Tom, Rozdzial

1      1, I   |             które choć nie bardzo są smutne, mnie jednak zawsze rozrzewniają,
2      2, XV  |            odpowiedziała.~Te uwagi w smutne ją wprawiły zamyślenie i
3      2, XVI |             wyjazd jego z Warszawy w smutne jakieś osłupienie umysł
4      2, XVI | przesiadywała, zdały się jej puste i smutne. Nie wiedząc już dobrze,
5      2, XVII|       lekkość księcia Melsztyńskiego smutne na niej uczyniła wrażenie.
6      2, XXI |            mało spokojności doznaję. Smutne przeczucia gonią mnie wszędzie.
7      2, XXII|             jej pamięci się wpajał i smutne utrzymywał przeczucia. Żeby
8      2, XXII|          myślała, zaraz obraz wojny, smutne przeczucia, widma okropne
9      2, XXV |              kwitnące pola, częściej smutne pustynie, a jedne i drugie