Tom, Rozdzial

 1      1, I    |        osłupiała na chwilę, lecz postrzegłszy Wandę, z przelęknienia jak
 2      1, I    |         nie dokończyła i Ludomir postrzegłszy jej zmięszanie uczynił się,
 3      1, XII  |       jaką przyćmione być mogło. Postrzegłszy, że major Lissowski mocno
 4      1, XIV  |          ich krasiły twarzyczki. Postrzegłszy, że Malwina aksamitny worek
 5      1, XIV  |      wracać się już chciała, gdy postrzegłszy między tymi mizernymi domostwami
 6      1, XIV  | Melsztyńskiego? - rzekła Malwina postrzegłszy sznurek dużych korali, których
 7      1, XIV  |        wymknęły.~Zarumieniła się postrzegłszy, w jak głębokim była roztargnieniu,
 8      2, XV   |       wstała z ściśnionym sercem postrzegłszy na zegarze, że godzina już
 9      2, XVIII|          ledwo je była wyrzekła, postrzegłszy, że (przeciw swemu zwyczajowi)
10      2, XX   |         zawisłe było. Ale doktor postrzegłszy, że widok Ludomira w obłąkaniu