdobyła się, a która tym milszą jej się
117      2, XV    |           dzień ciebiem nie widziała, a w wieczór daremnieśmy na
118      2, XV    |     najlepszych dla niego było uczuć, a na wieczorze onegdaj u księżnej
119      2, XV    |               zaczęła historią życia, a raczej kochania i śmierci
120      2, XV    |               wszystkie inne zatruła, a tym darem była tkliwa czułość
121      2, XV    |               hasłem miłość ojczyzny, a zbiór cnót najszlachetniejszych
122      2, XV    |             się jej zbrodnią okropną, a nieczułość ojca, który pysze
123      2, XV    |              nadwerężoną między ojcem a córką, żadne inne zastanowienie
124      2, XV    |   niesprawiedliwy zniknął z jej oczu, a ojciec zażalony z prawem
125      2, XV    |         zapalając pomnożyła gorączkę, a brak lekarzów i wygód wszelkich
126      2, XV    |               pokoju.~Wieś nikczemna, a raczej chałup kilka na granicy
127      2, XV    |        cerkiew podpierać zdawały się, a rozłożyste ich gałęzie cień
128      2, XV    |            było poświęcone ojczyźnie, a śmierć ostatnim dowodem
129      2, XV    |               się epoki połogu swego, a tymczasem żal i boleści
130      2, XV    |            gałęzie jodeł się dobywał, a Taida, jak posąg melancholii,
131      2, XV    |               Donosić go szczęśliwie, a potem w grobie Ludomira
132      2, XV    |            tych odludnych pustyniach, a teraz w kwiecie młodości
133      2, XV    |        otrzyma miłość i opiekę Twoję, a wtedy zwłoki jego matki
134      2, XV    |            grobie Ludomira pochowano, a potem te słowa mówiąc: ..
135      2, XV    |              na ziemi: dziś go widać, a nazajutrz, inną burzą zwiany,
136      2, XV    |             pisany o tym nie wątpiła. A dla zyskania od nich większej
137      2, XV    |            baczności dawać nie mógł), a tym fatalnym losem, który
138      2, XV    |            zaniechał wszelkiej urazy, a drogiej jej pamiątce zadosyć
139      2, XV    |              zwłoki Taidy i Ludomira, a syn ich stał się celem jedynym
140      2, XV    |             życzeń matki mu zostawił, a widząc w nim jedynego swego
141      2, XVI   |           wydarty duży kawał papieru, a na końcu to było jeszcze
142      2, XVI   |             zgonie wątpić można było, a ułożenie księcia Melsztyńskiego
143      2, XVI   |    zwierciadle była ujrzała Ludomira. A w wilią, gdy podczas kwesty
144      2, XVII  |        podobno naśmiewać z bliźniego, a przy tym lube moje lenistwo
145      2, XVII  |          piętnaście i pęczek kwiatów, a będziesz miał portret Florynki.
146      2, XVII  |          ilekroć różowe usta otworzy, a to często bywa, bo lada
147      2, XVII  |             kochać przeszłego kuzyna, a przyszłego małżonka swego.
148      2, XVII  |             nic ładniejszego nie zna, a nie będziesz się dziwił,
149      2, XVII  |               książę bardzo grzeczny, a kuzyn bardzo daleko. Co
150      2, XVII  |       dowiedzieć się i ja nie mogłem; a co mnie zaś najbardziej
151      2, XVII  |                ona Ci pewnie poradzi, a ja będę rad, jeśli Tobie
152      2, XVII  |               księcia Melsztyńskiego, a wiele o suknią swoją dbając,
153      2, XVII  |     Jeziorowie sądziła dziełem trafu, a nie układu.~Jednak lekkość
154      2, XVII  |             przemijające były chwile, a wdzięczność zwykle, próżność
155      2, XVII  |              zwykle, próżność czasem, a najbardziej przekonanie
156      2, XVII  |          wymagał. I jeśli czytelnicy, a bardziej czytelniczki tej
157      2, XVII  |    cierpliwość i odczytanie do końca, a wtedy może, co się niepojętym
158      2, XVII  |              siebie obojętnym czynią; a jak miną, wszystko bez nich
159      2, XVIII |          przyjazdu swego do Warszawy, a teraz wiadomość o jego intrydze
160      2, XVIII |                że go wcale nie kocha, a przynajmniej, że go kocha
161      2, XVIII |          czyni życie próżnym, nudnym, a często nawet i nagannym!~
162      2, XVIII |         hasłem tych zabaw rycerskich, a wkrótce ujrzysz, jeśli nie
163      2, XVIII |         najwięcej go do boju zachęcą, a spojrzenie jedno najdroższą
164      2, XIX   |               ciężko go było oderwać, a ciężej jeszcze wybór jaki
165      2, XIX   |           Armidy mniej był ujmującym, a hoże driady giętkości i
166      2, XIX   |          najpierwej postrzeżoną bywa, a pomiędzy najpiękniejszymi
167      2, XIX   |    nieskończonej miał nabyć wartości, a już przez właściwą cenę
168      2, XIX   |          będąc najpierwszą ich żądzą, a dobro jej jedyną metą, do
169      2, XIX   |               ciekawość publiczności, a osobliwie ciekawość dam
170      2, XIX   |             zapału i niecierpliwości, a na tarczach wschodzące słońce
171      2, XIX   |        stokrotnie o lśkniący pancerz, a szarfa szkarłatna z ramienia
172      2, XIX   |           drasnęły nawet jego tarczy, a kopie ich wstrząsnąć go
173      2, XIX   |       powszechnymi naprzód oklaskami, a potem głosem sędziów już
174      2, XIX   |               wszystkich przytomnych, a osobliwie życzenia dam,
175      2, XIX   |               skrytości myśli swoich, a publiczność i damy najbardziej
176      2, XX    |         srebrną pręgą ją przedzielał, a słowik wdzięcznym swoim
177      2, XX    |            okropność z serca Malwiny, a słodką tylko melancholią
178      2, XX    |        muślinem, którym była odzianą, a kto by ją był wtedy spotkał,
179      2, XX    |           Wtem dumania jej przerwane, a strach znowu wzbudzonym
180      2, XX    |               niezwyczajnej dodawały, a bardziej jak to wszystko
181      2, XX    |            książę, tylko szczęśliwie, a po wojnie... Wtem krzyk
182      2, XX    |            Malwina zemdlała zupełnie, a książę Melsztyński. który
183      2, XX    |               ratunku. Oparł o ławkę, a sam poleciał do łachy czerpać
184      2, XX    |              swoje jak martwą leżącą, a księcia Melsztyńskiego,
185      2, XX    |               to ci, co żywo kochali, a widzieli kiedy tę, którą
186      2, XXI   |               doktorów, młodość może, a raczej Opatrzność, na tej
187      2, XXI   |       cokolwiek spokojności odzyskam. A teraz słuchaj długiej powieści
188      2, XXI   |               Wróć tylko szczęśliwie, a po wojnie..." - były słowa,
189      2, XXI   |            których dołożyć chciałam: "a po wojnie rękę moją otrzymasz",
190      2, XXI   |            zmysły mi naówczas odjęło, a wspomnienie którego trwogą
191      2, XXI   |               księżycowy go oświecał, a z ciemnot nocy zdawał się
192      2, XXII  |             tylko kroki swe obracała, a w sercu własnym samę znajdowała
193      2, XXII  |               roty swoje, ażeby małą, a najczęściej niepotrzebną
194      2, XXII  |         odległych krajach się odbywa, a tymczasem w środku prowincji,
195      2, XXII  |             spustoszone i zniszczone, a ustanowienia założone w
196      2, XXII  |             dyskretnym, czułym nawet, a nie posiadać tego czegoś,
197      2, XXII  |            uczucia Malwiny pojmowała. a przynajmniej dzieliła, łagodziła
198      2, XXII  |               udziałem każdego wieku, a wesołość jej niewinna potrafiła
199      2, XXII  |              bardzo chętnie słuchała, a tym zdarzeniem było zjawienie
200      2, XXII  |            tak szczerym i codziennymi a z serca pochodzącymi staraniami
201      2, XXII  |            niego odbierać wiadomości. A że Krzewin bliżej był granicy
202      2, XXII  |               z ciotką grał w szachy, a Wanda przed dużym stojąc
203      2, XXII  |           było za bogatą mieszczankę, a co w niej zastanawiało,
204      2, XXII  |             dni życia swego przebyła, a którą nieraz sobie przypomniał;
205      2, XXII  |         dlatego ją sobie przebaczała, a po wtóre, komuż się nie
206      2, XXII  |          księżnej W*** już wiedziała, a to było stwierdzenie śmierci
207      2, XXIII |         Naszych ułanów kilku zginęło, a ci, co zostali, nic widząc
208      2, XXIII |            oddali zemdlonego księcia, a sami pobiegli po felczera.
209      2, XXIII |             uczynił list majora B***, a ja więc tylko dołożę, że
210      2, XXIV  |             niejedno przykre uczucie, a osobliwie stratę tej swobodnej
211      2, XXIV  |              zaczęła była odzyskiwać, a która przyjazdem księcia
212      2, XXIV  |    podobieństwo w humorach między nią a księciem Melsztyńskim, ten
213      2, XXIV  |          swojej jedynie szukał Wandy (a przynajmniej rozumiał sam,
214      2, XXIV  |           żalami ją swymi zatrudniał, a co dzień więcej nią samą
215      2, XXIV  |               czuli się szczęśliwymi, a Malwina, wolną czując się
216      2, XXIV  |      przypadał i któren z zazdrością (a może i dlatego, że czuła,
217      2, XXV   |              nawykłemu rozrzewnieniu, a bardziej jeszcze jak wprzódy
218      2, XXV   |           chłopakowi z łodzią czekać, a sama na ląd gdy wysiadła,
219      2, XXV   |              ulatując kwiaty zabiera, a ciernie natomiast zostawuje.~-
220      2, XXV   |           była potyczka między naszym a nieprzyjacielskim wojskiem.~
221      2, XXV   |             częściej smutne pustynie, a jedne i drugie prowadzą
222      2, XXV   |               czytanie zatrudnieniem, a samotne błąkanie po dzikich
223      2, XXV   |             dzieciństwie przytulenie, a w opuszczeniu podporę był
224      2, XXV   |            przynosić moim niepokojom, a myśl, że krew przynajmniej
225      2, XXV   |          śmierci przesłać mi zalecił, a że zwłoki jego tu pod tym
226      2, XXV   |          usnął przecie ku wieczorowi, a ja, zmęczony niespokojnością
227      2, XXV   |              aleś sama tego wymagała. A teraz pozwól, bym cię opuścił
228      2, XXV   |              wnet zniknął w krzakach, a Malwina idąc znowu ścieżką
229      2, XXV   |              po głowie jej się snuły, a gdy ociężałe powieki przymknęły
230      2, XXV   |               księcia Melsztyńskiego, a raczej to widmo okropne,
231      2, XXV   |           zbyt może żywej imaginacji, a promienie słońca jasno bijące
232      2, XXVI  |         najgoręcej pragnął poznać go; a ponieważ nikogo wtedy nie
233      2, XXVI  |            zakonnik jednymi drzwiami, a ci, co byli z Krzewina razem
234      2, XXVI  |           Malwinę bez zmysłów leżącą, a z drugiej chorego młodzieńca,
235      2, XXVI  |            starał się ocucić chorego, a Dżęga i młynarka rękaw od
236      2, XXVI  |            jak najprędzej powiedzieć, a co mi jednak tak ciężko
237      2, XXVI  |              coś wymówić.~- No mówże, a kończ już prędzej - rzekli
238      2, XXVI  |            śmiałem mu się przeciwiać, a przy tym dzieciątko tak
239      2, XXVI  |      cygaństwo porzuciwszy po różnych a różnych przypadkach dostałem
240      2, XXVI  |             do dzisiejszego ranku nic a nic już nigdy o moim nie
241      2, XXVI  |            matce ich była przyrzekła, a to było, że staranie o nich
242      2, XXVI  |          księcia mość drugiego wnuka, a ja Płomieńczyka odzyskuję.
243      2, XXVI  |              z najpiorwszych w kraju, a co więcej, wybawicielem
244      2, XXVI  |           odtąd już zawsze Ludomirem, a brata jego księciem Melsztyńskim
245      2, XXVI  |           rokiem w Krzewinie Ludomir, a nie książę Melsztyński,
246      2, XXVII |              przyszłość miał działać, a myśl ta była: że ponieważ
247      2, XXVII |         wstawszy z sercem ściśnionym, a raczej przytłoczonym najboleśniejszymi
248      2, XXVII |         reszty krainy był oddzielony, a z drugiej zielonym wałem
249      2, XXVII |                Podnieś je bez gniewu, a ja jeszcze niebo w nich
250      2, XXVII |               z ust twoich słyszałem, a wtedy i nieba żądać nie
251      2, XXVII |      wzajemności twojej domyślać się, a nie sądząc się naówczas
252      2, XXVII |          lekkie zapały, które nowość, a może przeszkody, w jego
253      2, XXVII |              były wznieciły, w nowej (a spodziewam się trwalszej)
254      2, XXVII |      rozumiała; ale błąd to oczu był, a nie serca. Oczy moje widziały
255      2, XXVII |         okropne, jakem wtedy sądziła, a raczej anioł stróż mój,
256      2, XXVII |            którego nie mogłam kochać, a odrywając się od tego, którego
257      2, XXVIII|            nich piorunem przeleciała. A ja - winę ich zastępując -
258      2, XXVIII|           nastąpiło, Ludomir Malwinę, a brat jego Wandę do świętych
259      2, XXVIII|              ja go wyrazić potrafiła, a wolę tu wyjaśnić niektóre
260      2, XXVIII|        zjechać z matką nieszczęśliwą, a w istocie ta podróż była
261      2, XXVIII|              doskonałości w kochanku, a więcej jak ona ufająca w
262      2, XXVIII|         siebie zatrzymać, przekonaną, a przynajmniej łatwo zaspokojoną
263      2, XXVIII|       wszystkie odtąd zimy w mieście, a piękne pory roku razem w
264      2, XXVIII|             jej i Wandy wypiastowała, a stary i zasłużony jeszcze
265      2, XXVIII|               ról grać już nic mogła, a nie umiejąca się zatrudniać
266      2, XXVIII|             znalazła.~Przyjaciel jej, a raczej współtowarzysz intryg,