Tom, Rozdzial

  1      1, I     |            ocuciły, i Malwina, widząc ją mniej bladą i uśmiechającą
  2      1, I     |           strachu nie doświadczyła!~- Ja właśnie kołnierzyk prasowałam
  3      1, I     |            wszystko nic nie jest, ale ja wam opowiem krótko moje
  4      1, I     |            Somorkowej stodołę zapalił ją, a wiatr duży i bliskość
  5      1, I     |         najpierwsze wzruszenia zawsze ją prowadziły do litości i
  6      1, I     |           gdyż ta wieśniaczka mlekiem ją swoim karmiła i od dzieciństwa
  7      1, I     |              wybiegła. Spiesząc, kędy ją blask łuny prowadził, wkrótce
  8      1, I     |              się mocy duszy, opuściły ją w ten moment zupełnie; jednak
  9      1, I     |           biegł do niej. Wyciągnąwszy ją z tego niebezpiecznego miejsca,
 10      1, I     |               szczęśliwie uratowawszy ją spośród ognia, oddał staraniom
 11      1, I     |               swoim spała. Zawinąwszy ją w pierwszą płachtę, którą
 12      1, I     |           jeszcze jemu nie znane.~- I ja, i Alisia - rzekła Malwina
 13      1, I     |           teraz domyślam.~- Ach, to i ja się teraz domyślam, kto...
 14      1, I     |           moją siostrą, że ty mnie, a ja ciebie tak z duszy kocham.~
 15      1, I     |            drugiej matki prosząc, aby ją zaraz z sobą zabrała, na
 16      1, I     |           lecz na drugą rękę wziąwszy ją natychmiast już nie na pocztę,
 17      1, II    |          Ujrzałem Malwinę, z okropnej ją może śmierci wyrwałem, na
 18      1, II    |              z tego miłego więzienia. Ja też, przyznam ci się, niekoniecznie
 19      1, III   |            gdy rodzice umyślili wydać ją za mąż. Ledwo z dziecinnych
 20      1, III   |               łączył przywar, wywiózł ją zaraz od familii i znajomych
 21      1, III   |              który rzadko kiedy nawet ją widywał, więcej o nic się
 22      1, III   |             Te dwa przymioty broniące ją od nudów (od tej trucizny,
 23      1, III   |            Żywa jej imaginacja wstecz ją zwracając stawiała jej na
 24      1, III   |             wyryły, ujmującym czyniły ją przedmiotem i gdy w białą
 25      1, III   |               dzieciństwa szczególnie ją kochała; będąc wdową i żadnej
 26      1, IV    |          pewnie tego nie uważała, ale ja dobrze uważałam... I to
 27      1, IV    |              tak mało znaczącego, jak ja jestem, jestestwa nie może
 28      1, IV    |           jest rzeczą przyzwoitą. Ale ja stąd widzę, jak Ciocia Ludomirowi
 29      1, IV    |           będzie, jeśli tak powie, bo ja sama, odczytawszy mój list,
 30      1, IV    |             weselszą, czy smutniejszą ją znajduję; ale widząc w niej
 31      1, V     |         powiem uwielbienie. Rozumiała ją być doskonałą i prawdziwym
 32      1, V     |             różne sprzeczności: łatwo ją melancholia zająć mogła,
 33      1, V     |               dowcipny humor pociągał ją czasem do uśmiechnienia
 34      1, V     |           Malwina czy kocha Ludomira? Ja na to odpowiedzieć nie mogę;
 35      1, V     |        Malwina może i tak zbyt prędko ją odkryje.~ ~
 36      1, VI    |               życiu być kochanym. Ale ja dokładam, że kochać jest
 37      1, VI    |                żeby dnia tego zabawić ją niespodzianą jaką rozrywką.
 38      1, VI    |          blisko pod jej domem od kępy ją dzieliła, ładny bacik z
 39      1, VI    |         krótkiej chwili na brzeg kępy ją przewieźli. Idąc czas jakiś
 40      1, VI    |             muzyki, który coraz dalej ją prowadząc doprowadził nareszcie
 41      1, VI    |          Przyjaźni. Lekka biała szata ją okrywała i wieniec bluszczu
 42      1, VI    |        przyjaciele, i słudzy, wszyscy ją ostąpili. winszowali, szczerze
 43      1, VI    |          komuś powinnaś dziękować, bo ja, prawda, żem szczerą chęć
 44      1, VI    |             bym ładu nie była doszła; ja tylko gości pozapraszałam
 45      1, VI    |           rękę, jak żeby się bała, że ją chce porzucić. Ale to zapewne
 46      1, VI    |                żeby w wodę nie wpaść; ja przynajmniej tak rozumiem.~
 47      1, VII   |              stały się urokiem, który ją z nader miłego oczarowania
 48      1, VII   |          pomyślała, że Ludomir mógłby ją porzucić, pierwszy raz uczuła,
 49      1, VII   |              z nim i słodycz życia by ją porzuciła. Z trwogą dostrzegała,
 50      1, VII   |              ta radość, zamiast co by ją miała rozerwać, boleśniej
 51      1, VII   |               z głowy biały welum, co ją osłaniał, machinalnie wzięła
 52      1, VII   |           daruj!... wybacz... ależ bo ja tak nieszczęśliwy!...~Malwina,
 53      1, VII   |           wstała, Ludomir zatrzymując ją z najczulszym dołożył rozrzewnieniem:~-
 54      1, VIII  |               ujrzałem Malwinę... Już ja jej widzieć, już jej słyszeć
 55      1, VIII  |               godzina droższą, milszą ją memu sercu czyniła. W toż
 56      1, VIII  |             na świecie prócz tego, że ją kocham nad życie, nad siebie,
 57      1, VIII  |             jeszcze może jeden gdybym ją ujrzał, nic by mnie od niej
 58      1, VIII  |               Dziś w wieczór jeszczem ją widział, jeszcze ten głos
 59      1, VIII  |              jam wryty stanął. Długom ją gonił oczyma, potem padłszy
 60      1, IX    |          jakieś trwożliwe natychmiast ją przeraziło i nie pytając
 61      1, IX    |               to ci przyznaję. Taiłem ją i nie pojmiesz nigdy, z
 62      1, IX    |              jaką okropną męką taiłem ją póty, póki siły, póki możność
 63      1, IX    |              zlewają? Żyj szczęśliwa; ja, umierając, z przekonania
 64      1, IX    |              takie dobrodziejstwa cóż ja, niestety, uczynić mogę?
 65      1, IX    |              chybabyś sam chciał mnie ją wyjawić, nigdy nie będę
 66      1, IX    |         ostatnim ogniwem więzu. który ją z Ludomirem połączał. Pocieszała
 67      1, X     |               jakiej najboleśniej się ją czuje. Wtedy przynajmniej
 68      1, X     |           odjazd są rzeczy niejasne i ja nawet nic podobnego w żadnym
 69      1, X     |              rzekła z pośpiechem - to ja tylko z tego cierpieć powinnam
 70      1, X     |            jej się pomnożyła. Nic już ją nie bawiło, nic nie zajmowało.
 71      1, X     |             także na tę podróż silnie ją namawiała.~Smutną obojętnością
 72      1, X     |           wymówiła - i wierz, że choć ja niby to trzpiotem tylko
 73      1, XI    |              do woli, a Ty wiesz, jak ja śniegu nie lubię. Wczoraj
 74      1, XI    |                Smutno mi się zrobiło. Ja bez żadnego powodu jechałam,
 75      1, XI    |            nigdzie mnie nie czekano i ja do nikogo się nie śpieszyłam.
 76      1, XI    |            poważaną i im częściej się ją widzi, tym łatwiej się to
 77      1, XI    |             stało. Wysiadłyśmy tedy i ja, wpół żywa idąc za księżną,
 78      1, XI    |              się nie rozumie. Wszyscy ją tu po imieniu tylko zowią
 79      1, XI    |         imieniu tylko zowią Dorydą, i ja ci oznajmuję, że nie chcąc
 80      1, XI    |            listach moich także Dorydą ją zawsze mianować będę.~Druga
 81      1, XI    |   najzacniejszych panów w Polszcze. A ja ci dołożę (tylko mnie nie
 82      1, XI    |               ułożone społeczeństwo i ja. przyznam ci się, niekonieczniem
 83      1, XI    |                  Starościc tedy (bo i ja go tak nazywać będę), jak
 84      1, XI    |               stołkami, wiedział, kto ja jestem, skąd, kiedy, jak
 85      1, XI    |        pułkownika imość pani S***, to ją mogę upewnić, że na przyszły
 86      1, XI    |         oczekiwała. Zaczęli walcować, ja walcowałam z majorem Lissowskim,
 87      1, XI    |        przestała, tłum się otworzył i ja w tym oczekiwanym, ogłaszanym
 88      1, XI    |        uczuciem... Ach, Wando, czemuż ja nie w Krzewinie? Po cóżem
 89      1, XI    |               niego wyjechała? Czemuż ja nie w odludnym Głazowie?
 90      1, XI    |               na księcia już czeka, a ja bez tego nie myślę teraz
 91      1, XI    |      przybiegł prosić mnie w taniec i ja, sama nie wiem dlaczego (
 92      1, XI    |           poznała. Smutnie zamilkł, a ja, widząc jego zmartwienie,
 93      1, XI    |             plątał, Doryda zrzędziła, ja nie wiem sama, jakem do
 94      1, XI    |              na tym balu właśnie mógł ją widzieć i nie być jej wdziękami
 95      1, XI    |       szczerze zdaje się to, a jednak ja, niedopiero lis, zgłębić
 96      1, XII   |          jedynie, a tak niepospolicie ją kochającym! Kochał ją i
 97      1, XII   |   niepospolicie ją kochającym! Kochał ją i teraz; przy największym
 98      1, XII   |             mnie nawet poznałaś, ilem ja w Krzewinie Ludomira kochała.
 99      1, XII   |        inaczej było w Krzewinie? Tego ja pojąć nie mogę. Ustawnie
100      1, XII   |               ostudziło? W czymże bym ja, niestety, mogła mu szczęścia
101      1, XII   |           zbyt osobliwe może uczucia? Ja sama gorzej się łaję. Nie
102      1, XII   |          Ludomira w oczach Malwiny, a ją w jaką wplątać intrygę,
103      1, XII   |       tajemnicę utrzymywał, zajmowała ją bez ustanku.~ ~
104      1, XIII  |         Ludomir i myślał, że oddawszy ją już przecie wyrwać się będzie
105      1, XIII  |               mu kazała, żeby łatwiej ją było zaszywać tej damie,
106      1, XIII  |        przysunął się do niej, znalazł ją na wszystkie tańce do samej
107      1, XIII  |         czułości i smutku, który tyle ją ujmował w Krzewinie, a którego
108      1, XIII  |         natychmiast tym wszystkim, co ją wprzódy byli zamówili i
109      1, XIII  |           ostatnią rozwinął, lecz gdy ją przeczytał, zapłonił się
110      1, XIV   |            Malwina w tym równie jak i ja myślała i czując tę jakąś
111      1, XIV   |               Wstawszy, najuprzejmiej ją przywitała i kwotę swą w
112      1, XIV   |            lalu-siów pewnie nie mają, ja im chciała moją dać. choć
113      1, XIV   |             im chciała moją dać. choć ją bardzo kocham, ale Limpka
114      1, XIV   |          uściskała Jadzię i uspokoiła ją upewniając, że choć nie
115      1, XIV   |    upokarzający i za najprzykrzejszy. Ja od wielu lat to zatrudnienie
116      1, XIV   |               od tego są nauczyciele, ja zaś moralnością jak najwięcej
117      1, XIV   |               oto masz swój bilet, bo ja dziś na gitarze grać nie
118      1, XIV   |             lecz nasza elegantka znów ją przerwała.~- Ale, ale, ty
119      1, XIV   |             dla ubogich kwestujesz. I ja miałam kwestować, major
120      1, XIV   |           trochę w naszym ogrodzie, a ja obejdę tymczasem wszystkie
121      1, XIV   |              przekonaniem powtarzam i ja za Malwiną, że te szanowne
122      1, XIV   |               tą wapnistą przerwą, co ją stąd widać, i jak zwykle,
123      1, XIV   |               mu był prze-dał i kazał ją sobie płacić, bo co ten
124      1, XIV   |  westchnieniem te słowa:~- Och, jakże ją musi kochać! - z ust jej
125      1, XIV   |              Cygana, który ledwo że i ją wariatką nie osądził widząc,
126      1, XIV   |            mniemanego wariata jedynie ją zajmowały i w tak głębokie
127      1, XIV   |             budowy rozchodził, z tego ją przecie roztargnienia obudził
128      1, XIV   |               dowiedziała, i traf, co ją sprowadził tam, gdzie szczere
129      1, XIV   |              Ludomir i błędy, którymi ją martwił, znikły z pamięci
130      1, XIV   |              swoich, które nieraz tak ją dziwiły i obrażały, które
131      1, XIV   |                które czasami od niego ją odrażały, a o których z
132      1, XIV   |             kościoła zajęty przeraził ją natychmiast. Ludomira dostrzec
133      1, XIV   |           spotkała Ludomira, wziąwszy ją pod rękę, między konie,
134      1, XIV   | niebezpieczeństwem życia wyprowadziła ją przecie do spokojniejszej
135      1, XIV   |               moja Malwina, spocznę i ja trochę, nim przyszły zacznę
136      2, XV    |              kazała zasunąć, bo dzień ją raził; ledwo były zasunięte,
137      2, XV    |              i jak mu powie, i kto by ją wtedy był wziął za rękę,
138      2, XV    |            milszą jej się zdawała, im ją boleśniej zmęczyły i niepewność,
139      2, XV    |          rzekła ta do niej, jak tylko ją postrzegła - cały dzień
140      2, XV    |      odpowiedziała.~Te uwagi w smutne ją wprawiły zamyślenie i księżna
141      2, XV    |      zamyślenie i księżna żałując, że ją niechętnie była zmartwiła,
142      2, XV    |           słyszała, wcześnie ku niemu ją zajęły. Uwielbiając obrońcę
143      2, XV    |        dogadzając wolał raczej żywcem ją w klasztorze zakopać niżeli
144      2, XV    |       przychylić, przymuszony widzieć ją tułającą się po odludnych
145      2, XV    |       cokolwiek do życia przywiązywać ją mogło.~Ten sam grób stałby
146      2, XV    |              ciąży), nie przywiązywał ją był gwałtem do życia póty.
147      2, XV    |       Codziennie błędne jej kroki tam ją prowadziły, nieraz zmrok
148      2, XV    |           jego matce i racz wspomnieć ją jeszcze niekiedy jako córkę,
149      2, XV    |     opowiadania, ale Malwina uprosiła ją, by go nie przerywała, i
150      2, XV    |        Ludomira nosił, zaleciła, żeby ją w grobie Ludomira pochowano,
151      2, XVI   |               historia Taidy boleśnie ją dotknęła. Dobra Malwina
152      2, XVI   |              i imaginacja Malwiny tak ją wkrótce zapędziły, iż po
153      2, XVI   |           żywa jej imaginacja łudziła ją może? O tym później się
154      2, XVI   |        sposobie rozprawiała, umyśliła ją odsyłając kazać się dopytać
155      2, XVII  |           przez dziesięć lat gniewał, ja przecie nie więcej dlatego
156      2, XVII  |            często bywa, bo lada rzecz ją rozśmieszy. Znać, że niedawno
157      2, XVII  |             starania dowiedzieć się i ja nie mogłem; a co mnie zaś
158      2, XVII  |              ona Ci pewnie poradzi, a ja będę rad, jeśli Tobie moja
159      2, XVII  |       zmienność względem kobiet mogła ją obrażać i w tym celu Doryda
160      2, XVII  |      nieświadome publiczności.~- Otóż ja mogę w tym prześwietną oświecić
161      2, XVII  |               jego, zrazu zasmuciwszy ją trochę, stały się wkrótce
162      2, XVII  |             majora Lissowskiego, żeby ją strapić i rozgniewać, tyle
163      2, XVII  |               się będzie zdawała. Ale ja proszę tylko o cierpliwość
164      2, XVII  |       wytłumaczyć nie mogła, ustawnie ją z domu wypędzała i gdy większą
165      2, XVII  |           jest męczyć się całe życie! Ja nie mam w tym zdania, raczej
166      2, XVIII |              stał się nieśmiałym, gdy ją zimniejszą dla siebie zastał.
167      2, XVIII |             których przynajmniej mógł ją przekonywać, ile życzenia
168      2, XVIII |               Z większą żywością, niż ją zwykle w rozmowach ukazywała,
169      2, XVIII |            rzekł Ludomir - ale kochać ją nad wszystkie wyrazy dla
170      2, XIX   |              napisem: "Chyba z życiem ją stracę" Te tajemnice ciekawość
171      2, XIX   |              i tęż przedarła. Niemało ją zadziwiło widzieć, iż na
172      2, XIX   |            łańcuch z jej rąk pożegnał ją i zniknął w tłumie, mocno
173      2, XIX   |               zniknął w tłumie, mocno ją także uderzyło. Do tych
174      2, XIX   |            turniejów) okazuje, mijamy ją, nie domyślając się nawet
175      2, XX    |               nad łachą srebrną pręgą ją przedzielał, a słowik wdzięcznym
176      2, XX    |         którym była odzianą, a kto by ją był wtedy spotkał, mógłby
177      2, XX    |             był wtedy spotkał, mógłby ją wziąć łatwo nie za marę
178      2, XX    |              do niej i siadła; strach ją był niemal zupełnie opuścił,
179      2, XX    |              został zlęknionym widząc ją leżącą bez duszy i tak daleko
180      2, XX    |              w czym dopomóc. Położyła ją na swoim łóżku, zlała na
181      2, XX    |              gorączkę, i radził, żeby ją można jak najprędzej do
182      2, XX    |        książęciu będzie wolno widzieć ją jeszcze, co niestety, z
183      2, XXI   |          sposób myślenia i działania: ja go ni bronię, ni ganię,
184      2, XXII  |        umyśliła opuścić Warszawę. Nic ją naówczas w mieście zatrzymywać
185      2, XXII  |             znajdowała tęsknotę. Nikt ją pocieszać nie był w stanie,
186      2, XXII  |             jak ona był zajętym.~Ach! ja łatwo mogę opisać stan ten
187      2, XXII  |             już się znajdowały, bom i ja go doświadczała. Och, nie
188      2, XXII  |           każdego zajmuje. Wie-leż to ja ich sama przeżyła? Wieleż
189      2, XXII  |           żadne znaczące nie spotkało ją zdarzenie, Malwina znowu
190      2, XXII  |             tylko były zajęte, jak by ją do zupełnego zdrowia i do
191      2, XXII  |        Krzewina. Kroki jej mimowolnie ją wiodły między pagórki cieniste,
192      2, XXII  |        znajomość, gdyż dawniej często ją w Warszawie widywał, ale
193      2, XXII  |           swego dla "anielskiej", jak ją zwal, Malwiny, ładna Wanda
194      2, XXII  |             mu się podobała i znalazł ją godną być siostrą tego anioła".~
195      2, XXII  |       trwożliwa jej ciekawość pędziła ją ku poczcie, by pakiet listów
196      2, XXII  |             pewnie mnie nie poznaje i ja też nie spodziewałam się
197      2, XXII  |           pana tu znaleźć! Wszakże to ja przecie owa młynarka z Zieńkowa,
198      2, XXII  |        nieboszczyka do swojej chwały, ja wdową, sierotą zostawszy,
199      2, XXII  |               Taidy młynarka oświecić ją będzie mogła i że przy tej
200      2, XXII  |             się o los Taidy i dlatego ją sobie przebaczała, a po
201      2, XXIII |           uczynił list majora B***, a ja więc tylko dołożę, że Zdzisław,
202      2, XXIII |            przychodzi o wielką prosić ją łaskę. Malwina przeczuciem
203      2, XXIII |              dobrze znał Malwinę, jak ja, to może te dziwaczne uczucia
204      2, XXIV  |           majora B*** czytali i czego ja drugi raz nie będę powtarzać,
205      2, XXIV  |              jestestwa czule zajmował ją często.~Mimo tej rozmaitości
206      2, XXIV  |     strapionym, co dzień mniej żalami ją swymi zatrudniał, a co dzień
207      2, XXV   |              się ku twórcy dziwów, co ją otaczały. Nic tak nie koi,
208      2, XXV   |               tym nawet już życiu Bóg ją był obdarzył, przedsięwzięła
209      2, XXV   |             ubita ścieżka wprowadziła ją pomiędzy gaiki z leszczyny;
210      2, XXV   |             głębokiej leciał dolinie. Ja wtedy siadałem koło niego
211      2, XXV   |             moja przyjaźń podnieść by ją rada.~- Nie mam przyczyny
212      2, XXV   |             niej oderwać niźli smucić ją bez ustanku. Ona sama rozumiejąc,
213      2, XXV   |              przecie ku wieczorowi, a ja, zmęczony niespokojnością
214      2, XXV   |            które niezawodnie tyle jak ja rade będą poznać ciebie
215      2, XXV   |            Dżęgę Cygana, który wiodąc ją po różnych i długich gankach
216      2, XXV   |           okropne, którego widok tyle ją był przeraził w ogrodzie
217      2, XXV   |               jej się nowym napełniać ją życiem. Łąka jak w dniu
218      2, XXV   |           młodości i szczęścia, który ją tak przyjemną czynił.~Wtem
219      2, XXV   |         obrazy, co przez godzin kilka ją mamiły, skutkiem tylko były
220      2, XXVI  |            jest w porównaniu tego, co ja mam do wyjawienia. Dopiero
221      2, XXVI  |            mąż mój do grobu zaniósł i ja ze zgryzotą do dzisiejszego
222      2, XXVI  |        księcia mość drugiego wnuka, a ja Płomieńczyka odzyskuję.
223      2, XXVI  |               i nie pojmujący, jak by ją kochać inaczej można, wymógł
224      2, XXVI  |              niebezpieczeństwa pożaru ją obronił i tak wyłącznie,
225      2, XXVI  |              myśląc odstąpić czuł, że ją kocha bardziej jak kiedykolwiek.~
226      2, XXVI  |      raptownie odstąpili, zostawiwszy ją na drugiej stronie domu
227      2, XXVI  |           siostra i ciotka uwiadomiły ją dopiero, jak zupełnie do
228      2, XXVI  |             zeszłym roku tak boleśnie ją męczyły, przyszłe teraz
229      2, XXVI  |              jej działaniem) oddaliło ją od chęci widzenia w ten
230      2, XXVI  |       Ludomira, o polepszeniu którego ją zapewniali, kazała więc
231      2, XXVII |        słyszeć mu się zdawało, wszędy ją czuł, wszędy ją widział,
232      2, XXVII |                wszędy ją czuł, wszędy ją widział, od nieba, od natury
233      2, XXVII |             miłości:~- Ach, nadto już ją kocham - rzekł w uniesieniu -
234      2, XXVII |              któreście pozwoliły, bym ją ujrzał raz jeszcze, już
235      2, XXVII |           nikt cię tak nic kochał jak ja, dla ciebie jednej żyć pragnę
236      2, XXVII |            podnieś te oczy, w których ja zawsze nieba szukałem! Podnieś
237      2, XXVII |              Podnieś je bez gniewu, a ja jeszcze niebo w nich znajdę.
238      2, XXVII |               Ale~Ludomir, rozumiejąc ją zbytecznym tym uniesieniem
239      2, XXVII |               gdy przed rokiem poznał ją był w Krzewinie i gdy ją
240      2, XXVII |              ją był w Krzewinie i gdy ją potem był odjechał: jak
241      2, XXVII |            tak drogi dla mnie - znowu ją przerywając i pokazując
242      2, XXVII |             na to Malwina - miłość ci ją daje... Oby tylko moc w
243      2, XXVII |            jednemu poświęcone były.~- Ja bym cię miał obwiniać, moja
244      2, XXVII |               osobliwie w chwili, gdy ja sam nie pojmuję, żem kiedykolwiek
245      2, XXVII |          radości oblał i przyciskając ją do serca:~- Boże! - zawołał -
246      2, XXVIII|               piorunem przeleciała. A ja - winę ich zastępując -
247      2, XXVIII|             listem Telimenie, prosząc ją przy tym usilnie, by zjechała
248      2, XXVIII|        Krzewinie napełniło, niżelibym ja go wyrazić potrafiła, a
249      2, XXVIII|       zostawał.~Te tłumaczenia, które ja czytelnikowi tu czynię,
250      2, XXVIII|             Wisłę wpadł i utonął. Ale ja jednak do dzisiejszego dnia
251      2, XXVIII|       postrzegła twarzy; tym bardziej ją to przeraziło. Serce Malwiny